"Είμαστε έτοιμοι;"ρώτησε ο Jimin κοιτώντας μας όλους.

"Φύγαμε."είπε ο Hoseok.

"Παιδιά εγώ ακόμα νομίζω ότι δεν είναι καλή ιδέα."είπα αγχωμένη ενώ καθόμουν στο διπλό κρεβάτι στο δωμάτιο των αγοριών.

"Έλα βρε λεμονάκι. Δεν θα μας καταλάβει κανείς θα δεις."μου είπε ο Taehyung και κάθισε δίπλα μου κρατώντας μου τα χέρια.

Ξεφύσισα και κοίταξα την Ryujin για να με βοηθήσει μα μόλις είδα το ενθαρρυντικό της χαμόγελο κατάλαβα ότι κι εκείνη ήθελε να πάμε. Μου έκανε νόημα ότι όλα θα πάνε μια χαρά μα μόνο και μόνο στην σκέψη φοβόμουν.

Ήταν το τρίτο μας βράδυ στη Busan και όλοι οι μαθητές είχαν αγανακτήσει. Όσο περνούσαν τα βράδια τόσο λιγότερο καθόμασταν στα κλαμπ και αυτό προφανώς οφειλόταν στο ότι οι καθηγητές δεν είχαν την αντοχή που είχαμε εμείς. Κουράζονταν περισσότερο απ'ότι εμείς και δεν θεωρούσαν πρέπον να κοιμηθούν στο πούλμαν όπως εμείς γιατί ήταν συνοδοί μας.

Ως αποτέλεσμα ήταν σήμερα να φύγουμε από το κλαμπ στις 1:00 έχοντας κάτσει εκεί μόνο 3 ώρες. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στα αγόρια και ειδικά στον Jimin, ο οποίος  γενικά ήταν η ψυχή των πάρτυ.

Έτσι, μας πρότεινε να βγούμε σαν παρέα σε μια παραλία της Busan που πήγαινε όταν ήταν πιο μικρός. Όλοι ήταν σύμφωνοι και η μόνη που διαφωνούσε ήμουν εγώ. Αν μας καταλάβουν οι καθηγητές θα μπλέξουμε. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο πριν. Πάντα ήμουν η καλή μαθήτρια που τηρεί όσα λένε οι καθηγητές και δεν μπλέκει σε φασαρίες. Δεν μπορούσα απλά να σκέφτομαι αρνητικά σενάρια με την ιδέα του Jimin.

"Στην ρεσεψιόν δεν είναι κανείς τέτοια ώρα και οι καθηγητές κοιμούνται. Θα έχουμε γυρίσει πριν τις 5 για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας δεις κανείς. Μην ανησυχείς."μου είπε ο Taehyung.

Ύψωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Πίσω από το καστανό των ματιών του φαινόταν η σιγουριά του και για κάποιο λόγο ένιωθα ότι εφόσον εκείνος είναι ήρεμος μπορούσα να είμαι κι εγώ. Όσα είπε ίσχυαν και αν γυρνούσαμε πριν τις 5 ήταν σίγουρο ότι δεν θα ήταν ακόμα κανείς στη ρεσεψιόν και κανείς από τους καθηγητές δεν θα είχε ξυπνήσει. Πόσο λάθος μπορούσε να πάει;

"Οκευ. Ας το κάνουμε."είπα και σηκώθηκα όρθια.

"Επιτέλους! Για μια στιγμή νόμιζα ότι θα μέναμε μέσα."είπε ο Jungkook ανακουφισμένος φορώντας το μπουφάν του πάνω από το φούτερ του.

Όλοι ακολουθήσαμε τις κινήσεις του και αφού πήραμε μαζί μας ότι θεωρούσαμε απαραίτητο βγήκαμε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.

"Τώρα κάνουμε ησυχία."είπε o Jimin ενώ κατεβαίναμε τα σκαλιά για να πάμε στη ρεσεψιόν.

Ο Hoseok κατέβηκε πρώτος για να βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχε όντως κανείς κάτω. Αν έβλεπε όμως κάποιος τις κάμερες θα είχαμε θέμα. Γιατί όμως να δει κάποιος τις κάμερες χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος; Έπρεπε απλά να ηρεμήσω.

Ο Hoseοk μας έκανε νόημα να κατέβουμε και όλοι μαζί με γρήγορες κινήσεις βγήκαμε από το ξενοδοχείο ακολουθώντας τον Jimin και τον Jungkook. Αυτοί άλλωστε ξέρουν που πάμε.

"Πω πω παιδιά αυτή τη στιγμή νιώθω όταν κάνουμε κάποια παρανομία. Για κάποιο λόγο η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά."είπε η Ryujin εκστασιασμένη και ακούμπησε το χέρι της στο σημείο της καρδιάς μου.

"Κι εμένα χτυπάει πολύ δυνατά αλλά δεν συμμερίζονται τον ενθουσιασμός σου." ψέλλισα.

"Y/n αν δεν χαλαρώσεις δεν θα περάσεις καλά. Υπόσχομαι ότι δεν θα γίνει τίποτα κακό."μου είπε ο Taehyung και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου άνετος.

"Είναι εντάξει Y/n. Θα έχει πλάκα."μου είπε ο Hoseok ο οποίος περπατούσε δίπλα μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα τον ουρανό. Μπορεί να έκανε κρύο αλλά δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο έχοντας ως αποτέλεσμα όσο κατευθυνόμαστε προς το την παραλία να φαίνονται τα αστέρια στον ουρανό. Η εικόνα αυτή και μόνο με έκανε κάπως να ηρεμήσω.

Το χέρι του Taehyung κατέβηκε από τον ώμο μου και έπιασε το χέρι μου. Mε τον αντίχειρα του έκανε μικρούς κύκλους στο αντίστροφο της παλάμης μου. Γύρισα και τον κοίταξα.

"Όλα καλά έτσι;"με ρώτησε με ένα μικρό καθησυχαστικό χαμόγελο.

Έγνεψα καταφατικά και έπλεξα τα δάχτυλα μας.

Δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα.

"Μπορούμε να ανάψουμε φωτιά για να μην νιώθουμε τόσο το κρύο."είπε ο Jimin.

"Ξέρεις να ανάβεις φωτιά;"ρώτησε η Ryujin κοιτώντας τον με θαυμασμό.

"Φυσικά και ξέρω! Δεν είναι η πρώτη φορά που πάω χειμώνα βράδυ στην παραλία."είπε εκείνος.

"Μπορούμε να αγοράσουμε και marshmallow και να τα βάλουμε στην φωτιά πριν τα φάμε. Πάντα ήθελα να το δοκιμάσω!"πρότεινε ο Hoseok.

"Και να πετάξουμε ιπτάμενα φαναράκια!"είπε ο Taehyung.

"Κι εγώ θέλω να το κάνω αυτό!"είπα νιώθοντας ξαφνικά ενθουσιασμένη.

"Αφού το θες κι εσύ τότε σίγουρα θα το κάνουμε."μου χαμογέλασε εκείνος.

"Αλλά που θα τα βρούμε όλα αυτά;"ρώτησε η Ryujin.

"Υπάρχει ένα μικρό μαγαζί κοντά στην παραλία που θέλει να πάμε ο Jimin. Είναι ανοιχτό συνήθως από το απόγευμα μέχρι νωρίς το πρωί και έχει όλα όσα θέλετε καθώς στην συγκεκριμένη παραλία πηγαίνει κυρίως η νεολαία και αναζητάει τα ίδια με μας. Προλαβαίνουμε να πάμε."είπε ο Jungkook και ο Jimin συμφώνησε.

"Τέλεια τότε!"είπε ο Hoseok ενθουσιασμένος.

Και δεν κρύβω ότι με όσα έχω ακούσει προς το παρόν ένιωθα κι εγώ ενθουσιασμένη. Πάντα ήθελα να φάω marshmallow με φίλους ενώ καθόμαστε γύρω από αναμμένη φωτιά και κυρίως πάντα ήθελα να πετάξω φαναράκι. Μα ποτέ πριν δεν είχα φίλους ούτε την ελευθερία που έχω τώρα. Οπότε η σκέψη και μόνο ότι τώρα μπορούσα να το κάνω με έκανε να ανυπομονώ όλο και πιο πολύ.

Σε λίγα λεπτά είχαμε επιτέλους φτάσει. Ο Hoseok με τον Jungkook πήγαν μαζί στο μαγαζί που αναφέρθηκε προηγουμένως για να φέρουν ότι χρειαστούμε. Ο Jimin και ο Taehyung προσπαθούσαν να ανάψουν φωτιά χρησιμοποιώντας κλαδιά από δέντρα και πέτρες. Επομένως είχα μείνει μόνο εγώ και η Ryujin που δεν κάναμε τίποτα και απλά κοιτούσαμε την θάλασσα.

Τα νερά φωτίζοντας από το φως του φεγγαριού και δεν είχε κύμα με αποτέλεσμα να επικρατεί μία γαλήνη. Νομίζω είχα ξεχάσει να γίνομαι fan της παραλίας και δεν μου φαίνεται περίεργο.

"Δεν θέλω να τελειώσει."άκουσα την Ryujin να λέει.

Γύρισα και την κοίταξα. Ήταν από τις λίγες φορές που την έβλεπα σοβαρή. Παρόλα αυτά δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει.

"Ποιο;"έσμιξα τα φρύδια μου.

"Το να βγαίνουμε σαν παρέα, να περνάμε καλά, να είμαστε εμείς. Ξέρεις..."μου απάντησε και με κοίταξε.

"Γιατί το κάνεις να ακούγεται τόσο νοσταλγικό; Δεν είναι ότι σήμερα θα βγούμε τελευταία φορά."της χαμογέλασα καθησυχαστικά.

"Απλά μερικές φορές είμαι ευγνώμων που σας έχω. Ωστόσο, δεν σταματάω να σκέφτομαι το ενδεχόμενο ότι κάτι μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή και δεν θα είμαστε όπως τώρα."συνέχισε να λέει κάνοντας με να την κοιτάξω ακόμα πιο προβληματισμένη.

Η Ryujin δεν συνήθιζε να είναι τόσο απαισιόδοξη. Έβλεπε πάντα την καλή πλευρά των πραγμάτων ακόμα κι αν όλα δεν πήγαιναν όπως τα θέλαμε. Οπότε σκέφτηκα ότι η μπύρα που είχε πιει στο κλαμπ αρκετά γρήγορα μπορείς να ήταν η αιτία των σκέψεων της.

"Έι είσαι μεθυσμένη;"γέλασα για να ελαφρύνω το κλίμα και ανακουφίστηκα όταν είδα ότι γέλασε κι εκείνη.

Πήγα δίπλα της και της κράτησα τα χέρια στοργικά.

"Είναι φυσιολογικό να σκέφτεσαι έτσι από την στιγμή που έχεις δημιουργήσει σχέσεις που δεν θεωρείς δεδομένες αλλά δεν χρειάζεται να τα υπεραναλύεις όλα. Σε λίγους μήνες τελειώνουμε το σχολείο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα χαθούμε. Δεν θα βλέπουμε ο ένας τον άλλο κάθε μέρα βέβαια αλλά θα συναντιόμαστε συχνά και η κάθε φορά θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μέρα. Τι μελαγχολικές σκέψεις είναι αυτές τώρα;"της είπα χαϊδεύοντας με τους αντίχειρες μου τα χέρια της.

Ήταν από τις λίγες φορές που ήμουν τόσο θερμή με τους γύρω μου. Αλλά η Ryujin αυτή τη στιγμή ένιωθε ανασφάλεια και έχοντας βρεθεί στη θέση της αρκετές φορές ήξερα ότι δεν ήταν καθόλου ωραίο.

"Υποσχέσου!"είπε ξαφνικά σηκώνοντας το ένα χέρι της βγάζοντας το μικρό της δακτυλάκι. "Υποσχέσου ότι δεν θα αλλάξει τίποτα."συνέχισε.

Γέλασα στην απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς της.

"Θα υποσχεθώ για μένα. Δυστυχώς το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι δεν περνάει από το χέρι μου αλλά να είσαι σίγουρη ότι εγώ θα μείνω δίπλα σου για όσο με θες και όσο με χρειάζεσαι."είπα και έπλεξα το μικρό μου δαχτυλάκι με το δικό της κι εκείνη ένωσε τους αντίχειρες μας.

"Τώρα κλείδωσε. Δεν γίνεται να γλιτώσεις από μένα πλέον."είπε αποφασιστικά κάνοντας με να χαμογελάσω.

Ξαφνικά, σαν να μην ήταν ποτέ λυπημένη είχε αποκτήσει πάλι την ενέργεια της. Τα μάτια της έλαμπαν και ένα χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπο της. Αναρρωτήθηκα πως ήταν δυνατόν ένα άτομο να αλλάζει διάθεση τόσο εύκολα. Ωστόσο, σύντομα θυμήθηκα ότι μιλάμε για την Ryujin. Τα πάντα με εκείνη είναι δυνατά.

"Τέλεια! Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω."άκουσα την φωνή του Jimin και γύρισα να κοιτάξω προς το μέρος του .

Είχε ανάψει την φωτιά μαζί με τον Taehyung και κάθισαν και οι δύο τους γύρω της αφήνοντας χώρο για μας. Ο Taehyung γύρισε και να μας κοίταξε. Όταν είδε ότι τον κοιτούσαμε ήδη μας έκανε νόημα να πάμε κοντά τους.

"Η φωτιά είναι έτοιμη!~"είπε ενθουσιασμένη η Ryujin τραγουδιστά και πιάνοντας το χέρι μου με τράβηξε μαζί της ενώ κατευθυνόταν προς στα αγόρια.

Ο Taehyung όταν φτάσαμε κοντά τους άνοιξε τα χέρια του για να καθίσω μαζί του. Χαμογέλασα και κάθισα πάνω στα οκλαδόν πόδια του έχοντας την πλάτη μου πάνω στο στέρνο του. Με τα δάχτυλα του έπιασε το φερμουάρ από το μπουφάν μου τραβώντας το προς τα κάτω.

"Αν το φοράς αυτό δεν θα ζεσταθείς ποτέ."μου είπε εκείνος στο αυτί μου και σκέφτηκα ότι είχε δίκιο.

Με βοήθησε να βγάλω το μπουφάν μου και το άφησε δίπλα μας. Έπειτα έδεσε τα χέρια του γύρω από την κοιλιά μου κολλώντας με πάνω του και αυτομάτως γέμισε την καρδιά μου. Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι για να τον κοιτάξω. Μου χαμογέλασε τρυφερά και ένωσε τα χείλη μας δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί.

"Είσαι σίγουρος θα είσαι εντάξει; Εννοώ, έχω κάτσει μπροστά στην φωτιά και σε καλύπτω. Μπορώ να κάτσω δίπλα σου για να μην κρυών..."ξεκίνησα να λέω όταν απομακρύνθηκε αλλά με διέκοψε.

"Όχι όχι μην φεύγεις. Θα είμαι μια χαρά. Θα με ζεσταίνεις εσύ."μου είπε και έσφιξε λίγο το κράτημα του γύρω μου για να μην φύγω.

"Σίγουρα;"τον ρώτησα επιφυλακτικά.

"Ναι, σταματά να ανησυχείς!"με επέπληξε κι εγώ γέλασα.

Γύρισα το βλέμμα μου μπροστά χαλαρώνοντας περισσότερο στην αγκαλιά του Taehyung και ακούμπησα τα χέρια μου πάνω στα δικά του. Με έκανε να νιώθω ασφάλεια.

Κοίτα τον Jimin, ο οποίος ήταν καθισμένος δίπλα στην Ryujin απέναντι μας και της εξηγούσε πως άναψε την φωτιά. Κι εκείνη ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε τον κοιτούσε με θαυμασμό λες και έκανε κάποιο μαγικό. Στριφογύρισα στα μάτια μου στη θέα τους μα δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω.

Σύντομα στα πόδια μου έπεσε μια συσκευασία με marshmallow και σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω για να δω ότι είχαν επιστρέψει τα αγόρια. Πέταξαν μία ακόμη συσκευασία στον Jimin και την Ryujin και κράτησαν μία για τον εαυτό τους ενώ κάθισαν δίπλα μας. Εκτός από αυτά όμως είχαν φέρει και διαφόρων ειδών πατατάκια γιατί ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα πεινάσουμε. Άλλωστε είχαμε να φάμε από τις 8 το βράδυ.

"Γυρίσαμε."είπε ο Hoseok βγάζοντας το μπουφάν του.

"Επιτέλους θα φάμε!"είπε ενθουσιασμένη η Ryujin και σκέφτηκα ότι ίσως εκείνη πεινούσε ήδη.

"Κάποιος να της πει ότι ειδικά τα marshmallow είναι από ζάχαρη και δεν θεωρείται φαγητό."ψέλλισε ο Hoseok δίπλα μου.

"Μην γίνεσαι κακός!"τον σκούντηξα απαλά.

"Απλά λέω την αλήθεια."διαμαρτυρήθηκε εκείνος.

Χωρίς να δώσει συνεχεια μου έδωσε από μια αλλαγή συσκευασία ένα μακρόστενο ξυλάκι που στην μια άκρη του γινόταν πιο λεπτό καταλήγοντας σε μύτη. Κατάλαβα ότι ήταν για τα marshmallow και έφυγα από τον Taehyung ακούγοντας τον να διαμαρτύρεται.

"Μην παραπονιέσαι. Δεν μπορούμε να κάτσουμε έτσι τώρα για ευνόητους λόγους."του είπα ανοίγοντας την συσκευασία με τα marshmallow.

Εκείνος μούτρωσε ενοχλημένος ωστόσο ήμουν σίγουρη ότι ήξερε ότι είχα δίκιο. Κάρφωσα με το ξυλάκι μου ένα marshmallow κι όλοι οι υπόλοιποι κάνανε το ίδιο.

Η Ryujin ήταν η πρώτη που έβαλε το ξυλάκι της ενθουσιασμένη στη φωτιά. Ωστόσο, το marshmallow της κάηκε αμέσως όταν το έβαλε όλο μέσα στη φωτιά. Εκείνη έβγαλε ένα μικρό επιφώνημα και μία απογοητευμένη έκφραση δημιουργήθηκε στο πρόσωπο της κάνοντας μας να γελάσουμε.

"Δεν γίνεται έτσι. Έλα να σου δείξω."της είπε ο Jungkook όταν σταμάτησε να γελάει.

Της ετοίμασε ένα καινούργιο ξυλάκι με ένα marshmallow και της έδωσε. Έπειτα με το χέρι του έπιασε το δικό της και το κράτησε πάνω από την φωτιά αλλά αρκετά κοντά της ώστε να θερμανθεί.

"Έτσι γίνεται. Το αφήνεις για λίγη ώρα και είναι έτοιμο."είπε εκείνος.

"Thank youu!" του είπε η Ryujin ενώ περίμενε υπομονετικά κρατώντας το ξυλάκι της.

Ήταν αξιολάτρευτη.

"Και τώρα τι κάνουμε;"ρώτησα εγώ όταν έπεσε σιωπή.

"Στην πραγματικότητα έχω μια ιδέα."είπε ο Jimin"Γιατί δεν λέμε καμία τρομακτική ιστορία;"πρότεινε.

"Ω ναι! Λατρεύω τέτοιου είδους ιστορίες!"είπε ο Jungkook.

"Παιδιά όχι! Θυμάστε τι έγινε την προηγούμενη φορά. Γιατί μου το κάνετε αυτό;"παραπονέθηκε εκείνος και τα αγόρια ξεκίνησαν να γελάνε.

"Τι έγινε την προηγούμενη φορά;"ρώτησα εγώ χωρίς να καταλαβαίνω γιατί γελάνε όλοι.

"Την προηγούμενη φορά που είπαμε τρομακτικές ιστορίες όταν ο Hoseok γύρισε το βράδυ στο σπίτι του μας κάλεσε με βιντεοκλήση για να τον παρακολουθούμε μέχρι να κοιμηθεί επειδή ένιωθε ότι κάποιος υπήρχε πίσω του."μου απάντησε ο Taehyung ενώ γελούσε. "Από τότε τον πειράζουμε."

"Μην γελάτε! Πραγματικά ήταν πολύ άσχημη εμπειρία. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι όσα είπαμε."διαμαρτυρήθηκε εκείνος.

"Ναι αλλά δεν θα υπάρχει θέμα από την στιγμή που θα κοιμηθούμε όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο σήμερα."είπε η Ryujin.

"Έχει δίκιο. Θα είμαστε όλοι μαζί οπότε δεν θα έρθει κάποιο πνεύμα να σε σκοτώσει στον ύπνο σου. Μην ανησυχείς."αστειεύτηκε ο Jimin και τα γούρια γέλασαν πιο πολύ.

Ο Hoseok στριφογύρισε τα μάτια του. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ενοχλημένο με κάτι. Δεν συνήθιζε να θυμώνει.

"Αν δεν θες μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο."είπα εγώ θέλοντας να τον βγάλω από την δύσκολη θέση.

"Υποθέτω εφόσον θα είμαστε όλοι μαζί θα είναι καλύτερα. Οπότε ας το κάνουμε."είπε εκείνος αν και ένιωθα την αμφιβολία στην χροιά της φωνής του.

"Ωραία ποιος ξεκινάει;"ρώτησε η Ryujin χωρίς να χάσει χρόνο.

"Εγώ έχω μια καλή."είπε ο Jimin και ολοι στρέψαμε την προσοχή μας πάνω του.

Είχε περάσει πάνω από μία ώρα που λέγαμε τρομακτικές ιστορίες. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε η αυξημενη αδρεναλίνη που ένιωθα και η αγωνία για το πως θα εκτυλίσσονταν τα στάδια της πλοκής. Παρόλα αυτά η συνεχής αίσθηση ότι ίσως κάτι υπάρχει γύρω μας και οι συζητήσεις περί υπερφυσικών συμβάντων μου προκαλούσαν ένα συναίσθημα φόβου με αποτέλεσμα να έχω γαντζωθεί πάνω στον Taehyung κρατώντας σφιχτά το μπράτσο του.

"Και όταν κοίταξε πίσω της ξέρετε τι είδε;"συνέχισε να μας εξιστορεί την ιστορια του ο Jungkook και ολοι τον κοιτούσαμε προσηλωμένοι.

"Τι είδε;"ψέλλισα τελείως απορροφημένη.

"Πες μου ότι είναι κάποιος σχιζοφρενής δολοφόνος να φρικάρω."είπε η Ryujin, η οποία είχε μαζευτεί σαν κουβάρι.

"Όχι ακριβώς."είπε ο Jungkook.

"Ε άντε ρε φίλε μας γκάστρωσες τόση ώρα."διαμαρτυρήθηκε ο Hoseok, ο οποίος δεν φαινόταν να περνάει και τόσο καλά.

Ξεκινήσαμε να γελάμε όλοι πριν ο Jungkook αποφασίσει τελικά να μιλήσει.

"Στην άκρη του σαλονιού υπήρχε μία μαύρη γυναικεία φιγούρα, η οποία ξεκινήσε σιγά-σιγά να πηγαίνει σέρνοντας προς το μέρος της."

"Ο Χριστός και η Παναγία!"είπε η Ryujin, η οποία ξεκίνησε να δαγκώνει νευρικά τα νύχια της.

"Η γυναίκα ήξερε ότι ότι και να έκανε ήταν άδικος κόπος πλέον. Δεν μπορούσε να ξεφύγει. Όταν η φιγούρα έφτασε ακριβώς δίπλα της ένιωσε την ανάσα της να χαϊδεύει το αυτί της και της είπε με την βραχνή φωνή της ΜΠΑΜ!"φώναξε ξαφνικά ο Jungkook έχοντας πάει πολύ κοντά στον Hoseok που ήταν δίπλα του.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Hoseok να ουρλιάξει από τον φόβο του, η Ryujin που ήταν δίπλα στον Jungkook από την αντίθετη πλευρά πετάχτηκε ενώ όλοι οι υπόλοιποι απλά ξαφνιάστηκαμε. Ο Jungkook ξεκίνησε να γελάει με την έκφραση του φίλου του, ο οποίος είχε ασπρίσει από τον φόβο του. Ένιωθα άσχημα για εκείνον αλλά μου ήταν πολύ δύσκολο να μην γελάσω κι εγώ.

"Αλήθεια αυτό ήταν;"ρώτησε ο Jimin ξενερωμένος.

"Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Πραγματικά ας κάνουμε οτιδήποτε άλλο θέλετε αλλά εγώ σταματάω να ασχολούμαι."είπε ο Hoseok και σηκώθηκε όρθιος κάνοντας τον Jungkook να γελάσει ακόμα περισσότερο.

"Ρε! Μέχρι τι εγώ τρόμαξα με αυτό! Δεν ήταν αστείο!"παραπονέθηκε η Ryujin και σηκώθηκε όρθια πηγαίνοντας προς την θάλασσα.

"Συγγνώμη παιδιά αλλά πραγματικά ήθελα να δω την αντίδραση σας."είπε ο Jungkook και σκούπισε τις άκρες των ματιών του.

"Πραγματικά χαίρομαι που θα κοιμηθούμε μαζί το βράδυ. Μετά από όλα αυτά δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα μόνη μου."είπα στον Taehyung δίπλα μου κι εκείνος μου χαμογέλασε.

Για κάποιο λόγο κάθε βράδυ ήταν αναμενόμενο ότι εγώ και ο Taehyung θα κοιμόμασταν μαζί σε ένα μονό κρεβάτι. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήμασταν μαζί ή επειδή δεν χωρούσαμε αλλιώς ή αν ήταν και τα δύο. Πάντως δεν μας ενοχλούσε ιδιαίτερα. Ούτε εμάς ούτε τους υπόλοιπους.

"Φοβήθηκες λεμονάκι μου;"είπε εκείνος με την βαριά φωνή του που τόσο μου άρεσε να ακούω.

"Έλα τώρα! Είναι λογικό!"του είπα κι εκείνος γέλασε.

"Είναι εντάξει. Θα είμαι μαζί σου όταν θα κοιμηθείς οπότε δεν χρειάζεται να φοβάσαι."είπε εκείνος και με φίλησε απαλά στα χείλη πριν απομακρυνθεί.

"Ουάου παιδιά είναι πολύ κρύο!"η Ryujin φώναξε και αμέσως κοίταξα πίσω από τον Taehyung προς την θάλασσα.

Είχε βγάλει τα παπούτσια της και είχε ακουμπήσει τα πόδια της στο νερό. Ποτέ πρόλαβε;

"Y/n έλα να δεις κι εσύ!"με φώναξε κι εγώ γύρισα και κοίταξα τον Taehyung.

Εκείνος μου έκανε νόημα να πάμε μαζί. Σηκώθηκε πάνω βοηθώντας κι εμένα να σηκωθώ και βγάλαμε τα παπούτσια μας. Σήκωσα τα πατζάκια του παντελονιού μου μέχρι λίγο πιο πάνω από τους αστραγάλους μου και πήγα προς την άκρη της θάλασσας.

Ακούμπησα την άκρη του μεγάλου μου δαχτύλου μέσα και αμέσως ανατρίχιασα. Ήταν αναμενόμενο να ήταν κρύα. Ήταν χειμώνας άλλωστε.

Ένιωσα ένα χέρι να σπρώχνει την μέση μου προς τα μέσα και η ανάσα μου κόπηκε νιώθοντας το κρύο στα πόδια μου. Γύρισα απότομα να κοιτάξω πίσω και έπιασα το χέρι που με έσπρωχνε.

"Taehyung σταμάτα!"αναφώνησα κοιτώντας τον υπαίτιο της ψυχικής μου διαταραχής.

Εκείνος -ως συνήθως- έδειχνε να απολαμβάνει τον πανικό μου και γελούσε ακατάπαυστα. Τα πόδια μου ήταν μέσα στη θάλασσα μέχρι λίγο πιο κάτω από το αστράγαλο ενώ τα δικά του ήταν ανέγγιχτα. Με μία απότομη κίνηση τον τράβηξα κι εκείνον μέσα και λάτρεψα τις εναλλαγές του προσώπου του όταν τα πόδια του ακούμπησαν το νερό.

"Αυτό είναι παγωμένο!"είπε γρήγορα προσπαθώντας να βγει έξω μα δεν τον άφηνα.

"Ευχαριστώ."είπα ειρωνικά και άφησα το χέρι του όταν είχε συνηθίσει.

Κοίταξα την Ryujin, η οποία ήταν καθιστή λίγο παραδίπλα μας έχοντας ακόμα τα πόδια της μέσα στο νερό.

"Αν έχετε σκοπό να τσακωθείτε κι άλλο να πάτε πιο πέρα. Δεν θέλω να βραχώ."είπε εκείνη.

Πήγα δίπλα της κι κάθισα μαζί της  έχοντας ακόμα τα πόδια μου μέσα στο νερό, όπως κι εκείνη.

"Δεν νομίζω να θέλει να το συνεχίσουμε. Ξέρει ότι θα χάσει έτσι κι αλλιώς."είπα κοιτώντας τον Taehyung.

Εκείνος μείδιασε.

"Βάζουμε στοίχημα;"με ρώτησε καθώς ερχόταν προς το μέρος μου.

Ωστόσο, σύντομα ακούσαμε ουρλιαχτά και πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε o Hoseok ήρθε τρέχοντας στην θάλασσα πηδώντας πάνω στον Taehyung και τυλίξε τα πόδια του γύρω από την μέση του. Ο Taehyung εχασε την ισορροπία του πισοπατώντας προς τα μέσα στη θάλασσα και μόνο στην σκέψη του τι θα γίνει έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Αυτό δεν θα είχε καλά αποτελέσματα.

"Τι στο καλό κάνεις;"ρώτησε η Ryujin τον Hoseok.

Άνοιξα τα μάτια μου για να δω ότι ο Taehyung είχε καταφέρει να σταθεί κανονικά στα πόδια του αν και είχε πλέον βραχεί μέχρι τις γάμπες. Πάλι καλά ήταν μόνο αυτό.

"Είσαι ηλίθιος;"ρώτησε ο Taehyung προσπαθώντας να τον ξεκολλήσει από πάνω του μα ήταν άδικος κόπος.

"Δώστο πίσω!"φώναξε ο Jimin και ήρθε μέχρι την άκρη της θάλασσας.

"Είναι εντάξει να πιει ένα. Δεν χρειάζεται να του το πάρουμε. Απλά θα το πιει αργά."φώναξε ο Jungkook.

"Έχει δίκιο ο Jungkook. Θα είμαι μια χαρά."φώναξε ο Hoseok ενώ ακόμα βρισκόταν πάνω στον Taehyung.

"Ξέρεις κάτι παραιτούμαι. Αν ζαλίζεσαι και παραπατάς στον δρόμο δεν θα μείνω εγώ να σε μαζέψω."είπε ο Jimin πηγαίνοντας πάλι στην φωτιά.

"Τι ακριβώς έγινε;"ρώτησα την Ryujin κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της προβληματισμένη.

"Πήραμε με τον Hoseok soju πριν αλλά ο Jimin θεωρεί ότι θα ήταν καλύτερο εκείνος να μην πιει. Οπότε ο Hoseok για να αμυνθεί άρπαξε ένα κουτάκι και πήδηξε πάνω στον Taehyung γιατί ήξερε ότι ο Jimin δεν υπήρχε περίπτωση να πατήσει μέσα στη θάλασσα για να τον πιάσει."είπε ο Jungkook, ο οποίος ξαφνικά ήταν ακριβώς πίσω μας πλέον.

"Με τρόμαξες!"του είπε η Ryujin.

"Συγγνώμη ήθελα να σου δώσω αυτό."γέλασε ελαφρά και της έδωσε ένα κουτάκι soju.

"Α ευχαριστώ!"είπε εκείνη και το πήρε.

Ο Jungkook έκατσε δίπλα μας κρατώντας κι εκείνος το κουτάκι του.

Κοίταξα τον Taehyung, ο οποίος βγήκε προς τα έξω αφήνοντας τον φίλο του κάτω. Εκείνος κινήθηκε προς την φωτιά για να στεγνώσει τα πόδια του ενώ ο Hoseok ήρθε και έκατσε δίπλα μου ξεκινώντας να πίνει το soju του.

"Είναι πολύ όμορφα!"είπε η Ryujin κοιτώντας την θάλασσα.

Κοίταξα κι εγώ μπροστά μου και είδα ότι ο ουρανός έκανε διάφορες εναλλαγές στα χρώματα του. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα αλλά πίσω από τα βουνά φαινόταν αμυδρά ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα.

"Ίσως σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε."συμπέρανα.

"Έχουμε μία ώρα μπροστά μας ακόμα."είπε ο Hoseok κοιτώντας το ρολόι του.

Ο Jimin ξαφνικά ήρθε και έκατσε δίπλα μας βγάζοντας φωτογραφίες με το κινητό του την θάλασσα. Ήταν μια συνήθεια που έκανε συχνά όταν ένα τοπίο του άρεσε πολύ.

Ο Hoseοk κράτησε υπερπροστατευτικά το κουτάκι του. Ο Jimin το παρατήρησε και γέλασε.

"Αν πίνεις αργά δεν θα στο πάρω. Μην θυμώνεις κάθε φορά. Απλά νοιάζομαι για σένα."είπε ο Jimin χωρίς να τον κοιτάει.

Ο Hoseok χαμογέλασε και έγνεψε το κεφάλι του κοιτώντας πάλι την θάλασσα. Τα αγόρια είχαν ένα διαφορετικό δέσιμο από αυτό που είχα δει σε άλλες παρέες. Δεν μιλούσαν ποτέ για τα συναισθήματα τους αλλά ο δεσμός μεταξύ τους ήταν πολύ ισχυρός. Και αυτό φαινόταν.

"Ο Taehyung είναι καλά;"ρώτησα εγώ κοιτώντας προς το μέρος του.

Καθόταν μόνος του στην φωτιά πιθανόν γιατί τα πόδια του κρύωναν.

"Καλά είναι. Περιμένει απλά να στεγνώσει."είπε ο Jimin."Δεν χρειαζόταν να πέσεις έτσι πάνω του."σκούντηξε τον Hoseok.

"Παρόλα αυτά δεν φαίνεται θυμωμένος."είπε η Ryujin κοιτώντας τον κι εκείνη.

Τα αγόρια γέλασαν.

"Αν θύμωνε με κάτι τέτοιο θα τσακωνόμασταν κάθε μέρα. Λίγο νερό ήταν και προπάντων δεν ήταν στα ρούχα του. Οπότε είναι καλά."είπε ο Jungkook.

"Πάω να του κάνω παρέα."είπα εγώ.

"Όπως θες!"είπε ο Hoseok."Και ερχόμενοι προς τα εδώ μετά φέρτε και τα φαναράκια."

"Οκευ!"απάντησα και έπιασα τα παπούτσια μου και τα παπούτσια του Taehyung από κάτω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε να τον βλέπω μόνο του ακόμα κι αν ήξερα ότι ήταν μια χαρά. Ήταν ευκαιρία όμως και για μένα να ζεστάνω τις πατούσες μου οι οποίες λόγω του κρύου νερού είχαν μουδιάσει και να φορέσω τα παπούτσια μου. Ευτυχώς, η συγκεκριμένη παραλία δεν είχε άμμο αλλά βοτσαλάκια με αποτέλεσμα να μην έχουν λερωθεί καθόλου τα πόδια μου.

Πλησιάζοντας τον Taehyung εκείνος γύρισε και με κοίταξε καταλαβαίνοντας την παρουσία μου. Του έδειξα το ζευγάρι με τα παπούτσια του κι εκείνος μου χαμογέλασε.

"Κάποια νοιάζεται για μένα φαίνεται."με πείραξε.

"Μην με κάνεις να το μετανιώσω που ήρθα. Θα τα πετάξω στην φωτιά αν δεν τα θες."του είπα και έκατσα δίπλα του.

Κάθισα δίπλα του και άφησα τα παπούτσια μας στην άκρη.

"Σε ευχαριστώ λεμονάκι μου!"είπε εκείνος και με φίλησε πεταχτά στα χείλη μου.

"Είσαι εντάξει; Δεν βράχηκαν τα ρούχα σου σωστά;"τον ρώτησα απλά για να βεβαιωθώ και κοίταξα την φόρμα του, την οποία είχε σηκώσει μέχρι τα γόνατα.

"Ναι μην ανησυχείς. Είναι απλά νερό έτσι κι αλλιώς. Περιμένω απλά να στεγνώσω για να φορέσω παπούτσια."είπε εκείνος.

"Μμμμ... Πάλι καλά."ήταν το μόνο που είπα και έγειρα στον ώμο του.

Η αλήθεια είναι ότι έκανε πολύ ησυχία εδώ και είχα ξεκινήσει να κουράζομαι. Αν δεν κάναμε κάτι σύντομα θα κοιμόμουν σίγουρα.

"Είσαι κουρασμένη; Αν θες μπορούμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο πριν από τους άλλους."μου είπε εκείνος και τοποθέτησε καλύτερα το κεφάλι μου πάνω του.

"Όχι δεν χρειάζεται. Θέλω να πετάξουμε τα φαναράκια."είπα εγώ και ο Taehyung χαμογέλασε.

"Εμμονή έχεις πάθει με τα φαναράκια."είπε εκείνος γελώντας.

"Δεν έχω πετάξει ποτέ στην ζωή μου. Θα έχει πλάκα."του απάντησα.

"Το ξέρεις ότι συνήθως όταν πετάς ένα φαναράκι κάνεις μια ευχή;"με ρώτησε.

"Αλήθεια;"τον ρώτησα και σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω.

"Ναι έτσι είναι η παράδοση. Πετάς το φαναράκι κάνοντας μια ευχή και αυτή πραγματοποιείται."μου είπε.

"Αυτό το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον."χαμογέλασα.

"Ας φορέσουμε παπούτσια και ας το κάνουμε τώρα."μου είπε εκείνος."Στέγνωσαν τα πόδια σου;"με ρώτησε.

Πριν προλάβω να του απαντηςω ακούμπησε τις πατούσες μου για να βεβαιωθεί μόνος του. Για κάποιο λόγο το άγγιγμα του ήταν σαν γαργαλητό και αμέσως τράβηξα τα πόδια μου ενώ μου ξέφυγε ένα γελάκι. Ο Taehyung με κοίταξε προβληματισμένος αλλά όταν κατάλαβε για ποιο λόγο αντέδρασα έτσι μου χαμογέλασε πονηρά.

"Γαργαλιέσαι;"με ρώτησε.

Με τα ακροδαχτυλα μου ξαναχαΐδεψε τις πατούσες μου. Βλέποντας με να γελάω το χαμόγελο του έγινε μεγαλύτερο.

"Taehyung σταμάτα!"του είπα κρατώντας του τα χέρια.

"Μα είσαι τόσο γλυκιά όταν γελάς."διαμαρτυρήθηκε εκείνος και με ευκολία πήρε τα χέρια του μέσα από τα δικά μου.

Έβαλε τα χέρια του στην μέση μου γαργαλώντας με και ξεκίνησα να γελάω πιο πολύ. Προσπαθούσα να απομακρύνω τα χέρια μου και τον εαυτό μου αλλά μου ήταν αδύνατο. Ήταν πιο δυνατός από μένα.

Εγώ γελούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να πάρω αέρα κι εκείνος γελούσε με την κατάσταση μου. Το γουρούνι!

"Taehyung χαχαχαχαχαχα... Σε παρακαλώ χαχαχα... Σταμάταα!"παραπονέθηκα μα δεν έδειχνε να μου δίνει σημασία.

Κατάφερα να πιάσω τα χέρια του μετά από αρκετές προσπάθειες και τα κράτησα σφιχτά αποτρέποντας τον από το να με αγγίξει πάλι. Ακόμα κι αν δεν με γαργαλούσε πλέον ακόμα γελούσα και ένα χαζό χαμόγελο ήταν στο πρόσωπο μου.

"Είπα σταμάτα."είπα παίρνοντας βαθιές ανάσες κοιτώντας τον.

Εκείνος γελούσε ακόμα με την έκφραση μου.

"Οκέυ οκέυ συγγνώμη. Θα σταματήσω το υπόσχομαι."είπε εκείνος και άφησα αργά και διστακτικά τα χέρια του.

Εκείνος με τις παλάμες του χαΐδεψε τα μάγουλα μου σκουπίζοντας κάποια δάκρυα που είχαν ξεφύγει από τα μάτια μου όταν γελούσα.

"Είσαι πολύ κακός!"παραπονέθηκα."Δεν έκανα τίποτα κι εσύ εκμεταλλεύεσαι τα αδύναμα σημεία μου."παραπονέθηκα μισοαστεία-μισοσοβαρά.

"Το ότι σε κάνω να γελάς είναι κακό;"ρώτησε εκείνος χαϊδεύοντας τα μάγουλα μου.

"Από την στιγμή που δεν μπορώ να πάρω ανάσα ναι."του είπα.

"Μα ακόμα ζεις."είπε εκείνος αυτάρεσκα.

"Ω σκάσε πια!"είπα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου παιχνιδιάρικα.

"Ευχαρίστως. Θες να με βοηθήσεις;"

Έσμιξα τα φρύδια μου κοιτώντας τον. Τι εννοεί πάλι;

"Τ-..."πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου ένωσε τα χείλη μας.

Αυτό εννοούσε τελικά.

Χαμογέλασα ενώ με φιλούσε και πέρασα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του φέρνοντας τον πιο κοντά μου. Έλιωσα στο άγγιγμα του όπως έκανα κάθε φορά και απόλαυσα τον τρόπο που τα χείλη του ταίριαζαν τόσο πολύ με τα δικά του.

Τα χείλη χαιδευαν τα δικά μου κι εγώ υπνωτισμένη ακολουθούσα τον ρυθμό του. Τα χέρια του στο πρόσωπο μου με καθοδηγούσαν με ένα τρόπο που μόνο εκείνος μπορεί να το κάνει. Ένιωθα τα πνευμόνια μου να καίνε από την έλλειψη οξυγόνου μα δεν ήθελα να σταματήσω.

Απομακρύνθηκε ασθμαίνοντας βαριά όπως κι εγώ άλλωστε. Με κοίταξε στα μάτια πριν μου χαμογελάσει και φίλησε το μάγουλο μου πριν σηκωθεί αφήνοντας με ζαλισμένη και ξέπνοη.

"Τώρα μπορούμε να πετάξουμε τα φαναράκια."είπε εκείνος και πήρε τις συσκευασίες με τα φαναράκια.

Τις άφησε δίπλα μου και έπιασε τα παπούτσια του για να τα φορέσει. Εγώ ήμουν ακόμα χαμένη στον κόσμο μου κοιτώντας το κενό αναψοκοκκισμένη.

"Όλα καλά;"με ρώτησε κουνώντας το χέρι του μπροστά από το πρόσωπο μου.

"Τ-τι;"τον ρώτησα.

"Δεν θα φορέσεις τα παπούτσια σου;"χαμογέλασε αυτάρεσκα.

Ήξερε τι επιρροή είχε πάνω μου και του άρεσε πολύ να με ρίχνει στα δίκτυα του.

"Ν-ναι. Αυτό ήμουν έτοιμη να κάνω πριν μου μιλησεις."είπα εγώ και μέσα μου βλαστήμησα που τραυλίζω.

Κοίταξα κάτω πιάνοντας τα παπούτσια μου και τον άκουσα να γελάει.

"Είμαι σίγουρος."με ειρωνεύτηκε κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου χαμογελώντας.

Αφού φορέσαμε τα παπούτσια μας σηκώθηκαμε όρθιοι και κατευθύνθηκαμε προς τα παιδιά, οι οποίοι ακόμα καθόντουσαν στην θάλασσα και μιλούσαν.

"Ξερεις τι λένε για αυτούς που γαργαλιούνται στις πατούσες;"με ρώτησε στα ξαφνικά.

Ενθυμούμενη το περιστατικό πριν χαμογέλασα μα προσπάθησα να το κρύψω γρήγορα.

"Δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να μάθω."του απάντησα κι εκείνος γέλασε.

"Ότι είναι ζηλιάρηδες."συνέχισε παρά την απάντηση μου κι εγώ τον κοίταξα.

"Εγώ είμαι η εξαίρεση."δήλωσα.

"Ναι ειδικά αν κρίνω από τον λόγο που τσακωθήκαμε προχθές έχεις δίκιο."με πείραξε.

Ένα 'τς' ξέφυγε από τα χείλη μου και με τον αγκώνα μου χτύπησα ελαφρώς την κοιλιά του κανοντας τον να γελάσει.

"Η επόμενη θα είναι πιο δυνατή. Κανόνισε την μοίρα σου."του είπα κι εκείνος δάγκωσε τα χείλη του αποτρέποντας το γέλιο του.

Ακόμα κι αν μου έσπαγε τα νεύρα όταν γελούσε μαζί μου δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Μου άρεσε όταν με πείραζε μα δεν θα του το έλεγα ποτέ.

"Φέραμε τα φαναράκια!"ανακοίνωσα στα παιδιά κι εκείνα γύρισαν και μας κοίταξαν.

"Τέλεια!"απάντησε η Ryujin ενθουσιασμένη και όλοι σιγά-σιγά ξεκίνησαν σηκώνονται όρθιοι.

"Να βγάλουμε και φωτογραφίες!"είπε ο Jimin παίρνοντας μια συσκευασία από τον Taehyung.

"Προφανώς και θα το ζητούσες!"σχολίασε ο Jungkook.

"Μαζεύω αναμνήσεις."υπερασπίστηκε τον εαυτό του.

Όλοι πήραν από μια συσκευασία και στο τέλος μείναμε μόνο εγώ και ο Taehyung. Αλλά περιέργως είχε μείνει μόνο μια συσκευασία για εμάς, άρα μόνο ένα φαναράκι.

"Ξέχασες ένα. Θα πάω να το φέρω."είπα στον Taehyung.

Εκείνος έπιασε το χέρι μου σταματώντας με. Γύρισα και τον κοίταξα προβληματισμένη.

"Δεν ξέχασα κανένα."μου είπε εκείνος.

"Τα ζευγάρια συνηθίζεται να ανάβουν μαζί ένα. Νομίζαμε ότι το ήξερες."είπε ο Hoseok έχοντας βγάλει από την συσκευασία το φαναράκι του.

"Αλήθεια;"ρώτησα και κοίταξα τον Taehyung.

Εκείνος έγνεψε.

"Παρόλα αυτά αν δεν θες μπορούμε να πάμε να αγοράσουμε άλλο ένα. Το κατάστημα δεν είναι μακριά. Απλά ελπίζω να είναι ανοιχτό."είπε ο Jungkook.

"Όχι είναι εντάξει. Απλά δεν το ήξερα."είπα και στάθηκα δίπλα στον Taehyung.

Εκείνος έβγαλε το φαναράκι μας από την συσκευασία του κι εγώ το ξεδίπλωσα δίνοντας του το κατάλληλο σχήμα για να μπορέσουμε να το ανάψουμε. Ήταν άσπρο και μεγάλο σε μέγεθος. Όσο πιο πολύ το έβλεπα τόσο ο ενθουσιασμός μεγάλωνε μέσα μου.

"Που είναι τα σπίρτα;"ρώτησε η Ryujin.

"Τα έχω εγώ!"απάντησε ο Jungkook, ο οποίος άναψε το φαναράκι του.

Το άσπρο φαναράκι αμέσως φούσκωσε λόγω της φωτιάς στο κέντρο του και πλέον φαινόταν κίτρινο αντί για άσπρο. Ήταν πανέμορφο.

Τα σπίρτα περάστηκαν από χέρι σε χέρι. Ο Taehyung άναψε το δικό μας ενώ εγώ το κρατούσα και μόνο τότε κατάλαβα πόσο χαιρόμουν που θα πετούσα το πρώτο μου φαναράκι μαζί του.

"Κάντε όλοι μια ευχή!"είπε ο Hoseok, ο οποίος άναψε τελευταίος το φαναράκι του.

Κι όλοι κλείσαμε τα μάτια μας για την ευχή μας όμως εγώ κόμπλαρα. Δεν ήξερα τι να ευχηθώ. Είχα πολύ περισσότερα από όσα μπορούσα να φανταστώ. Είχα μια οικογένεια που με αγαπάει, φίλους που νοιάζονται για μένα, ένα αγορι που με φροντίζει και με κάνει χαρούμενη, καλούς βαθμούς και η υγεία μου σε όλους τους τομείς ήταν καλύτερη από ποτέ... Δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω να ζητήσω. Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω.

"Είμαστε έτοιμοι;"ρώτησε ο Jungkook.

"Ένα λεπτό, ένα λεπτό."είπε γρήγορα ο Jimin "Να βγάλουμε φωτογραφία!"είπε εκείνος.

"Ω έλα τώρα!"είπε ο Taehyung ανυπόμονα κι εγώ γέλασα.

"Σιωπή!"είπε ο φίλος του.

Κράτησε το κινητό με τρόπο που να φαινόμαστε όλοι μαζί με τα φαναράκια μας. Χαμογελάσαμε στην κάμερα. Και μέσα από αυτήν την φωτογραφία με έβλεπα πραγματικά χαρούμενη, χαμογελούσα αληθινά. Οπότε ήξερα ήδη πια ήταν η ευχή μου.

Εύχομαι να συνεχίσω να είμαι χαρούμενη με τα άτομα που αγαπώ και νοιάζομαι. Δεν θέλω να νιώσω ποτέ ξανά μόνη...

"Οκέυ ειμαστε έτοιμοι;"ρώτησε ο Jimin αυτή τη φορά και κατέβασε το κινητό του βάζοντας το στην τσέπη του.

Όλοι απαντήσαμε θετικά.

"Πάμε!"είπε η Ryujin και όλοι ωθήσαμε τα φαναράκια μας προς τα πάνω αφήνοντας τα ελεύθερα στον ουρανό.

Έβλεπα τα φαναράκια μας να απομακρύνονται και τα χάζευα ενώ φώτιζαν τον σκοτεινό ουρανό. Ο Jimin έβγαζε φωτογραφίες και έκανα μία υποσημείωση στο πίσω μέρος του μυαλού μου να του τις ζητήσω μετά. Ήταν πανέμορφα.

Ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω από την μέση μου και χαμογέλασα ξέροντας ήδη ποιος είναι. Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι και ύψωσα το βλέμμα μου για να δω τον Taehyung να με κοιτάει ήδη.

Τα μάτια του έκαιγαν τα δικά μου προκαλώντας μια έκρηξη πεταλούδων στο στομάχι μου από το πόσο κοντά είμαστε. Ακούμπησα τα χέρια μου πάνω στα δικά του κι εκείνος μου χαμογέλασε ενώ παράλληλα επιθεωρούσε όλο το πρόσωπο μου.

"Είμαι τρέλα ερωτευμένος μαζί σου Y/n." μου εξομολογήθηκε ξαφνιάζοντας με σύντομα το χαμόγελο μου έγινε ακόμα μεγαλύτερο.

"Κι εγώ το ίδιο Taehyung!"του είπα ενώ σήκωσα το ένα μου χέρι περνώντας το μέσα από τα μαλλιά του στη βάση του κεφαλιού του.

Τα μάτια του έλαμψαν ενώ με κοιτούσε με το υπέροχο χαμόγελο του και έγειρε προς το μέρος μου χαρίζοντας μου ένα από τα πιο αργά και παθιασμένα φιλιά που μου είχε δώσει ποτέ. Τα χέρια του χάιδεψαν την κοιλιά μου ενώ με κόλλησε πιο πολύ πάνω του και ένιωσα τις πεταλούδες στην κοιλιά μου να πεταρίζουν σαν τρελές.

Αν αυτό δεν ήταν έρωτας δεν ήξερα τι μπορούσε να είναι. Διότι ο Taehyung με είχε κάνει να λιώνω με μόνο ένα του άγγιγμα και πάντα ήμουν πρόθυμη να αφεθώ στα χέρια του ξέροντας ότι δεν θα το μετανιώσω ποτέ.

_______________________________

Γεια σαςςςςς!

Αγαπημένες μου τι κάνετε και πως είστε; Πως περάσατε τις απόκριες (αν περάσατε);

Εγώ προγραμμάτιζα να πάω στην Πάτρα για το καρναβάλι αλλά για άλλη μια χρονιά δεν έγινε οπότε έκατσα σπίτι. Αλλά βλέποντας ότι έχει πάρα πολύ κόσμο το μετάνιωσα να σας πω την αλήθεια κι ας ήταν πολύ πιθανό να κολλήσω covid-19.

Αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ αγχωτική καθώς ξεκινώντας το καινούριο εξάμηνο προστέθηκαν καινούργια εργαστήρια και έχει επικρατήσει ένας χαμός. Οι θέσεις δεν φτάνουν για όλους λόγω περιορισμένου αριθμού φοιτητών στα νοσοκομεία με την κατάσταση που επικρατεί. Έτσι για να μην μείνουμε εκτός (όπως έγινε με ένα μεγάλο ποσοστό συμφοιτητών μου) είμαστε όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι και όποιος προλάβει να δήλωσει συμμετοχή πρόλαβε. Οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτές τις μέρες είμαι λίγο σε μια διαρκή ένταση.

Παρόλα αυτά τι έχετε να πείτε για το κεφάλαιο; Η εκδρομή σιγά-σιγά τελειώνει και η παρέα μας περνάει τέλεια. Ο Taehyung και η Y/n έρχονται όλο και πιο κοντά και χαίρομαι που τους βλέπουμε και τους δύο χαρούμενους.

Ήθελα να ανεβάσω χθες αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβα. Οπότε το άφησα για σήμερα. Ελπίζω να σας άρεσε.

Αυτά από μένα. Να έχετε μια όμορφη Κυριακή και μια τέλεια Καθαρά Δευτέρα χωρίς σχολεία, πανεπιστήμια και δουλειές.

Θα τα πούμε στο επόμενο! Στέλνω πολύ αγάπη!♥️