Είχε περάσει μια εβδομάδα από την συνάντηση μου με εκείνον τον περίεργο τύπο. Ωστόσο, για κάποιον λόγο δεν μπορούσε να διαφύγει από το μυαλό μου. Κάτι πάνω του μου φαινόταν τρομερά γνώριμο. Παρ' όλα αυτά ήμουν σίγουρη ότι δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου.

Το κουδούνι του σχολείου χτύπησε βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. Αντέγραψα γρήγορα τις τελευταίες σημειώσεις από τον πίνακα πάνω στο μάθημα των αγγλικών έτσι ώστε να μπορέσω να φύγω. Ο καθηγητής έφυγε από την τάξη όπως και οι συμμαθητές μου κι ενώ εγώ μάζευα τα πράγματα μου χαμένη στις σκέψεις μου η Sobin και οι φίλες της πέρασαν από τον διάδρομο βλέποντας ότι είμαι μόνη μου.

"Γεια σου σκιάχτρο!"είπε η Sobin ευθυμα και κινήθηκε προς το μέρος μου.

Στριφογύρισα τα μάτια μου και σήκωσα την τσάντα μου για να φύγω μα εκείνες είχαν άλλα σχέδια. Οι φίλες της με έσπρωξαν προς τα πίσω εμποδίζοντας με από το να τις προσπεράσω και η Sobin με κοίταξε υποτιμητικά.

"Γιατί δεν μας κάνεις λίγη παρέα Y/n;"

"Μπα προτιμώ να γυρίσω σπίτι."είπα αδιάφορα και πήγα πάλι να τις προσπεράσω αλλά πάλι τα δύο σκυλάκια της με έσπρωξαν προς τα πίσω.

Πλέον είχα ξεκινήσει να εκνευρίζομαι.

"Τι θες Sobin;"τη ρώτησα σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Έχεις κάνει την εργασία για αύριο;"με ρώτησε ευθέως κι εγώ την κοίταξα προβληματισμενη.

Για ποια απ'ολες μιλάει;

"Μην κάνεις τη χαζή Y/n! Για την αύξηση βαθμού στην κοινωνιολογία μιλάω!"είπε εκείνη ανυπόμονα.

Αμέσως κατάλαβα για ποια εργασία λέει και ναι προφανώς την είχα κάνει μα δεν υπήρχε περίπτωση να της απαντήσω. Ξενύχτησα ένα ολόκληρο βράδυ για να την ολοκληρώσω. Ήξερα ότι οι προθέσεις της δεν ήταν φιλικές και η κάθε μου απάντηση θα ήταν εις βάρος μου.Κοίταξα το πάτωμα και ξεκίνησα να δαγκώνω εσωτερικά το ουλο μου,μια συνήθεια που έκανα όταν ήμουν νευρική.

"Τι έγινε Y/n; Σου έφαγε η γάτα την γλώσσα;"με ρώτησε εκείνη και μου χαμογέλασε χαιρέκακα.

"Ανοίξτε την τσάντα της!"πρόσταξε τις φίλες της.

Κράτησα πιο σφιχτά την τσάντα μου στους ώμους μου μα ήταν ανώφελο. Ήταν δύο και ήμουν μία. Με ευκολία την αφαίρεσαν από πάνω μου και με έσπρωξαν μακριά με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω σε μία καρέκλα πίσω.

Πριν προλάβω να αντιδράσω είχαν ήδη ανοίξει τον φάκελο μου και είχαν βγάλει τα φυλλάδια με την χειρόγραφη εργασία μου. Την κοίταξε και χαμογέλασε. Δεν μπορεί να μου το κάνει αυτό. Δεν έχω χρόνο για να την κάνω μέχρι αύριο. Αυτό ήταν ότι είχα.

"Λοιπόν Y/n λυπάμαι αλλά αυτό κατάσχεται. Θέλω να βγω σήμερα το απόγευμα και δεν έχω χρόνο για να την ετοιμάσω. Αυτό σημαίνει ότι θα με βοηθήσεις λιγάκι εσύ έτσι δεν είναι;"είπε εκείνη και οι δύο φίλες της γέλασαν.

"Δώσ' το πίσω!"φώναξα και σηκώθηκα πάνω με σκοπό να πάρω την εργασία μα με ένα νεύμα οι φίλες της με είχαν ακινητοποιήσει κρατώντας πίσω από την πλάτη μου τα χέρια μου.

"Μα τι νόμιζες Y/n! Φυσικά και θα σε ανταμοίψω!"έβγαλε ένα μπουκάλι από την τσάντα της και με πλησίασε. "Ένα μπάνιο για μια τόσο βρώμικη κοπέλα σαν εσένα είναι ότι πρέπει!"είπε εκείνη και πριν προλάβω να αντιδράσω σήκωσε το κεφάλι μου προς τα πάνω με το χέρι της και έριξε όλο το νερό στο πρόσωπο μου.

Ενιωσα το νερό να εισέρχεται στα ρουθούνια μου και σε μια απελπισμένη προσπάθεια να πάρω ανάσα ξεκίνησα να πνίγομαι.Προσπάθησα να κουνήσω το κεφάλι μου μα ήταν ανώφελο. Το χέρι της ήταν σφιχτά γύρω από το λαιμό μου κρατώντας με ακίνητη.

Όταν το μπουκάλι της άδειασε με άφησαν ελεύθερη κι εγώ έπεσα στα γόνατα μου βήχωντας προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου. Ήθελα απλά να βάλω τα κλάματα. Γιατί δεν μπορούσα απλά να ζήσω ήρεμα την ζωή μου χωρίς να με ενοχλεί κανείς; Τι έχω κάνει για να είναι η ζωή μου μια μεταμορφωμένη κόλαση;

"Τα λέμε σκιάχτρο!"είπε εκείνη πετώντας μου το άδειο μπουκάλι και αποχώρησε από την τάξη.

Ακουγα τις δύο φίλες της να γελάνε υστερικά και αναρρωτήθηκα τι ακριβώς είναι τόσο αστείο. Ασθμαίνοντας βαριά σηκώθηκα πάνω και έστρωσα όσο μπορούσα τα βρεγμένα μου ρούχα. Ένιωθα ότι δεν με χωρούσε το δωμάτιο που βρισκόμουν και ήθελα απελπισμένα περισσότερο οξυγόνο. Αυτό είναι πολύ κακό δεδομένου τις κρίσεις πανικού που παθαίνω όταν νιώθω υπερβολική πίεση και άγχος. Παίρνοντας βαθιές ανάσες άρπαξα την τσάντα μου και κινήθηκα έξω από το σχολείο. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω ακόμα σπίτι στην κατάσταση που βρίσκομαι. Έπρεπε να ηρεμήσω. Και αυτό ήταν εφικτό μακριά από το σπίτι μου.

-----

Μετά από ένα τέταρτο ήμουν καθισμένη σε μια κούνια στο πάρκο που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το σχολείο. Ήταν το αγαπημένο μου μέρος καθώς οι συμμαθητές μου δεν έρχονταν εδώ θεωρώντας ότι αυτό το μέρος δεν είναι για την ηλικία τους και το μεσημέρι μετά το σχολείο κανείς δεν έφερνε τα παιδιά του. Οπότε ήμουν μόνη μου και μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και να ηρεμήσω. Τα ρούχα μου είχαν ξεκινήσει να στεγνώνουν λόγω της ζέστης θερμοκρασίας αυτές τις μέρες. Αν ήταν χειμώνας θα είχα πρόβλημα. Η κατάσταση μου από πριν είχε γίνει πολύ καλύτερα μα το θέμα της εργασίας με είχε αγχώσει. Δεν είχα ιδέα τι θα κάνω.

Έβγαλα από την τσάντα μου ένα τοστ που η Soomi άφησε το πρωί στο τραπέζι της κουζίνας μη θέλοντας να το φάει. Οπότε όταν άφησε το τραπέζι σε μένα για να το καθαρίσω έβαλα το συγκεκριμένο τοστ στην τσάντα μου αντί του κάδου απορριμμάτων. Το είχα ανάγκη πιστεύω. Και μετά από μία σκληρή μέρα πιστεύω δικαιούμαι να το φάω τώρα και ίσως παραλείψω το μεσημεριανό μου και φάω βραδινό σήμερα. Έτσι δεν θα πεινάω τόσο αύριο. Ναι καλύτερα να το κάνω έτσι.

Ενώ είχα φάει ήδη το μισό τοστ μου ένιωσα κάτι χνουδωτό να χαϊδεύει το πόδι μου. Αμέσως πετάχτηκα τρομαγμένη από την κούνια και μάζεψα τα πόδια μου μακριά. Κοίταξα κάτω για να δω ένα μικρό σκυλάκι με πυκνή γούνα να με κοιτάει έχοντας βγάλει την μικρή του γλώσσα έξω.

"Αχ μικρούλι. Συγγνώμη με τρόμαξες!"είπα και γέλασα θεωρώντας την προηγούμενη κίνηση μου γελοία.

Είχε δύο μικρά μαύρα ματάκια και η γούνα του το έκανε να μοιάζει περισσότερο με χνουδόμπαλα πάρα με σκύλο. Είχα τεράστια αδυναμία στα ζώα και ιδιαίτερα στα σκυλιά οπότε αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα είχε κερδίσει ήδη το ενδιαφέρον μου.

"Τι κάνεις εδώ μόνο σου;"ρώτησα και κατευθύνθηκα προς ένα παγκάκι αν και ήξερα ότι δεν θα μου απαντήσει.

Παρ'όλα αυτά εκείνο με ακολούθησε και κάνοντας μια απότομη κίνηση πήδηξε πάνω στο παγκάκι και κάθισε δίπλα μου βάζοντας το πατουσάκι του πάνω στο πόδι μου. Γέλασα ελαφρά με την κίνηση του και παρατήρησα ότι το βλέμμα του στην πραγματικότητα δεν ήταν πάνω μου αλλά στο τοστ που κρατούσα στο χέρι μου.

Ααα έτσι εξηγείται!

"Θέλεις να το μοιραστούμε;"το ρώτησα αν και ήξερα ότι είχα ανάγκη αυτό το φαγητό.

Δεν πειράζει. Θα φάω το βράδυ! σκέφτηκα.

Το σκυλάκι δίπλα μου κούνησε χαρούμενο την ουρά του και μου γάβγισε απαλά.

"Εντάξει αυτό θα το πάρω ως ναι!"γέλασα.

Έκοψα το τοστ μου στα δύο και πριν το δώσω στο μικρό φίλο δίπλα μου κοίταξα γύρω μου. Αν με δει κάποιος γνωστός να κάνω τέτοιες τρυφερότητες θα κάνω την κατάσταση για μένα χειρότερη. Η σκληρή Y/n που ξέρουν δεν υποκύπτει σε κουταβίσια μάτια.

Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε κανείς. Άφησα το κομμένο τοστ μπροστά του κι εκείνο αφού το μύρισε λίγο ξεκίνησε να το τρώει σιγά-σιγά. Οι μικρές δαγκωνιές που άφηνε στο ψωμί έκαναν την καρδιά μου να ζεσταίνεται και κατά βάθος ζήλεψα όσους είχαν κατοικίδια. Αν έφερνα κατοικίδιο στο σπίτι η μητέρα μου σίγουρα θα το πετούσε έξω μαζί με μένα.

Λυπημένη συνέχισα να τρώω το τοστ που μου είχε απομείνει ενώ έβλεπα το μικρό φίλο δίπλα μου να τρώει κουνώντας χαρούμενο την ουρά του. Και τότε παρατήρησα κάτι περίεργο στο λαιμό του. Με το ελεύθερο μου χέρι έπιασα το αντικείμενο γύρω από το λαιμό του για να καταλάβω ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα κολάρο.

"Έχει ιδιοκτήτη;"ρώτησα τον εαυτό μου και τρώγοντας το τελευταίο κομμάτι από το τοστ μου γονάτισα μπροστά στο σκυλάκι ψάχνοντας μέσα στην γούνα του να να βρω το κολάρο  του κάτω από το λαιμό του.

"Πρέπει να έχει κάποιο όνομα ή κάποια διεύθυνση...Α να το!"ψέλλισα ενώ εξέτασα το μικρό κομμάτι από ατσάλι που κρεμόταν από το κολάρο και είχε πάνω χαραγμένες κάποιες πληροφορίες.

"Ώστε το όνομα σου είναι Yeontan εεε;"είπα και ο τετράποδος φίλος μου ύψωσε το κεφάλι του κοιτώντας με όταν είπα το όνομα του.

Χαριτωμένο σκέφτηκα και συνέχισα να διαβάζω την επιγραφή.

"Δεν έχει τίποτε άλλο πάνω. Μόνο ένα τηλέφωνο. Αλλά εγώ δεν έχω κινητό."είπα και αναστέναξα ενώ κάθισα δίπλα του πάλι.

Εκείνο έχοντας τελειώσει το φαγητό του με κοίταξε βγάζοντας πάλι την γλωσσίτσα του έξω ανασαίνοντας σαν να έχει λαχανιάσει αν και τόση ώρα κάθεται.

"Λοιπόν... Τι θα κάνουμε με σένα;"ρώτησα αν και δεν περίμενα απάντηση προφανώς.

Ο Yeontan ήρθε και έκατσε πάνω στα πόδια μου. Αφού βρήκε μια βολική θέση ξάπλωσε πάνω μου και στήριξε το κεφαλάκι του στο μπούτι μου. Χαμογέλασα και πέρασα τα χέρια μου μέσα από την πλούσια γούνα του χαϊδεύοντας τον. Εκείνος φάνηκε να το απολαμβάνει και έκλεισε τα μάτια του.

"Δεν φαίνεται να σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα από ότι βλέπω."είπα αφήνοντας ένα μικρό γελακι.

Χωρίς να θέλω να τον ενοχλήσω έβγαλα αργά από την τσάντα μου το φυλλάδιο με τη εργασία που μας ανέθεσε η κοινωνιολόγος μας. Ήταν σχετικά με τα δικαιώματα της γυναίκας και του ανήλικου παιδιού. Υπήρχαν τόσοι πολλοί κλάδοι που έπρεπε να αναπτυχθούν για να ολοκληρωθεί η εργασία και χρειάζονταν πάρα πολλές γνώσεις. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να την τελειώσω και είχα χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε εγκυκλοπαίδεια υπήρχε μέσα στο σπίτι αφού οι δικές μου γνώσεις δεν ήταν αρκετές. Πρόσβαση στο ίντερνετ δεν είχα οπότε δεν ήξερα πως αλλιώς θα μπορούσα να συλλέξω πληροφορίες τώρα έτσι ώστε η εργασία μου να μην είναι ίδια με την προηγούμενη. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα είναι να νομίζει η καθηγήτρια ότι αντιγράφω. Αυτό θα δημιουργούσε μόνο μπελάδες.

Απελπισμένη έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω και εκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Δεν ήθελα να πάω με άδεια χέρια αύριο αλλά λογικά ήταν η μόνη λύση. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι κι ας χρειαζόμουν τον βαθμό για να περάσω στο Πανεπιστήμιο.

"Δόξα τω Θεώ σε βρήκα!"άκουσα μια αντρική λαχανιασμένη φωνή και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου κοιτάζοντας τον.

Ο Yeontan σαν να τον χτύπησε κεραυνός έφυγε από τα πόδια μου και έτρεξε προς το μέρος του. Εκείνος προσπαθώντας να πάρει ανάσα έσκυψε και τον πήρε στην αγκαλιά του.

"Δεν θα σου ξαναβγάλω το λουρί ποτέ. Ξέρεις πόση ώρα σε έψαχνα;"είπε ο άντρας κοιτώντας τον Yeontan αυστηρά αν και με το χέρι του χάιδευε απαλά την γούνα του φανερώνοντας το ποσό ανησύχησε.

Πρέπει να ήταν ο ιδιοκτήτης του.

"Γεια!"είπε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.

Ύψωσα το κεφάλι μου από τον Yeontan και τον κοίταξα. Με κοιτούσε κι εκείνος. Σε μένα μιλούσε;

"Πρέπει να του έκανες παρέα ενώ τον έψαχνα. Συγγνώμη για αυτό. Δυστυχώς μου ξέφυγε. Ελπίζω να μην ήταν μπελάς."μου χαμογέλασε.

"Όχι όχι ήταν εντάξει."είπα νιώθοντας άβολα μιας και δεν είμαι κοινωνικό άτομο και κοίταξα το πάτωμα.

"Έχουμε ξανασυναντηθεί έτσι;"είπε εκείνος και αμέσως σήκωσα το κεφάλι μου κοιτώντας τον περίεργη.

"Πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο την προηγούμενη εβδομάδα."συνέχισε προσπαθώντας να μου θυμίσει.

Κοίταξα τα κάστανα μάτια του που τόσο πολύ μου θύμιζαν κάτι και κατάλαβα ότι όντως ήταν εκείνος. Ήταν ο άνδρας που έφυγε σαν κυνηγημένος όταν με φώναξε η μητέρα μου.

"Α ναι σωστά..."είπα λιτά και τον παρατήρησα καλύτερα.

Φορούσε πάλι κομψά ρούχα και είχε έναν χαρτοφύλακα στο χέρι. Νομίζω ήταν επιχειρηματίας. Τα μαλλιά του ήταν κοντά και ήταν μελαχρινός. Στο κάτω μέρος του προσώπου του υπήρχαν γενιά λίγων ημερών και είχε ένα λαμπερό χαμόγελο.Θα μπορούσα να πω ότι ήταν γοητευτικός. Κι ας ήταν πολύ μεγαλύτερος μου.

"Συγγνώμη που έφυγα έτσι εκείνη την μέρα. Θυμήθηκα ότι είχα κάποιες υποχρεώσεις."ειπε και ήρθε προς το μέρος μου με σκοπό να καθίσει κι εκείνος στο παγκάκι.

Αμέσως σηκώθηκα κρατώντας μια απόσταση. Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι κοντά σε άνδρες. Δεν έχω και τις καλύτερες εμπειρίες.

"Α συγγνώμη αν σου φάνηκε απότομη η κίνηση μου. Ήθελα απλά να καθίσω. Δεν χρειάζεται να σηκωθείς."ειπε εκείνος και σηκώθηκε πάλι πάνω.

"Όχι θα φύγω έτσι κι αλλιώς τώρα. Εχώ αργήσει. Πρέπει να πάω σπίτι."είπα αν και ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεται κάνεις στο σπίτι για το τι ώρα θα γυρίσω.

"Κατάλαβα. Θα μπορούσα να μάθω πως σε λένε;"με ρώτησε.

"Y/n."ειπα λίγο διστακτικά στην αρχή.

"Y/n... Πολύ ωραίο όνομα."είπε εκείνος κάπως σκεπτικός."Εμενα μπορείς να με φωνάζεις κύριο Kang."συμπλήρωσε.

Υπό άλλες συνθήκες θα του έλεγα ότι δεν δίνω δεκάρα και το πώς ονομάζεται και θα έφευγα αλλά κάτι σε εκείνον ήταν διαφορετικό. Κάτι μου έλεγε να είμαι ευγενική. Ήμουν μαγκωμένη απέναντι του αλλά ήμουν ευγενική.

"Οκέυ υποθέτω."είπα σιγανά και ξεκίνησα να μαζεύω σιγά-σιγά τα πράγματα μου."Πρεπει να φύγω τώρα."είπα.

"Δικαιώματα γυναίκας και ανήλικου παιδιού..."ψέλλισε κάπως χαμένος στον κόσμο του κι εγώ σταμάτησα τις κινήσεις μου κοιτώντας τον μπερδεμένη.

Εκείνος κατάλαβε το βλέμμα μου πάνω του και με κοίταξε κι εκείνος πριν γελάσει αμήχανα.

"Α συγγνώμη αν είμαι αδιάκριτος. Το μάτι μου τυχαία έπεσε πάνω στο χαρτί σου."

Κοίταξα το χαρτί στο χέρι μου που ετοιμαζόμουν να βάλω στην τσάντα μου.

"Βασικά είναι μια εργασία για αύξηση βαθμού. Αλλά δεν έχει σημασία. Δεν σκοπεύω να την κάνω..."είπα πικρόχολα τσαλακώνοντας το χαρτί με σκοπό να το πετάξω σε κάποιο κάδο εδώ κοντά.

"Μα γιατί; Φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον."είπε εκείνος.

Κάτι στην παρορμητικότητα του με έκανε να θέλω να χαμογελάσω. Φαινόταν χαριτωμένο. Ωστόσο ήταν απλά ένας άγνωστος. Δεν σκόπευα να κρατήσω επαφές οπότε ποιο το νόημα;

"Για σας ίσως. Εγώ δεν έχω ιδέες."είπα και σήκωσα την τσάντα μου για να φύγω.

"Μπορώ να σε βοηθήσω αν θες."είπε εκείνος βιαστικά και τον κοίταξα προβληματισμένη.

Αρχικά, γιατί να θέλει να με βοηθήσει ένας άγνωστος; Δεύτερον, πως θα με βοηθήσει;

Εκείνος φάνηκε να καταλαβαίνει τι σκέφτηκα και μου χαμογέλασε.

"Είμαι δικηγόρος οπότε τυχαίνει να έχω μαζί μου κάποια βιβλία που μπορεί να σου φανούν χρήσιμα."ειπε και ενώ κάθισε στο παγκάκι άφησε τον Yeontan δίπλα του και έβγαλε από τον χαρτοφύλακα του ενα καφέ βιβλίο.

Το άνοιξε σε μια συγκεκριμένη σελίδα και μου το έδειξε. Ως επικεφαλίδα έγραφε " Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της γυναίκας στην σύγχρονη εποχή" κι έπειτα από κάτω αναγράφονταν διάφορες κατηγορίες.

"Το ίδιο βιβλίο περιέχει και τα δικαίωματα του παιδιού. Και τυχαίνει να τα ξέρω όλα αρκετά καλά λόγω της δουλειάς μου. Μπορώ να σε βοηθήσω. Ας πούμε ότι νιώθω ότι στο χρωστάω επειδή σε έριξα κάτω τις προάλλες."μου χαμογέλασε ελαφρά.

Εγώ από την άλλη ήμουν σκεπτική. Φαινόταν να έχει καλές προθέσεις. Και ήταν δικηγόρος. Οπότε υπερασπιζόταν τον νόμο. Δεν θα μου έκανε κακό έτσι; Αλλά αν ήθελε να μου κάνει κακό δεν θα μου είχε κάνει τόση ώρα;

Από την άλλη θέλω απελπισμένα να πάρω έναν καλό βαθμό για τον τρίψω στη μούρη της Sobin. Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω καλη εντύπωση στην καθηγήτρια.

Τον κοίταξα διστακτικά κι εκείνος μου χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Κάθισα δίπλα του νιώθοντας λίγο άβολα καθώς πρώτη φορά δεχόμουν τη βοήθεια κάποιου.

"Σας ευχαριστώ που με βοηθάτε." είπα ντροπαλά χωρίς να τον κοιτάω.

Εκείνος μου χαμογέλασε πιο πολύ και ξεκίνησε να μου λέει τα πάντα για όσα ξέρει. Τα δικαιώματα της γυναίκας στη συζυγική ζωή,στην εργασία,στην κοινωνία... Και έπειτα για τα δικαιώματα του παιδιού,για την ευθύνη των γονέων απέναντι τους,για την παιδική εργασία...Πολλα πράγματα τα οποία ούτε καν εγώ δεν ήξερα και ξαφνικά οι εγκυκλοπαίδειες στο σπίτι φαίνονταν αρκετά ελλιπείς. Μπορούσα σίγουρα να κάνω μια πολύ καλύτερη εργασία από την προηγούμενη. Και ήμουν πολύ χαρούμενη για αυτό.

Οι ώρες πέρασαν πολύ γρήγορα και πλέον το μεσημέρι είχε γίνει ήδη απόγευμα. Όσο κι αν ήθελα να κάτσω παραπάνω έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Ήμουν η υπηρέτρια της οικογένειας άλλωστε. Αν αργούσα παραπάνω θα ειχα μπελάδες.

"Μπορείς να το πάρεις μαζί σου για να ολοκληρώσεις την εργασία σου." μου είπε εκείνος ενώ σήκωσα την τσάντα άλλη μια φορά για να φύγω.

"Σας ευχαριστώ πολύ θα ήταν μεγάλη βοήθεια μιας και στο σπίτι δεν έχω τίποτα παρόμοιο."είπα ευγενικά νιώθοντας ήδη πιο κοντά μαζί του.

Και αυτό είναι περίεργο για μένα γιατί ποτέ δεν έχω νιώσει κοντά με κανέναν άλλο άνθρωπο στη ζωή μου.

"Είμαι σίγουρος ότι οι γονείς σκυ θα είχαν κάτι που θα σε βοηθούσε με την εργασία σου. Απλά τα παιδιά συνήθως βαριούνται να ψάξουν."είπε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

"Ναι όντως κάτι υπήρχε. Αλλά τελικα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετό σε σύγκριση με αυτό."είπα δείχνοντας το βιβλίο του αναφερόμενη στις εγκυκλοπαίδειες."Πάντως θα το επιστρέψω σίγουρα. Αύριο θα παραδώσω την εργασία. Οπότε μπορώ να σας το δώσω αύριο;"ρώτησα.

"Ναι δεν έχω θέμα. Θα έχω βγάλει πάλι τον Yeontan βόλτα την ίδια ώρα. Θες να συναντηθούμε πάλι εδώ;"

"Ναι εδώ θα είναι μια χαρά."είπα και πήρα το βιβλίο του στα χέρια μου.

Χαιδεψα τον Yeontan μία τελευταία φορά και απομακρύνθηκα.

"Άντε να πας σπίτι σου τώρα γιατί η μητέρα σου θα έχει ανησυχήσει πολύ."είπε εκείνος.

Με αυτό που είπα μου ξέφυγε ένα γελακι αλλά προσπάθησα να το καλύψω. Όμως εκείνος με κοίταξε περίεργος.

Αχ και να ξερε.

"Ας πούμε ότι εγώ και η μητέρα μου δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις."είπα αυθόρμητα μα γρήγορα το μετάνιωσα και το χαμόγελο μου έπεσε.

Ήταν όντως καλό που το ειπα αυτό σε κάποιον άγνωστο; Από πότε ανοίγομαι τόσο πολύ σε κάποιον; Δεν έχω αναφέρει ποτέ την οικογένεια μου σε κανέναν.

"Λυπάμαι. Απλά είδα την έκφραση της οταν σε είδε τις προάλλες στο σπίτι σου και νόμιζα ότι είστε πολύ κοντά. Δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άσχημα ή κάτι τέτοιο." με κοίταξε συμπονετικά θεωρώντας ότι είπε κάτι λάθος.

"Είναι εντάξει. Μήν ανησυχείτε."είπα και χαμογέλασα ελαφρά.

Έπειτα τον χαιρέτησα και ανανεωσαμε το ραντεβού μας για αύριο. Και πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τόσο χαρούμενη για την επόμενη μέρα. Ένιωθα ότι γνώρισα ένα καινούργιο φίλο που ανυπομονούσα να δω. Ήταν ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που είχα νιώσει ποτέ.

Και οι συναντήσεις μας με τον κύριο Kang που τόσο τυχαία μπήκε στη ζωή μου συνεχίστηκαν ακόμα και μετά το αυριανό ραντεβού. Κάθε μέρα μετά το σχολείο εκείνος ήταν εκεί και με περίμενε με τον Yeontan. Εγώ του έλεγα τα νέα μου κι εκείνος με συμβούλευε σαν μεγαλύτερος και σοφότερος. Ένιωθε ότι επιτέλους μπορούσα να στηριχθώ πάνω σε κάποιον και μπορούσα να του μιλάω για τα προβλήματα μου. Ωστόσο, αυτό που δεν γνώριζα  ακόμα ήταν ότι η γνωριμία της αποτελούσε την αρχή για μια αλλαγή που θα φέρει τα πάντα στην ζωή μου άνω κάτω.

________________________________

Το αφήνω απλά και σας καληνυχτίζω!

Είμαι στην Πάτρα για ενα γάμο και με τις ετοιμασίες και μόνο έχω κουραστεί αλλά η όλη διαδικασία μου αρέσει πάρα πολύ κι ας είμαι πτώμα.

Ελπίζω να είστε όλες καλά και καλή αρχή σε αυτές που ξεκινούν σχολείο την Δευτέρα. Καλή σχολική χρονιά σας εύχομαι και καλύτερη από τις δύο προηγούμενες.💕

Σας φιλώ! Θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα!💜💜💜