Είχαν περάσει αρκετες μέρες από την ημέρα που είχα έρθει για πρώτη φορά στο καινούργιο μου σχολείο και μπορώ να πω ότι πλέον είχα βρει τους παλιούς ρυθμούς μου. Κουραζόμουν λιγότερο αν και διάβαζα περισσότερο από πριν. Όλα ήταν υπό έλεγχο.

Καθόμουν στο συνηθισμένο παγκάκι του σχολείου εχοντας τελειώσει την γυμναστική, το τελευταίο μάθημα για σήμερα, και περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι για να φύγουμε. Ήμουν περιτριγυρισμένη από τον Taehyung,τον Jimin και την Ryujin και ήξερα ότι με το τελευταίο κουδούνι θα έρχονταν και ο Jungkook με τον Hoseok.Δεν προσπαθούσα καν να τους αποφύγω πλέον. Ήταν χάσιμο χρόνου.

Αν και είχαν περάσει κάποιες μέρες από την Παρασκευή που ο Taehyung είχε έρθει σπίτι μου ένιωθα ακόμη ένα κενό μέσα μου όταν έβλεπα τον πατέρα μου. Είχε λυπηθεί όταν του είπα ότι έφτιαξα το κινητό μου μόνη μου χωρίς την βοήθεια του και ότι δεν τον χρειάζομαι για κάτι άλλο και ακόμη περισσότερο όταν δεν δέχτηκα να τον προσθέσω στις επαφές μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να του τηλεφωνήσω ποτέ έτσι κι αλλιώς.

Από την άλλη ο Taehyung είχε έρθει κι άλλες φορές σπίτι αλλά δεν μπήκε στον κόπο να με ενοχλήσει μιας και ήμουν στο δωμάτιο μου. Δεν ξανανέφερε το γεγονός ότι πλέον μένω με τον πατέρα μου και απ'ότι φαίνεται θα με βλέπει και ώρες εκτός σχολείου. Καλύτερα όμως έτσι γιατί δεν είχα όρεξη να ξεκινήσει να με ενοχλεί πάλι.

"Επιτέλους θα πάμε εκδρομή. Είχα κουραστεί να ερχόμαστε συνέχεια για μάθημα."είπε δραματικά ο Jimin αναφερόμενος στην εκδρομή μας αυτή την εβδομάδα σε ένα άλσος.

"Τα σχολεία υποτίθεται για αυτό είναι. Όχι για εκδρομές."είπα εγώ απλά και γύρισαν όλοι και με κοίταξαν.

"Μην γίνεσαι ξενέρωτη λεμονάκι! Θα περάσουμε ωραία."είπε ο Taehyung.

"Δεν ειμαι ξενέρωτη απλά προσγειωμένη. Πάμε στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Δεν έχουμε χρόνο για εκδρομές."

Και με αυτή τη δήλωση οι τρεις τους με κοίταξαν σαν να είδαν εξωγήινο. Προς τι αυτή η αντίδραση;

"Δηλαδή δεν θα έρθεις;"με ρώτησε η Ryujin που καθόταν δίπλα μου.

"Όχι. Δεν βρίσκω το λόγο."είπα αδιάφορα.

Είχα χρόνια να πάω σε σχολική εκδρομή. Είχα ξεχάσει κιόλας πως είναι το συναίσθημα. Δεν πήγαινα κυρίως γιατί δεν είχα παρέα να πάω αλλά και να είχα δεν υπήρχε περίπτωση η μητέρα μου να πληρώσει για την μεταφορά μας και το εισιτήριο που ζητάνε σε μερικούς χώρους. Παρ'όλα αυτά είχα ακούσει από αλλά παιδιά ότι όσο μεγάλωναν είχαν ακόμα περισσότερες ελευθερίες και περνούσαν πιο ωραία. Μα εγώ δεν είχα ανάγκη κάτι τέτοιο. Δεν θα περνούσα ωραία έτσι κι αλλιώς.

"Τι λες Y/n;"με επέπληξε ο Jimin.

"Η εκδρομή στο άλσος γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Έχουμε πάει όλες τις χρόνιες και είναι πραγματικά υπέροχα. Πρέπει να έρθεις."τον συμπλήρωσε ο Taehyung.

"Δεν με ενδιαφέρει."είπα λιτά.

"Έλα Y/n! Κι εγώ ποιον θα έχω παρέα;"με ρώτησε η Ryujin με νάζι και αγκάλιασε το χέρι μου κολλώντας πάνω μου.

Άντε πάλι.

"Τα αγόρια είναι αρκετά. Δεν με χρειάζεσαι."είπα και τράβηξα το χέρι μου από το κράτημα της.

"Δεν είναι το ίδιο Y/n! Εσύ είσαι η καλύτερη μου φίλη!"εξομολογήθηκε κι εγώ την κοίταξα περίεργα.

Της είχα πει τόσες φορές ότι δεν είμαστε φίλες. Γιατί επέμενε τόσο πολύ; Και πάνω από όλα, για ποιο λόγο με θεωρούσε ως καλύτερη της φίλη ενώ το μόνο που έκανα ήταν να την απωθώ συνεχώς;

Στριφογύρισα τα μάτια μου κι εκείνη την ώρα ένιωσα μια σταγόνα στο μάγουλο μου.

Κοίταξα τον ουρανό παρατηρώντας τα γκρίζα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια μας. Σε δευτερόλεπτα περισσότερες σταγόνες ξεκίνησαν να πέφτουν πάνω μας και το πήγαινε προς βροχή. Τέλεια. Και δεν είχα φέρει ομπρέλα σήμερα.

Το κουδούνι χτύπησε και σιγά σιγά οι μαθητές ξεκίνησαν να μαζεύονται μπροστά στην είσοδο για να φύγουν. Ξεφύσισα και σηκώθηκα πάνω οταν ήρθαν τα δύο αγόρια που έλειπαν χωρίς να θέλω να συνεχίσω την συζήτηση περί εκδρομής. Έπρεπε να γυρίσω σπίτι πριν βραχώ.

Η Ryujin άνοιξε την ομπρέλα της όπως και τα υπόλοιπα αγόρια κι εγώ ήμουν η μόνη που απλά περπατούσε στην βροχή χωρίς να την νοιάζει ιδιαίτερα το ότι βρέχεται. Μα σύντομα η Ryujin ήρθε τρέχοντας δίπλα μου κρατώντας με αγκαζέ και στέγασε και τις δύο μας κάτω από την ομπρέλα της. Μου χαμογέλασε με καλοσύνη κι εγώ απλά κοίταξα μπροστά συνεχίζοντας να προχωράω.

"Σκέψου το πάντως Y/n! Θα περάσουμε πολύ ωραία. Είναι κρίμα να μην έρθεις. Οι εκδρομές είναι οι καλύτερες αναμνήσεις των σχολικών χρόνων. Όχι το διάβασμα."μου είπε σοβαρά και ακόμα κι αν την άκουσα δεν της απάντησα.

Γιατί τόση βαβούρα για μια εκδρομή; Αν θέλουν τόσο πολύ να πάνε ας πάνε μόνοι τους. Γιατί θέλουν κι εμένα μαζί;

Σύντομα είχαμε φτάσει στο σημείο που εγώ έπρεπε να στρίψω και βγήκα από την ομπρέλα της Ryujin.

"Θα αποχωρήσω πρώτη. Πρέπει να πάω σπίτι γρήγορα αν δεν θέλω να γίνω μούσκεμα."είπα νιώθοντας την βροχή να βρέχει τα ρούχα μου και έβρισα απο μέσα μου την τύχη μου.

"Δεν έχεις ομπρέλα;"με ρώτησε ο Jungkook.

"Όχι. Ατύχησα σήμερα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Απλά θα πάω σπίτι. Θα τα πούμε υποθέτω."είπα αδιάφορα και γύρισα την πλάτη μου χωρίς να περιμένω την απάντηση τους.

Η στολή μου δεν είχε κουκούλα και τα μαλλιά μου είχαν ήδη βραχεί πολύ κι ας ήμουν μόνο ένα λεπτό εκτός ομπρέλας. Κοιτούσα τα πόδια μου ενώ προχωρούσα και ένιωθα να βρέχεται το πουκάμισο μου μέσα από τη ζακέτα μου. Ήταν πλέον αρχές Νοεμβρίου και πλέον ο καιρός δεν ήταν τόσο ζεστός. Μπορούσα να πω ότι κρύωνα.

Παρατήρησα ότι τα κορδόνια στο ένα μου παπούτσι είχαν λυθεί και έσκυψα να τα δέσω. Ηταν σίγουρο ότι θα κατάφερνα να πάω σπίτι μου μούσκεμα και το τελευταίο πράγμα που ήθελα σήμερα ήταν να πέσω.

Ωστόσο ενώ σηκώθηκα πάνω δεν ένιωθα πλέον την βροχή να με χτυπάει.

Τι στο καλό; Σταμάτησε τόσο απότομα;

Κοίταξα από πάνω μου και ειδα μια μαύρη ομπρέλα.

"Πάμε σπίτι σου λεμονάκι."άκουσα την φωνή του Taehyung να ψελλίζει στο αυτί μου και αμέσως γύρισα και κοίταξα δίπλα μου.

Μα γρήγορα η αναπνοή μου κόπηκε και το βλέμμα μου έγινε έκπληκτο. Το πρόσωπο μου ήταν πολύ κοντά στο δικό μου και μπορούσα να νιώσω την αναπνοή του στο μάγουλο μου. Τα μάτια μου έδειχναν κι εκείνα έκπληκτα και κοιτούσαν μέσα στα δικά μου. Ένιωθα τις κόρες των ματιών του να με απορροφούν στο μαύρο τους και τα μάγουλα μου κοκκίνισαν από αμηχανία.

Χωρίς να ξέρω τι να κάνω γύρισα και έβαλα τα χέρια μου στους ώμους του σπρώχνοντας τον μακριά μου. Εκείνος παραπάτησε κοντεύοντας να πέσει κάτω κι εγώ επιτέλους άφησα μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα. Ξαφνικά έκανε περισσότερο κρύο σε σχέση με πριν.

"Τι στο καλό Y/n; Να σε πάω σπίτι χωρίς να πάθεις πνευμονία θέλω."διαμαρτυρήθηκε κι εγώ ξεκίνησα να περπατάω πάλι χωρίς να του απαντήσω και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Τον άκουσα να ξεφυσάει μα ήρθε πάλι δίπλα μου βάζοντας με κάτω από την ομπρέλα του.

"Δεν χρειάζομαι την ομπρέλα σου. Το σπίτι είναι κοντά. Θα πάω μόνη μου."του είπα χωρίς να τον κοιτάω.

"Μα θέλω να σε πάω σπίτι."είπε εκείνος και συνέχισε να προχωράει δίπλα μου.

"Ανώμαλε."ψέλλισα ενοχλημένη και συνέχισα να προχωράω.

"Ουάου! Το καλύτερο που θα μπορούσες να πεις σε κάποιον που προσφέρεται να σε πάει σπίτι με την ομπρέλα του."είπε εκείνος ειρωνικά αλλά στην πραγματικότητα ήξερα ότι τα λόγια μου δεν είχαν καμία επίδραση πάνω του.

"Δεν στο ζήτησα."του είπα και σταμάτησα ακριβώς μπροστά του."Απλα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αντί να πας σπίτι σου με τέτοια βροχή βοηθάς εμένα που όπως σου είπα δεν χρειάζομαι ομπρέλα."

Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του κοιτώντας με. Παρατήρησα ότι ο ένας του ώμος ήταν πολύ βρεγμένος. Προσπάθησε να κρατήσει εμένα ολόκληρη κάτω από την ομπρέλα του με αποτέλεσμα να μην είναι εκείνος;

"Γιατί νοιάζομαι για σένα προφανώς."ειπε σαν να είναι αυτονόητο.

Έμεινα να τον κοιτάω και ένιωσα ένα περίεργο αίσθημα στην καρδιά μου σαν να ζεστάθηκε. Δεν νομίζω να είχα ακούσει αυτές τις λέξεις από κανεναν σε όλη μου τη ζωή. Ωστόσο,γέλασα και συνέχισα να προχωράω μπροστά.

"Για μένα δεν νοιάζεται κάνεις. Ήμουν πάντα μόνη μου."είπα αυθόρμητα.

Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα σε κάποιον ξένο για το πως νιώθω εκτός από τον πατέρα μου. Και το περίεργο ήταν ότι δεν ένιωθα ότι έκανα κάτι λάθος. Ήξερα ότι ο Taehyung δεν θα πει κάτι προσπαθώντας να με υποβιβάσει.

"Μα μόλις τώρα σου είπα ότι νοιάζομαι εγώ. Δεν με νοιάζει αν δεν με θεωρείς φίλο σου. Εγώ σε συμπάθησα οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπλέξεις τόσο εύκολα."είπε και μου χαμογέλασε ενώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Δεν μπορείς να λες ότι είσαι μόνη. Και ο πατέρας σου νοιάζεται πολύ. Κάθε μέρα που έρχομαι σπίτι σου από τότε που σε βρήκα εκεί για σένα μου μιλάει. Είναι χαρούμενος που μένεις μαζί του. Μα απ' ότι φαίνεται εσύ δεν είσαι."είπε εκείνος κι εγώ τον κοίταξα.

"Τι εννοείς;"τον ρώτησα.

"Δεν ξέρω τι σχέση έχετε μεταξύ σαα πάντως από τον τρόπο που μιλάει για σένα φαίνεται μία απελπισία στη φωνή του και δείχνει θλιμμένος. Και αν κρίνω από την συμπεριφορά σου σε εμάς νομίζω ότι έτσι συμπεριφέρεσαι και σε εκείνον. Είναι πολύ άσχημο να είσαι τόσο κλειστή και ψυχρή απέναντι του. Ο πατέρας σου είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ και σε αγαπάει πολύ Y/n."

Πρώτη φορά άκουγα τον Taehyung τόσο σοβαρό. Και ακόμα κι αν το ζητούσα τόσο καιρό η αλλαγή από το 'λεμονάκι' στο 'Y/n' με τρόμαζε. Το βλέμμα του πάνω μου ήταν εξεταστικό σαν να προσπαθούσε να με διαβάσει.

Μα δεν μπορούσε εκείνος να κρίνει την συμπεριφορά μου από τη στιγμή που δεν ήξερε τίποτα για μένα. Δεν ήξερε τι είχα βιωσει τόσα χρόνια και τι κατάφερα να επιτύχω μόνη μου αν και τα εμπόδια ήταν πολλά. Δεν μπορούσε εκείνος να μου μιλάει για τον πατέρα μου προσπαθώντας να τον ανυψώσει στα μάτια μου. Διότι εκείνος μπορεί να τον γνώριζε τόσα χρόνια και να είχε περάσει αρκετές στιγμές μαζί του ενώ εγώ τον είχα στερηθεί και δεν είχα ιδέα καν ότι υπάρχει.

Ένιωθα να βράζω μέσα μου. Ήταν λογικό ο Taehyung να μιλούσε τόσο τρυφερά για τον πατέρα μου. Θα έλεγα ότι τον αγαπούσε σαν πατέρα του και ο πατέρας μου τον αγαπούσε σαν γιο του. Φαινόταν. Μα εμένα με εκνευριζε. Διότι όσο εγώ, το αληθινό του παιδί, βρισκόμουν μακριά του εκείνος βρήκε υποκατάστατο. Ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ.

"Να μην σε ενδιαφέρει τι θα κάνω εγώ με τον πατέρα μου. Να μείνεις έξω από αυτό. Δεν σε αφορά."φώναξα λίγο πιο δυνατά απ' ότι περίμενα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Η αδρεναλίνη μου είχε αυξηθεί. Ξεκίνησα να προχωράω πιο γρήγορα προς το σπίτι. Ήμασταν πλέον πολύ κοντά.

Ο Taehyung με κοίταξε προβληματισμένος. Δεν είχε ιδέα γιατί ειχα θυμώσει κι εγώ δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να του εξηγήσω.

"Ο πατέρας σου Y/n είναι φίλος μου. Και λυπάμαι πολύ να τον βλέπω λυπημένο γιατί δεν του αξίζει."υποστήριξε.

"Δεν του αξίζει; Πως μπορείς να κρίνεις κάτι τόσο απερίσκεπτα; Πως μπορείς να ξέρεις τι του αξίζει και τι όχι;" τον ρώτησα.

Του αξίζει από την στιγμή που με άφησε να ζω σε μια κόλαση για 17 ολόκληρα χρόνια χωρίς να ενδιαφερθεί καν να με ψαξει.

"Από τη στιγμή που σε νοιάζεται τόσο πολύ σίγουρα δεν του αξίζει."μου είπε αποφασιστικά.

"Πως είσαι τόσο σίγουρος για το πόσο με νοιάζεται; Το ότι σου μιλάει για μένα όταν έρχεσαι δεν έχει να κάνει σχέση με το τι νιώθει."τον κοίταξα θυμωμένη και σταμάτησα μπροστά του.

Ήμασταν πλέον 5 μέτρα μακριά από την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσω να προχωράω μαζί του.

"Δεν ξέρω Y/n. Εσύ πόσο θα πίστευες ότι νοιάζεται κάποιος για την κόρη του αν σου ζητούσε να την προσέχεις για εκείνον;"με ρώτησε και το βλέμμα του με κεραυνοβόλησε.

Έλα μου;

"Τι;"είπα κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνω και ευχήθηκα όντως να μην είναι αυτό που σκέφτομαι.

"Ο πατέρας Y/n φοβάται τόσο πολύ για σένα που μου ζήτησε να σε προσέχω. Δεν ξέρω τι έγινε στο προηγούμενο σου σχολείο πάντως τον έχει ανησυχήσει αρκετά. Θέλει να είσαι καλά. Αυτό δεν είναι αρκετό για να καταλάβεις;"με ρώτησε θεωρώντας οτι έχει εξασφαλίσει την νίκη.

Έμεινα να τον κοιτάω για λίγη ώρα και επεξεργάστηκα τα λόγια του. Αλλά σύντομα βγήκα από το αρχικό μου σοκ και ξεκίνησα να γελάω. Να με προσέχει; Γιατί τι είμαι; Κανένα παιδάκι δημοτικού; Και με ποιο δικαίωμα ζητάει από τον Taehyung να με προσέχει χωρίς να με ρωτήσει; Τόσο αδύναμη νομίζει ότι είμαι; Τόσο αδύναμη που δεν μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου;

Ο Taehyung με κοιτούσε προβληματισμένος. Δεν περίμενε αυτήν την αντίδραση. Μα πίσω από το γέλιο μου έσταζε φαρμάκι. Ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου.

"Για αυτό κάνεις παρέα μαζί μου τόσο καιρό; Για αυτό με έφερες σπίτι; Για αυτό έχεις κολλήσει πάνω μου; Για να σιγουρευτείς ότι θα κάνεις αυτό που ζήτησε ο πατέρας μου;"είπα και ξαφνικά ένιωσα μέσα μου ένα μεγάλο κενό.

Και ο λόγος ήταν απλός. Άλλη μία απόδειξη ότι στην πραγματικότητα δεν ήμουν αποδεκτή.

"Y/n εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο."είπε εκείνος βιαστικά προσπαθώντας να μου αλλάξει γνώμη."Κατάλαβες λάθος."

Ωστόσο, εγώ είχα ήδη κουραστεί πολύ. Ήμουν βρεγμένη μέχρι το κόκαλο και κατάλαβα ότι τόση ώρα τσακωνόμουν για κάτι το οποίο δεν είχε ουσία. Δεν επρόκειτο να βγει συμπέρασμα.

"Όχι Taehyung. Νομίζω πως κατάλαβα μία χαρά. Σε ευχαριστώ που με έφερες σπίτι μα θα σε παρακαλούσα να μην ξαναενδιαφερθείς για μένα. Δεν χρειάζεται να ακολουθείς αυτά που σου είπε ο πατέρας μου. Δεν θέλω."είπα και πήγα να απομακρυνθω από κοντά του μα εκείνος έπιασε το χέρι μου.

"Y/n περίμενε. Τι λες;"είπε εκείνος προσπαθώντας να με σταματήσει μα δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω λεπτό παραπάνω μπροστά του.

Τράβηξα το χέρι μου με δύναμη και απομακρύνθηκα από κοντά του αφήνοντας τον να με κοιτάει μετανιωμένος. Τι είχε μετανιώσει; Που μίλησε και τώρα δεν θα μπορέσει να κάνει τον πατέρα μου περήφανο;

"Λυπάμαι για το βάρος που σου μεταβίβασε ο πατέρας μου τις τελευταίες μέρες. Μα δεν χρειάζεται να είσαι φίλος μου αν δεν θέλεις."του είπα κι εκείνος γούρλωσε τα μάτια του.

Ωστόσο ακόμα κι αν δεν το έδειξα ήμουν το ίδιο σοκαρισμένη με εκείνον. Είχα μόλις παραδεχτεί ότι τον θεωρώ φίλο μου; Και το κυριότερο...Το εννοούσα;

Χωρίς να θέλω να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ και αυτό βγήκα από την ομπρέλα του αφήνοντας τον πίσω μου και γρήγορα μπήκα μέσα στο σπίτι. Ήταν πολύ θυμωμένη και λυπημένη ταυτόχρονα. Θυμωμένη που ο πατέρας μου παίρνει πρωτοβουλίες μόνος του και λυπημένη για τις συνέπειες αυτής της πρωτοβουλίας.

Και σαν να μην έφταναν τα νεύρα μου τον είδα μπροστά μου. Το χαμόγελο του αντικαταστάθηκε γρήγορα με ένα ανήσυχο βλέμμα όταν με είδε μούσκεμα.

"Y/n πάλι ξέχασες την ομπρέλα σου; Θέλεις μια πετσέτα; Ή μάλλον καλύτερα πήγαινε στο δωμάτιο σου και βγάλε γρήγορα τα ρούχα σου. Θα κρυώσεις."

Ο πατέρας σου είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ και σε αγαπάει πολύ.

"Με ποιο δικαίωμα ζήτησες από τον Taehyung να με προσέχει στο σχολείο;"τον ρώτησα καίγοντας τον με το βλέμμα μου.

Εκείνος αφού είχε μείνει για λίγο ακίνητος επεξεργαζόμενος αυτό που τον ρώτησα σύντομα κατάλαβε για ποιο πράγμα μιλάω. Μα δεν φάνηκε καθόλου ταραγμένος από την ερώτηση μου.

"Σου το είπε;"με ρωτησε σαν να μην είναι μεγάλο ζήτημα.

"Σε ρώτησα κάτι και περιμένω απάντηση."του είπα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Εκείνος έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τον λόγο που φώναζα αυτή τη στιγμή. Μα δεν με ενδιεφερε κιόλας να καταλάβει. Εγώ ήξερα καλύτερα.

"Τι εννοείς με ποιο δικαίωμα; Απλά του ζήτησα μια χάρη κι εκείνος δέχτηκε."μου είπε απλά και έφυγε από το οπτικό μου πεδίο πηγαίνοντας προς την κουζίνα.

Εγώ τον ακολούθησα έξαλλη.

"Ναι του ζήτησες μια χάρη που αφορά εμένα χωρίς να με ρωτήσεις. Είχε κολλήσει πάνω μου όλες αυτές τις μέρες και δεν είχα ιδέα για ποιο λόγο. Αλλά μάντεψε. Ο λόγος ήταν η ηλίθια χάρη σου."του φώναξα κι εκείνος έβγαλε από ένα συρτάρι ένα πανί κουζίνας το οποίο ήταν αρκετά μακρύ.

Χωρίς να μου μιλήσει σκούπισε με αυτό τα βρεγμένα μαλλιά μου σε μια απόπειρα να με στεγνώσει. Με δουλεύει; Ήταν αυτή η σωστή στιγμή για να το παίξει καλός πατέρας;

Τράβηξα τα χέρια του μακριά από το κεφάλι μου και πέταξα το πανί που κρατούσε κάτω. Αυτή τη στιγμή δεν ήθελα να με ακουμπάει.

"Οπότε ο λόγος που φωνάζεις είναι επειδή ζήτησα από τον Taehyung να το κάνει ή επειδή ο Τaehyung ήταν κολλημένος πάνω σου όπως λες;"με ρώτησε προσπαθώντας να με ηρεμήσει.

"Ο λόγος που φωνάζω είναι ότι τα καταφέρνω μια χαρά μόνη μου και δεν χρειάζομαι κανέναν να με προσέχει. Τι νομίζεις ότι είμαι; Σταμάτα να μπλέκεται στη ζωή μου."Η υπομονή μου είχε ξεκινήσει να εξαντλείται.

"Y/n απλά θέλω να είμαι σίγουρος ότι είσαι μια χαρά. Θέλω να βεβαιωθώ ότι σε αυτό το σχολείο δεν θα σου κάνουν bullying με τον  οποιονδήποτε τρόπο. Και εφόσον εσύ αρνείσαι πεισματικά να μου μιλήσεις για οποιοδήποτε πρόβλημα σου ο Taehyung ήταν απλά μια μεγάλη βοήθεια."είπε σοβαρός και με κοίταξε στα μάτια.

Τα πράσινα μάτια του έκαιγαν τα δικά μου. Ένιωθα λες και στα μάτια του έβλεπα τον εαυτό μου. Ήταν ακριβώς ίδια. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήμουν κόρη του. Και μου την έδινε στα νεύρα αυτή η εμφανής ομοιότητα μας.

"Μια μεγάλη βοήθεια για ποιο πράγμα; Να παρακολουθείς την ζωή μου;"του επιτέθηκα.

"Μια βοήθεια για να είμαι σίγουρος ότι είσαι καλά."μου είπε ανυπόμονα.

Στριφογύρισε τα μάτια του, μια συνήθεια την οποία είχα κι εγώ όταν είχα ξεκινήσει να ενοχλούμαι. Μα η μόνη που έπρεπε να είναι ενοχλημένη με την όλη κατάσταση ήμουν εγώ.

"Για ποιο λόγο θες να ξέρεις ότι είμαι καλά; Τα κατάφερνα υπέροχα τόσα χρόνια χωρίς την βοήθεια κανενός κι ας μην ήμουν καθόλου καλά. Γιατί τώρα εσύ ασχολείσαι με οτιδήποτε κάνω στη ζωή μου;"

"Γιατί νοιάζομαι για σένα. Είμαι ο πατέρας σου Y/n!"είπε λίγο πιο δυνατά από ότι συνήθιζε.

Η υπομονή του είχε αρχίσει να εξαντλείται. Η δική μου όμως είχε γίνει ήδη σκόνη. Το ποτήρι ξεχείλισε.

Για λίγη ώρα κοιταζόμασταν χωρίς να μιλάει κανείς. Η αδρεναλίνη μέσα μου χτυπούσε σε όλα μου τα σημεία. Η καρδιά μου παλλόταν γρήγορα και θερμοκρασία μου είχε αυξηθεί πολύ. Ένιωθα ότι θα σκάσω από τα νεύρα μου. Και το επόμενο πράγμα που ξεστόμισα ήξερα ότι ήταν λάθος μα πριν καν το καταλάβω είχα ήδη κάνει βλακεία.

"Σταμάτα να λες ότι νοιάζεσαι για μένα. Αν νοιαζόσουν δεν θα με παρατούσες με την καταπιεστική μητέρα μου για τόσα χρόνια. Ο πατέρας μου μπορεί να υποστηρίζει ότι στέκεται ακριβώς μπροστά μου τώρα μα για μένα έχει πεθάνει εδώ και αρκετό καιρό."είπα ήρεμα ανεξάρτητα από το πως ένιωθα.

Ο πατέρας μου με κοίταξε έκπληκτος και δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Τα μάτια του δεν πετάρισαν καν. Για λίγο νόμιζα ότι δεν ήταν αληθινός. Στεκόταν σαν άγαλμα μπροστά μου. Τα μάτια του κοιτούσαν μέσα στα δικά μου και έβλεπα τον εσωτερικό του κόσμο να καταστρέφεται.

Τα λόγια μου είχαν μεγάλη επίδραση πάνω του και το βλέμμα του από έκπληκτο έγινε σε δευτερόλεπτα θλιμμένο. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι και μέσα μου είχα ήδη μετανιώσει για ότι είπα. Μα ήμουν πολύ εγωίστρια για να απολογηθώ. Δεν ήξερα καν πως έπρεπε να το κάνω.

"Τόσο πολύ με μισείς;"ψέλισσε και είδα τα μάτια του να γυαλίζουν.

Ήξερα ότι ήθελε να κλάψει μα το κρατούσε μπροστά μου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ένιωθα πολυ ασχημα αυτή τη στιγμή.

Εφόσον είδε ότι δεν πήρε απάντηση κοίταξε κάπου αλλου εκτός από μένα και έψαξε στις τσέπες του για τα κλειδιά του. Δεν τον χωρούσε το σπίτι.

"Πήγαινε στο δωμάτιο σου και άλλαξε τα ρούχα σου. Δεν θέλω να αρρωστήσεις. Δεν θα αντέξεις να μείνεις σπίτι για λίγες μέρες φροντίζοντας σε κάποιος ξένος έτσι δεν είναι;"μου είπε και έφυγε από μπροστά μου.

Το 'ξένος' προφανώς το είχε χρησιμοποίησε για τον εαυτό του.

Άκουσα την εξώπορτα να κλείνει και αμέσως κοίταξα το πάτωμα. Πήρα αργά το πανί που ήταν στο έδαφος και αφού το ακούμπησα πάνω στο τραπέζι πήγα προς την σκάλα για να ανέβω στο δωμάτιο μου. Το κλίμα ήταν πολύ βαρύ και για αυτό έφταιγα εγώ. Ο λόγος που αυτή τη στιγμή ήμουν έτσι ήμουν αποκλειστικά εγώ.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου έβγαλα την τσάντα μου ακουμπώντας την στο πάτωμα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ένιωθα έναν τεράστιο κόμπο στο στομάχι μου και στον λαιμό μου. Τα είχα κάνει όλα χάλια.

Τα μάτια μου είχαν ξεκινήσει να υγραίνουν και αμέσως κοίταξα το ταβάνι για να μην αφήσω τα δάκρυα μου να πέσουν αλλά απέτυχα. Δεν ήξερα καν για ποιο λόγο έκλαιγα αυτή τη στιγμή.

Υποτίθεται ότι δεν με ενδιέφερε ούτε ο Taehyung ούτε ο πατέρας μου. Μα ξέροντας ότι ο Taehyung έκανε παρέα μαζί μου όχι επειδή το ήθελε αλλά επειδή ήθελε να κάνει χάρη στον πατέρα μου και σκεπτόμενη το θλιμμένο βλέμμα του πατέρα μου όταν του μίλησα άσχημα έκανε την καρδιά μου να πονάει.

Για τον πατέρα μου σίγουρα ένιωθα τύψεις. Μου είχε φερθεί πολύ ωραία όλον αυτόν τον καιρό και φροντίζει για μένα σε οτιδήποτε τον χρειαστώ. Ακόμα και ενώ τον αγνοούσα εκείνος πάντα έτρωγε μαζί μου προσπαθώντας να μου πιάσει συζήτηση και μου χαμογελούσε. Το ότι το αγνοούσα τόσο καιρό δεν σημαίνει ότι δεν το είχα καταλάβει. Απλά κατηγορούσα εκείνον για τη μίζερη ζωή μου τόσα χρόνια. Παρόλα αυτά δεν του έδωσα ποτέ την ευκαιρία να μου εξηγήσει τίποτα λόγω του εγωισμού μου.

Για τον Taehyung όμως δεν είχα ιδέα γιατί με είχε πάρει από κάτω. Τόσο καιρό ευχόμουν να με αφήσει ήσυχη και τώρα που είναι πολύ πιθανό να το κάνει νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Δεν είναι ότι με εκνευριζε τόσο πολύ. Είχε πλάκα κάποιες φορές. Και το "Καλημέρα λεμονάκι" που μου έλεγε με χαμόγελο κάθε πρωί είχε γίνει πλέον συνήθεια. Στη σκέψη του ότι δεν θα τον ξανάκουγα να μου το λέει ένιωθα απαίσια.

Έκατσα στο κρεβάτι μου και βύθισα το πρόσωπο μου στα χέρια μου χωρίς να μπορώ για κάποιο λόγο να σταματήσω να κλαίω. Είχα χάσει ήδη τον Taehyung και τον πατέρα μου. Μαζί με τον Taehyung φεύγουν και οι φίλοι του οπότε μου μένει μόνο η Ryujin, η οποία δεν είναι μόνο δική μου φίλη οπότε θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα σε μένα και στα αγόρια. Και φυσικά δεν θα διαλέξει εμένα που κάνω με κάθε δυνατό τρόπο φανερό το γεγονός ότι αποτελεί βάρος στη ζωή μου. Τα αγόρια την κάνουν να γελάει πολύ και περνάει ωραία μαζί τους.

Οπότε είχα μείνει μόνη μου. Και ακόμα κι αν αυτό ζητούσα τόσο καιρό ξαφνικά δεν μου άρεσε. Το να ξέρω ότι κανένας δεν νοιάζεται για μένα πλέον μου θυμίζει τόσο πολύ τον καιρό που ζούσα με την μητέρα μου. Μα τώρα το είχα προκαλέσει μόνη μου. Εγώ τους έδιωξα όλους από μένα. Και δεν γινοταν να τα ξανακάνω όλα όπως πριν. Δεν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Ήταν αργά.

________________________________

Γεια σας αγαπημένες μου!

Ελπίζω όλες να είστε καλά και ειδικά με τις βροχές τις δύο τελευταίες μέρες. Ήταν πραγματικά μια απαίσια εμπειρία ειδικά για αυτούς που βρίσκονταν έξω από τα σπίτια τους και αυτό το λέω εκ πείρας γιατί εγώ έτυχε να είμαι στο πανεπιστήμιο την Πέμπτη και πλημμυρίσαμε. Ευελπιστώ να μην χρειαστεί να βιώσουμε κάτι ανάλογο σύντομα. Ο καιρός είναι πολύ ανώμαλος.

Αλλά για να πάμε στα δικά μας τώρα. Πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Σας εκνεύρισε η συμπεριφορά της Y/n; Για να πάρω μέρος κι εγώ σαν αναγνώστρια (κι ας μην είμαι) θα πω ότι αυτή τη φορά το παράκανε και το κατάλαβε και η ίδια. Απλά άργησε. Αναρρωτιέμαι ωστόσο τι θα γίνει στη συνέχεια.🤔

Ξέρω ότι έπρεπε να είχα ανεβάσει στις 12 όπως συνηθίζω απλά για να πω την αλήθεια μου το ξέχασα.😅 Οπότε αφού ξεμπέρδεψα με τις σημειώσεις της ανατομίας πριν λίγο ανέβασα τώρα.

Αυτά για τώρα κορίτσια μου. Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα με νέο κεφάλαιο. Δεν θα σας απογοητεύσω το υπόσχομαι.😉💜