Το ξυπνητήρι μου ξύπνησε κάνοντας με να πεταρίσω τα μάτια μου. Ήρθα αντιμέτωπη με το στέρνο του Taehyung μπροστά μου ενώ το χέρι μου ήταν περασμένο γύρω από την μέση του κι εκείνος είχε περασμένο το δικό του γύρω από την δική μου. Σήκωσα το βλέμμα μου κοιμισμένη και τον κοίταξα για να δω ότι κι εκείνος είχε ξυπνήσει από αυτόν τον ενοχλητικό ήχο.

"Κλείστο!"είπε με την βραχνή πρωινή φωνή του και έκλεισε πάλι τα μάτια του σφιχτά.

Χαμογέλασα ελαφρώς στην εικόνα του και γύρισα προς την αντίθετη πλευρά βγαίνοντας από την αγκαλιά του για να πιάσω το κινητό μου. Απενεργοποίησα το ξυπνητήρι και έπεσα πάλι στο κρεβάτι γυρισμένη ακόμη πλευρό στον Taehyung. Νύσταζα πάρα πολύ. Δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ούτε καν που θυμάμαι πότε και πως κοιμήθηκα χθες το βράδυ.

"Γιατί πας στην άλλη άκρη;"ένιωσα το χέρι του Taehyung γύρω από τη μέση μου και με τράβηξε προς το μέρος του κολλώντας την πλάτη μου πάνω στο στέρνο του.

Άφησα ένα μικρό επιφώνημα στην απότομη κίνηση του κι εκείνος γέλασε στο αυτί μου. Ξεκίνησε να μοιράζει μικρά φιλάκια κατά μήκος του λαιμού μου και συνέχισα να γελάω σιγανά νιώθοντας ότι με γαργαλάει.

Γύρισα προς το μέρος του και τον βρήκα να μου χαμογελάει έχοντας ανοίξει ελάχιστα τα μάτια του. Ακόμα κι όταν ξυπνούσε ήταν πανέμορφος με τα ατημέλητα μαλλιά του και τα πρησμένα χείλη του που σε δελεαζαν να τα φιλήσεις.

"Καλημέρα και σε σένα!"του χαμογέλασα περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά του στην βάση του κεφαλιού του.

"Καλημέρα λεμονάκι μου!"μου είπε εύθυμα.

Φίλησε πεταχτά τα χείλη μου και απόμακρυνθηκε τραβώντας με πάνω του κι εγώ ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του. Με το ελεύθερο του χέρι χάιδευε τα μαλλιά μου και αναρρωτήθηκα πως το κάνει τόσο χαλαρωτικά.

"Taehyung;"ψελισσα μετά από κάποια δευτερόλεπτα σιωπής.

"Μμμμ."μου απάντησε.

"Δεν θέλω να σηκωθούμε από το κρεβάτι."του είπα και τον άκουσα να γελάει.

"Ας μην το κάνουμε τότε."μου είπε και ύψωσα το κεφάλι του τρίβοντας πάνω στο στήθος του για να τον κοιτάξω.

Είχε ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο και κοιτώντας με μου χάρισε ένα ακόμη πεταχτό φιλί.

"Δεν είσαι σοβαρός."του είπα μα ακούστηκε περισσότερο σαν παράπονο.

Ξανακούμπησα το κεφάλι μου στην προηγουμένη του θέση ενώ το χέρι μου έπαιζε με το ύφασμα της μπλουζας του. Έβγαλε το χέρι του από την μέση μου και το ένωσε με το δικό μου. Έβλεπα τα δάχτυλα μας να μπλέκονται και αυτή τη φορά δεν φαινόταν περίεργο το να τα κοιτάω επίμονα αφού ήταν ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο μου.

"Θα κοιμηθείς πιο πολύ στο σπίτι σου σήμερα λεμονάκι μου."είπε εκείνος και ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει.

Χαιρόμουν που θα γυρίσω σπίτι στον πατέρα μου και στον Yeontan. Μα από την άλλη είχα περάσει τόσο ωραία εδώ πέρα με ελευθερίες που δεν είχα φανταστεί ποτέ πριν και λυπόμουν.

"Ναι αλλά θα είμαι χωρίς εσένα."του είπα μουτρωμένη κι εκείνος αναστέναξε.

Είχα συνηθίσει αυτά τα τέσσερα βράδια που κοιμόμασταν μαζί. Τώρα δεν θα αγκαλιάζω κανέναν το βράδυ. Θα παίρνω τον Yeontan μαζί στο κρεβάτι. Κι ας μην είναι ο Taehyung.

"Αν είναι να ανησυχείς για αυτό στείλε μου μήνυμα και θα σκαρφαλώσω στο μπαλκόνι σου."μου είπε κι εγώ γέλασα στην ιδέα.

Για κάποιο λόγο όμως δεν άκουσα και το δικό του γέλιο και ανησύχησα.

Το εννοεί;

"Αν το καταλάβει ο πατέρας μου θα μας σκοτώσει."είπα μισοαστεία-μισοσοβαρά.

Την αντίδραση του πατέρα μου στην σχέση μου με τον Taehyung την είχα ένα άγχος. Ήταν πολύ υπερπροστατευτικός και με αγαπούσε πολύ. Οι περισσότεροι πατεράδες όταν η κόρη της ξεκινάει να κάνει σχέσεις νιώθουν ότι την μοιράζονται. Και αν και ο ίδιος νιώσει έτσι από την στιγμή που με είχε στερηθεί για 17 χρόνια το όλο πράγμα δεν θα έχει καλή κατάληξη. Μα δεν ήθελα να το σκέφτομαι αυτό ακόμα.

"Έτσι κι αλλιώς θα το μάθει κάποτε."τον άκουσα να λέει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

"Κάποτε. Όχι ακόμα όμως."του είπα.

"Δεν θες να το μάθει;"με ρώτησε κι εγώ τον κοίταξα.

Με κοιτούσε έντονα για άλλη μια φορά. Έβλεπα στο βλέμμα του ότι ούτε εκείνος ήξερε τι θα ήταν καλύτερο.

"Θέλω απλά δεν ξέρω πως θα το πάρει."του είπα κι εκείνος γέλασε.

"Θα με διαγράψει από φίλο του. Θα γίνω εχθρός του."γέλασε παραπάνω κι δάγκωσα τα χείλη μου για να μην γελάσω.

"Αυτό θεωρώ πως είναι ακραίο."του είπα.

"Όποια κι αν είναι η κατάληξη όμως θα το κάνουμε μαζί. Αν το κάνεις μόνη σου θα με θεωρήσει δειλό και ότι απλά κάνεις την κατάσταση καλύτερη για μένα. Είναι φίλος μου και πρέπει να είμαι μπροστά όταν θα το μάθει. Εντάξει;"με ρώτησε κοιτώντας με.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Το να του το πούμε μαζί με τον Taehyung με κάνει να αγχώνομαι λιγότερο. Δεν θα νιώθω το βλέμμα του πατέρα μου συνέχεια πάνω μου και το να έχω κάποιον δίπλα μου με καθησυχάζει. Θα το κάνουμε μαζί.

"Κι ας με πετάξει στη συνέχεια από το σπίτι."αστειεύτηκε κάνοντας με να γελάσω πριν γελάσει κι εκείνος.

"Κι αυτό είναι ακραίο."του είπα γελώντας.

Άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και ανασηκωθηκα από τον Taehyung. Είδα το όνομα της Ryujin να αναγράφεται στην οθόνη. Το σήκωσα και έβαλα το κινητό στο αυτί μου ενώ ξαναξάπλωσα πάνω στον Taehyung.

"Καλημέρα."

"Καλημέρα Y/n! Έρχομαι προς το δωμάτιο για να φτιάξω την βαλίτσα μου. Αν είχατε wild night χθες παρακαλώ να κρύψεις τα στοιχεία για τα αθώα μάτια μου και να ανοίξεις γρήγορα."μου είπε κι εγώ ένιωσα ότι ήθελα να σφαλιαρίσω το μέτωπο μου.

Ο Taehyung ξεκίνησε να γελάει κάνοντας με να καταλάβω ότι την άκουσε.

"Θα πρέπει να περιμένεις να ντυθούμε πρώτα!"είπε ο Taehyung αρκετά δυνατά για να ακουστεί πειράζοντας την φίλη μας.

"Taehyung!"αναφώνησα.

"Ιιιιι αλήθεια έγινε;"την άκουσα να λέει ψιθυριστά και ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Ryujin όχι! Πες μου ότι όλα αυτά δεν τα λες στο διάδρομος ενώ έρχεσαι."είπα κοιτώντας εχθρικά τον Taehyung κι εκείνος μου σχημάτισε με τα χείλη του την λέξη 'συγγνώμη' μα δεν έμοιαζε να το εννοεί.

"Όχι καλέ. Δεν θα το ρίσκαρα να ακουστεί πουθενά."είπε καθησυχάζοντας με.

Αν κάποιος καταλάβαινε κάτι περίεργο με το 'wild night' θα είχαμε θέμα.

"Είμαι απ'έξω. Άνοιξε μου."είπε γρήγορα αμέσως μετά κάνοντας με να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου.

"Αφού μόλις είπες ότι..."ξεκίνησα να λέω μέχρι που ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος που με ειδοποιεί ότι η Ryujin μου έκλεισε το κινητό στα μούτρα.

O Taehyung ξεκίνησε να γελάει. Τον κοίταξα αγανακτισμένη μα και διασκεδασμένη ταυτόχρονα. Για την Ryujin μιλάμε. Πάντα έτσι ήταν.

"Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω με εσάς που έχω μπλέξει."του είπα και σηκώθηκα από πάνω του για να ανοίξω την πόρτα.

Κι ενώ ήμουν έτοιμη να της ρίξω ένα επιθετικό βλέμμα όταν θα της άνοιγα την πόρτα την βρήκα να περιμένει με κλειστά τα μάτια. Φορούσε τα φαρδιά ρούχα του Jungkook που την έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο μικροσκοπική και το μακιγιάζ της πλέον είχε μουτζωρωθεί στο πρόσωπο της.

"Είσαι σίγουρη ότι μπορώ να κοιτάξω τα μάτια μου;"είπε εκείνη αμήχανα προκαλώντας το γέλιο του Taehyung και το δικό μου.

Δεν το ζω αυτό!

-----

"Για ποιο πράγμα ανυπομονείτε πιο πολύ όταν θα γυρίσετε σπίτι;"ρώτησε ο Jungkook ενώ κάναμε βόλτα για μια τελευταία φορά στο λιμάνι της Busan.

Στις 2:30 θα έπρεπε να έχουμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο και να είμαστε έτοιμοι με τα πράγματα μας στην ρεσεψιόν για να επιβιβαστούμε στο πούλμαν και να πάμε στο σταθμό με τα τρένα στις 3. Στις 9 το βράδυ θα ήμασταν σίγουρα όλοι στα σπίτια μας.

Έτρωγα το παγωτό μου ενώ σκεφτόμουν την ερώτηση του Jungkook και ο Taehyung είχε περάσει το χέρι του γύρω από την μέση μου για να με κρατάει κοντά του.  Συχνά όμως έφευγα από δίπλα του γιατί η Ryujin με φώναζε για να μου δείξει ψάρια και τα αγόρια μας έλεγαν να προσέχουμε μην πέσουμε μέσα καθώς ήμασταν πολύ κοντά στην άκρη. Ένιωθα λες και ήμουν παιδί.

"Εγώ σίγουρα ανυπομονώ να γυρίσω πίσω στις παλιές μου συνήθειες."είπε η Ryujin και μπορούσαμε ήδη να καταλάβουμε τι εννοούσε.

Από την πρώτη μέρα μας είχε επισημάνει ότι είχε αφήσει τις κρέμες της για το σώμα της και το πρόσωπο της στο σπίτι γιατί δεν χωρούσαν στην βαλίτσα της. Και μπορώ να πω ότι το είχε μετανιώσει γιατί το είχε σχολιάσει ήδη αρκετές φορές. Συνεχισα να τρώω το παγωτό μου περιμένοντας τις απαντήσεις των άλλων.

"Εγώ ανυπομονώ να ξεκινήσω να χορεύω πάλι. Αυτές τις μέρες έχω χάσει την φόρμα μου."είπε ο Hoseok.

Ο Hoseok και η Ryujin ήταν οι μόνοι από την παρέα που δεν σκέφτονταν να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Ο Hoseok ειδικά προτιμούσε να ξοδεύει τον χρόνο του χορεύοντας παρά διαβάζοντας. Φαινόταν άλλωστε από το πόσο καλός ήταν στο χορό. Ήταν "η εξιλέωση του" όπως το ονόμαζε εκείνος.

"Εγώ ανυπομονώ να πάμε με τον Jimin σε  internet cafe."είπε ο Jungkook και έκλεισε συνωμοτικά το μάτι στον φίλο του.

Ήταν γνωστό σε όλους μας ότι ο Jimin και ο Jungkook πήγαιναν σε καφετέριες μαζί για να παίζουν παιχνίδια. Ήμουν πεπεισμένη ότι είχαν εθιστεί.

"Κι εγώ ανυπομονώ να σε δω να χάνεις πάλι."είπε ο Jimin γελώντας.

"Είπε αυτός που έχασε 4-1 την προηγούμενη φορά."κορόιδεψε ο Jungkook.

"Για να σε δω τώρα που θα έχω πάρει τον αέρα της Busan."αντιτάχθηκε ο Jimin.

"Ετοιμάσου!"του έβγαλε την γλώσσα ο Jungkook.

"Ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμος!"του είπε ο Jimin και πέρασε το χέρι γύρω από τον ώμο του φίλου του χαμογελώντας του ζωηρά.

Γενικά, ο Jimin και ο Jungkook είχαν μια ιδιαίτερη σχέση. Μπορεί να δημιουργούσαν μικροκαβγάδες και μετά από δευτερόλεπτα συμπεριφέρονταν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί ο Jimin ήταν ανοιχτός σε ότι πλάκα του έκαναν οι φίλοι του αλλά την ανταπέδιδε με κάθε ευκαιρία.

"Εσύ Y/n?" με ρώτησε η Ryujin θυμίζοντας μου την ερώτηση που είχε τεθεί πριν.

"Εγώ ανυπομονώ..."σταμάτησα για να σκεφτώ την απάντηση ενώ δάγκωσα το κουταλάκι που έτρωγα το παγωτό μου."Σίγουρα θέλω να δω τον πατέρα μου και τον Yeontan. Οπότε ανυπομονώ να περάσω χρόνο μαζί τους πάλι."

Ήξεραν όλοι στην παρέα πλέον ότι είχα μετακομίσει στον πατέρα μου πρόσφατα αυτόν τον χρόνο και ότι τα πηγαίναμε πάρα πολύ καλά. Παρόλα αυτά νόμιζαν ότι οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και δεν είχα καλές σχέσεις με την μητέρα μου. Δεν ήξεραν ότι δεν επρόκειτο να την ξαναδώ ποτέ και με είχε εγκαταλείψει. Αλλά ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Όσο λιγότερα ξέρουν τόσο καλύτερο μου το κάνουν να ξεχνάω το παρελθόν μου. Παρόλα αυτά ήταν αυτονόητο ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

"Να σημειωθεί ότι ο Yeontan είναι δικός μου σκύλος."μου θύμισε ο Taehyung δίπλα μου βγάζοντας με από τις σκέψεις μου πιέζοντας με τα δάχτυλα του την μέση μου για να με γαργαλήσει κάνοντας με να πεταχτώ.

"Μα δεν είπα ποτέ το αντίθετο."του είπα πιάνοντας το χέρι του για να σταματήσει. "Απλά του κάνω παρέα όσο ο μπαμπάς του λείπει."συμπλήρωσα.

Ο Taehyung χαμογέλασε λαμπρά στην λέξη 'μπαμπάς' νιώθοντας περήφανος. Σκέφτηκα ότι θα γίνει τέλειος πατέρας κι ας μην τον έχω δει με παιδιά. Ο τρόπος που συμπεριφερόταν στον Yeontan ήταν υπεραρκετός.

"Ο επόμενος;"άκουσα τον Hoseok να λέει και όλοι κοίταξαν τον Taehyung.

"Παίζουμε κάποιο παιχνίδι;"αστειεύτηκε Taehyung βλέποντας όλη την προσοχή στραμμένη πάνω του.

"Όλοι είπαμε. Είναι σειρά σου."είπε η Ryujin περιμένοντας την απάντηση του.

Ο Taehyung κοίταξε για λίγη ώρα το πάτωμα σκεπτικός πριν απαντήσει.

"Ανυπομονώ να δω την αδερφή μου."είπε ο Taehyung ουδέτερα κάνοντας με να τον κοιτάξω πιο έντονα.

Αν δεν κάνω λάθος μου είχε πει ότι η αδερφή του ήταν άρρωστη. Από το βλέμμα του μπορούσα να καταλάβω ότι της είχε τρομερή αδυναμία.

"Αναμενόμενο. Κι εκείνη είμαι σίγουρος ότι θα σε περιμένει πως και πως."είπε ο Hoseok, o οποίος όντας παιδικός φίλος του Taehyung ήξερε περισσότερα πράγματα για εκείνον.

"Έχεις αδερφή;"ρώτησε η Ryujin, η οποία φαινόταν ιδιαίτερα ξαφνιασμένη.

"Ναι. Είναι 5 χρονών και την λένε Areum." είπε ο Taehyung και χαμογέλασε αμυδρά στην αναφορά της αδερφής του.

Δεν ήξερα ούτε το όνομα της ούτε την ηλικία της πριν. Είχα στο μυαλό μου ότι ήταν πιο μεγάλη, πίστευα ότι θα πήγαινε τουλάχιστον γυμνάσιο αλλά είχα πέσει έξω. Ήθελα να μάθω περισσότερα για εκείνον και για την οικογένεια του. Ήμουν όλη αυτιά σε ότι έλεγε.

"Αχ πρέπει να είναι πολύ γλυκούλα. Είναι πολύ μικρή."είπε η Ryujin ενθουσιασμένη.

"Είναι όντως πολύ γλυκιά. Και έχει τρομερή αδυναμία στον Taehyung. Συνέχεια κολλημένη πάνω του είναι."είπε ο Jimin και χαμογέλασε.

Ήθελα κι εγώ να γνωρίσω την αδερφή του Taehyung. Τα αγόρια ήταν λογικό να την έχουν γνωρίσει και ήμουν σίγουρη ότι θα ήμουν κι εγώ τυχερή κάποια στιγμή στο μέλλον.

"Πως είναι; Την τελευταία φορά που την είχαμε δει ήταν αρκετά άρρωστη."ρώτησε ο Jungkook και ξαφνικά το χαμόγελο του Taehyung έπεσε.

"Ήταν άρρωστη;"ρώτησε η Ryujin. "Είχε περάσει κάποια ίωση;"

Ο Taehyung ήταν σιωπηλός για λίγη ώρα και κοιτούσε το πάτωμα. Δεν μπορούσα να διακρίνω από το βλέμμα του αν δεν ήθελε να μιλήσει για αυτό ή απλά δεν του άρεσε να το σκέφτεται. Πάντως το μόνο που ήξερα ήταν ότι η αδερφή του δεν ήταν όντως καλά. Και ακόμα κι αν ήταν τόσο αισιόδοξος εκείνη την ημέρα που μου μίλησε για την αγωγή που έπαιρνε η αδερφή του κάτι δεν πήγαινε καλά σίγουρα.

"Η αδερφή μου είναι άρρωστη για πάνω από ένα χρόνο. Το ανοσοποιητικό της σύστημα δεν λειτουργεί σωστά με αποτέλεσμα να είναι πολύ ευάλωτη γενικά."είπε εκείνος εξηγώντας στην Ryujin."Η κατάσταση της δυστυχώς είναι στάσιμη ακόμα."απάντησε στον Jungkook κι εκείνος του χαμογέλασε συμπονετικά.

"Λυπάμαι πολύ. Δεν το ήξερα."είπε η Ryujin πραγματικά λυπημένη.

"Όμως παίρνει αγωγή και θα γίνει σίγουρα καλύτερα. Δεν χρειάζεται να τα συζητάμε αυτά τώρα και βαραίνει το κλίμα. Όλα θα πάνε καλά."είπε ο Taehyung γρήγορα λίγο πιο εύθυμα προσπαθώντας να καθησυχάσει τα παιδιά μα ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα.

"Ναι, η Areum είναι πολύ δυνατή. Όλα θα πάνε τέλεια."προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα ο Hoseok βγάζοντας τον φίλο του από την δύσκολη θέση.

"Λοιπόν τι λέτε να πάνε σε εκείνον τον μεγάλο βράχο; Έχει πολλά καβουράκια. Ερχόμουν συχνά όταν ήμουν μικρός με τους γονείς μου. Είναι αρκετά μεγάλος για όλους μας και το κύμα δεν φτάνει τόσο ψηλά οπότε δεν θα βραχούμε. Αλλά να προσέχετε όταν θα ανεβαίνουμε πάνω για να μην γλιστρήσετε."είπε ο Jimin αλλάζοντας θέμα.

"Ναι! Θέλω να πιάσω καβουράκια! Y/n πάμε!"μου είπε η Ryujin ενθουσιασμένη κι εγώ γέλασα στην γρήγορη αλλαγή της διάθεσης της.

"Είμαι ακριβώς πίσω σου!"της είπα κι εκείνη ακολούθησε τον Jimin και τον Jungkook προς τον τεράστιο βράχο τόσο ενθουσιασμένη που αναρρωτήθηκα αν έχει ξαναδεί ποτέ καβούρια στη ζωή της.

"Πρόσεχε γιατί στο τέλος θα πέσεις και θα χτυπήσεις!"της φώναξε ο Hoseok και πήγε προς το μέρος της για να την βοηθήσει να ανέβει πάνω στο βράχο.

Και κάπως έτσι εγώ και ο Taehyung είχαμε μείνει πίσω. Χαμογελούσα με τον αυθορμητισμό της Ryujin και τον υπερπροστατευτικό τόνο του Hoseok. Ωστόσο, βλέποντας τον Taehyung δίπλα μου να είναι σκεπτικός και να μην έχει αίσθηση του τι γίνεται γύρω του το χαμόγελο μου έπεσε.

Η συζήτηση για την αδερφή του τον είχε επηρεάσει πολύ. Και ήμουν σίγουρη ότι υπήρχαν πράγματα που δεν μου είχε πει και δεν με αφορούσαν κιόλας αλλά του κατέβαζαν την διάθεση. Δεν μου άρεσε να τον βλέπω έτσι. Ήθελα να ξέρει ότι ότι και να γίνει θα είμαι δίπλα του.

Σταμάτησα τον βηματισμό μου και γύρισα προς το μέρος του. Βλέποντας με να σταματάω ο Taehyung βγήκε από τις σκέψεις του και με κοίταξε. Το αχανές βλέμμα του μετατράπηκε σε προβληματισμένο και προσπάθησε να κρύψει την προηγούμενη σύγχυση του με το να μου χαμογελάσει. Μα έχω ήθελα να είναι αληθινός. Όχι να χαμογελάει χωρίς να το νιώθει.

"Τα παιδιά μας περιμένουν. Πάμε;"με ρώτησε έχοντας ένα μικρό χαμόγελο.

Επιθεώρησα το πρόσωπο του για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτόμενη ότι ήθελα να είναι χαρούμενος. Χωρίς δεύτερη σκέψη πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του αγκαλιάζοντας τον και φέρνοντας τον πιο πολύ προς το μέρος μου. Εκείνος αιφνιδιασμενος ανταπέδωσε την αγκαλιά σφιχτά και βύθισε το κεφάλι του στο βαθούλωμα του λαιμού μου.

Το παγωτό στο ένα μου χέρι είχε ξεκινήσει να λιώνει πολύ μα δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα. Ήθελα απλά να σιγουρευτώ ότι ο Taehyung ήταν καλά.

"Δεν ξέρω τι συμβαίνει και δεν χρειάζεται να μάθω αλλά θέλω να ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαι σίγουρη για αυτό. Η αδερφή σου σίγουρα ξέρει ότι έχει ένα άτομο που την αγαπάει τόσο πολύ. Θα παλέψει για αυτούς που αγαπάει και την αγαπάνε και θα γίνει καλά."του είπα και απομακρύνθηκα για να τον κοιτάξω.

Στήριξα το χέρι με το παγωτό στον ώμο του και με το άλλο κάλυψα το μάγουλο του. Με κοιτούσε πλέον σοβαρός. Δεν είχε σημασία να μου κρύβεται έτσι κι αλλιώς.

"Το ξέρεις ότι εγώ θα είμαι δίπλα σου όποτε με χρειαστεις έτσι;"του χαμογέλασα συμπονετικά κοιτώντας μέσα στο έντονο βλέμμα του.

Εκείνος κούνησε γρήγορα το κεφάλι του θετικά και σύνθλιψε τα χειλη του με τα δικά μου. Το κράτημα του γύρω από την μέση μου έγινε πιο σφιχτό φέρνοντας με πιο κοντά του. Το φιλί του αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό από κάθε άλλη. Ένιωθα ότι το χρειαζόταν, ότι το είχε ανάγκη και ανταποδίδοντας στην κίνηση του ένιωθα να λιώνω μέσα μου. Να λιώνω στο άγγιγμα του και στην ανάγκη του για μένα.

Απομακρύνθηκε και ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου χωρίς κανείς από τους δυο μας να έχει ανοίξει τα μάτια του ακόμα. Με το χέρι του έπιασε το δικό μου που ήταν πάνω στο μάγουλο του και το χάιδεψε κάνοντας με να τον κοιτάξω. Στο πρόσωπο του είχε ζωγραφιστεί το γνωστό χαμόγελο του που τόσο είχα ερωτευτεί.

"Σε ευχαριστώ λεμονάκι μου! Αλήθεια σε κάτι στιγμές χαίρομαι απλά που υπάρχεις."μου είπε χτυπώντας κατευθείαν σε αδύναμο σημείο.

Το ότι από το 'ευχομαι να μην είχες γεννηθεί' της μητέρας μου είχα φτάσει στο 'χαιρομαι απλά που υπάρχεις' του Taehyung ήταν ένα θαύμα. Ενα θαύμα που με γέμιζε εσωτερικά με τόση θέρμη λιώνοντας τον πάγο που ύψωσα μόνη μου μέσα μου τόσα χρόνια. Και πλέον αυτός ο πάγος ήταν σχεδόν ανύπαρκτος.

Του χαμογέλασα πριν τον φιλήσω μια τελευταία φορά πεταχτά στα χείλη του και απομακρυνθώ. Έπιασα το χέρι του με το δικό μου και έπλεξα τα δάχτυλα μας τραβώντας τον προς το μέρος των παιδιών.

"Λιωμένο παγωτό;"του προσφερα το κυπελακι με το παγωτό μου που έμοιαζε περισσότερο με παχύρευστο υγρό πλέον.

Εκείνος γέλασε στην ερώτηση μου μα κουνώντας το κεφάλι του θετικά δεν αρνήθηκε να δοκιμάσει. Και πότε πριν δεν ήξερα ότι το να χαζεύω κάποιον να τρώει λιωμένο παγωτό θα μου πρόσφερε τόση ευτυχία. Ο έρωτας μου για τον Taehyung μεγαλωνε μέρα με την μέρα και λίγους μήνες πριν θα φοβόμουν και μόνο στην ιδέα. Μα μαζί του ήμουν σίγουρη ότι μπορώ αναπτύξω συναισθήματα που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Ακριβώς επειδή ήταν εκείνος.

-----

Αρκετές ώρες μετά και έχοντας πλέον βραδιάσει είχαμε όλοι φτάσει πλέον στην Seoul. Σε όλη την διαδρομή μέσα στο τρένο κοιμόμουν πάνω στον ώμο του Taehyung νιώθοντας απλά εξουθενωμένη και δεν ήμουν η μόνη. Σε όλο το τρένο επικρατούσε μια τρομακτική ησυχία από τους μαθητές. Κάνεις μας δεν κοιμόταν άλλωστε όσο χρειαζόταν αυτές τις μέρες.

Με βαριά καρδιά σηκώθηκα από το βολικό χέρι του Taehyung για να πάρω την βαλίτσα μου έχοντας φτάσει στο σταθμό απ'όπου όλοι θα φεύγαμε για τα σπίτια μας. Ήμουν πολύ λυπημένη που τελείωσε η πενθήμερη. Ήταν από τις καλύτερες εκδρομές της ζωής μου κι ας μην είχα κάνει πολλές γενικά.

Τράβηξα την βαλίτσα μου κουρασμένη για να βγω από το τρένο και ο Taehyung ήρθε δίπλα μου με την δική του βαλίτσα. Τον κοίταξα νυσταγμενα κι εκείνος μου χαμογέλασε.

"Κοιμόσουν 5 ώρες πως γίνεται να νυστάζεις ακόμα;"με πείραξε κάνοντας με να γελάσω.

"Χρειάζομαι τουλάχιστον 12 ώρες ύπνου ακόμα για να είμαι οκευ. Αυτή τη στιγμή θέλω απλά να μπω κάτω από τα παπλώματα στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ μέχρι αύριο το βράδυ."του είπα.

"Να μου στείλεις μήνυμα μόλις γυρίσεις εντάξει; Αν και είμαι σίγουρος ότι θα σε γυρίσει ο πατέρας σου σπίτι."μου είπε.

"Ναι με περιμένει απ'έξω. Πέρνα να του πεις ένα γεια να μην το έχει παράπονο."γέλασα παρασύροντας κι εκείνον.

Είχαμε πλέον βγει από τον σταθμό και οι φίλοι μας μας περίμεναν απ'έξω. Δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση όταν είδα τον Jimin με κλειστά τα μάτια και πρησμένο πρόσωπο. Κι εκείνος κοιμήθηκε πολύ μέσα στο τρένο. Ωστόσο, δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτή τη στιγμή κοιμόταν όρθιος ή αν προσπαθούσε να μην κοιμηθεί. Και δεν τον κατηγορώ βασικά. Παίζει να είχε κοιμηθεί λιγότερο από όλους μας αυτές τις μέρες.

"Ο Jimin αυτή τη στιγμή είναι σε μια κατάσταση game over."τον πείραξε η Ryujin και ο Jimin χαμογέλασε κουρασμένος.

"Jimin has left the chat."είπε χιουμοριστικά ο Jungkook δίπλα του κι όλοι γελάσαμε μαζί και ο Jimin κι ας μην επικοινωνούσε πολύ με το περιβάλλον.

"Θα έπρεπε να ντρέπεστε που με βρίσκετε αδύναμο και με πειράζετε."είπε ο Jimin.

"Μα κι όταν είσαι καλά σε πειράζουμε."σχολίασα εγώ γελώντας.

"Καλά θα τα πούμε από αύριο που θα έχω ξυπνήσει γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να επεξεργαστώ την κατάσταση."είπε εκείνος κάνοντας μας να γελάσουμε ακόμα πιο πολύ.

Ενώ γελούσα το βλέμμα μου έπεσε τυχαία στα αυτοκίνητα των γονέων που περίμεναν τα παιδιά τους έξω από τον σταθμό. Μέσα στο πλήθος είδα ένα γνωστό αυτοκίνητο και τον πατέρα μου να βγαίνει από μέσα αλλά δεν με είχε δει ακόμα.

"Παιδιά εγώ πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε!"είπα.

"Ναι κι εγώ βλέπω την μητέρα μου."είπε η Ryujin.

"Εμείς θα πάμε πρώτα τον Jimin σπίτι και μετά θα γυρίσουμε κι εμείς αλλιώς θα τον ψάχνουμε σε κάνα σοκάκι αύριο."κορόιδεψε ο Jungkook κάνοντας τον Hoseοk να γελάσει.

"Εσύ θα έρθεις μαζί μου;"ρώτησα τον Taehyung.

"Είπαμε ναι. Θα έρθω να χαιρετήσω."μου είπε και με προέτρεψε να προχωρήσω πρώτη.

Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά κινηθήκαμε μαζί προς τον πατέρα μου, ο οποίος βλέποντας με μου χαμογέλασε πλατιά. Άνοιξε τα χέρια του ενώ πήγαινα προς το μέρος του και πιάνοντας αμέσως το νόημα τον αγκάλιασα σφίγγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση του αφήνοντας την βαλίτσα δίπλα μου.

Μου είχε λείψει και ήξερα ότι του είχα λείψει κι εγώ. Από χθες έλεγε ότι ανυπομονούσε να με δει και πάλι κι ας είχα λείψει μόνο για πέντε μέρες. Αλλά δεν παραπονιόμουν.

Με έσφιξε στην αγκαλιά του κάνοντας με να γελάσω και έκανε να την καρδιά μου να φουσκώσει από την πατρική αγάπη του. Φίλησε την κορυφή του κεφαλιού μου και μου χαμογέλασε πάλι όταν απομακρύνθηκε.

"Καλωσόρισες πίσω μικρή!"μου είπε ζεστά.

"Καλώς σε βρήκα μπαμπά."του χαμογέλασα κι εγώ.

Ακούσαμε κάποιον να βήχει διακριτικά δίπλα μας και προφανως ήξερα ήδη ποιος ήταν πριν γυρίσω να κοιτάξω.

"Συγγνώμη που διακόπτω την πολύ συγκινητική στιγμή της επανασύνδεσης σας αλλά είμαι κι εγώ εδώ."είπε ο Taehyung χιουμοριστικά ενώ καθόταν χαλαρός μπροστά μας με τα χέρια στις τσέπες του.

Ο πατέρας μου γέλασε με το σχόλιο του Taehyung και έκανε το χέρι του γροθιά φέρνοντας το μπροστά του κάνοντας τον Taehyung να κάνει το ίδιο για να κάνουν την χειραψία τους. Πάντα έτσι χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο. Ποτέ δεν ήταν τυπικοί. Ήταν φίλοι άλλωστε.

"Δεν σε είδα πριν Taehyung. Με συγχωρείς!"τον πείραξε ο πατέρας μου.

"Ναι, ναι ξέρω. Είδες μόνο την κόρη σου."είπε ο Taehyung για να τον πειράξει.

"Πάντα!"είπε ο πατέρας μου και πήρε την βαλίτσα μου για να την βάλει στο αυτοκίνητο.

O Taehyung βρίσκοντας ευκαιρία τώρα που δεν μας έβλεπε ο πατέρας μου καθώς βρισκόταν πίσω από την πόρτα του πορτμπαγκάζ τύλιξε το χέρι του γύρω από την μέση μου κολλώντας με πάνω του. Πιάνοντας με τελείως απροετοίμαστη έκλεψε ένα μικρό φιλί από τα χείλη μου χαμογελώντας μου αυτάρεσκα. Τώρα δεν μας ένοιαζε καν να μαθουν οι καθηγητές για εμάς. Η πενθήμερη είχε τελειώσει.

"Taehyung!"αναφώνησα διώχνοντας τον από πάνω μου μη θέλοντας να μας δει ο πατέρας μου.

"Αν νόμιζες ότι δεν θα σε χαιρετούσα σαν κοπέλα μου είσαι γελασμέ ααανη."μου είπε στο αυτί πριν απομακρυνθεί από κοντά μου παίζοντας το ανηξερος κι εγώ χαμογέλασα.

Έπρεπε να το περιμένω. Για τον Taehyung μιλάμε.

"Taehyung εσύ θα γυρίσεις μόνος σου;"ρώτησε ο πατέρας μου βγάζοντας το κεφάλι του στο πλάι για να μας κοιτάξει.

Αν το έκανε αυτό λίγο νωρίτερα θα είχαμε θέμα. Αγριοκοίταξα τον Taehyung κι εκείνος καταλαβαίνοντας τι σκέφτηκα προσπάθησε να μην γελάσει.

"Ναι. Απ'ότι φαίνεται μάλλον μόνος μου θα γυρίσω."είπε ο Taehyung κοιτώντας τριγύρω μήπως πετύχει κάποιον δικό του.

"Έλα να σε πάμε εμείς. Έτσι κι αλλιώς στο δρόμο μας είσαι."πρότεινε ο πατέρας μου και ο Taehyung συμφώνησε.

Εγώ μπήκα μέσα στο αμάξι περιμένοντας να βάλουν και την βαλίτσα του Taehyung πίσω. Κάθισα στις πίσω θέσεις και παράλληλα άκουγα την συζήτηση τους από την ανοιχτή πόρτα του πορτμπαγκάζ.

"Ούτε ένα γεια δεν άκουσα από εσένα αυτές τις μέρες."παραπονέθηκε ο πατέρας μου στα αστεία.

Όχι, που δεν θα το έλεγε.

Ο Taehyung γέλασε μαζί κι εγώ κι ας μην με άκουγε κανένας από τους δυο τους.

"Ναι, αλλά είδες τώρα! Ήρθα και σε χαιρέτησα αυτοπροσώπως! Δεν θα έπρεπε να έχεις παράπονο!"του είπε παιχνιδιάρικα ο Taehyung και απομακρύνθηκε για να μπει μέσα στο αυτοκίνητο κι εκείνος αποφασίζοντας να κάτσει μαζί μου στα πίσω καθίσματα.

Άκουσα τον πατέρα μου κάτι να μουρμουρίζει γελώντας κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και ήρθε στα μπροστινά καθίσματα.

Ο Taehyung μετακινήθηκε από την δεξιά θέση που καθόταν και ήρθε στην κεντρική ισχυριζόμενος ότι του αρέσει περισσότερο κι εγώ προσπάθησα να μην γελάσω στο ποσό χαζή ήταν η δικαιολογία του. Στην πραγματικότητα ήθελε απλά να είναι πιο κοντά σε μένα. Ακούμπησε το χέρι του στο πόδια μου μιας και η οπτική του πατέρα του δεν έφτανε σε αυτό το σημείο κάνοντας μικρά κυκλάκια με τα δάχτυλα του στον μηρό κάνοντας με να ανατριχιάσω. Δάγκωσα τα χείλη μου προσπαθώντας να το παίξω χαλαρή κι εκείνος χαμογέλασε πριν ξεκινήσει να συζητάει με τον πατέρα μου.

Όλη η διαδρομή μαζί του πέρασε λέγοντας στον πατέρα μου πως περάσαμε και πόσο ωραία ήταν στην Busan. Εκείνος φαινόταν χαρούμενος ακούγοντας ότι και οι δύο είχαμε περάσει τέλεια και γελούσε μαζί μας όταν του λέγαμε τα αστεία περιστατικά της εκδρομής. Βέβαια δεν του τα είπαμε όλα. Δεν χρειαζόταν να ξέρει ούτε στις στιγμές μας σαν ζευγάρι ούτε ότι φύγαμε από το ξενοδοχείο το προτελευταίο βράδυ και πήγαμε στην παραλία μόνοι μας. Αυτά ήταν αυτονόητα πράγματα που δεν λέμε στους γονείς. Κι ακόμη κι αν ένιωθα ένοχη δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Κοίταξα τον Taehyung που εξιστορούσε στον πατέρα μου ένα περιστατικό και έπειτα κοίταξα το χέρι του στα πόδια μου. Πέρασα το χέρι μου πάνω από το δικό του ενώνοντας τα και έπλεξα τα δάχτυλα μας. Εκείνος με κοίταξε στιγμιαία χάνοντας για λίγο τα λόγια του μα γρήγορα επανήλθε κι εγώ δάγκωσα τα χείλη μου για να μην γελάσω. Εκείνος χαμογέλασε κοιτώντας με ενώ συνέχισε να μιλάει και κοίταξε μπροστά σε περίπτωση που το πατέρας μου τον κοιτούσε από τον καθρέφτη. Παρόλα αυτά με τον αντίχειρα του χάιδεψε το ανάστροφο της παλάμης μου στοργικά κι εγώ ακουμπησα το κεφάλι μου στο παραθυρο κοιτώντας τον δρόμο έξω.

Αν ο έρωτας τόσα χρόνια είχε αυτή την μορφή και δημιουργούσε αυτά τα συναισθήματα τον είχα παρεξηγήσει.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Ο Taehyung βγήκε από το αμάξι του κυρίου Kang κι αφού τον βοήθησε να βγάλει την βαλίτσα του τον χαιρέτησε λέγοντας του να δώσει χαιρετίσματα στην μητέρα του. Ο Taehyung του χαμογέλασε βλέποντας τον να φεύγει και έκλεισε το μάτι στην Y/n κρυφά ξέροντας ήδη ότι εκείνη θα στριφογυρισει τα μάτια της. Λάτρευε να την πειράζει.

Κοίταξε την πολυκατοικία μπροστά του και αμέσως το πρόσωπο του σοβαρεψε. Κοίταξε το διαμέρισμα του στον 4ο όροφο και ξεφύσισε. Επαναλάμβανε συνεχώς μια ευχή μέσα στο κεφάλι του προχωρώντας προς το εσωτερικό της πολυκατοικίας.

Έβγαλε τα κλειδιά του όταν έφτασε έξω από το διαμέρισμα και χωρίς καθόλου ενθουσιασμό τα έβαλε στην κλειδαρότρυπα γυρνώντας τα αρκετές φορές μεχρι να ανοίξει η πόρτα. Μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω του αφουγκραζόμενος την σιωπή που επικρατούσε μην ξέροντας αν αυτό είναι καλό ή κακό.

"Είμαι σπίτι!"φώναξε κατευθυνόμενος προς το δωμάτιο του τραβώντας την βαλίτσα του μαζί του.

Δεν πήρε απάντηση από κανέναν και το θεώρησε περίεργο. Άφησε την βαλίτσα του στο δωμάτιο του και πήγε στο δωμάτιο της πεντάχρονης αδερφής του όπου την βρήκε στο κρεβάτι της σκεπασμένη και αδύναμη να τον περιμένει. Ο Taehyung αμέσως της χαμογέλασε και πήγε προς το μέρος της.

"Σε ξύπνησα;"την ρώτησε και έσκυψε προς το μέρος της αγκαλιάζοντας την.

"Όχι σε περίμενα. Μου έλειψες."του είπε και έδεσε τα αδύναμα, χλωμά χεράκια της γύρω από τον λαιμό του αγκαλιάζοντας τον.

"Κι εμένα μου έλειψες Areum μου."απομακρύνθηκε και την κοίταξε."Αλλά δεν χρειαζόταν να με περιμένεις. Είναι ήδη πολύ αργά για σένα μικρή μου. Πρέπει να πέσεις για ύπνο."της είπε απαλά μα αυστηρά και την σκέπασε καλύτερα με το σεντόνι.

Εκείνη έγνεψε μα δεν φαινόταν να θέλει να κοιμηθεί. Κάτι την προβλημάτιζε. Ο Taehyung το έβλεπε στα ανήσυχα μάτια της.

"Ο μπαμπάς είναι εδώ;"ρώτησε ο Taehyung.

Η μικρή κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και ο Taehyung ανακουφίστηκε. Η ευχή του είχε βγει αληθινή. Δεν ήταν εδώ. Αλλά γιατί η αδερφή του ήταν τόσο ανήσυχη;

"Η μαμά που είναι;"ρώτησε ο Taehyung και η μικρή δεν απάντησε.

Ο Taehyung συνοφρυώθηκε.

"Taehyung νομίζω ότι εγινε κάτι πολύ κακό από την ώρα που έφυγες."είπε η Areum και τα μάτια της αδερφής του ξεκίνησαν να γεμίζουν δάκρυα.

Ο Taehyung πανικοβλήθηκε. Το αίμα του πάγωσε και ο χρόνος έμοιαζε να περνάει πιο αργά απ' ότι συνήθως. Εκατοντάδες σενάρια έπαιζαν στον μυαλό του ενώ προσπαθούσε να σκεφτεί έναν τρόπο να καθησυχάσει την αδερφή του.

"Είναι εντάξει Areum. Τώρα είμαι εγώ εδώ. Όλα θα πάνε καλά."είπε ο Taehyung αγκαλιάζοντας βιαστικά την αδερφή του και σκούπισε τα μάτια της. "Κοιμήσου και θα τα πούμε αύριο, μην μου στεναχωριέσαι για τίποτα. Εντάξει;"την ρώτησε ο Taehyung προσπαθώντας να την καθησυχάσει αλλά και ο ίδιος δεν ένιωθε καλά.

Η μικρή έγνεψε αδύναμα και έκλεισε τα μάτια της κουρασμένη αν και φαινόταν ότι ακόμα ήταν ταραγμένη.

"Καληνύχτα μικρή μου." ο Taehyung της φίλησε το μάγουλο και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν σκεπασμένη καλά σηκώθηκε από το κρεβάτι της.

Έκλεισε το φως του δωματίου της και έπειτα την πόρτα της όσο πιο απαλά μπορούσε μα οι ήρεμες κινήσεις του δεν είχαν καμία σχέση με την ανησυχία που επικρατούσε μέσα του. Γρήγορα όταν βγήκε από το οπτικό της πεδίο ξεκίνησε να τρέχει προς το μόνο μέρος που ήξερε ότι θα ήταν η μητέρα του.

Από εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα. Το σκοτάδι είχε απλωθεί και η αντίστροφη μέτρηση του χάους είχε μόλις ξεκινήσει.