Καθόμουν στο παγκάκι του σχολείου με ένα βιβλίο μαθηματικών στα χέρια μου. Είχε περάσει μια μέρα από το περιστατικό με τον Taehyung και δεν μπορώ να πω ότι έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή είναι το πρώτο άτομο που μου συμπεριφέρεται τόσο καλά κι εγώ είμαι η κακιά της υπόθεσης; Ή μήπως επειδή έγινα ρεζίλι χθες; Μπορεί και τα δύο στην τελική.

Τα μάτια μου περιπλανήθηκαν γύρω μου και τον είδα να κάθεται με τους φίλους του στην άλλη άκρη του προαυλίου. Οι φίλοι του μιλούσαν μεταξύ τους και γελούσαν. Εκείνος όμως για κάποιο λόγο ήταν λίγο χαμένος. Το βλέμμα του ήταν στο πάτωμα και κοιτούσε τα παπούτσια του χωρίς να παρακολουθεί την συζήτηση. Χωρίς να το ελέγχω ξεκίνησα να τον παρατηρώ αν και δεν έκανε κάτι που θα έπρεπε να μου τραβήξει την προσοχή.

Ο Jimin τον σκούντηξε λέγοντας του κάτι χαμογελώντας. Κι εκείνος υψώνοντας το κεφάλι του κοίταξε πρώτα τον φίλο του κι έπειτα και οι δύο τους κοίταξαν εμένα. Αμέσως σαν να με χτύπησε κεραυνός κατέβασα το κεφάλι μου εστιάζοντας στο βιβλίο μου νιώθοντας τα μάγουλα μου να καίνε.

Πρέπει να σταματήσω να του δίνω σημασία. Τα είχα κάνει ήδη χάλια. Στο τέλος θα με περάσουν για τρελή.

Συγκεντρώθηκα στα μαθηματικά διαβάζοντας τον ορισμό των συναρτήσεων. Στο παλιό σχολείο δεν είχαμε φτάσει μέχρι αυτό το κεφάλαιο. Όπως το ίδιο ισχύει και για μερικά άλλα μαθήματα. Και όσο σκέφτομαι το διάβασμα που πρέπει να ρίξω για να συμβαδίσω με τους άλλους με πιάνει πονοκέφαλος. Έχω ακόμα πολλά πράγματα στα οποία προσπαθώ να προσαρμοστώ και δυσκολεύομαι. Το σχολείο αποτελεί ένα ακόμα βάρος. Ήταν πολύ κουραστικό όλο αυτό που πέρασα την τελευταία εβδομάδα και όσο το σκέφτομαι νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος μου.

"Καλημερα."άκουσα μία απαλή γυναικεία και σήκωσα το κεφάλι μου.

Μπροστά μου βρισκόταν μία... κοπελίτσα που μου χαμογελούσε ντροπαλά. Είχε κάστανα ίσια μαλλιά πιασμένα σε μια ψηλή κοτσίδα με ροζ κοκαλάκι. Στο μέτωπο της έπεφταν οι ωφέλειες λίγο πιο πάνω από τα κάστανα γυαλιστερά της μάτια. Τα χείλη της ήταν σαρκώδη και πάνω τους είχαν ένα γυαλιστερό ροζ λιπγκλοζ. Ήταν λίγο πιο κοντή από εμένα και φαινόταν αρκετά μικροσκοπική.

Κοίταξα γύρω μου. Σε μένα μιλούσε;

"Συγγνώμη για την ενόχληση. Μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις;"με ρώτησε κι εγώ την ξανακοίταξα.

Σε μένα μιλούσε τελικά.

"Τι θες;"την ρώτησα κι εκείνη φάνηκε λίγο αποπροσανατολισμένη από την ερώτηση μου.

Υποθέτω έπρεπε να είμαι πιο ευγενική.

"Εννοώ...τι θα ήθελες;"είπα πιο ευγενικά προσπαθώντας να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου.

Εκείνη φάνηκε να παίρνει θάρρος και μου χαμογέλασε για άλλη μια φορά. Ήταν γλυκούλα μπορώ να πω. Ωστόσο, συνέχισα να την κοιτάω με το πιο αδιάφορο βλέμμα μου. Και η Sobin γλυκούλα ήταν αλλά δεν αποδείχτηκε και τόσο καλή.

"Εμμμ είμαι καινούργια μαθήτρια και πήγα στο γραφείο του διευθυντή όμως δυστυχώς λείπει. Οπότε μου είπαν να ρωτήσω κάποιον συμμαθητή μου να με βοηθήσει να βρω το τμήμα μου και να μου δείξει τις εγκαταστάσεις. Και εφόσον σε είδα εδώ μόνη σου έλεγα αν ήθελες να με βοηθήσεις εσύ."μου είπε ντροπαλά ενώ έπαιζε νευρικά με τα χέρια της.

"Λυπάμαι αλλά είμαι κι εγώ καινούργια. Δεν έχω μάθει όλες τις εγκαταστάσεις ακόμα οπότε δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Χθες ήρθα."της είπα την μισή αλήθεια.

Ήξερα όλες τις εγκαταστάσεις απλά δεν ήθελα να αφήσω το διάβασμα μου για να σηκωθώ πάνω. Είχα μείνει ήδη αρκετά πίσω με όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στη ζωή μου και από την άλλη δεν ήμουν και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος. Δεν ήμουν η κατάλληλη για αυτό που ζητούσε.

"Α κι εσύ καινούργια είσαι; Τέλεια τότε μπορούμε να κάνουμε παρέα και να γνωριστούμε καλύτερα."μου είπε ελπιδοφόρα μα εγώ συνέχισα να την κοιτάω αδιάφορα.

Οι φιλίες που είχα συνάψει ποτέ στη ζωή μου είχαν κρατήσει λιγότερο από μία εβδομάδα και είχαν καταλήξει πολύ άσχημα λόγω της μητέρας μου. Ωστόσο είτε με την ύπαρξη της μητέρας μου είτε όχι ήμουν μία κινούμενη καταστροφή. Δεν είχα ανάγκη από φιλίες και κανείς δεν είχε ανάγκη την φιλία μου. Απλά η κοπελίτσα μπροστά μου ήταν πολύ αφελής για να το δει.

Με κοίταξε αμήχανα βλέποντας ότι δεν απαντούσα σε αυτό που μου είπε και φάνηκε να νιώθει άβολα.

"Ε εννοούσα αν θες και αν..."ξεκίνησε να λέει μα την έκοψα.

"Αν θες κάποιον να σε ξεναγήσει αυτή η παρέα εκεί είναι η κατάλληλη."είπα και έδειξα την παρέα του Taehyung."Ο καθένας σχεδόν είναι από διαφορετικό τμήμα οπότε μπορούν να σου πουν και σε ποια τάξη πρέπει να πας ανάλογα με την αλφαβητική σειρά των ονομάτων."της είπα κοφτά και γύρισα πάλι το βλέμμα μου στο βιβλίο μου περιμένοντας να φύγει.

"Αα σε ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να σε ξαναδώ εδώ γύρω."η αμηχανία της φαίνονταν στη φωνή της και λογικά δεν ήξερε πως να με αποχαιρετήσει για να φύγει όσο πιο φυσιολογικά γίνεται.

"Ναι ότι να 'ναι."της είπα αδιάφορα κι εκείνη έφυγε πηγαίνοντας προς τον Taehyung και την παρέα του.

Την υποδέχτηκαν ζεστά και της μιλούσαν χαμογελώντας. Ο Taehyung της χάιδεψε τα μαλλιά ανακατώνοντας τα κι εκείνη έπιασε το κεφάλι της φτιάχνοντας τα μαλλιά της. Εκείνος γέλασε. Λογικά την έβρισκε κι εκείνος γλυκούλα.

Έπειτα μετακινήθηκαν από εκεί που βρίσκονταν και την πήγαν σε όλο το προαύλιο δείχνοντας της όλες τις εγκαταστάσεις. Εκείνη φαινόταν να νιώθει όλο και πιο βολικά μαζί τους. Κάτι ήξερα και την έστειλα σε αυτούς.

Σύντομα το κουδούνι χτύπησε και έπρεπε να πάμε στις τάξεις μας. Σηκώθηκα και κλείνοντας το βιβλίο μου κατευθύνθηκα προς την αίθουσα που είχαμε μάθημα την πρώτη ώρα.

Μπαίνοντας μέσα έκατσα στην συνηθισμένη μου θέση στο τρίτο θρανίο πίσω από την θέση του Taehyung. Ξεφύσισα και ξεκίνησα να βγάζω τα πράγματα μου από την τσάντα μου ενώ η τάξη ξεκίνησε να γεμίζει με παιδιά.

Σύντομα είχε μπει στην τάξη και ο Jimin με τον Taehyung, οι οποίοι έκατσαν στη θέση τους χωρίς να μου μιλήσουν. Δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο. Αναμενόμενο.

Στήριξα το σαγόνι μου στο χέρι μου βλέποντας το καθηγητή των μαθηματικών να μπαίνει μέσα στην τάξη. Από που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν ότι μαζί με αυτόν μπήκε μέσα και η κοπελίτσα από πριν.

Με κοίταξε και μου χαμογέλασε ενώ με το μικρό χέρι της με χαιρέτησε ντροπαλά. Παρ'όλα αυτά δεν ανταπέδωσα και απλά συνέχισα να την κοιτάω. Ώστε στη  τάξη μας θα είναι...

"Καλημέρα παιδιά. Έχουμε επίσης μία καινούργια μαθήτρια στην ταξη. Πώς σε λένε;" ρώτησε ευγενικά ο καθηγητής.

"Ονομάζομαι Shin Ryujin. Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω. Ελπίζω να τα πάμε καλά."είπε ντροπαλά και κοίταξε το πάτωμα.

Όλη η τάξη ξεκίνησε να μιλάει για το πόσο γλυκιά είναι κι εκείνη φάνηκε να κοκκινίζει ενώ χαμογέλασε.

"Είναι πολύ γλυκιά."άκουσα τον Taehyung να λέει χαμογελώντας και ο Jimin συμφώνησε.

Αφού ο καθηγητής ξεκίνησε να μιλάει σχετικά με το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους καινούργιους μαθητές και για τους κανόνες κατά του bullying της είπε ότι μπορεί να καθίσει.

"Έλα να καθίσεις πίσω μας. Η θέση δίπλα στην Y/n είναι κενή."είπε ο Jimin δυνατά ώστε να τον ακούσει κι εκείνη κινήθηκε προς το μέρος μου.

Γούρλωσα τα μάτια μου και κοίταξα τον Jimin λες και είπε κάτι πάρα πολύ κακό. Έκατσα εδώ με σκοπό να αποφύγω τον κόσμο. Όχι να τον προσέλκυσω. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε.

"Δεν σε πειράζει έτσι;"με ρώτησε κι εγώ τον κοίταξα με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω.

"Θες να πεθάνεις;"τον ρώτησα σοβαρή κι εκείνος γέλασε γυρνώντας προς την Ryujin η οποία είχε μόλις φτάσει στο θρανίο μου.

"Η Y/n είπε ότι θα χαρεί πολύ να κάτσετε μαζί."της είπε εκείνος και η Ryujin μου χαμογέλασε.

Σε μια απόπειρα να κλωτσήσω τον Jimin δυστυχώς αστόχησα και κλώτσησα τον Taehyung ο οποίος έβγαλε μια μικρή κραυγή πόνου.

"Γαμώτο!"ψέλισσα.

"Γιατί με κλωτσας;"με ρώτησε γυρνώντας πίσω.

"Η τυπισσα έχει σοβαρό θέμα μαζί σου."γέλασε ο Jimin.

Τον κοίταξα σκεπτόμενη με πόσους διαφορετικούς τρόπους γίνεται να δολοφονήσω κάποιον και στη συνέχεια να βρω ένα άλλοθι. Εκείνος μου έκλεισε το μάτι.

Γουρούνι!

Τα αγόρια γύρισαν μπροστά τους αφού ο Taehyung με κοίταξε πολύ περίεργα και η Ryujin έκατσε δίπλα μου.

"Γεια Y/n!"είπε ψιθυριστά και ενθουσιασμένα κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου ενοχλημένη.

Εκείνη δεν φάνηκε να πτοείται και χαμογελώντας έβγαλε από την ροζ τσάντα της την ροζ χνουδωτή της κασετίνα. Σύντομα η δεξιά πλευρά του θρανίου είχε γεμίσει με πολύχρωμα στύλο, γόμες σε σχήμα καρδιάς, μολύβια με χρυσόσκονη, σελιδοδείκτες σε σχήμα ουρανίου τοξου και πολλά αχρείαστα πράγματα μου με εκαναν να απορώ αν όντως ήταν μαθήτρια Τρίτης Λυκείου ή αν μπέρδεψε το Λύκειο με το Δημοτικό. Ευχαριστημένη με την προετοιμασία της έβγαλε το ροζ γυαλιστερό τετράδιο της και χαμογέλασε.

Θεέ μου!

Γύρισα στον πίνακα προσπαθώντας να παρακολουθήσω το μάθημα. Αφού δεν με ενοχλεί καλά θα είμαστε. Ωστόσο,αυτό δεν με επηρέασε από το να σκέφτομαι τι έχω κάνει στη ζωή μου για να το ζω αυτό.

-----

Ήταν πλέον ώρα διαλείμματος και ως συνήθως εγώ καθόμουν μακριά από τους υπόλοιπους συμμαθητές μου κρατώντας το βιβλίο της ιστορίας. Άλλο ένα μάθημα στο οποίο είχα μείνει πίσω και αν ήθελα καλό προφορικό βαθμό θα έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου να συμβαδίσω με την τάξη μου. Το να περάσω τελικά στο Πανεπιστήμιο ήταν πολύ δύσκολο απ'ότι το είχα στο μυαλό μου.

Σύντομα μια φωνή με αποσυντόνισε από το διάβασμα μου και σήκωσα το κεφάλι μου βλέποντας την Ryujin να γελάει δυνατά με κάτι που της είπαν τα αγόρια. Στριφογύρισα τα μάτια μου. Δεν μπορούσαν να πάνε πιο μακριά; Προσπαθώ να διαβάσω.

Προσπάθησα να μην τους δίνω σημασία και συγκεντρώθηκα στο βιβλίο μέχρι που ένιωσα μια παρουσία δίπλα μου. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Ryujin να μου χαμογελάει.

"Γιατί κάθεσαι μόνη σου;Ήρθα να σου κάνω παρέα."μου είπε ευγενικά.

"Δεν χρειάζεται. Διαβάζω. Οπότε μπορείς να φύγεις."της χαμογέλασα ειρωνικά.

Το μόνο που έκανε τώρα ήταν να με ενοχλεί.

"Διαβάζεις στο διάλειμμα; Στα κανονικά θα έπρεπε να ξεκουράζεσαι. Δούλεψες σκληρά στο μάθημα. Ώρα να περάσεις χρόνο με τους φίλους σου τώρα."είπε εκείνη ευθυμα και την κοίταξα περίεργη.

"Δεν έχω φίλους."της είπα απότομα.

"Ειιι! Μου πληγώνεις την καρδιά! Τότε εγώ τι ειμαι για σένα;"με ρώτησε και καλά θιγμένη.

"Άκρως ενοχλητική."της απάντησα με αγένεια περιμένοντας να φύγει.

Μα προς έκπληξη μου ξεκίνησε να γελάει σαν να της είπα κάτι πολύ αστείο.

Είναι καλά; Ή το παίζει χαζή;

"Τι γίνεται κορίτσια; Γνωριστήκατε βλέπω!"είπε ο Jimin και έκατσε μπροστά μας ενώ τον ακολουθούσε ο όχλος του από πίσω.

Ζήτησα απλά λίγο χρόνο μόνη μου για να διαβάσω. Γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη;

"Βασικά την Y/n την γνώρισα πριν από εσάς. Γίναμε φίλες."είπε εκείνη και αγκάλιασε το μπράτσο μου.

"Δέχεται η Y/n να κάνει φιλίες; Είναι πολύ ψυχρή συνήθως."είπε ο Jimin και με κοίταξε έκπληκτος.

Ή ήθελε να φάει μπουνιά στη μούρη ή ήθελε να πεθάνει. Δεν ξέχασα τι μου έκανε πριν. Παίζει με τα νεύρα μου.

"Δεν είναι φίλη μου. Είναι δική σας όμως. Οπότε μπορείτε να πάρετε τα ποδαράκια σας και αυτή μαζί και να πάτε αλλού να περάσατε ωραία. Όχι όμως μαζί μου."είπα και τράβηξα απότομα το χέρι μου από το κράτημα της Ryujin.

"Μπααα. Λέμε να σου κάνουμε παρέα φίλη Y/n."είπε ο Jimin χαμογελώντας μου προκλητικά.

Και πάνω που πήγαινα να ξεστομίσω κάτι πολύ απρεπές συνέχισε να μιλάει.

"Από 'δω είναι ο Hoseok και ο Jungkook πάντως. Είναι και αυτοί στην παρέα μας και πάμε στην ίδια τάξη αλλά είναι σε διαφορετικό τμήμα. Αγόρια από 'δω η Y/n."είπε ο Jimin και κοίταξα τα δύο αγόρια μπροστά μου.

Ήξερα ποιοι ήταν από χθες αλλά ενώ ηταν τόσο κοντά μου είχα την ευκαιρία να τους παρατηρήσω καλύτερα. Και οι δύο τους ήταν ψηλοί με μελαχρινά μαλλιά και μαύρα μάτια. Ωστόσο, ο Jungkook είχε μάτια και χαμόγελο κουνελιού που του προσέφεραν μια παραπάνω γοητεία ενώ ο Hoseok είχε ωραία ζυγωματικά και εξέπεμπε μια πολύ θετική αύρα.

Τα αγόρια με χαιρέτησαν ευγενικά και υποκλίθηκαν. Εγώ κούνησα απλά θετικά το κεφάλι μου και δεν το συνέχισα. Ήθελα απλά να κάτσω να διαβάσω. Γιατί δεν το καταλάβαινε κανείς αυτό.

Ξαφνικά χωρίς να το περιμένω ο Taehyung έκατσε δίπλα μου και αμέσως το νευρικό μου σύστημα χτύπησε κόκκινο. Τον κοίταξα περίεργη κι εκείνος προς έκπληξη μου με κοιτούσε χαμογελαστός.

Χθες φαινόταν πολύ ενοχλημένος μαζί μου. Τι έπαθε σήμερα;

"Καλημέρα λεμονακι!"μου χαμογέλασε πιο πλατιά.

"Έλα μου;"συνοφρυώθηκα.

Κάτι τρέχει σήμερα. Η Ryujin είναι κολλημένη πάνω μου σαν βδέλλα,ο Jimin δεν σταματάει να μου σπάει τα νεύρα και ο Taehyung συμπεριφέρεται πολύ περίεργα και λέει ασυναρτησίες. Μήπως παίρνουν ναρκωτικά; Μήπως έχουν πυρετό; Ελπίζω όχι το τελευταίο. Δεν θέλω να κολλήσω. Αν ισχύει το πρώτο όμως δεν με νοιάζει καν.

"Σκεφτόμουν το χθεσινό συμβάν και κατάλαβα ότι στην πραγματικότητα είσαι σαν λεμόνι. Γιατί είσαι ξινή. Άρα θα σε λέω λεμονάκι από 'δω και πέρα.Δεν είναι πολύ γλυκό;"με ρώτησε χαμογελαστός.

Και είχε καταφέρει ήδη να με νευριάσει για ακόμα μια φορά. Ήθελα να ουρλιάξω από τα νεύρα μου μα αντ'αυτού πήρα μια βαθιά ανάσα και συγκεντρώθηκα στο βιβλίο της ιστορίας χωρίς να του δίνω σημασία. Ο αυτοέλεγχος μου δεν ήταν πολύ καλός αυτή τη στιγμή.

"Έχεις γίνει τόσο κόκκινη που νομίζω ότι αν σε πιάσω από τη μύτη θα σκάσεις."είπε εκείνος και έπειτα έπιασε την μύτη μου κλείνοντας την.

"Άσε με ήσυχη!"του είπα σπρώχνοντας τον μακριά μου και έδιωξα το χέρι του από πάνω μου.

"Παρακαλώ."μου είπε ξαφνικά και έμεινα να τον κοιτάω συνοφρυωμένη.

Ένιωθα ότι είχα κάψει αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα αυτή τη στιγμή. Προσπαθούσα να καταλάβω για ποιο λόγο συμπεριφέρονται όλοι περίεργα και επίσης να βγάλω μία άκρη με αυτά που μου λένε μα το μόνο που καταφέρνω είναι να κουράζω τον εαυτό μου.

"Εεε;"τον ρώτησα προβληματισμένη.

"Χθες ήρθες στο γυμναστήριο για να με ευχαριστήσεις για την ζακέτα. Οπότε σου απαντάω. Παρακαλώ."είπε εκείνος.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα; Πώς το είχε καταλάβει; Δεν του είπα τίποτα. Ούτε σε εκείνον ούτε στους φίλους του.

"Ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορούσες να έρθεις στο γυμναστήριο αφού μετά τον καβγά μας έφυγες κατευθείαν. Το κατάλαβα όταν είδα την ζακέτα μου στην καρέκλα μου μαζί με τα πράγματα μου. Είχες μια άσχημη μέρα οπότε αποφάσισα να σε συγχωρήσω για την αγένεια σου. Ακόμα κι αν δεν μου είπες ευχαριστώ για μένα είναι σαν να το έχεις ήδη κάνει."είπε εκείνος κι εγώ κοκκίνισα.

Ένιωθα πολύ άβολα αυτή τη στιγμή. Με είχε καταλάβει.

"Κάνεις λάθος."του ειπα ψέματα για να βγω από την άβολη θέση.

"Σε ποιο πραγμα;"με ρώτησε εκείνος σμίγοντας τα φρύδια του.

"Δεν θέλω αν σε ευχαριστήσω για τη ζακέτα σου. Εξάλλου δεν στην ζήτησα εγώ. Μόνος σου μου την έδωσες."του είπα και ύψωσα το ανάστημα μου.

"Ααα. Τότε γιατί ήρθες στο γυμναστήριο χθες;"με ρώτησε με πονηρό χαμόγελο.

Ήξερε ότι έλεγα ψέματα. Με διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο. Κι οσο κι αν ήθελα να του κρυφτώ δεν μπορούσα. Αυτό μου συνέβαινε πρώτη φορά στη ζωή μου. Και το μισούσα. Γιατί αυτή τη στιγμή ένιωθα γυμνή μπροστά του και το βλέμμα του ήταν τοσο επίμονο πάνω μου που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Όχι επειδή ντρεπόμουν αλλά επειδή ένιωθα άβολα.

Σηκώθηκα απότομα πάνω. Οι υπόλοιποι που τόση ώρα συζητούσαν μεταξύ τους γύρισαν και με κοίταξαν. Ο Taehyung από την άλλη χαμογελούσε λες και κέρδισε ένα παιχνίδι που δεν ήξερα ότι παίζαμε.

"Πάω να διαβάσω στην τάξη γιατί απ'ότι βλέπω εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο."είπα και έκλεισα το βιβλίο μου."Και όχι δεν θέλω παρέα." πρόλαβα την Ryujin η οποία είχε ήδη ανοίξει το στόμα της για να πει κάτι.

Εκείνη έκλεισε το στόμα της και πήρε μια λυπημένη έκφραση κοιτώντας το πάτωμα. Θα της περάσει σύντομα.

"Εντάξει λεμονάκι! Θα τα πούμε μετά!"μου χαμογελασε ο Taehyung ξέροντας ότι με εκνευρίζει και χωρίς να του δίνω σημασία του γύρισα την πλάτη πηγαίνοντας προς την τάξη.

Ήταν μόλις η δεύτερη μου μέρα εδώ και ένιωθα ότι δεν αντέχω άλλο. Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο μα για κάποιο λόγο  η παρέα του Taehyung και ο ίδιος μου δημιουργούσαν ένα συναίσθημα που δεν είχα νιώσει ποτέ. Και ακόμα κι αν δεν τους ήθελα κοντά μου ήταν σχεδόν ωραίο να τους βλέπω να με πλησιάζουν.

Έχω τρελαθεί; Ίσως. σκέφτηκα ενώ έκατσα στο θρανίο μου και συγκεντρώθηκα στο βιβλίο της ιστορίας.

-----

Η σημερινή σχολική μέρα είχε τελειώσει και ήμουν πολύ χαρούμενη που θα γυρνούσα στο σπίτι. Ήταν Παρασκευή οπότε μπορούσα όλο το Σαββατοκύριακο να καλύψω τα κενά μου ώστε την επόμενη εβδομάδα να είμαι πιο ελεύθερη στο θέμα του χρόνου.

Ο πατέρας μου το πρωί ενώ τρώγαμε πρωινό μου είπε ότι θέλει να μου δώσει κάτι όταν γυρίσω από το σχολείο. Δεν έδωσα παραπάνω σημασία για να μάθω τι ήταν. Ωστόσο,αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μου είχε κινήσει την περιέργεια αν και δεν θα του το έλεγα.

Δεν του μιλούσα ακόμα κανονικά. Εννοώ ότι του απαντούσα όταν μου μιλούσε, έστω και λιτά αλλά δεν του απηύθυνα τον λόγο αν δεν χρειαζόμουν κάτι. Και σίγουρα οι σχέσεις μας δεν ήταν καλές αν και προσπαθούσε να τις κάνει. Μα δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα.

Τις σκέψεις μου διέκοψε η Ryujin η οποία με έπιασε αγκαζέ ενώ περνούσαμε την εξώπορτα. Προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου μα εκείνη το κράτησε πιο σφιχτά. Ξεφύσισα παραιτημένη κι εκείνη μου χαμογέλασε.

"Δεν σκοπεύεις να με αφήσεις στην ησυχία μου έτσι δεν είναι;"την ρώτησα.

"Γιατί να το κάνω αυτό; Είμαστε φίλες!"είπε ενθουσιασμένη κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

Δεν μπήκα στον κόπο να της πω πάλι ότι δεν είμαστε φίλες. Τουλάχιστον από την δική μου οπτική γωνία. Δεν φαινόταν να καταλαβαίνει ότι εγώ δεν έκανα φιλίες.

Και φυσικά μαζί με την Ryujin είχαν μαζευτεί γύρω μου και τα υπόλοιπα αγόρια. Δεν είχα συνηθίσει γενικά να βρίσκομαι σε μια μεγάλη παρέα όπως αυτή και ένιωθα ότι πνίγομαι αρκετές φορές ειδικά όταν μιλάνε δύο άτομα ταυτόχρονα. Και το χειρότερο ήταν ότι είχα μπει σε αυτήν την παρέα χωρίς να το θέλω κι ακόμα κι αν προσπαθούσα να βγω δεν μπορούσα να το κάνω.

Το μόνο καλό ήταν ότι αυτή τη στιγμή δεν μου μιλούσε κανείς και δεν έκανα καμία κίνηση να μπω σε κάποια συζήτηση. Οπότε είχα για λίγο κεφάλι μου ήσυχο και κανείς δεν είχε διαταράξει μέχρι τώρα το νευρικό μου σύστημα.

Σε κάποια στιγμή είχαμε σταματήσει όλοι σε ένα σημείο που χώριζαν οι δρόμοι μας καθώς έπρεπε να πάρουμε διαφορετικές κατευθύνσεις για να πάμε σπίτι μας. Όλοι μιλούσαν μεταξύ τους και μιας κι εγώ δεν έβρισκα τον λόγο να περιμένω εδώ αποφάσισα να γυρίσω σπίτι.

"Παιδιά θα φύγω πρώτη. Πρέπει να γυρίσω σπίτι."είπα και τράβηξα το χέρι μου από το κράτημα της Ryujin.

"Α οκευ θα τα πούμε την Δευτέρα πάλι Y/n."είπε εκείνη και μου χαμογέλασε κουνώντας το χέρι της χαιρετώντας με.

"Ναι υποθέτω."είπα και απομακρύνθηκα.

"Αντίο λεμονάκι!"είπε ο Taehyung και τον κοίταξα δολοφονικά.

"Πρέπει να το σταματήσεις αυτό κάποτε."του είπα κι εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του και μου έκλεισε το μάτι.

Ξεφύσισα ενοχλημένη και έφυγα αφού με χαιρέτησαν και οι υπόλοιποι.

Στο δρόμο δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα και επικρατούσε μια γλυκιά σιωπή. Καμία φορά ήταν ωραίο να είσαι μόνη σου. Ειδικά αν μιλάμε για έναν μοναχικό τύπο σαν εμένα. Μα μετά από αυτή την εβδομάδα νομίζω η ισορροπία στον ψυχικό μου κόσμο είχε διαταραχθεί για τα καλά. Βρισκόμουν συνεχώς σε ένταση και νεύρα χωρίς λόγο. Κουραζόμουν πάρα πολύ να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή μου και ήθελα απλά να ξεκουραστώ λίγο. Οπότε εκτιμούσα λίγο παραπάνω αυτές τις στιγμές που ήμουν για λίγο μόνη μου.

Έβγαλα τα κλειδιά μου από την τσέπη μου όταν έφτασα στο σπίτι και άνοιξα την πόρτα για να μπω μέσα. Ανέβηκα στον πάνω όροφο αφήνοντας την τσάντα μου στο δωμάτιο μου και στην συνέχεια κατέβηκα στο σαλόνι για να βρω τον πατέρα μου.

Τον ειδα να κάθεται στον καναπέ και να πίνει καφέ και χωρίς να του πω τίποτα κάθισα δίπλα του στην άλλη άκρη. Εκείνος γύρισε και με κοίταξε και μου χαμογέλασε όπως κάνει κάθε φορά που με βλέπει.

"Y/n δεν κατάλαβα ποτέ ήρθες."είπε αφήνοντας τον καφέ του στο τραπεζάκι.

"Δεν έχω πολύ ώρα. Μόλις τώρα γύρισα."του είπα.

Ο Yeontan πήδηξε πάνω στον καναπέ και έκατσε στα πόδια μου ενώ κουνούσε ενθουσιασμένος την ουρά του. Χαμογέλασα ελαφρά στον καλύτερο μου φίλο τις τελευταίες μέρες και ξαναγύρισα στον πατέρα μου.

"Πώς ήταν το σχολείο σήμερα;"

"Τα ίδια. Πρέπει να κάτσω το Σαββατοκύριακο να διαβάσω για να αναπληρώσω τα κενά μου."είπα ουδέτερα.

"Έκανες καινούργιους φίλους;"με ρώτησε.

Με την ερώτηση του μου ξέφυγε ένα γελάκι. Ένιωθα σαν να μιλάω με τους γονείς μου έπειτα από την πρώτη μου μέρα στο νηπιαγωγείο. Μου φαινόταν γελοίο. Μα ήξερα γιατί ρώτησε έτσι κι αλλιώς.

"Μην ανησυχείς δεν δέχομαι bullying κι εκεί. Μα φίλους δεν έχω. Γιατί δεν τους χρειάζομαι. Είναι απλό."είπα χωρίς να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα.

Εκείνος με κοίταξε ανήσυχος. Τόσο κακό είναι να θέλω να ζήσω μόνη μου χωρίς να με περιβάλλουν άνθρωποι;

"Τώρα που τελειώσαμε με την ανάκριση γιατί ήθελες να μου μιλήσεις;"

"Δεν ήταν ανάκριση Y/n. Είναι κακό που ένας πατέρας ενδιαφέρεται για την κόρη του;"με ρώτησε.

Δεν μπόρεσα να μην γελάσω στην απάντηση του. Εκείνος με κοίταξε πληγωμένος. Μα δεν είχα όρεξη να σχολιάσω πάλι αυτό το θέμα. Είχα γίνει ξεκάθαρη στο νοσοκομείο.

"Ναι, ότι να 'ναι. Γιατί με ήθελες;"τον ρώτησα.

Εκείνος καθάρισε τον λαιμό του πριν μου απαντήσει.

"Βασικά σκεφτόμουν ότι δεν έχεις ξυπνητήρι για να σηκώνεσαι το πρωί. Και επειδή σήμερα το πρωί δεν γινόσουν τόσο χαρούμενη που σε ξύπνησα εγώ θέλησα να σου κάνω ένα δώρο."είπε εκείνος.

Θυμήθηκα ότι το πρωί που με ξύπνησε σηκώθηκα κατευθείαν από το κρεβάτι και μπήκα στο μπάνιο μου. Δεν ήταν ακριβώς ότι με πείραξε. Αλλά ένιωσα άβολα επειδή στην ουσία ήμασταν σαν δύο άγνωστοι και επειδή ήμουν με τις πυτζάμες,με ανακατεμένο μαλλί και πρισμένο πρόσωπο. Αν και με είχε ξαναδεί έτσι στο νοσοκομείο τώρα δεν ήταν το ίδιο.

"Δεν χρειάζομαι δώρα."του είπα λιτά.

Εκείνος σαν αγνόησε τελείως την δήλωση μου μου έβαλε στα χέρια ένα κουτί που απ'έξω ως εικόνα είχε ένα κινητό.

Πρέπει να με κοροϊδεύει. Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια κι εκείνος χαμογέλασε πιο πολύ.

"Άνοιξε το."με παρότρυνε και έκανα όπως μου είπε.

Πότε στη ζωή μου δεν είχα κινητό. Και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα αποκτήσω ένα. Δεν είχα ιδέα από θέματα τεχνολογίας πάντως φαινόταν πολύ ακριβό. Αμέσως ένιωσα άσχημα.

"Ξέρεις δεν χρειαζόταν να μου πάρεις ολόκληρο κινητό. Και ένα ξυπνητήρι καλό θα ήταν."του είπα ένοχα.

"Θέλω να ζήσεις όπως κάθε φυσιολογικό κορίτσι της ηλικίας σου Y/n και να έχεις ότι έχουν. Ένα κινητό στις μέρες μας είναι απαραίτητο."μου είπε και μέσα μου ένιωσα ευγνώμων κατά κάποιο τρόπο.

Η μητέρα μου δεν θα σκεφτόταν ποτέ έτσι για μένα. Της ήμουν βάρος.

"Μα δεν έχω ιδέα πως δουλεύει."του είπα.

"Θα σου μάθω εγώ. Και αν θες θα σου αποθήκευσω και τον αριθμό μου. Οπότε χρειαστείς οτιδήποτε να με πάρεις τηλέφωνο."δείλιασε κάπως.

Υπό άλλες συνθήκες θα του έλεγα ότι δεν χρειάζομαι τίποτα από εκείνον. Αλλά ένιωθα πολύ αχάριστη να κάνω κάτι τέτοιο. Έγνεψα ντροπαλά και έκατσα λίγο πιο κοντά του δίνοντας του το κινητό μου για να το ανοίξουμε μαζί.

Ωστόσο, τα σχέδια μας άλλαξε το κουδούνι το οποίο χτύπησε. Κοιταχτήκαμε και οι δύο. Ο Yeontan κατέβηκε από τα πόδια μου και ξεκίνησε να γαβγίζει μπροστά από την πόρτα. Ο πατέρας μου αμέσως χαμογέλασε.

"Θα ανοίξω εγώ."είπε αφήνοντας το κινητό μου στην άκρη.

Περίμενε κάποιον και χάρηκε τόσο πολύ; Και ο Yeontan γιατί κάνει έτσι;

Σηκώθηκα πάνω περίεργη και πήγα προς την πόρτα αν και σε μια απόσταση για να μην φανώ αδιάκριτη. Μα όταν άνοιξε ο πατέρας μου αυτό που είδα μπροστά μου με σόκαρε.

"Taehyung καιρό έχω να σε δω!"είπε ο πατέρας μου και τον αγκάλιασε τρυφερά.

"Δεν είχα πολύ χρόνο την τελευταία εβδομάδα. Αλλά με την πρώτη ευκαιρία ήρθα πάλι."είπε με χαμόγελο και ανταπέδωσε την αγκαλιά.

Ο Yeontan ξεκίνησε να πηδάει σαν τρελός στα πόδια του κι εκείνος γέλασε πριν τον σηκώσει στην αγκαλιά του. Τα μάτια του γυάλιζαν από αγάπη.

"Που είσαι αγόρι μου;"είπε και του φίλησε το μάγουλο πριν ξεκινήσει το σκυλάκι να του γλύφει όλο το πρόσωπο."Κι εμένα μου έλειψες Tanie!"είπε τρυφερά.

Κι εγώ καθόμουν και τους κοιτούσα χωρίς να έχω ιδέα τι συμβαίνει. Από που ξέρει ο πατέρας μου τον Taehyung και γιατί έχουν τόσο καλές σχέσεις; Και που ξέρει ο Taehyung τον Yeontan και τον κρατάει με τόση στοργή; Ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα μέσα μου το οποίο δεν μπορούσα να προσδιορίσω ενώ έβλεπα τον πατέρα μου να συμπεριφέρεται στον Taehyung σαν παιδί του μα το αγνόησα. Έτσι και αλλιώς δεν με νοιάζει τι κάνει. Έτσι δεν είναι;

Ο πατέρας μου παρατήρησε την παρουσία μου και αμέσως έσπευσε να μας γνωρίσει.

"Ααα ναι Taehyung να σου γνωρίσω..."ξεκίνησε να λέει μα τον διέκοψα.

"Τον ξέρω ήδη."είπα και περπάτησα προς το μέρος τους έχοντας σταυρωμένα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Ο Taehyung γύρισε αμέσως και με κοίταξε πριν γουρλώσει τα μάτια του. Λογικά δεν περίμενε να με δει εδώ. Αλλά ούτε κι εγώ το περίμενα.

"Λεμονάκι; Τι κάνεις εσύ εδώ;"με ρώτησε και προσπάθησα να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου.

"Λεμονάκι;"ρωτησε ο πατέρας μου.

"Αυτό θα έπρεπε να σε ρωτήσω εγώ."απαντησα στον Taehyung αγνοώντας τον πατέρα μου.

"Εγώ ήρθα να δω τον σκύλο μου και τον κύριο Kang προφανώς."είπε εκείνος χωρίς να έχει ξεπεράσει το αρχικό σοκ.

Τον σκύλο του;

"Γνωρίζεστε;"ρώτησε ο πατέρας μου.

"Ναι πάμε στο ιδιο σχολείο. Η Y/n είναι φίλη μου."είπε ο Taehyung στον πατέρα μου.

Στον προσδιορισμό 'φίλη' ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

"Μα νόμιζα ότι είπες ότι δεν έχεις φίλους."με κοίταξε ο πατέρας μου.

"Δεν είναι φίλος μου."δήλωσα.

"Απλά είναι ντροπαλούλα και δεν το παραδέχεται εύκολα."αστειεύτηκε ο Taehyung και γέλασε παρασύροντας και τον πατέρα μου.

Θέλουν να μου σπάσουν τα νεύρα; Πάλι;

"Η Y/n είναι η κόρη μου."είπε ο πατέρας μου προκαλώντας στο Taehyung ένα καινούργιο σοκ.

"Έχεις κόρη;"ρώτησε έκπληκτος ο Taehyung.

Κι εγώ δεν ήξερα ότι είχα πατέρα ήθελα να του πω αλλά προφανώς δεν το έκανα.

"Ναι. Απλά τόσα χρόνια εμενε με την μητέρα της. Αλλά τώρα αποφασίσαμε να μείνει μαζί μου."απάντησε ο πατέρας μου καλύπτοντας με χωρίς να λέει απαραίτητα ψέματα.

"Πώς και δεν το ήξερα τόσα χρόνια; Έπρεπε να μου το είχες πει!"είπε ο Taehyung κάνοντας τον θιγμένο και ο πατερας μου του χαμογέλασε.

"Δεν χρειάζεται να τα μαθαίνεις όλα παραπονιάρη!"γέλασε ο πατέρας μου και του έτριψε τον σβέρκο κάνοντας τον κι εκείνον να γελάσει.

Ένιωθα μέσα μου ένα σφίξιμο για κάποιον λόγο και δάγκωσα τη γλώσσα μου χωρίς να είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτό που βλέπω μπροστά μου.

"Ο Yeontan είναι του Taehyung;"ρώτησα αυτό που μου τράβηξε την περιέργεια και αγνόησα την οικειότητα ανάμεσα τους.

"Α ναι ξέχασα να στο πω. Ο Yeontan δεν είναι δικός μου. Εγώ απλά τον προσέχω γιατί οι γονείς του Taehyung δεν θέλουν κατοικίδια μέσα στο σπίτι."μου εξήγησε ο πατέρας μου κι εγώ κοίταξα τον Yeontan, ο οποίος ήταν πολύ χαρούμενος που έβλεπε τον ιδιοκτήτη του.

Κατάλαβα. Όλοι αγαπάνε τον Taehyung.

"Πάντως είναι ωραίο που μένεις εδώ Y/n. Θα σε βλέπω πιο συχνά μιας και θα περνάω από δω."μου είπε ο Taehyung κι εγώ ξίνισα την μούρη μου.

"Ναι ότι να 'ναι. Απλά θα είμαι στο δωμάτιο μου."του απάντησα κοιτώντας τον μονότονα.

"Πέρνα μέσα. Μην φύγεις τόσο γρήγορα. Θες να σου φτιάξω καφέ; Ή ότι άλλο θες;"ρώτησε ο πατέρας μου ενθουσιασμένος κι εγώ τον κεραυνοβόλησα με το βλέμμα μου μα δεν έδειξε να το καταλαβαίνει.

Είχε πει ότι θα φτιάξουμε μαζί το κινητό μου. Ξαφνικά όμως με το που ήρθε ο Taehyung τα ξέχασε όλα. Μήπως τον θέλει και για γιο του καλύτερα;

Δεν ήξερα καν τον λόγο που ήμουν εκνευρισμένη αυτή η στιγμή αλλά ένιωθα ότι θέλω να ουρλιάξω. Ή να πετάξω κάτι στο κεφάλι του Taehyung. Και τα δύο μου κάνουν.

"Ένας καφές θα ήταν καλός. Μπορώ να κάτσω λίγο."είπε ενώ έβγαζε τα παπούτσια του και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι με τον Yeontan αγκαλιά.

Ο πατέρας μου τον ακολούθησε και οι δύο τους φάνηκαν να ξεχνούν τελείως την παρουσία μου. Θυμωμένη πήγα στο σαλόνι και πήρα το κινητό μου από το τραπεζάκι. Ο πατέρας μου παρατήρησε ότι ήμουν κάπως.

"Y/n θες να κάτσεις μαζί μας;"με ρώτησε.

"Όχι μην σας ενοχλώ. Θα πάω στο δωμάτιο μου."είπα με νεύρα ενώ ανέβαινα τις σκάλες και οι δύο τους γύρισαν και με κοίταξαν περίεργα.

Δεν τον είχα ανάγκη. Θα έφτιαχνα μόνη μου το κινητό μου. Εκείνος ας καθόταν με τον Taehyung. Δεν με νοιάζει καθόλου. σκέφτηκα αλλά μέσα μου κάτι με έτρωγε. Μα δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήταν αυτό.

_________________________________

Γεια σαςςςςς!

Τι κάνετε αγαπημένες μου; Ελπίζω να είστε όλες σούπερ.

Εγώ ξεκινάω πανεπιστήμιο την Δευτέρα και δηλώνω αγχωμένη και ενθουσιασμένη ταυτόχρονα.

Για την ιστορία τι έχετε να πείτε; Μπήκε καινούργιο πρόσωπο στην ιστορία. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω ιδέα ποια είναι η συμπεριφορά της Ryujin στην πραγματικότητα οπότε αν δεν ταιριάζει με την αυτήν της ιστορίας να ξέρετε ότι απλά το έκανα για να καλυφθεί αυτό το πρόσωπο. Επιτέλους μάθαμε ποια σχέση έχει ο πατέρας της Y/n με τον Taehyung και γιατί ο Yeontan δεν ήταν μαζί του εξαρχής. Η Y/n πάντως δεν φαίνεται καθόλου χαρούμενη με την εξέλιξη των πραγμάτων και η ευκαιρία για να έρθει πιο κοντά με τον πατέρα της εξαφανίστηκε. Γιατί πιστεύετε τόσο απότομα;

Αυτά είχα να πω κορίτσια μου.

Καληνύχτα σε όλες όσες το δουν τώρα και πολλά φιλιά μέχρι την επόμενη εβδομάδα!💋💜