Ένας απαίσιος ήχος με έβγαλε από τον λήθαργο μου και προπάντων δεν ήταν το ξυπνητήρι μου. Γύρισα πλευρό στο κρεβάτι μου και έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι μου προσπαθώντας να κοιμηθώ σαν άνθρωπος μα ο αποκρουστικός ήχος συνέχισε να χτυπάει στα αυτιά μου. Και αυτός ο ήχος δεν ήταν τίποτε άλλο από την φωνή της αδερφής μου.

Μα γιατί δεν κοιμάται αυτή η κοπέλα; Έτσι κι αλλιώς δεν πάει σχολείο. Βρικόλακας είναι;

Η πόρτα μου άνοιξε διάπλατα και η φωνή της αδερφής μου έγινε πιο δυνατή. Ήταν πλέον μέσα στο δωμάτιο μου.

"Y/n σου μιλάω. Δεν ακούς;"τράβηξε θυμωμένη το σεντόνι από πάνω μου."Ποια νομίζεις ότι είσαι για να με αγνοείς;"με μία απότομη κίνηση τράβηξε και το μαξιλάρι μου από το κεφάλι μου κι εγώ γύρισα κοιμισμένη και την κοίταξα.

"Γιατί φωνάζεις πρωινιάτικα;"ρώτησα και έτριψα το πρόσωπο μου ενώ παράλληλα κοίταξα το ρολόι μου."Η ώρα είναι 6. Έχω σχολείο σε δύο ώρες. Γιατί με ξυπνάς από τώρα; Θα κάνω ότι δουλειά θες όταν σηκωθώ σε μια ώρα."είπα και στριφογύρισα τα μάτια μου ρίχνοντας το πρόσωπο μου στο σκληρό στρώμα.

"Σε θέλει η μαμά."μου είπε και σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος της.

Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου και την κοίταξα. Στο πρόσωπο της είχε ένα υπεροπτικό μειδίασμα. Και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.

Η μητέρα μου δεν συνήθιζε να θέλει να μου μιλήσει. Εκτός αν ήθελε να μου ζητήσει να κάνω κάτι για εκείνη ή αν ήθελε να μου θυμίσει πολύ άχρηστη είμαι κατά την γνώμη της υποστηρίζοντας πως δεν θα έπρεπε να με είχε γεννήσει εξαρχής. Αλλά αυτό το έκανε ανεξαρτήτως ώρας. Οπότε ο λόγος να με ζητήσει τόσο πρωί για να μου μιλήσει ήταν σοβαρός. Και συνήθως ο σοβαρός λόγος της μητέρας μου είναι ότι θέλει να με συμπεριλάβει στις δουλειές της.

"Ποτέ με θέλει;" ρώτησα έχοντας πλέον ξυπνήσει πλήρως.

"Τώρα."μου είπε εκείνη.

"Ετοιμάζομαι και σε λίγο θα είμαι εκεί."είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Εκείνη έφυγε από το δωμάτιο μουρμουρίζοντας κάτι του τύπου 'αυτο το δωμάτιο είναι ότι χειρότερο' και 'νόμιζα ότι θα πεθάνω από ασφυξία' αναφερόμενη στην σκόνη που υπήρχε.

Κατατάλλα εγώ όμως ζούσα σε αυτό το δωμάτιο και ο λόγος ήταν η αγαπημένη μητέρα και αδερφή μου. Μα αυτό δεν έμοιαζε να τις επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο.

Έπιασα το λαδωμένο μαλλί μου σε μια σφιχτή αλογοουρά και φόρεσα την σχολική μου στολή. Η ιδέα του ότι έπρεπε να πάω σχολείο έκανε την καρδιά μου να πονάει όπως κάθε πρωί. Δεν ήθελα να ξαναδώ την Sobin. Μισούσα να μου παίρνουν τις εργασίες και να πρέπει να τις ξανακάνω από την αρχή και μισούσα να μου συμπεριφέρεται σαν να είμαι σκουπίδι. Μα ειχα συνηθίσει πλέον. Άλλωστε η θέση ως η δεύτερη καλύτερη μαθήτρια στο σχολείο δεν ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας της αλλά αποτέλεσμα της δικής μου προσπάθειας απ'ότι φαίνεται. Και αυτό το έκανε μόνο για να ευχαριστήσει τον πατέρα της.

Φόρεσα τα ρούχα μου και αναστέναξα καθώς πήγα στο μπάνιο για να κάνω την πρωινή μου ρουτίνα. Η σκέψη του ότι έπρεπε να μιλήσω με την μητέρα μου μου έκοβε τα πόδια. Ήξερα ήδη τι θα γινόταν. Θα μου έλεγε για κάποια δουλειά, θα με πήγαινε στο μέρος, θα έβρισκα κάποιον τρόπο να αποδράσω, θα γυρνούσα πίσω, θα τσακωνομάσταν και θα με άφηνε νηστικιά για τρεις μέρες. Όσο το σκεφτόμουν τρελαινομουν. Ήταν ότι χειρότερο να νιώθεις το στομάχι σου να πονάει τόσο πολύ σαν κάποιος να έχει πάρει φλεγόμενη λαβίδα και να σου τρυπάει το στομάχι.

Μόρφασα στην ιδέα και βγήκα από το μπάνιο όταν τελείωσα. Ανέβηκα διστακτικά τα σκαλιά και πήγα στο σαλόνι. Η μητέρα μου καθόταν στον καναπέ μπροστά από το τραπεζάκι στο οποίο είχε ακουμπισμένο τον καφέ της.

Κάθισα στο απέναντι καναπέ μη θέλοντας να είμαι πολύ κοντά της και έβαλα τα χέρια μου πάνω στα πόδια μου.

"Καλημέρα μητέρα."είπα φτύνοντας σχεδόν τις λέξεις.

Εκείνη σήκωσε το φρύδι της στον τόνο μου. Το απαξιωτικό της βλεμμα με έκαιγε. Ξεροκατάπια και κοίταξα το πάτωμα αποφασίζοντας να μην κάνω χειρότερη την θέση μου.

"Η Soomi μου είπε ότι με ζήτησες." συμπλήρωσα.

"Ναι χρειάζομαι την βοήθεια σου."είπε ήρεμα και κρατήθηκα να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου.

"Σε τι;"έκανα την ανηξερη.

"Θα συναντηθείς με κάποιον. Πληρώνει πολλά."είπε και εγώ ξεφύσισα.

"Οκευ."είπα και έκανα να σηκωθώ.

Ήταν απλό. Δεν επρόκειτο να παραδωθώ. Κάποιον τρόπο θα έβρισκα να φύγω πάλι. Πάντα έτσι γινόταν. Πάντα έφευγα.

"Δεν τελειώσαμε Y/n."ύψωσε την φωνή της και μου έδειξε πάλι τον καναπε θέλοντας να ξανακαθίσω.

Διστακτικά ξαναέκατσα στον καναπέ νιώθοντας αγχωμένη. Ήξερα ότι αυτό που θα μου έλεγε δεν θα μου άρεσε.

"Δεν είναι σαν τις προηγούμενες υποθέσεις."είπε κι εγώ την κοίταξα προβληματισμένη.

Τι εννοεί;

"Θα πάμε κάπου να φάμε με τον πελάτη και να μιλήσουμε. Μόνο αυτό. Θέλω να κρατήσεις ήθος. Και να μην συμπεριφερθείς άσχημα. Να είσαι ευγενική και συμπαθητική. Σου ζητάω κάτι πολύ εύκολο. Ελπίζω να μην με απογοητεύσεις και τώρα."είπε και με κοίταξε έντονα.

Ωστόσο εγώ ήμουν ακόμα προβληματισμένη. Για ποιο λόγο η μητέρα μου να μου ζητήσει κάτι τέτοιο; Γιατί να μου ζητήσει μόνο να πάω σε ένα δείπνο. Μαζί της; Αυτό δεν φαίνεται να έχει σχέση με τις δουλειές της. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Αν σκοπεύεις να με εξαπατήσεις πάλι να ξέρεις από τώρα ότι δεν σκοπεύω να συμβιβαστώ με τα θελήματα σου ούτε με αυτά που έχεις ήδη κανονίσει. Αν δω κάτι περίεργο θα φύγω. Όπως πάντα κάνω. Και το ξέρεις."είπα ήρεμα μα μέσα μου ένιωθα αγχωμένη.

Ήξερα ότι έπαιζα με τη φωτιά αυτή τη στιγμή και ήμουν σίγουρη ότι την είχα εκνευρίσει. Υπό άλλες συνθήκες θα έκλεινα το στόμα μου για να μην στερηθώ κάτι περισσότερο από το φαγητό μου για τρεις μέρες. Μα η υπόθεση που μου ανεθετε ήταν υπερβολικά εύκολη. Κάτι μου εκρυβε. Ήμουν σίγουρη.

Εκείνη δάγκωσε εσωτερικά το μάγουλο της και κοίταξε αλλού,κάτι που το κάνει συχνά όταν είναι θυμωμένη.

"Γιατί δεν μπορείς απλά να είσαι σαν την αδερφή σου; Στην αρχή φοβήθηκε μα μετά τον πρώτο πελάτη υπέκυψε. Και τώρα έχει πολλά λεφτά για να κάνει τη ζωή της. Γιατί δεν μπορούσες να είσαι σαν εκείνη;"

"Γιατί έχω αξιοπρέπεια."είπα απότομα υπονοώντας πολλά. "Και ξέρω ότι με το να κάνω ότι μου λες θα χάσω πολλά περισσότερα από όσα θα πάρω. Αν τα χρήματα για σένα είναι το παν για μένα δεν είναι. Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Μπορώ να ζήσω όπως ζω τα τελευταία χρόνια μέσα σε αυτό το σπίτι. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω."

"Και νομίζεις ότι θα μπορείς να ζεις έτσι για πολύ καιρό ακόμα; Ο λόγος που δεν έχεις φύγει ακόμα είναι ότι είσαι ανήλικη και θέλω να τα έχω καλά με την αστυνομία. Γιατί μια ηλίθια σαν εσένα αν μείνει ελεύθερη ξέρω ότι θα τα ξεράσει όλα. Και τότε θα είναι δύσκολο να με καλύψω κι ας έχω τις άκρες μου. Είσαι απλά ντροπή για την οικογένεια. Είσαι ένα τίποτα."είπε υψώνοντας την φωνή της προς το τέλος.

Τα λόγια της με άφησαν ανεπηρέαστη. Τα είχα ακούσει τόσες πολλές φορές. Στην αρχή με πλήγωναν και θυμάμαι ότι έκλαιγα καθε βράδυ πριν πάω για υπνο. Όμως πλέον δεν έδινα δεκάρα. Ούτε για τα λόγια της. Ούτε για την ίδια.

"Συγγνώμη που δεν είμαι τέλεια σαν εσάς."είπα με απάθεια και ειρωνικό τόνο.

Πάνω τους δεν έβλεπα τίποτα τέλειο.

"Μην τα κάνεις μαντάρα Y/n. Σε προειδοποιώ. Για αρκετό καιρό ανέχτηκα τις γελοιότητες σου. Δεν θες την αγάπη της μαμάς σου; Της αδερφής σου; Του πατέρα σου;"προσπάθησε να με δελεάσει.

"Ο πατέρας μου είναι νεκρός και κανείς άλλος δεν μπορεί να πάρει τη θέση του."της είπα ήρεμα αγνοώντας το ότι είπε.

"Πατέρας δεν θεωρείται αυτός που μοιράζεστε το ίδιο αίμα αλλά εκείνος που σε μεγάλωσε. Έτσι δεν λένε οι αηδίες που διαβάζεις στα βιβλία σου;"είπε υποτιμητικά μα δεν της απάντησα.

Ο πατριός μου στην πραγματικότητα δεν είχε κάνει τόσα πολλά για μένα. Ειδικά όταν άλλαξε η στάση της μητέρα μου απέναντι μου άλλαξε αυτομάτως και η δική του. Μόνο κοιμόταν όλη τη μέρα. Κοίταξα το πάτωμα και δεν απάντησα. Αυτή η συζήτηση δεν είχε νόημα.

"Κάνε ένα μπάνιο πριν πας σχολείο. Μην έρθεις έτσι στη συνάντηση. Στις 7 να είσαι έτοιμη. Θα φύγουμε αμέσως."είπε και σηκώθηκε όρθια αφήνοντας με μόνη μου.

Αμέσως άφησα μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα. Η κατάσταση είχε γίνει πολύ περίπλοκη.

Έβαλα το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω. Μπορεί όντως να είναι απλά ένα δείπνο κι εγώ να το υπεραναλυω. Μπορεί όντως να μην ζητάει να ακολουθήσω το μονοπάτι της τουλάχιστον σήμερα.

Σηκώθηκα πάνω και πήγα στο μπάνιο για να ετοιμαστώ για σήμερα. Δεν είχα πολύ χρόνο αν ήθελα να προλάβω να πάω σχολείο οπότε έπρεπε να βιαστώ.

-----

Όταν έφτασα στο πάρκο μετά το σχολείο είδα τον κύριο Kang να με περιμένει χαμογελαστός. Του χαμογέλασα κι εγώ ενώ προχώρησα προς το μέρος του ενώ ο Yeontan έτρεξε προς το μέρος μου και γυρνούσε γύρω από τον εαυτό μου ενώ προχωρούσα.

Είχε περάσει ένας μήνας από τότε που ο κύριος Kang με βοήθησε με την εργασία μου και από τότε έχει γίνει ο καλύτερος μου φίλος. Η μητέρα μoυ δεν ήξερε για εκείνον ούτε για την στενή σχέση που είχα δημιουργήσει μαζί του. Και δεν είχα σκοπό να της μιλήσω για αυτό. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβαζε το χέρι της για να καταστρέψει την πηγή της χαράς μου.

Έκατσα δίπλα του στο παγκάκι και του άφησα μια διαφάνεια με χαρτιά αφού του χαμογέλασα περήφανα.

"Τι είναι αυτό;"με ρώτησε εκείνος.

"Κοιτάξτε και θα καταλάβετε."του είπα ανυπόμονα.

Εκείνος έβγαλε τα χαρτιά από την διαφάνεια και διάβασε την επικεφαλίδα "Δικαιωματα Γυναίκας και Παιδιού" και έπειτα τα μάτια του έπεσαν πάνω στην βαθμολογία: 98/100.

"Αυτή είναι η εργασία σου; Βγήκαν τα αποτελέσματα;"είπε και γούρλωσε τα μάτια του έκπληκτος.

"Ναι. Και δεν θα τα είχα καταφέρει αν δεν με είχατε βοηθήσει εσείς. Πήρα τον καλύτερο βαθμό την τάξη. Ευχαριστώ."είπα ντροπαλά και κοίταξα τα πόδια μου.

"Y/n αυτό είναι υπέροχο! Είμαι πολύ περήφανος για σένα!"είπε και χωρις να το περιμένω με αγκάλιασε σφιχτά.

Εγώ έμεινα ξαφνιασμένη από τις κινήσεις του. Δεν με είχε αγκαλιάσει ποτέ πριν. Ωστόσο τα λόγια του σε συνδυασμό με την κίνηση του μου προκάλεσαν συναισθήματα που είχα πολλά χρόνια να νιώσω. Δεν ένιωθα άβολα ούτε αμήχανα. Ηταν ωραίο να ξέρεις ότι κάποιος ήταν περήφανος για σένα και χαιρόταν με τις επιτυχίες σου.

Διστακτικά πέρασα τα χέρι μου γύρω από τη μέση του απαλά ανταποδίδοντας την αγκαλιά. Είναι ωραίες οι αγκαλιές τελικά. Ειδικά όταν είναι από άτομα που νοιάζονται για σένα.

Εκείνος απομακρύνθηκε και με κοίταξε χαμογελαστός με μάτια που έλαμπαν. Αν ο πατέρας μου ζούσε σήμερα θα με κοιτούσε κι εκείνος με τόση περηφάνεια κάθε φορά που θα πετύχαινα κάτι στη ζωή μου;

"Και εις ανώτερα Y/n! Ξερω ότι θα πετύχεις πολλά στη ζωή σου! Κι εγώ θα είμαι δίπλα σου να σε καμαρώνω!"είπε εκείνος εύθυμα.

Ένιωσα την καρδιά μου να ζεσταίνεται και ξαφνικά ένιωθα ότι ήθελα να κλάψω. Τόσο γλυκά λόγια δεν μου είχε πει ούτε η ίδια μου η μητέρα.

"Ευχαριστώ πολύ!"είπα και χαμογέλασα μα ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Όχι δεν έπρεπε να κλάψω! Δεν έπρεπε να κλάψω!

Εκείνος με κοίταξε περίεργος και αμέσως το πρόσωπο του σοβάρεψε.

"Τι έγινε τώρα;"με ρώτησε και με κοίταξε τρυφερά.

"Δεν είναι κάτι. Απλά... πρώτη φορά μου λέει κάποιος ότι είναι περήφανος για μένα."είπα και κατάπια ένα αναφιλητό ενώ τα πρώτα μου δάκρυα ξεκίνησαν να βρέχουν τα μάγουλα μου.

Αμέσως τα σκούπισα χωρίς να θέλω να φανώ αδύναμη. Μα ο άνδρας μπροστά μου με είχε κάνει αλοιφή. Και είναι τραγικό να με επαινεί ένα άγνωστος περισσότερο από την οικογένεια μου.

Ο Yeontan πήδηξε στα πόδια μου και έγλυψε το χέρι μου. Ήθελε να μου δείξει κι εκείνος ότι ήταν δίπλα μου. Ήταν κι εκείνος περήφανος για μένα. Γέλασα μέσα στο κλάμα μου και χάιδεψα το κεφάλι του.

Ο κύριος Kang μου χαμογέλασε για άλλη μια φορά. Ήξερε ότι οι σχέσεις μου με την οικογένεια μου δεν ήταν καθόλου καλές και επίσης ήξερε ότι στο σχολείο δεχόμουν μπούλινγκ. Και ήταν πολύ λυπημένος που δεν μπορούσε να επέμβει γιατί δεν ήταν κηδεμόνας μου. Μα δεν τον άφηνα να το κάνει έτσι κι αλλιώς. Αυτό θα έκανε τα πράγματα μόνο χειρότερα.

"Τι θα έλεγες να γιορτάσουμε την επιτυχία σου λοιπόν; Θα σε βγάλω για φαγητό. Θα σε πάω όπου θες. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;"με ρώτησε για να μου φτιάξει την διάθεση.

Αμέσως χαμογέλασα μα σκεπτόμενη το ότι δεν θα ήθελα να μας δει κάποιος συμμαθητής μου και ότι πρέπει να γυρίσω σπίτι για την δουλειά της μητέρας μου κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

"Φοβάμαι πως θα πρέπει να αρνηθώ. Πρέπει να γυρίσω σπίτι νωρίς σήμερα. Ίσως την επόμενη φορά."είπα νιώθοντας άσχημα που τον απορρίπτω μα εκείνος δεν έδειξε να απογοητεύεται.

Έγνεψε θετικά και ξεκινήσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Ωστόσο η χαρούμενη έκφραση του προσώπου του μετατραπηκε σε ανήσυχη όταν το βλέμμα του έπεσε στο γόνατο μου.

Ακολούθησα το βλέμμα του για να δω στο γόνατο μου μια τεράστια μελανιά. Γούρλωσα τα μάτια μου και κατέβασα την φούστα μου πιο κάτω με σκοπό να το κρύψω. Μα εκείνος το είχε ήδη δει.

"Πώς το έπαθες αυτό;"με ρώτησε ανήσυχος κι εγώ αγχώθηκα.

"Δεν είναι τίποτα. Απλά έπεσα στο σχολείο."είπα γρήγορα.

"Απλά έπεσες; Και δημιουργήθηκε μία τόσο μεγάλη μελανιά; Σε πονάει;"με ρώτησε και έπιασε το γόνατο μου φέρνοντας το προς το μέρος του για να το κοιτάξει καλύτερα.

"Όχι."είπα.

Μα όταν εκείνος το πίεσε με το δάχτυλο του απαλά έβγαλα ένα μικρό επιφώνημα πόνου.

"Πώς γίνεται να έπεσες και να δημιουργήσες μια τόσο μεγάλη μελάνια;"ξαναρώτησε εκείνος και με κοίταξε.

Το ανήσυχο βλέμμα του με έκανε να στρέψω το δικό μου στο πάτωμα.

"Απλά έγινε υποθέτω."

"Είσαι σίγουρη ότι απλά έπεσες;"με κοίταξε εξεταστικά και σήκωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω το δικό του.

"Ναι."είπα ψέματα.

"Με τα κορίτσια που μου έλεγες από το σχολείο σου πως τα πάτε; Πώς αντέδρασαν όταν έμαθαν τον βαθμό σου; Ή μία δεν σου είχε πάρει την εργασία;"με βομβάρδισε με ερωτήσεις κι εγώ ένιωσα άβολα.

Ήξερα ότι είχε καταλάβει ότι του λέω ψέματα. Μα δεν θα μπορούσα να του πω ότι εκτός από λεκτικό μπούλινγκ στο σχολείο δέχομαι και σωματικό. Δεν θα μπορούσα να του πω ότι στην Sobin δεν άρεσε καθόλου το γεγονός ότι πήρα καλύτερο βαθμό από εκείνη και ότι με την πρώτη ευκαιρία με απομόνωσε και με έριξε στο πάτωμα ρίχνοντας μου ευθύνες για την αποτυχία της να τα πάει καλύτερα από μένα. Και δεν θα τολμούσα να του δείξω τις υπόλοιπες μελανιές που μου προκαλεσε. Ηταν αρκετά ντροπιαστικό να φανώ τόσο αδύναμη.

"Δεν είναι αυτό που σκέφτεστε. Αλήθεια. Απλά έπεσα."είπα και συνέχισα να κοιτάω το πάτωμα.

Εκείνος ξεφύσισε και απλά το άφησε να περάσει ανακουφίζοντας με.

"Να προσέχεις Y/n."μου είπε παραιτημένος κι εγώ έγνεψα θετικά αν και ήξερα ότι δεν με πίστευε.

"Πρέπει να φύγω τώρα."είπα και σηκώθηκα όρθια.

Εκείνος μου χαμογέλασε λυπημένος όπως έκανε κάθε φορά.

"Θα τα πούμε αύριο;"με ρώτησε.

Το σκέφτηκα για λίγο. Θυμήθηκα το μέρος που θα πάω σήμερα με την μητέρα μου. Όπως επίσης και το ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην όλη υπόθεση.

"Ίσως να μην καταφέρω να έρθω. Αν δείτε ότι αργήσω πολύ φύγετε."

"Τότε μεθαύριο;"ρώτησε εκείνος ελπιδοφόρα.

"Εντάξει. Κάτι θα κάνω για αυτό."είπα απλά για να μην επιμένει μα η καρδιά μου ένιωθε βαριά.

Αν δεν μπορούσα αύριο θα μπορούσα μεθαύριο;

Τον χαιρέτησα και αυτόν και τον Yeontan και έφυγα για το σπίτι. Κάτι θα πήγαινε πολύ λάθος σήμερα. Και ήμουν πολύ σίγουρη.

-----

Στις 7 πάρα 5 βρισκόμουν στο δωμάτιο της αδερφής μου. Η μητέρα μου είχε βάλει τα ρούχα μου εκεί θεωρώντας ότι το δικό μου δωμάτιο είναι πολύ βρώμικο για τόσο ακριβά ρούχα. Ηταν η πρώτη μέρα που δεν μου είπαν να κάνω δουλειές. Παρόλα αυτά στο σπίτι επικρατούσε μία διαρκής ταραχή. Και αυτή η ταραχή ήταν για να ετοιμάσουν εμένα.

Η αδερφή μου μου έβαψε τα νύχια και τακτοποίησε το μακιγιάζ μου και η μητέρα μου με βοήθησε να ντυθώ αγνοώντας -ευτυχώς- τις μελανιές στο σώμα μου. Όχι ότι την ένοιαζε κιόλας.

Ωστόσο αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ποτέ πριν δεν υπήρχε τόση προσοχή στο πως θα πήγαινα στις δουλειές της μητέρας μου. Και το πιο ανησυχητικό ήταν ότι τα ρούχα μου σήμερα δεν ήταν τίποτα αποκαλυπτικό. Φορούσα ένα αμάνικο κόκκινο φόρεμα που έφτανε μέχρι ένα πόντο πάνω από το πάτωμα και ήταν κολλητό στο στήθος μου ενώ γίνονταν αέρινο από τη μεση μου και κάτω. Ήταν ένα απλό φόρεμα το οποίο όμως έκρυβε τέλεια την περιοχή του στήθους μου και ήταν για την ακρίβεια αρκετά όμορφο. Μου άρεσε.

Στην πραγματικότητα έπρεπε να το φορέσω με γόβες αλλά εγώ και τα ψηλά παπούτσια δεν τα πάμε καθόλου καλά μιας και δεν έχω φορέσει ποτέ στη ζωή μου. Όμως περιέργως δεν με υποχρέωσαν να τις φορέσω και η μητέρα μου συμβιβάστηκε με ένα ζευγάρι μαύρα Vans καθώς ευτυχώς τα πόδια μου δεν φαίνονταν κάτω από το φόρεμα. Παρόλα αυτά με αποκάλεσε άχρηστη ακόμη και για αυτό.

Κάτι όμως στο τρόπο που ήμουν ντυμένη σήμερα με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Γιατί συνήθως τα ρούχα που αναγκάζομαι να φορέσω στις δουλειές της μητέρας μου είναι πολύ αποκαλυπτικά. Ενώ αυτά ήταν ακριβώς το αντίθετο και φαίνονταν αρκετά επίσημα. Οι άνθρωποι που με στέλνει η μητέρα μου ήταν συνήθως άνθρωποι 'τελειωμένοι',ναρκομανείς ή εγκληματίες που τους είναι πολύ δύσκολο να έρθουν σε ερωτική επαφή με γυναίκα είτε λόγω της ταυτότητας τους είτε λόγω της εμφάνισης τους. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ντυθώ επίσημα για μια τέτοια δουλειά. Οπότε μήπως όντως η μητέρα μου έλεγε αλήθεια; Μήπως όντως απλά ήθελε να πάμε κάπου να φάμε και η συμπεριφορά μου έπρεπε να είναι προσεγμένη;

Αναστέναξα ενώ βγήκα από το σπίτι κατευθυνόμενη προς το αυτοκίνητο στο γκαράζ του σπιτιού. Κι ενώ περίμενα να ήμουν μόνο με την μητέρα μου στο δείπνο έμεινα έκπληκτη όταν είδα ότι ήρθαν μαζί μας η αδερφή μου και ο πατριός μου. Μα αυτό που με σόκαρε ακόμα περισσότερο ήταν οι βαλίτσες στο πορτ-μπαγκάζ. Θα φεύγαμε; Κι εμένα γιατί δεν μου είχαν πει τίποτα; Τα πράγματα μου τα μάζεψαν για μένα; Συνήθως δεν νοιάζονταν να κάνουν περιττές κινήσεις και τις ανεθεταν σε εμένα. Μα τώρα γιατί κάνεις δεν με είχε ενημερώσει για τίποτα;

Ένιωσα την αναπνοή μου να πιάνεται όταν έκατσα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη και δεν είχα ιδέα τι ακριβώς συμβαίνει. Πάντως ένα ήταν σίγουρο. Το σημερινό δείπνο δεν ήταν τόσο απλό όσο φαινόταν και μετά από αυτό θα έπρεπε να μετακινηθούμε κάπου. Τώρα που δεν ξέρω.

"Όπως είπαμε Y/n. Θέλω καλούς τρόπους και ευγενική συμπεριφορά. Μην με απογοητεύσεις. Θα το μετανιώσεις."η φωνή της μητέρας μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου ενώ ο πατριός μου ξεκίνησε το αυτοκίνητο.

Μα ήμουν πολύ ανήσυχη για να της απαντήσω. Δεν ένιωθα καλά. Ήθελα οξυγόνο. Μα δεν ανοίγαμε τα παράθυρα γιατί ο αέρας θα χαλούσε τα μαλλιά μας. Και η μητέρα μου δεν το ήθελε αυτό.

Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω ακουμπώντας το κεφάλι μου στο παράθυρο. Τα δάχτυλα των χεριών μου έπαιζαν μεταξύ τους νευρικά.

Όλα θα πάνε καλά... Κι αν κάτι δεν πάει καλά θα βρω τρόπο να το φτιάξω... Όπως άλλωστε κάνω πάντα.

Μετά από αρκετή ώρα υποθέτω είχαμε φτάσει στον προορισμό μας και βγήκαμε από το αμάξι. Ήμασταν σε μια μεγάλη βίλα με έναν τεράστιο κήπο, όπου σε αυτόν υπήρχαν διάφοροι θάμνοι και κάθε λογής λουλουδιών. Ήταν πανέμορφα μα δεν μπορούσα να σταματήσω να αναρρωτιέμαι τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ.

Προχωρήσαμε το δρομάκι του κήπου και μας υποδέχτηκαν δύο φύλακες. Η μητέρα μου τους είπε το όνομα της κι εκείνοι μας άνοιξαν την πόρτα για να μπούμε μέσα. Ο χώρος μέσα ήταν διακοσμημένος με πολύ ακριβά έπιπλα και πίνακες που φώναζαν από μακριά ότι ο ιδιοκτήτης είχε λεφτά. Παντού υπήρχε προσωπικό όπως καμαριέρες και μάγειρες που κατευθύνονταν σε ένα άλλο δωμάτιο του σπιτιού κρατώντας δίσκους με φαγητό. Λογικά το φαγητό μας. Αμέσως καθησυχάστηκα. Έλεγε αλήθεια τελικά.

"Καλωσορίσατε!"ακούστηκε μια ανδρική φωνή και γύρισα το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση της.

Μπροστά μας βρισκόταν ένας χαμογελαστός άνδρας ο οποίο φαινόταν τουλάχιστον πενηντάρης. Είχε γκρίζα κοντά μαλλιά τα οποία ήταν αρκετά περιποιημένα και τα μάτια του ήταν ανοιχτό καφέ. Το πρόσωπο του είχε αρκετές ρυτίδες και πρόδιδαν την ηλικία του. Φορούσε ένα κουστούμι και η στάση του εξέπεμπε κύρος.

"Καλώς σας βρήκαμε κύριε Choi ευχαριστούμε πολύ για το δείπνο!"είπε η μητέρα μου με σεβασμό και εύθυμο τόνο και προσπάθησα να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου.

Ήμουν σίγουρη ότι σκεφτόταν τα λεφτά αυτή τη στιγμή.

Αφού συστηθήκαμε όλοι μας οδήγησε σε ένα άλλο ευρύχωρο δωμάτιο που ήταν προφανώς η τραπεζαρία. Το τραπέζι είχε ήδη πάνω το φαγητό μας σερβιρισμένο και στην πόρτα υπήρχαν δύο καμαριέρες και δύο φύλακες οι οποίοι υποκλίθηκαν μόλις εισήλθαμε.

Καθίσαμε στις θέσεις μας και είχα ήδη κουραστεί με το να το παίζω ευγενική διατηρώντας συνεχώς ένα εκνευριστικό χαμόγελο και προσπαθώντας να μην κάνω κάποιο λάθος κίνηση. Μα η δουλειά της μητέρας μου σήμερα ήταν αρκετά εύκολη. Οπότε θα ήταν κρίμα να μην την κάνω άριστα ώστε να μην μου στερήσει το φαγητό μου.

Ξεκινήσαμε να τρώμε και όλοι μιλούσαν ανάλαφρα ενώ εγώ δεν έπαιρνα μέρος στη συζήτηση. Δεν έβρισκα λόγο κιόλας. Δεν είχα τίποτα να μοιραστώ. Εγώ απλά προσπαθούσα να τα πάω καλά.

"Y/n γιατί δεν μας λες λίγα πράγματα για σένα;"άκουσα τον οικοδεσπότη να μας μιλάει και κόντεψα να πνιγώ με μια μπουκιά που μόλις κατάπια.

Γύρισα και τον κοίταξα και η μητέρα μου με κοίταξε με νόημα. Πρώτη φορά κάποιος πελάτης της μητέρας μου θέλει να μάθει πράγματα για μένα.

"Βεβαίως. Τι θα θέλατε να μάθετε για μένα κύριε Choi;"χαμογέλασα ευγενικά αφήνοντας το πιρούνι μου στο πιάτο μου και ακούμπησα τα χέρια μου στα πόδια μου.

"Πόσο χρόνων είσαι;"

"Είμαι 17 χρονών. Πηγαίνω στην τελευταία τάξη του Λυκείου και διαβάζω με σκοπό να εισαχθώ στο Πανεπιστήμιο."απάντησα περισσότερα από αυτά που με ρώτησε, μια συμβουλή -ή μάλλον προειδοποίηση- της μητέρας μου ώστε να μην φαίνομαι απότομη.

"Κατάλαβα. Τι θες να σπουδάσεις στο Πανεπιστήμιο;"με ρώτησε.

"Εβελπιστώ να περάσω στη νομική."

"Ααα έχεις υψηλούς στόχους! Υποθέτω είσαι καλή μαθήτρια."

"Ναι κύριε Choi η Y/n μας έχει τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο της και πάντα αριστεύει. Είναι η πρώτη των πρώτων."απαντησε για μένα η μητέρα μου περήφανα.

Σοκαρίστηκα με την απάντηση της. Η μητέρα μου ποτέ πριν δεν με επαινούσε σε άλλους. Αυτό το σταμάτησε από τη στιγμή που δεν υπέκυψα στα θελήματα της. Γιατί τώρα να νιώσει την ανάγκη να το κάνει;

"Αυτό είναι υπέροχο Y/n. Οι γονείς σου πρέπει να είναι περήφανοι για σένα, όπως άλλωστε φάνηκε. Ελπίζω να επιτύχεις όλους τους στόχους."μου χαμογέλασε.

"Ευχαριστώ πολύ."ανταπέδωσα προσπαθώντας να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου στην ειρωνεία της στιγμής και συνέχισα να τρώω το φαγητό μου ήρεμα ενώ οι άλλοι συνέχισαν να μιλάνε.

Ωστόσο, το βλέμμα του κυρίου Choi πάνω μου ήταν αισθητό όλη την ώρα. Αλλά προσπάθησα να το αγνοήσω.

Η ώρα ευτυχώς πέρασε αρκετά γρήγορα και όταν όλοι τελειώσαμε με το φαγητό μας η μητέρα μου σηκώθηκε από το τραπέζι όπως και όλοι οι υπόλοιποι για την αναχώρηση μας. Αμέσως σηκώθηκα κι εγώ νιώθοντας ανακουφισμένη που τελείωσε το θέατρο και θα σταματούσα να υποκρίνομαι.

"Λοιπόν θα προχωρήσουμε στα διαδικαστικά;"άκουσα την μητέρα μου να ρωτάει κάποια στιγμή και υπέθεσα ότι μιλάει για δουλειά.

"Ναι ναι ενδιαφέρομαι."ειπε ο κύριος Choi και κοίταξε εμένα."Οδήγησε την κυρία Kim και την κόρη της στο γραφείο μου. Έρχομαι σε λίγο."διέταξε έναν φύλακα κι εκείνος προχώρησε προς τα έξω και η μητέρα μου τον ακολούθησε.

Κοίταξα την αδερφή μου μα δεν κουνιόταν καν. Γιατί δεν πάει; Ο κύριος Choi είπε ξεκάθαρα ότι θέλει κι εκείνη.

"Έλα Y/n."μου είπε η μητέρα μου όταν είδε ότι δεν την ακολουθώ.

Αμέσως γύρισα και την κοίταξα.

Εμένα είπε;

"Τι;"ρώτησα έκπληκτη μα δεν κουνήθηκα από τη θέση μου.

Εκείνη με κοίταξε αυστηρά κι εγώ αμέσως πήγα προς το μέρος της ακολουθώντας τον φύλακα.

"Τι συμβαίνει;"είπα σιγανά και την κοίταξα.

"Τελειώνω την δουλειά μου Y/n."είπε εκείνη αδιάφορα χωρίς να με κοιτάει.

"Κι εγώ γιατί ειμαι εδώ;"ρώτησα και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Κάτι δεν πάει καλά.

"Εσύ είσαι η δουλειά μου."μου είπε και σταματήσαμε μπροστά από το γραφείο του κυρίου Choi περιμένοντας τον.

"Δηλαδή;"ρώτησα τρομαγμένη.

"Σε πουλάω Y/n. Σε ξεφορτώνομαι επιτέλους."ανακοίνωσε σαν να μου λέει το πιο φυσιολογικό πράγμα του κοσμου.

"Τ-τι;"ρώτησα και ένιωσα τα χέρια μου να ιδρώνουν."Αυτό είναι παράνομο!"είπα και η φωνή μου έτρεμε.

Πώς μπορούσε να μου το κάνει αυτό; Πως είχε την καρδιά να δώσει το παιδί της;

"Και όλα τα υπόλοιπα που σε είχα μπλέξει Y/n παράνομα ήταν αλλά έβρισκες πάντα τον τρόπο να ξεφεύγεις. Τώρα όμως αυτό δεν είναι δυνατό. Τώρα είναι οριστικό. Δεν θα σε έχω ποτέ ξανά στα πόδια μου."είπε με απάθεια χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά.

Δεν μπορούσε να μου το κάνει αυτό. Δεν γινόταν να μου το κάνει αυτό.

"Μαμά σε παρακαλώ δεν θέλω. Θα σταματήσω το σχολείο και θα κάνω ότι δουλειά θες στο σπίτι. Θα είμαι η καθαρίστρια,η υπηρέτρια, ότι θες θα γίνω. Μην μου το κάνεις αυτό. Φοβάμαι πάρα πολύ."είπα και ένιωσα δάκρυα απελπισίας και τρόμου στα μάτια μου.

"Τελείωσε Y/n. Τα σκουπίδια είναι για να τα πετάμε όχι για να τα κρατάμε."τελείωσε την συζήτηση κάνοντας με να καταλάβω ότι οτιδήποτε και να της έλεγα η απόφαση της ήταν οριστική. Ήμουν ανεπιθύμητη.

Μέσα στα θολά μάτια μου κοίταξα γύρω μου. Έπρεπε κάπως να βρω τρόπο να δραπέτευσω. Κοίταξα τα παράθυρα του διαδρόμου και τις πόρτες. Σε κάθε γωνία υπήρχε ένας φύλακας. Δεν υπήρχε τρόπος να φύγω έτσι. Δεν θα με άφηναν. Ακόμα κι αν έτρεχα θα με έπιαναν.

Θυμήθηκα τις βαλίτσες στο αμάξι κάτω και τα χέρια μου ξεκίνησαν να τρέμουν. Θα έφευγαν όντως απλά χωρίς εμένα.

Αυτό ήταν το σχέδιο. Η μητέρα μου θα με πουλήσει σε κάποιον με κύρος και χρήμα. Έτσι ώστε να μην μπορώ να το σκάσω και να γυρίσω πίσω. Εξάλλου εκτός από τους φύλακες στο σπίτι ήταν σίγουρο ότι ο ο κύριος Choi θα έκανε τα πάντα για να μην αμαυρώσει τη φήμη του. Αν μαθευτεί ότι είναι μπλεγμένος σε τέτοιες δουλειές η καριέρα του καταστράφηκε. Για αυτό ότι κι αν γίνει θα προσπαθήσει να με κρατήσει κοντά του.

Ωστόσο επειδή η μητέρα μου φοβάται το κάθε πιθανό σενάριο και θέλει οπωσδήποτε να με ξεφορτωθεί θα φύγει από την Κορέα έτσι ώστε να μην μπορέσω να την ξαναβρώ. Το είχε οργανώσει καλά. Το είχε σκεφτεί καιρό. Και η αδερφή μου με τον πατέρα μου ήταν σύμφωνοι. Δεν με ήθελε κανείς μαζί του.

"Τόσο εύκολο σου είναι να παρατήσεις την κόρη σου; Τόσο πολύ με απεχθάνεσαι;"ρώτησα και τα δάκρυα μου κύλησαν στα μάγουλα μου.

Ένιωθα προδομένη και αβοήθητη. Τα χέρια μου έτρεμαν και δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα. Ένιωθα την κρίση πανικού να καταλαμβάνει το σώμα μου και όσο κι αν προσπαθούσα να πάρω βαθιές ανάσες ένιωθα ότι το οξυγόνο γύρω μου δεν ήταν αρκετό. Οι τοίχοι του διαδρόμου δίπλα μου ήταν πολύ στενοί. Έπρεπε να φύγω από 'δω. Ήθελα χώρο μα δεν είχα.

Η μητέρα μου δεν μου απάντησε καν. Δεν περίμενα και κάτι παραπάνω.

Ο κύριος Choi έκανε την εμφάνιση του και δεν έδωσε καν σημασία στην κατάσταση μου. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο γραφείο του κρατώντας μία βαλίτσα και ένα χαρτί. Αμέσως μπήκα μέσα χωρίς να περιμένω την μητέρα μου. Ήταν πιο ευρύχωρα εκεί. Δεν ένιωθα τόσο αποπνικτικά. Ωστόσο η σκέψη του ότι η μητέρα μου σκοπεύει να με πουλήσει δεν έκανε την κατάσταση καθόλου καλύτερη. Ένιωθα ότι τα πόδια μου δεν με κρατάνε και ο ιδρώτας από τα χέρια μου είχε μεταφερθεί σε όλο μου το σώμα. Ζαλιζόμουν πολύ.

"Χρειάζεται να υπογράψετε αυτά τα χαρτιά κυρία Kim και μετά θα γίνει η πληρωμή."είπε ο κύριος Choi απολύτως ψύχραιμος σαν να μην έκανε παρανομία αυτή τη στιγμή.

Ένιωθα σαν δούλα στη δεδομένη περίπτωση. Σαν δουλεμπόριο έμοιαζε η όλη διαδικασία.

"Όχι τόσο γρήγορα κύριε Choi. Πρώτα να δω τα χρήματα."είπε η μητέρα μου διπλωματικά και εκείνος χαμογέλασε.

Άνοιξε την μικρή βαλίτσα και έμεινα έκπληκτη όταν είδα ότι ήταν γεμάτη χαρτονομίσματα. Γιατί κάποιος να δώσει τόσα χρήματα για κάποιον που γνωρίζει και έχει δει μόνο μια φορά στη ζωή του; Πόσο διεστραμμένο ήταν αυτό; Έπιασα το κεφάλι μου και πλέον έπαιρνα βαθιές ανάσες. Το ένιωθα τόσο βαρύ.

Η μητέρα μου χαμογέλασε χαιρέκακα. Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερο μίσος από μητέρα για το παιδί της. Μα προφανώς δεν με ένιωθε καν σαν παιδί της. Για εκείνη ήμουν βάρος.

"Ας προχωρήσουμε την διαδικασία."είπε και προχώρησε προς το χαρτί που ήταν ακουμπισμένο πάνω στο γραφείο.

Έπιασε το στυλό και ήταν έτοιμη να υπογράψει μα οι κινήσεις της σταμάτησαν απότομα και έμεινε ακίνητη για λίγη ώρα σαν να είδε κάτι που δεν της άρεσε.Γύρισε προς τον κύριο Choi και τον κοίταξε προβληματισμένη.

"Κύριε Choi λυπάμαι μα νομίζω ότι κάτι είναι λάθος με τα χαρτιά."είπε εκείνη διστακτικά μα ευγενικά.

Σταμάτησα να σκουπίζω τα δάκρυα μου και κοίταξα την μητέρα μου. Ο κύριος Choi έσπευσε δίπλα της για να καταλάβει το πρόβλημα μα δεν φαινόταν να συνειδητοποιεί κάτι.

"Τι εννοείτε;"ρώτησε.

"Αυτό το έγγραφο"είπε και έδειξε το χαρτί μπροστά της."γράφει επιμέλεια παιδιού. Εγώ δεν δίνω την κόρη μου στον πατέρα της. Εγώ αντιθέτως την πουλάω."είπε εκείνη μπερδεμένη.

"Ο πατέρας της το ξέρει;"ρώτησε ο κύριος Choi προβληματίζοντας εμένα αυτή τη φορά.

Δεν ξέρει ότι ο πατέρας μου έχει πεθάνει;

"Ο πατέρας της έχει πεθάνει χρόνια τώρα. Μα αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί εσάς. Εσείς είστε πελάτης μου κι εγώ σας εξυπηρετώ. Οι παραπάνω πληροφορίες είναι περιττές." είπε η μητέρα μου φανερά ανυπόμονη.

"Λυπάμαι κυρία Kim μα αν δεν θέλετε εσείς την κόρη σας την θέλει ο πατέρας της. Η συνάντηση μας σήμερα δεν έγινε για να μου πωλήσετε κανέναν. Προς Θεού δεν θα αμαυρώσω το όνομα μου στην κοινωνία για κάτι τόσο απάνθρωπο. Έγινε για να σωθεί η ζωή της μικρής."

Τόσο η μητέρα μου όσο κι εγώ είχαμε μείνει άφωνες να τον κοιτάμε. Τι εννοούσε όταν έλεγε ότι ο πατέρας μου με θέλει; Ο πατέρας μου έχει πεθάνει πολλά χρόνια. Να σωθεί η ζωή μου; Από ποιον; Ξέρει την κατάσταση στο σπίτι και είναι σίγουρος ότι χρειάζομαι βοήθεια; Όλες αυτές οι ερωτήσεις σε συνδυασμό με τον πονοκέφαλο μου και το ασταμάτητο κλάμα μου έκαναν πιο δύσκολη την κατάσταση μου. Ένιωθα ότι θα καταρρεύσω.

"Τι εννοείτε κύριε Choi;"ύψωσε η μητέρα μου τον τόνο της επιθετικά σαν να νιώθει προσβεβλημένη.

"Ότι θα υπογράψεις τα χαρτιά!"άκουσα μια γνώριμη φωνή και έκπληκτη γύρισα προς το μέρος της.

Στο δωμάτιο είχε μόλις μπει ο κύριος Kang με το κουστούμι της δουλειάς του και με την συνοδεία ενός αστυνομικού. Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται. Τι κανει αυτός εδώ; Και γιατί η μητέρα μου τον κοιτούσε σαν να είδε φάντασμα;

Εκείνος παρόλα αυτά κοίταξε εμένα και μου χαμογέλασε ελαφρά ενώ στα μάτια του παρατήρησα ένα ίχνος στοργής. Και όσο καθησυχαστικό κι αν ήταν αυτό για μένα ήμουν τόσο μπερδεμένη,ο πονοκέφαλος μου αυξανόταν συνεχώς και τα χέρια μου έτρεμαν ενώ τα δάκρυα μου κυλούσαν ακόμα στα μάγουλα μου χωρίς να μπορώ να τα σταματήσω.

Άνοιξα το στόμα μου να ρωτήσω τι συμβαίνει. Μα δεν ένιωθα καλά και τα αναφιλητά μου δεν με άφηναν να ορθώσω λέξη. Οπότε απλά το έκλεισα προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει από τη σκηνή που διαδραματίζοταν μπροστά μου.

"Y/f/n..."ψέλισσε η μητέρα μου τρομαγμένη.

Αυτό ήταν το όνομα του πατέρα μου. Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται πάλι και κοίταξα τον άνδρα μπροστά μου με γουρλωμένα μάτια κάνοντας την σύνδεση. Έχει το ίδιο επίθετο με μένα, έφυγε όταν είδε την μητέρα μου σαν κυνηγημένος και σιγουρεύτηκε ότι θα μπορούσε να έχει επικοινωνία μαζί μου από τη μέρα που μιλήσαμε. Δεν είχα ρωτήσει ποτέ το όνομα του γιατί πίστευα ότι δεν με αφορούσε μα κι εκείνος δεν το είχε αναφέρει ποτέ. Πάντως ένα ήταν το σίγουρο. Μπροστά μου βρισκόταν ο πατέρας μου, τον οποίο εγώ τόσα χρόνια θεωρούσα νεκρό.

"Χρόνια και ζαμάνια αγάπη μου." είπε ο πατέρας μου φτύνοντας με μίσος τις λέξεις και το υποκοριστικό που έδωσε στη μητέρα μου ήταν αρκετό για να επιβεβαιώσει τις σκέψεις μου.

Μα γιατί τόσο μίσος όμως; Εκείνη θα έπρεπε να τον μισεί που εξαφανίστηκε τόσα χρόνια. Το κεφάλι μου πονούσε πολύ. Ήταν δύσκολο να συνεχίσω να σκέφτομαι.

"Εγώ φεύγω από 'δω."είπε η μητέρα μου και προσπάθησε να φύγει μα ο αστυνομικός της έκλεισε τον δρόμο.

"Δεν το νομίζω κυρία Kim."της χαμογέλασε αδιάφορα και η μητέρα μου αγανάκτησε.

"Τι θέλεις από μένα;"φώναξε η μητέρα μου ορθώνοτας την κορμοστασιά της.

Αυτή ήταν μια κίνηση που έκανε πάντα όταν ήθελε να δείχνει επιβλητική ενώ δεν ήταν. Ήμουν σίγουρη ότι φοβόταν πολύ. Κι αυτό όχι γιατί έβλεπε τον πατέρα μου μετά από τόσα χρόνια αλλά γιατί είχε μπλεχτεί και η αστυνομία μέσα. Και ήξερε ότι τώρα δεν θα ήταν εύκολο να ξεμπλέξει.

"Την κόρη μου προφανώς. Νόμιζες ότι δεν θα την έβρισκα; Μου πήρε πολλά χρόνια. Και είναι λογικό άλλωστε. Δεν περίμενα από την Ρουμανία να πας στην Κορέα. Μα κοίτα να δεις που τελικά την βρήκα. Και δεν έχω καμία διάθεση να την αφήσω να φύγει."είπε ο πατέρας μου ήρεμα και κινήθηκε προς το χαρτί στο γραφείο του κυρίου Choi.

"Μονο και μόνο από αυτό που προσπάθησες να κάνεις αποδείχτηκε πόσο φθηνή είσαι. Η μεταχείριση της Y/n από σένα τόσο καιρό με βγάζει από τα ρούχα μου. Είσαι ανίκανη σαν μάνα. Το παιδί σου δεχόταν εκφοβισμό στο σχολείο σωματικό και λεκτικό κι εσύ δεν έκανες τίποτα. Το ήξερες αυτό; Μα και στο σπίτι την χρησιμοποιούσες σαν δούλα και προσπαθούσες να την πλασαρεις σε οποιονδήποτε τελειωμένο δεν ήθελες να δοθείς εσύ. Και τολμάς να αποκαλείς τον εαυτό σου μητέρα; Με ποιο δικαίωμα αποφάσισες να την πουλήσεις; Ξέρεις ότι αυτό είναι παράνομο; Ξέρεις πόσα χρόνια φυλακή θα φας για αυτό;"ρώτησε εξαγριωμένος ο πατέρας μου.

Δεν είχα ιδέα πως τα έμαθε όλα αυτά. Πάντως το να τα ακούω από κάποιον άλλο με έκαναν να κλαίω ακόμα περισσότερο. Η ζωή μου είχε περιγραφεί σε λίγες μόνο λέξεις όχι για να με χλευάσουν αλλά για να με υποστηρίξουν. Πρώτη φορά ένιωθα ότι κάποιος είναι με το μέρος μου. Μα ο πόνος που ένιωθα μέσα μου τόσα χρόνια βγήκε προς τα έξω. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να με παρηγορήσω. Είναι αυτό το κλάμα που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν να ρίξεις μα στην περίπτωση μου συνέβαλλε στην κρίση πανικού που προσπαθούσα ώρα τώρα να καταπολεμήσω.

"Θα κάνω ότι θέλεις μόνο όχι την αστυνομία. Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό."ειπε η μητέρα μου και πρώτη φορά έβλεπα τον τρόμο τόσο στα μάτια της όσο και στην φωνή της.

"Θα σε αφήσω ελεύθερη υπό έναν όρο."είπε ο πατέρας μου δείχνοντας της το χαρτί."Θα υπογράψεις το χαρτί δίνοντας την γονική επιμέλεια σε μένα και στο έγγραφο αναφέρεται ότι θα σου αφαιρεθεί το δικαίωμα να ξαναεπικοινωνήσεις με την Y/n με οποιονδήποτε τρόπο. Αν την ξαναενοχλήσεις ή αν ξαναμπείς στη ζωή της θα εισηγηθώ εγώ στο δικαστήριο και πίστεψε με η ποινή σου θα είναι μεγάλη. Διότι οι παρανομίες σου είναι πολλές και η αστυνομία ξέρει αλλά δεν μιλάει γιατί είτε με το σώμα σου είτε με τα χρήματα σου τους έκλεισες το στόμα. Μα αυτόν δεν μπορείς να τον φιμώσεις."ειπε και έδειξε τον αστυνόμο δίπλα του."διοτι αυτός είναι με το δικό μου μέρος και ο εισαγγελέας είναι εύκολο να ειδοποιηθεί. Μα είμαι επίσης σίγουρος ότι η κόρη μου δεν θέλει να μπλεχτεί σε όλο αυτόν τον μπελά με τα δικαστήρια μα θέλει να ξεφύγει από σένα. Οπότε αυτό το κάνω για εκείνη όχι για σένα. Δεν είναι ότι σε λυπάμαι. Να το θυμάσαι αυτό."είπε εκείνος και υπέγραψε το χαρτί.

Ακόμα και αν τελικά αποδείχθηκε ότι κάποιος με ήθελε στη ζωή του ένιωθα σαν μπαλάκι. Η μητέρα μου με πετούσε από 'δω και από 'κει χωρίς κανένα έλεος και πλέον από τα χέρια της μητέρας μου κατέληξα στα χέρια του πατέρα μου. Ο οποίος είχε εξαφανιστεί τόσα χρόνια και ξαφνικά ήρθε τώρα και ενώ μιλούσαμε για ένα μήνα δεν μου αποκάλυψε ποτέ τη σχέση μου μαζί του κι ένιωθα σαν ηλίθια που τόσο καιρό δεν γνώριζα τίποτα. Δεν ήξερα αν είχα νεύρα ή όχι. Πάντως αυτή τη στιγμή γίνεται διάλογος για το σε ποιον θα ανήκω χωρίς να με ρωτήσει κανείς για το αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους.

"Διαλέγεις και παίρνεις αγάπη."ειρωνεύτηκε ο πατέρας μου."Ή μου δίνεις την Y/n και κάνεις σαν να μην την γνώρισες ποτέ ή σε δίνω εγώ στην αστυνομία και σαπίζεις στη φυλακή."

Η μητέρα μου με κοίταξε με απάθεια. Το βλέμμα της με πονούσε. Για ακόμα άλλη μια φορά μου επιβεβαίωσε ότι μετάνιωσε που με γέννησε. Ό,τι ήμουν ένα τίποτα για εκείνη. Και τώρα με μισούσε γιατί έχασε τα λεφτά που είχε συμφωνήσει να πάρει. Την είχαν τυλίξει από δικό της λάθος. Και παρόλα αυτά για εκείνη έφταιγα εγώ.

"Θα υπογράψω."είπε αποφασιστικά και κινήθηκε με αυτοπεποίθηση προς τον πατέρα μου.

Και τότε ένιωσα την ψυχολογική πίεση και την απελπισία να με κλείνουν και την κρίση πανικού να με καταλαμβάνει πλήρως. Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν και έπεσαν στο πάτωμα. Τα πάντα ήταν θολά μα νομίζω πως είδα τον πατέρα μου να έρχεται προς το μέρος μου ενώ η μητέρα μου αδιάφορη υπέγραψε το χαρτί.

Ήμουν ένα τίποτα για εκείνη. Ενα λάθος. Δεν με αγαπούσε. Η μαμά τελικά με παράτησε. Και εγώ θα έπρεπε να χαίρομαι στα κανονικά μετά από τόσα χρόνια αδικίας και εκμετάλλευσης. Μα εγώ για κάποιο λόγο μόνο χαρούμενη δεν ήμουν.

Τα μάτια μου έκλεισαν μην μπορώντας να αντέξω τον πόνο μέσα μου και ξαφνικά όλα μαύρισαν. Είχα λιποθυμήσει ξέροντας ότι όταν θα συνέλθω τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

_____________________________

Γεια σαςςςςς!

Τι κάνετε; Πως είστε; Εγώ στην παρούσα φάση είμαι πολύ ενθουσιασμένη για το κεφάλαιο που ανέβηκε. Ήταν αρκετά μεγάλο αλλά άξιζε καθώς έπρεπε να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα επιτέλους.

Το δείπνο λοιπόν ήταν στημένο έτσι ώστε η Y/n να καταφέρει να φύγει από την μητέρα της. Και ο κύριος Kang είναι ο πατέρας της, ο οποίος εμφανίστηκε μετά από τόσα χρόνια. Τι πιστεύετε για αυτό; Και πώς νομίζετε ότι θα αντιδράσει η Y/n όταν συνέλθει καθώς τώρα δεν ήταν στην κατάσταση να κάνει πολλα;

Ξέρω ότι έχετε διάφορα αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το πως έστησε ο πατέρας της όλο αυτό και τα σχετικά. Θα εξηγηθούν όλα εν καιρώ. Ένα-ένα. Ή συνάντηση με τον Taehyung είναι πολύ κοντά πάντως. Θα μπει ή στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο. Να αναμένεται πολλά.

Αυτά για σήμερα.

Πείτε μου εντύπωσεις.

Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα!💜💜💜