Τα μάτια μου άνοιξαν αργά για να ξανακλείσουν αμέσως όταν συνάντησαν ένα δυνατό φως. Αμέσως έβγαλα ένα μουγκρητό ενόχλησης. Δεν θυμόμουν ποτέ πριν η αποθήκη που ζούσα να ήταν τόσο φωτεινή. Ένιωθα μία θερμή στο ένα μου χέρι και μία ενόχληση στο άλλο.

"Y/n είσαι ξύπνια;"άκουσα μία γνώριμη,απαλή,ανδρική φωνή και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου.

Επεξεργάστηκα τον χώρο γύρω μου για να καταλάβω ότι ήμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και αμέσως πετάχτηκα όρθια. Τι κάνω εδώ;

"Είναι εντάξει Y/n. Μην πιέζεις τον εαυτό σου."είπε η γνώριμη φωνή δίπλα μου και γύρισα για να δω τον κύριο Kang.

Έμοιαζε κουρασμένος μα ανακουφισμένος. Λογικά επειδή ξύπνησα... Μου έριξε ένα μικρό χαμόγελο μα δεν του το ανταπέδωσα. Οι αναμνήσεις από το προηγούμενο βράδυ έκαναν την εμφάνιση τους στο μυαλό μου και ένιωσα ένα τεράστιο κενό στο στήθος μου. Είχα επιτέλους δραπετεύσει από την κόλαση που αποκαλούταν 'σπίτι μου' και από την οικογένεια μου. Ωστόσο το αίσθημα της εγκατάλειψης δεν είναι ότι καλύτερο. Και το οτι έγιναν όλα τόσο γρήγορα με καθιστούσαν ανίκανη να σκεφτώ πως να αντιδράσω και πως να διαχειριστώ την κατάσταση.

Κοίταξα το δεξί μου χέρι για να δω εναν όρο στην φλέβα μου και έπειτα κοίταξα το αριστερό μου χέρι για να το δω μέσα στο χέρι του κυρίου Kang,ή μήπως έπρεπε να πω 'του πατέρα μου';

Προσπάθησα να μην γελάσω στην ειρωνεία της κατάστασης και τράβηξα το χέρι μου απότομα. Μου είχε ψέματα ότι ήταν ανύπαντρος χωρίς παιδιά και ενώ ήξερε εξαρχής ποια είμαι δεν έκανε κίνηση να μου το αποκαλύψει εκείνος. Και ξαφνικά σαν να μην έχει γίνει τίποτα, σαν να μην έλειπε για 16 χρόνια αποφάσισε να πάρει την επιμέλεια μου προσπαθώντας να το παίξει ο καλός μπαμπάς. Μα σε μένα δεν πιάνουν αυτά. Δεν με ρώτησε κάνεις.

Και να φανταστείς ότι ήμουν λυπημένη χθες που δεν δέχτηκα να φάω μαζί του και ένιωθα άσχημα όταν του είπα ότι σήμερα μπορεί να μην συναντιόμασταν. σκέφτηκα και δάγκωσα εσωτερικά το μάγουλο μου εκνευρισμένη.

Εκείνος φάνηκε να απογοητεύεται από τον απότομο μου τρόπο μα δεν έχασε ελπίδα και συνέχισε να με κοιτάει με το ευγενικό χαμόγελο του. Ήταν γελοίο.

"Πως νιώθεις;"με ρώτησε.

"Όπως ένιωθα πάντα. Τίποτα διαφορετικό."είπα με αγένεια κι εκείνος με κοίταξε περίεργα.

Έβγαλα τον όρο από το χέρι μου χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα και γρήγορα κάλυψα το σημείο που ήταν πριν η βελόνα πριν με λίγο βαμβάκι που ήταν πάνω στο κομοδίνο δίπλα μου. Με ενοχλούσε τόση ώρα και δεν έβλεπα λόγο να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ έτσι κι αλλιώς. Δεν ήμουν άρρωστη ή κάτι τέτοιο.

"Y/n πιστεύω ότι αυτό θα ήταν καλύτερο να μην το βγάλεις."μου είπε και αναφέρθηκε στον ορό αλλά ήταν ήδη πολύ αργα.

"Γιατί είμαι εδώ;"τον ρώτησα.

"Χθες λιποθύμησες και σε έφερα στο νοσοκομείο. Κρίση πανικού είπαν. Μου είχες πει ότι το παθαίνεις συχνά στο παρελθόν."είπε κοιτώντας με μα εγώ δεν τον κοιτούσα.

Νόμιζε ότι ήμουν ενοχλημένη. Και όντως ήμουν. Απλά δεν ξέρω αν ήταν αποκλειστικά με εκείνον ή με την οικογένεια μου γενικότερα. Η μάλλον καλύτερα να πω πρώην οικογένεια μου. Με παράτησαν. Οπότε είτε έχω νεύρα μαζί τους είτε όχι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.

"Συγγνώμη για χθες Y/n μα πραγματικά ήταν καλύτερο να μην ξέρεις..."ξεκίνησε να λέει μα τον διέκοψα.

"Να μην ξέρω ότι έχω πατέρα ενώ τόσα χρόνια ζούσα μία κόλαση με την μητέρα μου, η οποία δεν έδινε δεκάρα για μένα; Ξέρεις πόσα πέρασα αυτά τα χρόνια χωρίς εσένα; Ξέρεις σε πόσα πράγματα προσπάθησε να με βάλει αυτή η γυναίκα και πόσα άντεξα και υπέμεινα χωρίς να υποκύψω; Και τώρα τι; Έρχεσαι ξαφνικά να μου το παίξεις πατέρας και μπαίνεις στη ζωή μου με το έτσι θέλω χωρίς να με ρωτήσεις καν; Αυτό είναι πάρα πολύ για εμένα ήδη. Και νόμιζα ότι η ζωή μου ήταν ήδη χάλια για να μπορεί να γίνει χειρότερη."είπα νιώθοντας οργή.

Το χαμόγελο του είχε ήδη εξαφανιστεί και τα λόγια μου φάνηκαν να τον πλήγωσαν. Κατέβασε το κεφάλι του και κοίταξε το πάτωμα νιώθοντας ξαφνικά ντροπή. Δεν είχα σκοπό να απολογηθώ. Είχα δίκιο.

"Y/n δεν είναι έτσι όπως τα λες. Στην πραγματικότητα..."προσπάθησε να μου εξηγήσει αλλά πάλι τον έκοψα.

"Δεν θέλω να μου εξηγήσεις έχω ήδη καταλάβει αρκετά. Και πραγματικά δεν ξέρω γιατί η ζωή μου είναι τόσο άδικη. Από την μία ατυχία πάω στη ατυχία. Σαν να είναι γραφτό της μοίρας μου να είμαι έτσι."είπα πικρόχολα."Να υποθέσω η μητέρα μου υπέγραψε το χαρτί εεε; Δεν θα με ξαναενοχλήσει ποτέ;"ρώτησα.

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του θετικά. Ένιωσα ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από πάνω μου αλλά το κενό στην καρδιά μου ακόμα υπήρχε. Κατάφερα να ξεφύγω από την τοξική οικογένεια μου και πλέον ήμουν ελεύθερη. Δεν λυπόμουν που τους έχασα. Ήμουν χαρούμενη για αυτό. Αλλά το αίσθημα του να μην είσαι αποδεκτός ούτε από την ίδια σου την οικογένεια, ούτε από την ίδια σου την μητέρα πονούσε πολύ. Κι ας μην σήμαιναν τίποτα για μένα.

"Και τώρα; Τι θα κάνω; Ή μάλλον τι θα κάνουμε;"τον ρώτησα και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Εκείνος ύψωσε το βλέμμα του για να με κοιτάξει. Μα φαινόταν λες και η ζωντάνια μέσα του είχε φύγει. Μέσα στα μάτια του έβλεπα σκοτάδι και λύπη. Έμοιαζε με κουτάβι.

Μα τότε παράτησα κάτι άλλο. Τα μάτια του που συνήθιζαν να είναι ανοιχτό καφέ πλέον ήταν πράσινα. Σαν τα δικά μου. Αυτή ήταν η λεπτομέρεια που μου φαινόταν αρκετά γνώριμη πάνω του και νόμιζα ότι τον είχα ξαναδεί. Είχα κληρονομήσει τα μάτια του.

Μα πως τα έκρυβε; Φορούσε φακούς επαφής;Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Όχι ότι με νοιάζει ιδιαίτερα κιόλας.

"Θα σε πάρω σπίτι μου. Έχω ετοιμάσει ήδη το δωμάτιο σου καθώς ήξερα ότι θα ερχόσουν και θα μου πάρει δύο-τρεις μέρες να σε αλλάξω σχολείο. Το δικό σου είναι αρκετά μακριά από το σπίτι μου και γνωρίζοντας ότι σου κάνουν bullying δεν το επιτρέπω."είπε εκείνος σοβαρός.

Στριφογύρισα τα μάτια μου. Στην πραγματικότητα με βοηθούσε πάρα πολύ αυτή η κατάσταση και το γεγονός του ότι δεν θα αναγκαζόμουν να ξαναδώ την Sobin ήταν πραγματικά λυτρωτικό. Μα δεν ήθελα να μείνω με τον πατέρα μου. Εγώ και οι άνδρες δεν έχουμε καλή σχέση. Θα είναι τρομερά δύσκολο για μένα από τη στιγμή που δεν το ξέρω καν.

"Αν θες να συνεχίσεις να πηγαίνεις εκεί δεν υπάρχει κάποιο θέμα απλά μπορώ να μιλήσω με τον διευθυντή σου και να λύσουμε..."ξεκίνησε να λέει μα πάλι τον διέκοψα.

"Όχι είναι εντάξει. Το να αλλάξω σχολικό περιβάλλον ίσως μου κάνει καλό."είπα χωρίς να τον κοιτάω."Πότε θα φύγουμε από δω;"τον ρώτησα.

"Οπότε νιώσεις καλύτερα θα πάρεις εξιτήριο."μου είπε εκείνος.

"Πίστεψε με,έχω πάθει κρίση πανικού πολλές φορές. Δεν είναι κάτι τόσο τραγικό για να με φέρεις στο νοσοκομείο. Είμαι μια χαρά."είπα."Ας φύγουμε τώρα."

Εκείνος κούνησε θετικά το κεφάλι του και πήγε να ενημερώσει μια νοσοκόμα για την κατάσταση μου και για να ζητήσει εξιτήριο. Σε μία ώρα είχαμε ήδη ξεμπερδέψει και ήμασταν στο αυτοκίνητο του. Είχα γυρίσει το κεφάλι μου προς το παράθυρο για να μην τον κοιτάω κι εκείνος λογικά από αμηχανία, που εγώ είχα δημιουργήσει, έβαλε μουσική.

Χωρίς να έχω άλλα ρούχα φορούσα τα χθεσινά κι εκείνος φορούσε το κουστούμι του. Έμεινε όλη την νύχτα δίπλα μου για να με ελέγχει; Μάλλον ναι. Και ένιωθα περίεργα στην ιδέα ότι δεν το είχε κάνει ποτέ άλλοτε κανείς αυτό για μένα. Μα είχα νεύρα μαζί του και δεν θα έκανα πίσω στις απόψεις μου.

Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι του έβγαλα τη ζώνη μου και βγήκα από το αμάξι. Ζούσε σε μια δυόροφη μονοκατοικία και το σπίτι του μπορεί να μην ήταν τόσο μεγάλο όσο της μητέρας μου αλλά φαινόταν πιο φιλικό. Προχωρήσαμε μαζί μέχρι την εξώπορτα και όταν την άνοιξε μου έκανε νόημα να περάσω εγώ πρώτη μέσα.

Η διακόσμηση μέσα μπορεί να ήταν απλή και όχι ιδιαίτερα ακριβή όπως ήταν στο σπίτι της μητέρας μου μα ήταν αρκετή για να κάνει το σπίτι του να φαίνεται αρκετά ζεστό και όμορφο. Σύντομα ένιωσα στα πόδια μου μία χνουδωτή μπάλα και έριξα το βλέμμα μου κάτω. Και αυτή η χνουδωτή μπάλα δεν ήταν τίποτε άλλο εκτός από τον Yeontan,ο οποίος ήταν τρομερά ενθουσιασμένος που με είδε και η καρδιά μου φτερούγισε. Τουλάχιστον θα έχω εκείνον. Δεν έκανα κίνηση να τον πάρω αγκαλιά νιώθοντας λίγο αμήχανα ξαφνικά ξέροντας σε ποιον ανήκει πλέον μα κάποιον τρόπο θα έβρισκα να του δώσω σημασία αργότερα.

"Αυτό είναι το σπίτι μου και πλέον και δικό σου."μου είπε ο πατέρας μου κι εγώ δεν το σχολίασα καν.

Μου έδειξε ένα-ένα όλα τα δωμάτια του σπιτιού και μπορώ να πω ότι ένιωθα κάπως ενθουσιασμένη. Ήταν πολύ όμορφο χωρίς πολλές υπερβολές και τα έπιπλα ταίριαζαν στο στυλ του κάθε δωματίου. Τελευταίο κράτησε το δικό μου δωμάτιο. Πριν ανοίξει την πόρτα φάνηκε λίγο διστακτικός σαν να νιώθει αγχωμένος για την αντίδραση μου.

"Αυτό είναι το δωμάτιο σου."μου είπε όταν άνοιξε την πόρτα και έκανε στην άκρη για να περάσω."Αν δεν σου αρέσει η διακόσμηση μπορούμε να την αλλάξουμε. Προσπάθησα να το ταίριαξω στα γούστα σου μα σε γνωρίζω λίγο καιρό οπότε δεν ξέρω αν έφτασα τις προσδοκίες σου."είπε βιαστικά.

Ωστόσο η συνολική εικόνα του δωματίου μου με άφησε άφωνη. Ο τοίχος ήταν βαμμένος με ένα πολύ ανοιχτό γκρι χρώμα. Το ασπρο ξύλινο κρεβάτι μου ήταν ημίδιπλο και στρωμένο με άσπρα σεντόνια ενώ δίπλα του σε κάθε πλευρά είχε δύο ασπρα ξύλινα κομοδίνα. Στην άκρη του δωματίου υπήρχε ένα μαύρο γραφείο με μια λάμπα ώστε να μπορώ να διαβάσω αν θέλω το βράδυ και έναν υπολογιστή. Πρώτη φορά είχα έναν δικό μου υπολογιστή. Θα φοβόμουν να τον χρησιμοποιήσω για να μην τον χαλάσω καταλάθος. Ακριβώς δίπλα από το γραφείο μου υπήρχε μια μεγάλη μαύρη βιβλιοθήκη η οποία είχε για αρχή όλα τα βιβλία της τάξης μου. Είχε προνοήσει για μένα. Στην άλλη άκρη του δωματίου υπήρχε ένας μικρός γκρι καναπές όπου είχε διακοσμητικά δύο μαξιλάρια ένα ασπρο και ένα μαύρο συνδυάζοντας αρμονικά τα δύο χρώματα.

"Ελπίζω να σου αρέσει."είπε βλέποντας ότι για αρκετή ώρα δεν μιλούσα.

Στην πραγματικότητα το λάτρευα και ήταν ακριβώς στα γούστα μου. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν ήταν ούτε πολύ γυναικείο ούτε πολύ μουντό. Ήταν το κατάλληλο. Ωστόσο ο εγωισμός μου δεν με άφησε να πω την αλήθεια.

"Ε εντάξει έχω δει και χειρότερα."είπα και κάθισα στο κρεβάτι αδιάφορα."Αλλά μπορούμε να το αφήσουμε έτσι. Δεν χρειάζεται να το αλλάξουμε."

Ο πατέρας μου έδειξε να απογοητεύεται ακόμα πιο πολύ από τη στάση μου και για πρώτη φορά ένιωσα λίγο άσχημα για εκείνον αλλά σύντομα το ξεπέρασα.

"Σου πήρα και ρούχα αν και πότε δεν σε έχω δει να φοράς κάτι πέρα από τη σχολική σου στολή. Αν δεν είναι στο στυλ σου θα τα αλλάξουμε σίγουρα." προσπάθησε να με πάρει με το καλό και άνοιξε την ενσωματωμένη στον τοίχο ντουλάπα μου δείχνοντας μου τα ρούχα μου.

Ήταν κυρίως φαρδιά,μακριά ρούχα και γυναικίες βερμούδες,φόρμες και φαρδιά τζιν αλλά υπήρχαν και μερικά στενά κολάν και τζιν. Ακριβώς όπως μου αρέσουν δηλαδή.

"Καλά είναι."έκανα μια υποχώρηση για να μην δείχνω μόνο κακία και αν και προσπάθησε να το κρύψει μου έριξε ένα μικρό χαμόγελο νιώθοντας μια μικρή νίκη.

"Επίσης έχεις το δικό σου μπάνιο."είπε και άνοιξε την πόρτα αποκαλύπτοντας ένα μικρό δωμάτιο με μπλε πλακάκια στους τοίχους και μια μικρή μπανιέρα,μια λεκάνη και έναν νιπτήρα."Θα μπορείς να ετοιμάζεσαι εδώ κάθε πρωί αλλά αν νιώθεις ότι είναι πολύ μικρό δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιείς αυτό που σου έδειξα πριν. Μόνο που θα το μοιράζεσαι μαζί μου."

"Όχι εντάξει. Είναι μία χαρά."απάντησα.

"Αν με θελήσεις τίποτα μην διστάσεις να με φωνάξεις. Χαίρομαι που μένεις μαζί μου Y/n και ελπίζω να τα πάμε καλά."είπε εκείνος.

"Κι εγώ το ελπίζω αλλά δεν το βλέπω."μουρμούρισα χωρίς να τον κοιτάω αν και ήμουν σίγουρη ότι με άκουσε.

Δεν είχα ξεχάσει τι έγινε χθες και δεν είχα προλάβει ακόμα να επεξεργαστώ όσα έμαθα. Ή μάλλον δεν είχα προλάβει να τα πιστέψω. Όσο κι αν χαίρομαι που έχω επιτέλους ένα δικό μου ιδανικό δωμάτιο και ένα σπίτι που δεν μοιάζει με κόλαση δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι με είχε αφήσει στο έλεος του Θεού για τόσα χρόνια. Ήταν απλά αδύνατο.

Με την άκρη του ματιού μου τον είδα να στέκεται άβολα μπροστά μου. Μα δεν έδωσα σημασία.

"Θα είμαι κάτω αν με χρειαστείς. Μπορείς να ξεκουραστείς ή να κάνεις ότι θέλεις. Θα μαγειρέψω κάτι να φάμε. Έχεις κάτι συγκεκριμένο που θες;"με ρώτησε.

"Οτιδήποτε είναι εντάξει."του είπα χωρίς να τον κοιτάω και μέσα μου σκέφτηκα ότι πλέον θα μπορώ επιτέλους να τρώω κανονικά.

Εκείνος έγνεψε και βγήκε από το δωμάτιο μου. Αμέσως μόλις τον άκουσα να κατεβαίνει τις ξύλινες σκάλες έπεσα με φόρα πίσω στο κρεβάτι συνειδητοποιώντας πόσο μαλακό είναι. Ώστε έτσι είναι να κοιμάσαι σε μη ελαττωματικό στρώμα. Ήταν ωραία.

Σύντομα ένιωσα ένα βάρος στο κρεβάτι μου και άνοιξα τα μάτια μου για να δω τον Yeontan μπροστά στη μούρη μου. Ξεκίνησε να γλύφει το πρόσωπο μου κι εγώ γέλασα ενώ τον πήρα και τον έβαλα στο στήθος μου αγκαλιάζοντας τον. Εκείνος βολεύτηκε πάνω μου κι εγώ ξεκίνησα να χαϊδεύω απαλά την γούνα του.

"Εσύ ποτέ δεν θα με προδώσεις."του είπα κι εκείνος σαν απάντηση κούνησε χαρούμενα την ουρά του κάνοντας με να χαμογελάσω.

______________________________

Γεια σαςςςςς!

Τι κάνετε αγαπημένες μου; Ελπίζω να είστε καλά. Εγώ αναρρώνω από μια ίωση που τριγυρνάει αυτόν τον καιρό. Οπότε θεωρητικά είμαι και δεν ειμαι καλά αλλά θα γίνω σίγουρα.

Τι γίνεται στην ιστορία βρε κορίτσια; Η Y/n το έχει πάρει πολύ σοβαρά το θέμα.

Κάπου εδώ θέλω να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με την σταση της Y/n ακόμα κι αν εγώ την έκανα έτσι. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η Y/n δεν ήταν ποτέ ανοιχτή σε άλλους και όλο αυτό που έγινε ήταν υπερβολικό για εκείνη. Θεωρεί ότι η οικογένεια της την εγκατέλειψε χωρίς δεύτερη σκέψη και ότι ο πατέρας της μετά από τόσα χρόνια αποφάσισε να ξαναμπεί στην ζωή της ανεξάρτητα από την έλλειψη του τόσο καιρό. Δεν λέω ότι η στάση είναι σωστή. Ίσως την αντιπαθήσετε στα επόμενα κεφάλαια. Αλλά για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Θα πάρετε τις απαντήσεις που θέλετε και τις αντιδράσεις που πρέπει. Λίγο υπομονή.

Αυτά είχα να πω. Ελπίζω μόνο να σας αρέσει η πλοκή και να μην την βαριέστε.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο με τον Taehyung. Φιλάκια πολλά!😘