Κάθομαι σε μια γωνιά και κοιτάζω το κενό. Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω...Τίποτα για να περιμένω. Τίποτα για να παλέψω. Έχουν περάσει δώδεκα μήνες και πέντε ημέρες ακριβώς. Δεν έχω ιδέα για το που βρίσκομαι ακριβώς . Ποιος με κρατάει. Τι θέλει από μένα και για πόσο θα χρησιμοποιεί το κορμί μου για να πάρει αυτά που θέλει. Εικοσιένα  πέσος... Τόσο ξέρω πως πληρώνει ο κάθε άρρωστος που έρχεται εδώ μέσα.  Γιατί τους λέω αρρώστους; Μα γιατί δεν λειτουργώ σαν μια απλή πουτανα...Ακόμα κι αυτό θα ήταν ιδανικό αυτή τη στιγμή. Όλοι όσοι έρχονται φέρνουν μαζί κι εκείνη τη καταραμένη βαλίτσα. Είναι μικρή, και μέσα της κρύβει το μαρτύριο. Έχει σκοινιά, εργαλεία για να παίζουν μαζί μου και κάθε λογής αποκρουστικό αντικείμενο που εκείνοι  βρίσκουν υπέροχο για να χώνουν στις τρύπες του κορμιού μου.

Εκείνο τον άντρα δεν τον ξαναείδα από τότε. Θυμάμαι να περνάμε τα σύνορα, θυμάμαι τη πινακίδα για Πουέρτο Ρίκο και έπειτα σκοτάδι...Η σύριγγα καρφώθηκε στο λαιμό και με προσκάλεσε σε ένα απάνθρωπο , χυδαίο ταξίδι στη ζωή. Ξυπνάω, πλενομαι σε μια λεκάνη που βρίσκω κάθε πρωί μαζί με ένα σαπούνι στη πόρτα και περιμένω...

Μερικές φορές μια γυναίκα ισπανοφωνη με κατεβάζει και κάτω. Σε ένα σκοτεινό ημιυπόγειο μπαρ όπου με βλέπουν οι επίδοξοι σαδιστές και έπειτα οποίος πληρώσει παίρνει. Το μόνο που ξέρω είναι πως η κατάληξη είναι η ίδια...βρωμιά. εξευτελίση κορμιού και καταπάτηση ψυχής. Εξαθλίωση. Φόβος για τον επόμενο άντρα που θα μπει ... Για όλα αυτά που θα με αναγκάσει να κάνω. Προσπάθησα αρκετές φορές να αυτοκτονήσω. Καμία ελπίδα... Παλαιότερα μου άφηναν ξυραφάκι για να ξυριζομαι  αλλά έπειτα από την τελευταία  απόπειρα όλα έγιναν χειρότερα. Οπότε μπαίνει ο Λουίς  μέσα ξέρω τι θα ακολουθήσει. Είναι ψηλός και αρκετά μυώδης. Με πιάνει, με δένει με ανοιχτά χέρια και πόδια, έπειτα μπαίνει μέσα εκείνη η γυναίκα, νομίζω Χουανα τη λένε,  και με ξυριζει  μόνη της ...Όταν τελειώνει, εκείνος  έρχεται , με κοιτάζει και έπειτα  με βιάζει όσο  εκείνη  μαζεύει τα νερά...Ποιο ανθρώπινο μυαλό μπορεί να το διανοηθεί; Να βιάζουν έναν άνθρωπο δίπλα σου κι εσύ να καθαρίζεις αμέριμνα τραγουδώντας...

Ενάμιση χρόνο πριν βρισκόμουν στο κρεβάτι του σπιτιού μου. Ήρεμη προσπαθώντας να βρω άκρη για το πώς θα γλιτώσω από τα συναισθήματα που ένιωθα για τον Ίαν.. Καταραμένος να είναι!! Κι αυτός και όλο το συναφι του ! Ακόμα ξυπνάω ουρλιάζοντας τις νύχτες από την μορφή του που με στοιχειώνει . Φωνάζω και τσιριζω από πόνο μα ο Λουίς μπαίνει και όλα σβηνουν...Μπαίνει και αντικαθιστά το πόνο μου με ένα άλλο... Δεν ξέρω τι με πληγώνει πιο πολύ...Ο Ίαν ή ο Λουίς; οι εφιάλτες ή η πραγματικότητα;

Υποθέτω δεν θα μάθω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου...

Δεν έχω ρολόι εδώ μέσα. Από τον ήλιο που δύει όμως ξέρω ότι ο χρόνος που μου απομένει είναι λιγοστός. Σε λίγο η πόρτα θα ανοίξει. Κάποιος θα μπει μέσα και μέχρι να ξημερώσει θα βγει και θα ξαναμπεί κάποιος άλλος...Δέχομαι τουλάχιστον πέντε τη βραδιά. Μερικές φορές όταν υπάρχει συνωστισμός μένω με τα υγρά του προηγούμενου στο κορμί μου. Ο μοναδικός κανόνας που τους επιβάλλετε είναι πως αν θέλουν να τελειώσουν μέσα μου από μπροστά θα φορέσουν προφυλακτικό. Ειδάλλως μπαινοβγαινουν ανενόχλητοι. Λίγο πριν τελειώσουν μπαίνουν από πίσω και απελευθερώνουν εκεί τα υγρά τους. ΣΙΧΑΜΑΤΑ!!! Αυτός είναι ο βασικός λόγος που μια φορά την εβδομάδα έρχεται γιατρός. Μου κάνει όλα τα τεστ και φροντίζει φυσικά για την αντισύλληψη μου αν και αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να κάνω ποτέ παιδί...Όχι πως το θέλω. Ακούγεται αστείο στα αφτιά μου...

Ένα παιδί είναι ευλογία...
Για μένα θα ήταν κατάρα...

Το θρόισμα των μισοσαπισμενων σανιδιων ακούγεται...
Βάστα κορίτσι μου...Βάστα ψυχή μου... κάποια στιγμή θα έρθει ο θάνατος...

Ακούω ομιλίες. Φωνές...Ο Λουίς μπαίνει μέσα και μου χαμογελάει.

"Έχουμε καλεσμένους σήμερα. Θα σε πάω κάτω. Θα περάσεις τη νύχτα μαζί τους. Είναι πέντε..." λέει πονηρά και πλησιάζει. Με αρπάζει από το μπράτσο και με σηκώνει

"Πριν σε πάω κάτω όμως, είναι κρίμα να μην πάρω τη δόση μου...Από το πρωί δεν σε πήδηξα και δε γουστάρω να σε πηδάνε πριν από μένα!!" Λέει σοβαρός και ειλικρινά θέλω να κλάψω  αλλά δεν μπορώ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να βγει. Τίποτα άλλο για να δώσω.

"Πως με θες; Θέλεις να ανέβεις από πάνω σήμερα;" γελάει...Γουρουνι ! Κτήνος...

"Ποτέ δεν πίστευα ότι θα πηδάω μια πουτανα ένα χρόνο ολόκληρο εγώ και η μισή πόλη κι εκείνη θα είναι ακόμα σφιχτή...Χρυσές δουλειές κάνουμε. Μέχρι και από τη Βενεζουέλα έρχονται για πάρτη σου...Μια πουτανα με κόλπο παρθένας!! Τώρα για το κωλαράκι σου δεν το συζητώ καν...Κόλαση είσαι!" Ζουπαει τα οπίσθιά μου και ανακατευομαι...

"ΛΟΥΊΣ!! ΆΝΤΕ Ο ΚΌΣΜΟΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ!" Ακούγεται η φωνή της Χουανας από έξω κι εκείνος βγαίνει. Κάτι της λέει στα ισπανικά και επιστρέφει.

"Έχεις δέκα  λεπτά να με κάνεις χαρούμενο Σκάρλετ. Δέκα λεπτά..." με πιάνει από τα μαλλιά και με οδηγεί στο τοίχο. "Κράτα κόντρα! Θα σε πάρω στα όρθια!" Ψελλίζει στο αφτί μου και σκύβω μπροστά...Η διαφορά που έχει ο Λουίς με τους άλλους ειναι πως πάντοτε μπαίνει μέσα μου υπερβολικά αργά. Κάθε φορά κλείνει τα μάτια και κουνάει το όργανο του στο κόλπο μου σιγάνα...Βέβαια η κατάληξη είναι να κοπανιεται λίγα λεπτά αργότερα αλλά τουλάχιστον η διείσδυση δεν με τσούζει όπως με τους άλλους άλλους.

"Μπαίνω μωρό μου..." λέει και τον αισθάνομαι να βυθίζεται μέσα μου αργά. Σκύβει και κάνοντας στην άκρη τα κατάμαυρα πλέον μαλλιά μου με δαγκώνει στο λαιμό. "Δεν θα σε πονέσω σήμερα...Έχεις και πέντε κάτω ...σε λυπάμαι..." μου ψιθυρίζει και κουνιέται σιγά σιγά μπρος και πίσω. Το κορμί μου έμαθε να παράγει από μόνο του υγρά ακόμα και χωρίς καμία απόλαυση. Τα τοιχώματα του κόλπου λειτουργούν έπειτα από μερικές ωθήσεις μα ακόμα κι αν βγάζει υγρά απόλαυση δεν υπάρχει φυσικά. Ίσα ίσα με κάνει και νιώθω ακόμα πιο σκατα.

"Φαντάζεσαι να σε είχα γυναίκα μου και να σε πηδαγα έτσι κάθε μέρα; Όχι εδώ... Όχι στο μπουρδελο...σε ένα σπίτι καθαρό. Με εσένα για νοικοκυρά..." λέει και γελάει, τραβάει λίγο τα μαλλιά μου και πιάνοντας τη μέση μου με σηκώνει σαν πούπουλο και με πιέζει πάνω στο μόριο του

"Ήρθε ο γιατρός χθες που έλειπα;" ρωτάει και απλά κουνάω το κεφάλι.
"Ώραια...Γιατί γουστάρω να σε χύσω μέσα...Από μπροστά...Στο μουνάκι σου..." ξαφνικά με σφίγγει και νιώθω τα υγρά του μέσα μου να γεμίζουν όλα τα κενά... Πόση αηδία θεούλη μου... "Μόνο εγώ θα σε χύνω εκεί μέσα..." λέει καθώς βγαίνει. Τα υγρά του στάζουν από κάτω μου και εκείνος απομακρύνεται, με βάζει να ξαπλώσω και μου ζητάει να ανοίξω τα πόδια μου να τα βλέπει. Κάθε φορά που το κάνει θέλει να τα κοιτάει να βγαίνουν...

"Σκουπισου. Έρχομαι σε δύο λεπτά να σε κατεβάσω κάτω..."δηλώνει και φεύγει...τόσο απλά...Τόσο γαμημένα απλά...

Μεξικό 

"Πρέπει να σηκωθείς...Σε μισή ώρα έχουμε παραλαβή..." άκουσε τη φωνή της και έτριψε τα μάτια. Την είδε να ντύνεται και ξεφυσησε.

"Πάλι εδώ κοιμήθηκες; τι διαολο έχουμε πει;" της είπε αγριεμενος

"Γάμησέ μας ρε Ίαν πρωί πρωί...Σήκω και ντύσου!"

Η Βερόνικα έβαλε τα ρούχα της και τον άφησε μόνο...Μόνο με τους εφιάλτες.
Κοίταξε το ημερολόγιο που κόλλησε δίπλα ακριβώς από το κρεβάτι του και έσκισε ένα χαρτάκι. Ένας χρόνος και πέντε μέρες....

Μέσα σε ένα μόλις μήνα όλα άλλαξαν. Όλα... Έκλεισε κάθε μπουρδελο που είχε ανά τη γη και επικεντρώθηκε στη κόκα. Καθαρά ναρκωτικά. Ο Κασιεν φυσικά συμφώνησε από τη στιγμή που πλέον ο Ίαν ήταν το κεφάλι... Ένα μήνα μετά την εξαφανιση  της Σκάρλετ, ο πατέρας του πέθανε από καρδιά οπότε δεν υπήρχε άλλος για αρχηγία. Ο Ίαν δεν σταμάτησε  να ψάχνει ούτε και μετά το θάνατο του πατέρα του ώσπου δυο μήνες αργότερα , κάτι μπάτσοι που τους είχε  υπό τη δούλεψη του, τον ενημέρωσαν πως βρήκαν στα σύνορα με το Μεξικό το πτώμα μιας γυναίκας σε αποσύνθεση. Από όσο είδαν από αυτά που έμειναν είχε λευκά με μπλε μαλλιά...καθώς και ένα τατουάζ στο μπούτι...

Εκείνο το βράδυ του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα...του έδωσε τις τύψεις που κουβαλούσε για τη ζωή της ...Τις αμαρτίες που πλήρωσε για ένα έρωτα που άργησε να του εκφράσει... Για έναν έρωτα που την σκότωσε. Ποτέ κανείς  τους δεν έμαθε με ποιο τρόπο απέδρασε. Το αποτέλεσμα όμως ήταν μακάβριο. Θλιβερό...Αποκαρδιωτικό...

Ο Ίαν δεν συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του. Του πήρε μήνες να συνέλθει ψυχολογικά ώσπου η κόρη του συνεργάτη του του ζήτησε σεξ. Σκέτο  σεξ χωρίς τίποτα άλλο....

Σηκώθηκε και μαζί με τα τσιγάρα στο χέρι βγήκε στη βεράντα κοιτάζοντας απέναντι τη απέραντη θάλασσα...

"Συγγνώμη μωρό μου ...Συγγνώμη..." ψέλλισε ανάβοντας ένα και για ακόμα μια μέρα, έφερε την θάλασσα των μαλλιών της στο μυαλό του...

Σας φιλώ...😢😢