Την Κυριακή το πρωί μπήκα στο σχολείο με την βαλίτσα μου σέρνοντας την πίσω μου. Για κάποιο λόγο ένιωθα ένα σφίξιμο στο στήθος μου. Δεν είχα ξαναμιλήσει με τον Taehyung από την Παρασκευή και όσες φορές ξεκίνησα να πληκτρολογώ κάποιο μήνυμα στο κινητό μου κατέληγα να το σβήνω πετώντας το όσο πιο μακριά από μένα γίνεται.

Παρόλα αυτά ούτε εκείνος προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μου. Και δεν τον κατηγορώ. Δεν ήταν ότι μιλούσαμε με μηνύματα ιδιαίτερα έτσι κι αλλιώς. Πάντως είχα σκοπό να του μιλήσω σε αυτή την πενθήμερη. Έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε αν αυτό που συνέβαινε μεταξύ μας σήμαινε κάτι ή όχι. Εννοώ ήταν το πρώτο μου φιλί. Δεν ήθελα να μην σημαίνει κάτι. Δεν γίνομαι υπερβολική έτσι;

Περνώντας την σιδερένια καγκελόπορτα το βλέμμα μου εντόπισε την παρέα μου και προχώρησα προς το μέρος τους. Το βλέμμα μου εστίασε στον Taehyung,ο οποίος κάτι έλεγε στον Hoseok κάνοντας τον να γελάσει. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά πιο γρήγορα όσο πήγαινα πιο κοντά του. Ένιωθα μέσα μου ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωθα τρομερή αμηχανία αλλά και αγωνία για το αν η συμπεριφορά του παραμένει η ίδια. Παρόλα αυτά δεν ήθελα να με κοιτάξει. Θα γινόμουν κατακόκκινη.

Η Ryujin ήταν η πρώτη που παρατήρησε την παρουσία μου και σηκώθηκε από το παγκάκι ερχόμενη προς το μέρος της. Στο πρόσωπο της είχε ένα τεράστιο χαμόγελο και το βλέμμα της έκρυβε μέσα του χιλιάδες νοήματα. Ήξερε τι είχε γίνει, της τα είχα πει στο τηλέφωνο και η ίδια δεν το πίστευε. Εδώ δεν το πίστευα εγώ η ίδια που το έζησα.

"Y/n επιτέλους ήρθε η πενθήμερη!"είπε λίγο πιο δυνατά απ'ότι συνήθιζε και ήμουν σίγουρη ότι το έκανε απλά για να τραβήξει την προσοχή του Taehyung.

Έπιασε σφιχτά το μπράτσο μου όπως συνηθίζει να κάνει και συνέχισε να προχωράει μαζί μου προς τα παιδιά. Ο Taehyung γύρισε και μας κοίταξε όπως και όλα τα υπόλοιπα αγόρια. Το βλέμμα του με έκαψε και αμέσως ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του. Ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν και κοίταξα το πάτωμα νιώθοντας ξαφνικά άβολα.

"Καλημέρα Y/n!"μου είπε ο Hoseok χαρωπός και προσφέρθηκε να πάρει την βαλίτσα μου για να την βάλει μαζί με τις υπόλοιπες δικές τους.

"Μα τι τζέντλεμαν!"τον πείραξε ο Jungkook.

"Αυτό στα κανονικά θα έπρεπε να το κάνει ο Taehyung."μου ψιθύρισε η Ryujin κι εγώ την κοίταξα θανατηφόρα με τον φόβο μήπως δεν την άκουσα μόνο εγώ.

"Τι; Αφού του αρεσειςςς."είπε πάλι ψιθυριστά με ένα μεγάλο χαμόγελο.

"Δεν είναι τίποτα σίγουρο Ryujin."στριφογύρισα τα μάτια μου.

Εκείνη έσμιξε τα φρύδια της αλλά δεν ήθελα να το συζητήσω τώρα ενώ εκείνος βρισκόταν δίπλα μου. Ήμουν σίγουρη ότι δεν κατάλαβε τι εννοούσα. Αλλά ούτε κι εγώ ήμουν σίγουρη γιατί το τι συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και τον Taehyung και τι επρόκειτο να συμβεί.

"Καλημέρα παιδιά."απάντησα στον χαιρετισμό του Hoseok και με χαιρέτησαν και τα υπόλοιπα αγόρια.

Δεν ύψωσα το βλέμμα μου για να συναντήσω αυτό του Taehyung αν και το ένιωθα πάνω μου. Και ξέρω ότι συμπεριφερόμουν σαν παιδί τώρα. Αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω αυτή τη στιγμή. Ένιωθα ότι θα γίνω κατακόκκινη και δεν ήθελα να γίνω ρεζίλι στην προκειμένη περίπτωση. Ήθελα λίγο χρόνο και χώρο για να αναπνεύσω.

Η Ryujin με τράβηξε για να καθίσουμε στο παγκάκι φεύγοντας απο το γκρουπάκι των αγοριών. Το βλέμμα μου σηκώθηκε για να κοιτάξει τον Taehyung κι εκείνος με κοιτούσε ήδη. Το σοβαρό βλέμμα του καθήλωσε το δικό μου και προφανώς δεν μπορούσα πάλι να το αποκρυπτογραφήσω. Ήταν τόσο δύσκολο να τον διαβάσω μα τόσο όμορφος για να σταματήσω να τον κοιτάω. Μα το χαμόγελο από πριν είχε φύγει από το πρόσωπο μου και δεν ήξερα γιατί.

"Λοιπόν έχετε μιλήσει από τότε;"με ρώτησε η Ryujin χαμηλόφωνα χαχανίζοντας.

Γύρισα και την κοίταξα αφήνοντας το βλέμμα του Taehyung για να δω την φίλη μου να με κοιτάει με μάτια όλο προσδοκία. Μα δεν επρόκειτο να τις μιλήσω για τον Taehyung ενώ εκείνος βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά μας.

"Στο τρένο αυτά."της είπα χαμηλόφωνα για να μην μας καταλάβουν τα αγόρια.

Αν ο Taehyung καταλάβει ότι μιλάω για αυτόν στην Ryujin θα είναι πολύ άβολο. Θέλω να το παίξω κουλ. Αλλά από την άλλη ήθελα να μιλήσουμε για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση μεταξύ μας. Ήθελα να ξέρω αν νιώθει όπως εγώ.

Εκείνη τη στιγμή οι καθηγητές που θα ερχόντουσαν μαζί μας στην εκδρομή μας έκαναν νόημα ότι πρέπει να φύγουμε. Εγω και τα παιδιά πήραμε τις βαλίτσες μας και κινηθήκαμε προς την εξώπορτα. Θα πηγαιναμε με το τρένο για να κάνουμε πιο γρήγορα μιας και το Busan δεν είναι κοντά και έπειτα όταν φτάναμε είχαμε κανονίσει να έχουμε ένα πούλμαν για τις μεταφορές μας. Αλλά όσο σκεφτόμουν ότι έπρεπε να περάσουμε 5μισι ώρες μέσα στο τρένο τρελαινόμουν. Ευχόμουν να περάσουν γρήγορα.

Η διαδρομή μας μέχρι τον σταθμό ήταν πολύ γρήγορη μιας και τα αγόρια μαζί με την Ryujin μιλούσαν για το πόσο ωραία θα περάσουμε και πόσα πολλά πράγματα πρέπει να κάνουμε. Παρόλα αυτά εγώ και ο Taehyung ήμασταν αμίλητοι. Το κλίμα είχε βαρύνει και προφανώς φταίγαμε και οι δύο αλλά δεν ήξερα τι να κάνω.

Όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι τρέχει και προσπαθούσαν να ελαφρύνουν την κατάσταση κάνοντας αστεία μα ακόμα κι αν γελούσαμε δεν γινόταν τίποτα καλύτερο. Έπρεπε επειγόντως να μιλήσουμε δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Μέσα στο λεωφορείο η Ryujin έκατσε μαζί μου μακριά από τα υπόλοιπα αγόρια θέλοντας να της πω λεπτομερειακά από κοντά τι έγινε. Και της ξαναείπα πάλι όλα όσα της είπα στο τηλέφωνο κι εκείνη με κοιτούσε λες και έβλεπε ρομαντική ταινία. Κι εγώ όμως παίζει να είχα την ίδια έκφραση μαζί της καθώς ένιωθα τις πεταλούδες να απλώνονται στην κοιλιά μου και ένα χαζό χαμόγελο δεν μπορούσε να φύγει από τα χείλη μου.

"Αχ θα ζήσω κι εγώ ποτέ έναν τέτοιο έρωτα;"είπε δραματικά η Ryujin βάζοντας το αντίστροφο της παλάμης της στο μέτωπο της και έπεσε πίσω στο κάθισμα της.

Στριφογύρισα παιχνιδιάρικα τα μάτια μου βλέποντας την υπερβολική αντίδραση της.

"Βασικά έρωτας από την δική μου πλευρά είναι σίγουρα. Από την δική του δεν ξέρω."είπα και ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι μου να σφίγγει διώχνοντας όλες τις πεταλούδες που υπήρχαν πριν.

"Γιατί το λες αυτό;"με ρώτησε η Ryujin παίρνοντας το χέρι της από το πρόσωπο της και με κοίταξε σοβαρή.

"Ε δεν είδες σήμερα το πρωί; Ούτε καν που μιλήσαμε. Μόνο κοιταζόμασταν. Και δεν μπορώ να τον διαβάσω καθόλου. Δεν ξέρω μήπως το έχει μετανιώσει."είπα απογοητευμένη και η Ryujin αναστέναξε.

"Ναι αλλά δεν είναι ότι μόνο εκείνος δεν σου μίλησε. Ούτε εσύ του μίλησες."μου είπε η Ryujin.

"Ένιωθα άβολα. Όλο αυτό για μένα είναι καινούργιο."δικαιολόγηθηκα.

"Μήπως κι εκείνος ένιωθε άβολα;"αναρρωτήθηκε.

"Δεν ξέρω πάντως έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ."είπα ξεφυσώντας.

"Οπότε για να μάθουμε κάνε εσύ την αρχή και δώσ' του λίγο σημασία. Για τον Taehyung μιλάμε. Πάντα κολλημένος πάνω σου είναι. Δεν νομιζω τώρα απλά να ξεκόψει. Αφού όπως λες προχθές ήταν μια χαρά."με συμβούλεψε και αναρρωτήθηκα πως γίνεται να δίνει τόσο καλές συμβουλές ενώ σχεδόν πάντα φαίνεται λες και έρχεται από άλλο πλανήτη.

"Εντάξει. Θα προσπαθήσω."της είπα κι εκείνη μου χάρισε ένα μικρό χαμόγελο δίνοντας μου ελπίδες ότι όλα θα πάνε καλά.

-----

Είχαν περάσει 6 ώρες από τότε που επιβιβαστήκαμε στο τρένο και πλέον ήμασταν στο δωμάτιο μας στο ξενοδοχείο με την Ryujin μα τίποτα δεν έμοιαζε να πηγαίνει καλά. Άφησα με θυμό την βαλίτσα μπροστά από το διπλό κρεβάτι που υπήρχε στο δωμάτιο μας και η Ryujin αναστεναζοντας έκλεισε την πόρτα πίσω μας.

"Τι ήταν αυτό;"ρώτησα εκνευρισμένη πιο πολύ τον εαυτό μου.

"Y/n πριν βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα ας το πάρουμε ψύχραιμα."είπε εκείνη ήρεμα ερχόμενη προς το μέρος μου με την βαλίτσα της.

"Ψύχραιμα; Τι ακριβώς να πάρω ψύχραιμα; Το γεγονός ότι μέσα στο τρένο δεν μου έδωσε καθόλου σημασία και καθόταν για 5 ώρες και μιλούσε με αυτή την Jiwoo που περιέργως ξεκίνησε να του μιλάει μόλις σήμερα; Ή το ότι όταν κατεβήκαμε συνέχισε να μιλάει μαζί της πιο πίσω από εμάς χωρίς να μας κοιτάξει καν; Ή να σχολιάσω το γεγονός ότι είπε ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!"είπα έξαλλη τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις.

"Κοίτα μέσα στο τρένο ήταν δικαιολογημένος. Στα κανονικά θα έπρεπε να είμαστε καθιστοί. Άλλο αν όλοι ήταν όρθιοι."προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα.

"Ryujin για τον Taehyung μιλάμε. Αν ήθελε θα ερχόταν. Τα υπόλοιπα αγόρια γιατί ήρθαν; Κανείς δεν τους είπε τίποτα. Όλοι όρθιοι ήταν. Σχεδόν όλο το τρένο δικό μας ήταν."είπα τα αυτονόητα.

"Ναι αλλά ούτε εσύ σηκώθηκες."παρατήρησε η Ryujin κι εγώ ξεφύσισα.

"Δεν ήθελα να τον ενοχλήσω ενώ μιλούσε με την τελείως-ξαφνικά-κολλητή του."είπα κάνοντας έναν μορφασμό και η Ryujin μου χαμογέλασε ενώ έκατσε στο κρεβάτι.

"Οπότε εσύ κάνεις έτσι τώρα γιατί σε αγνοούσε ή γιατί ζηλεύεις;"μου είπε με νόημα.

"Αχ Ryujin δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι θέλω να του πιάσω το κεφάλι και να του το χτυπήσω στον τοίχο."είπα περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου.

Αν ήμουν καρτούν και έβγαζα καπνούς από τα αυτιά και από τη μύτη. Ένιωθα ότι δεν με χωρούσε ο τόπος.

"Τότε ίσως είναι καλύτερα που είναι μακριά."αστειεύτηκε κι εγώ την κοίταξα δολοφονικά.

"Με ποιανού το μέρος είσαι τέλος πάντων;"την ρώτησα ενώ κάθισα στο κρεβάτι δίπλα της ρίχνοντας το σωμα μου πανω στο στρώμα. "Μα είναι δυνατόν να μην τον ενδιαφέρει καν να συζητήσουμε αυτό που έγινε μεταξύ μας; Δεν σήμαινε τίποτα εκείνον; Εγώ περίμενα εκείνη τη στιγμή τόσο καιρό. Και τώρα βρήκε κιόλας επόμενη; Από πότε κολλάει τόσο πολύ με κορίτσια;"παραπονέθηκα νιώθοντας ταλαιπωρημένη ήδη και είμαι σίγουρη ότι δεν ήταν από το ταξίδι.

"Εντάξει δεν είναι ότι βρήκε επόμενη. Κι εσύ υπερβάλλεις τώρα!"είπε η Ryujin που ήταν προφανώς πιο ήρεμη.

"Ναι έχεις δίκιο! Υπερβάλλω γιατί δεν ήμουν καν ποτέ στην λίστα του για να πήγε στην επόμενη! Το φιλί μας ήταν μια στιγμή αδυναμίας, ένα λάθος. Δεν ήταν προγραμματισμένο."είπα αγανακτισμένη και έκλεισα τα μάτια μου.

Αυτή τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν να τρέξω έξω από το δωμάτιο μας και να πάω στο δωμάτιο των αγοριών για να του φωνάξω ότι είναι ηλίθιος, εγωιστής και παρτάκιας. Αν είναι βέβαια στο δωμάτιο του και δεν είναι στο δωμάτιο της Jiwoo. Και μόνο στη σκέψη μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.

"Μα συνήθως τα φιλιά δεν είναι προγραμματισμένα."ψέλισσε η Ryujin σκεπτική κι εγώ την αγριοκοίταξα.

Πραγματικά σήμερα νομίζω ότι άκουγε τα μισά από αυτά που έλεγα. Και στο κάτω-κάτω δεν θα έπρεπε να την κατηγορώ. Από το πρωί παραπονιέμαι.

Η πόρτα μας χτύπησε κάνοντας μας να σωπάσουμε αμέσως οποιαδήποτε συζήτηση και το αίμα μου πάγωσε. Κι είναι ο Taehyung; Αυτό μου έλειπε τώρα να ακούσει την συζήτηση μας.

"Κορίτσια αργείτε; Υποτίθεται πρέπει να φύγουμε."η φωνή του Hoseok με καθησύχασε και άφησα μια ανάσα, την οποία δεν ήξερα ότι κρατούσα.

Αν ήταν ο Taehyung δεν ήξερα πως θα το διαχειρίζομουν.

"Ναι τώρα ένα λεπτό."φώναξε η Ryujin.

Σηκώθηκαμε και οι δύο πάνω και πήραμε τις τσάντες μας έχοντας μέσα όλα τα απαραίτητα για την πρώτη μας βόλτα. Οι καθηγητές μας άφηναν να κάνουμε ότι θέλουμε στο Busan με την προϋπόθεση ότι στις 8:00 θα είμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για βραδινό και στις 10:00 θα είμαστε έτοιμοι για να πάμε σε ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ της περιοχής. Οπότε είχαμε άπλετο χρόνο μπροστά μας.

Άνοιξα την πόρτα βλέποντας τον Hoseok να μας περιμένει έχοντας ακουμπήσει στην κάσα της πόρτας. Ήταν πολύ άνετος σε σχέση με μένα που ήμουν μέσα στην ένταση. Αλλά προφανώς δεν χρειαζόταν να ξέρουν τον λόγο.

"Πάμε."του είπα και τον έπιασα αγκαζέ, κάτι το οποίο τον εξέπληξε.

"Από πότε η Y/n μας αγγίζει με την θέληση της;"αστειεύτηκε κι εγώ στριφογύρισα στα μάτια μου ενώ προχωρούσαμε προς το ασανσέρ.

"Δεν είναι καλά σήμερα. Ας πάμε με τα νερά της."του είπε με νόημα η Ryujin.

Μπήκαμε στο ασανσέρ κι εγώ συνέχισα να μην μιλάω ενώ στεκόμουν δίπλα τους και έχοντας αγκαζέ τον Hoseok. Εκείνος φάνηκε να μην καταλαβαίνει το mood μου όμως για καλή μου τύχη η Ryujin είχε όλη την καλή διάθεση να ανοίξει συζήτηση μαζί του.

Κατεβαίνοντας στη ρεσεψιόν είδα τα αγόρια να μας περιμένουν στην είσοδο του ξενοδοχείου και περιέργως ήταν και ο Taehyung μαζί. Πώς κι έτσι;

"Άντε ρε κορίτσια. Να αφήσουμε τα πράγματα πήγαμε. Γιατί κάνατε τόση ώρα;"τόλμησε να πει και αμέσως τον κεραυνοβόλησα με το βλέμμα μου.

"Εγώ στη θέση σου δεν θα το έκανα αυτό."είπε ο Hoseok.

"Εγώ θα είχα ήδη ζητήσει συγγνώμη."συμπλήρωσε η Ryujin.

Ο Taehyung τους κοίταξε περίεργος πριν ξανακοιτάξει εμένα χωρίς να καταλαβαίνει την περίσταση της κατάστασης.

"Τολμάς να μιλάς εσύ;"φώναξα λίγο παραπάνω απ'ότι σκόπευα και ήμουν χαρούμενη που δεν υπήρχαν οι συμμαθητές μας γύρω μας.

Όλη την μέρα μας είχε παρατήσει και τον πείραξε το ότι εμείς αργήσαμε; Είναι σοβαρός;

"Μα εγώ δεν άργησα."μου είπε μπερδεμένος.

"Είπα εγώ ότι άργησες;"τον έκανα να μπερδευτεί ακόμα περισσότερο.

Κοίταξε την Ryujin πίσω μου αναζητώντας βοήθεια κι εκείνη ήμουν σίγουρη ότι κάποιο νόημα του έκανε γιατί άκουγα τις κινήσεις της.

Αυτή με ποιανού το μερος είναι είπαμε;

"Παιδιά σόρρυ αλλά μπορείτε να τσακωθείτε αφού φάμε. Δεν έχω δυνάμεις να το βιωσω αυτό."παραπονέθηκε ο Jungkook και ξεκίνησε να προχωράει μαζί με τον Jimin.

Ξεφύσισα και ξεκίνησα να προχωράω κι εγώ έχοντας αγκαζέ τον Hoseok περνώντας ακριβώς δίπλα από τον Taehyung χωρίς να του δίνω σημασία. Με είχε βγάλει από τα ρούχα μου κι έκανε ότι δεν καταλαβαίνει γιατί.

Ο Hoseok μου μιλούσε όλη την ώρα μέχρι να φτάσουμε στο εστιατόριο που πρότειναν οι ντόπιοι της παρέας, ο Jungkook και ο Jimin. Ήξερα ότι ήθελε απλά να μου φτιάξει την διάθεση και τα κατάφερνε μια χαρά προς το παρόν αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν είχα νεύρα πλέον.

Ωστόσο, έκανα συμφωνία με τον εαυτό μου ότι δεν θα ξεσπάσω στα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα και θα προσπαθήσω να περάσω όσο πιο καλά γίνεται. Είμαστε εκδρομή. Πρέπει να περάσω καλά είτε με είτε χωρίς τον Taehyung.

Αφού καθίσαμε προσπάθησα να είμαι όσο πιο μακριά του γίνεται βάζοντας τον Hoseok και την Ryujin να κάτσουν δίπλα μου και ακόμη κι αν μπορούσα να τον δω με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάει συνεχώς δεν τον κοιτούσα. Ήμουν αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη για να το κάνω αυτό.

Αφού παραγγείλαμε πιάσαμε όλοι την συζήτηση κι προφανώς εγώ δεν απαντούσα στον Taehyung όταν αναφερόταν σε εμένα αλλά δεν του έδινα και σημασία όταν μιλουσε εκείνος. Αν ήθελε να με αγνοεί και να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα τότε θα του το ανταπέδιδα με το ίδιο νόμισμα. Πλέον ήταν φανερό σε όλους ότι εγώ και ο Taehyung δεν ήμασταν καλά μα κανείς εκτός από την Ryujin δεν ήξερε τον λόγο.

Μέχρι να τελειώσουμε το γεύμα μας ο Taehyung βρισκόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Περνούσε συνεχώς τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσούσε βλέποντας με να γελάω με τα αστεία του Hoseok και του Jungkook μα δεν έδινα καμία σημασία σε εκείνον. Ήξερα ότι αν τον κοιτούσα θα ήταν θυμωμένος, μια όψη που δεν είχα δει ποτέ μα όσο κι αν με δελέαζε η ιδέα του πόσο σέξι μπορεί να φαινόταν δεν υπέκυψα. Έπρεπε να σταματήσει να το παίζει ανηξερος.

"Παιδιά επιστρέφω σε λίγο."είπε μετά από αρκετή ώρα κάνοντας με να διακόψω το γέλιο μου απότομα για να τον κοιτάξω.

Τον είδα να σηκώνεται από το τραπέζι μας και ρίχνοντας μου μια γρήγορη ματιά μας γύρισε την πλάτη. Ωστόσο, το σαγόνι μου πήγε να πέσει και τα μάτια μου να πεταχτούν έξω όταν είδα ότι κατευθυνόταν προς το τραπέζι της Jiwoo, η οποία μόλις ήρθε με την παρέα της στο μαγαζί.

Η καρδιά μου βούλιαξε απότομα. Πάλι μας παρατάει για αυτήν; Τι στο καλό έχει συμβεί και είναι τόσο κολλημένος πάνω της έτσι στα ξαφνικά; Μήπως τον ενόχλησε τόσο η συμπεριφορά μου; Εγώ απλά ήθελα να του δείξω ότι η απάθεια του με έχει επηρεάσει.

Ο Taehyung έκατσε δίπλα της στο τραπέζι τους και μετακίνησε την καρέκλα του πιο κοντά της. Εκείνη του χαμογέλασε λαμπρά και έγειρε πάνω στον ώμο του ενώ εκείνος κάτι της έλεγε κάνοντας την να γελάσει.

Ήμουν θυμωμένη και λυπημένη ταυτόχρονα. Από την μία ήθελα να κλάψω κι από την άλλη ήθελε να ξεράσω τις πεταλούδες που προκάλεσε στο στομάχι μου πριν δύο μέρες. Γιατί είναι έτσι γαμώτο;

"Γιατί είναι τόσο κοντά αυτοί οι δύο σήμερα;"ρώτησε η Ryujin αναφερόμενη στο ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής απέναντι μας.

Μέσα μου την ευγνωμονούσα καθώς έκανε την ερώτηση που ήθελα να ρωτήσω τόση ώρα.

Ο Jimin χαμογέλασε και μαζί του χαμογέλασε και ο Jungkook. Και μόνο από αυτήν τους την πράξη κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αίμα μου πάγωσε. Όλο αυτό δεν είναι τυχαίο.

"Ο Taehyung απλά προσπαθεί να κάνει κάτι. Κάτι καλό."είπε ο Jimin και τον κοίταξα σαν να μας έλεγε αίνιγμα.

"Δηλαδή;"μου ξέφυγε.

"Δεν μπορούμε να πούμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα συμβεί. Αλλά νομίζω ότι προς το παρόν πηγαίνει πολύ καλά."είπε ο Jungkook.

Κοίταξα προς το μέρος του Taehyung και της Jiwoo. Το μόνο περίεργο που έβλεπα ήταν ότι ήταν επικίνδυνα κοντά μεταξύ τους. Οπότε αυτό που ήθελε να πετύχει ο Taehyung... ήταν να την φέρει κοντά του; Κι έπειτα τι; Θα ζητούσε να γίνει η κοπέλα του;

Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει και το αίμα μου να σκορπίζεται σε όλα τα άκρα μου. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Ήταν το πρώτο μου φιλί. Κι εγώ; Τι ήμουν για εκείνον;

"Κι εμείς πότε θα μάθουμε;" ρώτησε η Ryujin ανυπόμονα.

"Μέχρι το τέλος της πενθήμερης θα έχετε μάθει σίγουρα."είπε ο Jimin και ο Jungkook έγνεψε.

Μέχρι το τέλος της πενθήμερης. Άρα κάτι θα γίνει στην πενθήμερη...

"Σήμερα το πρωί πριν κόψουν την συζήτηση τους με το που με είδαν άκουσα τον Hoseok να του λέει 'αυτό μπορείς να το κάνεις αν θέλεις στην πενθήμερη'."

Τα λόγια που μου είχε πει η Ryujin πριν λίγο καιρό στην τάξη ενώ ανοίγαμε το δέντρο επανήλθαν στο μυαλό μου και τα άκουγα ξανά και ξανά. Κοίταξα τον Hoseok δίπλα μου κι εκείνος με κοίταξε σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Μα ήξερα ότι κι εκείνος ήξερε τι συμβαίνει. Το σημερινό ήταν προγραμματισμένο καιρό τώρα και οι μόνες που δεν ξέραμε ήμουν εγώ και η Ryujin.

Ένιωσα την Ryujin να μου χαϊδεύει διακριτικά το πόδι κι εγώ την κοίταξα. Δεν είχε ιδέα τι είχα στο μυαλό μου μόλις τώρα. Μα ένα νέο κύμα οργής ξεκίνησε να κυριαρχεί μέσα μου. Μου έκρυβε όντως πράγματα κι ας το είχε αρνηθεί. Μου είχε πει ψέματα.

"Πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες δίπλα στο λιμάνι; Η μητέρα μου θέλει να δει πόσο έχει αλλάξει."είπε ο Jungkook και ο Jimin συμφώνησε.

"Όντως δεν είναι όπως παλιά. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει."παρατήρησε ο Jimin και σηκώθηκε πάνω παίρνοντας το κινητό του.

"Θέλω κι εγώ να βγάλω φωτογραφίεςςςς!"είπε ενθουσιασμένη η Ryujin "Y/n πάμε!"με τράβηξε από το χέρι.

"Δεν έχω τόση όρεξη παιδιά. Το φαγητό μου έχει πέσει βαρύ."είπα ψέματα και τράβηξα το χέρι του μακριά από αυτό της Ryujin.

Η Ryujin όπως και τα αγόρια με κοίταξαν με απορία. Ωστόσο, η Ryujin κατάλαβε τον λόγο που ήμουν έτσι.

"Μπορώ να κάτσω μαζί σου αν θες."προθυμοποιήθηκε.

"Όχι δεν χρειάζεται πήγαινε να βγάλεις φωτογραφίες. Φαίνεται πόσο το θέλεις."της είπα ειλικρινά μα στο βλέμμα της έβλεπα το δίλλημα.

"Πήγαινε θα κάτσω εγώ μαζί της."είπε ο Hoseok.

"Εσύ δεν θες να βγάλεις φωτογραφίες;"ρώτησε ο Jimin.

"Πέντε μερες εδώ θα είμαστε. Έχουμε χρόνο."είπε εκείνος αδιάφορα.

Οι υπόλοιποι έγνεψαν και σηκώθηκαν πάνω. Η Ryujin με κοίταξε διστακτικά μα εγώ της χαμογέλασα δείχνοντας της ότι όλα είναι μια χαρά.

Αφού έφυγαν κοίταξα πάλι τον Taehyung, ο οποίος πείραζε τα μαλλιά της Jiwoo με τα χέρια του κι εκείνη γελούσε προσπαθώντας να τον σταματήσει. Ο εκνευρισμός που επικρατούσε στο πρόσωπο του πριν είχε εξαφανιστεί. Φαινόταν λες και περνούσε την στιγμή της ζωής του.

Δάγκωσα το μάγουλο μου εσωτερικά και κοίταξα αλλου σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Ηλίθιε Taehyung!

"Λοιπόν;"άκουσα τον Hoseok δίπλα μου να λέει και γύρισα και τον κοίταξα.

Με κοιτούσε σοβαρός κι αμέσως αναρρωτήθηκα αν μου μιλούσε τόση ώρα και δεν τον άκουγα. Ξέδεσα τα χέρια μου αφήνοντας τα στα πόδια μου και τον κοίταξα προβληματισμένη.

"Τι συμβαίνει σήμερα και είσαι κακόκεφη;"συνέχισε με ενδιαφέρον κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου.

"Τι κρύβετε;"απάντησα στην ερώτηση του με ερώτηση και ήταν η σειρά του να με κοιτάξει προβληματισμένος.

"Τι εννοείς;"

"Ή μάλλον να το θέσω καλύτερα. Τι κρύβει ο Taehyung και δεν μας λέτε;"συνέχισα αγνοώντας την ερώτηση του.

Το βλέμμα του περιπλανήθηκε προς τον Taehyung κι έπειτα έπεσε πάλι σε μένα.

"Για εκείνον και την Jiwoo μιλάς; Δεν χρειάζεται να ανησυχείς Y/n κι εγώ σήμερ..."

"Και μην πεις καν στον κόπο να μου πεις ότι δεν ήξερες τίποτα και το έμαθες σήμερα γιατί ξέρω πολύ καλά ότι για κάτι ζητάτε στο σχολείο κάθε πρωί και κόβετε την συζήτηση όταν ερχόμαστε εγώ και η Ryujin. Κι εσύ συγκεκριμένα του είπες ότι αυτό που θέλει να κάνει μπορεί να το κάνει στην πενθήμερη. Τι κρύβετε;"ξαναρώτησα.

Ο Hoseok με κοίταξε ξαφνιασμένος χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Μόνο και μόνο από αυτή την αντίδραση ήξερα ότι τον είχα καταλάβει. Ο Taehyung σχεδίαζε να κάνει κίνηση με την Jiwoo στην πενθήμερη αλλά παρόλα αυτά δεν πτοήθηκε καθόλου να με φιλήσει πριν δύο μέρες. Και επίσης ενθάρρυνε εμένα και την Ruyjin να είμαστε ανοιχτές μαζί του και να του λέμε ότι θέλουμε ενώ ο ίδιος δεν μας είχε καν εμπιστοσύνη. Τι είδους φιλία ήταν αυτή; Για ποιο λόγο κάνει έτσι;

"Απλά με ενοχλεί το ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη Hoseok. Δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις."του είπα την μισή αλήθεια κουρασμένη πλέον.

"Y/n περίμενε, περίμενε, περίμενε. Νομίζω ότι έχεις κάνει λάθος. Όντως μιλούσαμε για τον Taehyung το πρωί όταν δεν ήσασταν εσείς αλλά..."δίστασε κάπως. "Βασικά πόσο καιρό το ξέρεις ότι μιλάμε;"είπε εκείνος κάνοντας την καρδιά μου να βουλιάξει.

Αν υπήρχε μία αμφιβολία ότι κάνω λάθος πλέον ήμουν σίγουρη ότι είχα δίκιο. Και ο Hoseok αυτή τη στιγμή προσπαθούσε να σώσει την κατάσταση χωρίς αποτέλεσμα φυσικά.

"Τουλάχιστον 2 εβδομάδες αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας."

"Τον έχεις ρωτήσει τι λέγαμε κάθε πρωί;"με ρώτησε κι εγώ έσμιξα τα φρύδια μου.

Τι εννοεί τώρα;

"Ναι και μου είπε ότι είναι η ιδέα μου και όλα καλά."του απάντησα.

Εκείνος ακούγοντας την απάντηση μου ακούμπησε τους αγκώνες του πάνω στο τραπέζι μπροστά μας και έφερε τις παλάμες του στο πρόσωπο του τρίβοντας το. Νόμιζα ότι άκουσα ένα 'Τι ηλίθιος Θεέ μου!' να βγαίνει από τα χείλη του αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Κι εγώ απλά τον κοιτούσα χωρίς να μπορώ να καταλάβω την αντίδραση του.

"Ξέρεις Y/n, δεν θα πω ότι έχεις δίκιο που έχεις νεύρα γιατί θα ακουστώ κακός αλλά νομίζω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να σκας για αυτό τώρα. Είμαστε σε διακοπές, μακριά από γονείς, μαθήματα και σχολείο. Οι φίλοι μας είναι εκεί και περνάνε καλά"είπε και έδειξε την Ryujin με τους δύο φίλοι μας οι οποίοι γελούσαν "κι εμείς καθόμαστε εδώ και χαλάμε την ζαχαρένια μας άδικα. Άσε τον Taehyung να κάνει ότι θέλει και κάνε κι εσύ ότι θες γιατί η ζωή είναι μικρή και η πενθήμερη μία." μου είπε αποφασιστικά και σηκώθηκε πάνω κρατώντας το χέρι μου τραβωντας με μαζί του.

"Δέχεσαι;"με ρώτησε και κάτι στη δυναμικότητα του με έκανε να χαμογελάσω.

Είχε δίκιο. Οι πενθήμερες είναι για να περνάμε καλά. Όχι για να αγχωνόμαστε για το αν ο Taehyung μας θέλει ή όχι.

Αλλά αυτό ήταν μια σκέψη που δεν ήμουν σίγουρη αν την εννοούσα ή αν προσπαθούσα να την πιστέψω μάταια.

"Δέχομαι!"είπα αποφασιστικά και κρατώντας το χέρι του σηκώθηκα πάνω.

Μαζέψαμε τα πράγματα μας και φύγαμε έχοντας ήδη πληρώσει πριν. Δεν γύρισα καν να κοιτάξω τον Taehyung βγαίνοντας από το εστιατόριο αλλά ένιωθα το βλέμμα του πάνω μας. Ωστόσο, το αγνόησα όπως έκανα άλλωστε από το πρωί.

-----

Μετά από μερικές ώρες και άπειρες φωτογραφίες εγώ και η Ryujin είχαμε γυρίσει ήδη στο ξενοδοχείο. Τα αγόρια είχαν αποφασίσει να κάτσουν παραπάνω έξω, μαζί με τον Taehyung, ο οποίος περιέργως σε κάποια φάση ξεκόλλησε από την Jiwoo και ηρθε σε μας. Μα εμείς θέλοντας να ετοιμαστούμε για το βράδυ επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας νωρίτερα.

Είχαμε ήδη κάνει μπάνιο, είχαμε φάει βραδινό, είχαμε ντυθεί, είχαμε βαφτεί και τώρα η Ryujin μου ίσιωνε τα μαλλιά με την ισιωτική της. Είχαμε συμφωνήσει να με κάνει πανέμορφη σήμερα. Αρχικά ήταν δική μου ιδέα όμως στον ενθουσιασμό της τρόμαξα. Ήταν το κομμάτι της άλλωστε. Ωστόσο, δεν μπορούσα να κάνω πίσω πλέον.

Τα αγόρια τα είδαμε στιγμιαία όταν ήμασταν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Όταν εμείς τελειώσαμε εκείνοι γύρισαν από την βόλτα τους. Κλασικά αργοπορημένοι αλλά ποιος θα τους κατηγορήσει; Υποσχεθηκαμε ότι θα συναντηθούμε μετά για να μαζευτούμε για το κλαμπ.

Κοίταξα την Ryujin. Τα μαλλιά της ήταν ανάλαφρες μπούκλες που έφταναν μέχρι τους ώμους της. Τα μάτια της τονίζονταν από μια ροζ σκιά και ένα μαύρο eyeliner, τα χείλη της ήταν κατακόκκινα και τα μάγουλα της είχαν μια ελαφριά ροζ απόχρωση. Είχε φορέσει ένα ροζ κολλητό, τιραντε φόρεμα τρεις παλαμες πάνω από το γόνατο που αναδείκνυε τις καμπύλες της με τον πιο απλό τρόπο.

Εγώ την άλλη εγώ είχα καφέ σκιά στα μάτια και μαύρο eyeliner και τα χείλη μου τονίζονταν από το μπορντό κραγιόν της Ryujin. Φορούσα ένα πράσινο φόρεμα με μακρυά μανίκια που ήταν στενό μέχρι τη μέση μου και άνοιγε μέχρι δύο παλάμες πάνω από τα γόνατα μου. Ταίριαζε τέλεια πάνω μου όταν το δοκίμασα την προηγούμενη εβδομάδα σε μια εξόρμηση μου με την Ryujin για ψώνια την προηγούμενη εβδομάδα που δεν γινόταν να μην το πάρω. Όπως είχε πει η Ryujin ταίριαζε με τα μάτια μου αναδεικνύοντας το χρώμα τους.

Ήμουν ικανοποιημένη με το πως έδειχνα και η Ryujin το ίδιο. Έλεγε ξανά και ξανά ότι κάνει μαγικά και ότι χαραμίζεται. Κι ακόμα κι αν στριφογύριζα τα μάτια μου κάθε φορά παιχνιδιάρικα ήξερα ότι είχε πολλές δυνατότητες αισθητικής.

Η πόρτα μας χτύπησε και ήμουν ήδη σίγουρη για το ποιοι ήταν απ' έξω.

"Κράτα λίγο."μου είπε η Ryujin δίνοντας μου την ισιωτική για να πάει να ανοίξει.

Το μαλλί μου ήταν σχεδόν έτοιμο. Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου για να συνειδητοποιήσω ότι σε ένα τέταρτο έπρεπε να είμαστε κάτω. Δεν είχαμε πολύ χρόνο.

Στο δωμάτιο μπήκαν τα αγόρια, τα οποία μπαίνοντας μέσα ξεκίνησαν τις κολακείες τους μα εγώ δεν απάντησα σε κανέναν. Το βλέμμα μου έψαξε τον Taehyung, ο οποίος με κοιτούσε ήδη. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε σε όλο μου το σώμα επιθεωρώντας κάθε λεπτομέρεια. Και ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα έκανε.

Όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν έσπασε την οπτική επαφή και κάθισε στην πολυθρόνα που υπήρχε στην άκρη του δωματίου και κοιτούσε προς το μέρος μου. Προφανώς και θα καθόταν εκεί. Τον έβλεπα και με έβλεπε μέσα από τον καθρέφτη μπροστά μου.

Η Ryujin πήρε την ισιωτικη από τα χέρια μου και συνέχισε την δουλειά της.

"Σε λίγα λεπτά είμαστε έτοιμες. Δεν χρειαζόταν να έρθετε μέχρι εδώ."είπε η Ryujin.

"Ναι αυτό είχατε πει και το μεσημέρι μα περιμέναμε αρκετή ώρα κάτω."είπε ο Taehyung.

Αν δεν με είχε εκνευρίσει ίσως να μην περίμενε τόσο σκέφτηκα.

Στριφογύρισα τα μάτια μου και από τα χείλη μου βγήκε αυθόρμητα ένα 'τσ'. Φυσικά αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από εκείνον, ο οποίος έσφιξε το σαγόνι του. Τώρα που δεν ήταν με την Jiwoo πάλι θυμωμένος ήταν.

"Τέλος πάντων. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να αργήσουμε. Y/n είσαι έτοιμη. Φοράμε παπούτσια και κατεβαίνουμε κάτω."είπε η Ryujin.

Σηκώθηκα από την καρέκλα που είχαμε βάλει μπροστά στον καθρέφτη και κάθισα στο κρεβάτι πιάνοντας τα μαύρα μποτάκια αστραγάλου μου με μικρό τακουνάκι. Η Ryujin επέμενε να πάρουμε κάτι πιο extreme αλλά ξέροντας ήδη ότι δεν θα το φορέσω ποτέ αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με μικρά βήματα.

"Y/n φωτιά είσαι σήμερα."με κολάκευσε ο Hoseok κι εγώ του χαμογέλασα κοιτώντας τον.

"Θα έλεγα το ίδιο και για σένα."του είπα κι εκείνος μου έκλεισε το μάτι.

"Κι εγώ;"παραπονέθηκε η Ryujin αν και ήδη είχε ακούσει πολλά κομπλιμέντα ενώ έμπαιναν μέσα τα αγόρια.

"Αν σε ματιάσουν και πέσεις στο δρόμο εγώ δεν σε μαζεύω."είπα χιουμοριστικά.

"Θα την μαζέψω εγώ!"είπε ο Jungkook και χαμογελασε πονηρά κάνοντας την Ryujin να κοκκινίσει.

"Ξεπετάχτηκε και ο Jungkook!"είπα σοκαρισμένη.

Αυτός υποτίθεται ότι ήταν ο πιο ντροπαλός της παρέας.

"Σου έχω πει να σταματήσεις να κάνεις παρέα με τον Jimin. Σε επηρεάζει."είπε ο Taehyung γελώντας.

"Μαθαίνεις από τον καλύτερο."είπε ο Jimin περήφανος αγκαλιάζοντας από τον ώμο τον φίλο του.

"Δεν μπορώ να ακούω άλλες ασυναρτησίες πια. Πάμε να φύγουμε."είπε ο Hoseok παραιτημένος.

"Πάμε, πάμε!"είπε η Ryujin και παίρνοντας τα μπουφάν μας, λεφτά, τα κινητά μας και τα κλειδιά του δωματίου μας ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε κάτω.

Ο Hoseok μου πρόσφερε το μπράτσο του για να κατέβω τις σκάλες κι εγώ πρόθυμα στηρίχτηκα πάνω του. Άκουσα τον Taehyung πίσω μας να ξεφυσάει μα δεν καταλάβαινα καν γιατί συμπεριφερόταν έτσι. Εκείνος το ξεκίνησε. Εκείνος το αποφάσισε.

Στην ρεσεψιόν είχαν ήδη ξεκινήσει να μαζεύονται αρκετοί μαθητές όπως και καθηγητές. Επικρατούσε αρκετή φασαρία καθώς όλοι ήταν ενθουσιασμένοι για το πρώτο μας βράδυ εδώ. Μέσα στο πλήθος το βλέμμα μου έπιασε την Jiwoo, η οποία είχε πιάσει το χέρι μιας φίλης της και περιέργως δεν είχε γυρίσει να κοιτάξει ούτε μια φορά προς το μέρος μας μα ούτε και ο Taehyung έδειχνε να ενδιαφέρεται για εκείνη. Τι είχε γίνει ξαφνικά; Κι εγώ γιατί χαίρομαι; Υποτίθεται ότι έχω τρομερά νεύρα.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε με τα παιδιά μέχρι να περάσει η ώρα μέχρι που μας φώναξαν οι καθηγητές για να μπούμε στο πούλμαν. Η αλήθεια είναι ότι έκανε αρκετό κρύο κι ας φορούσα μπουφάν και έπιασα πιο σφιχτά το μπράτσο του Hoseok. Από το πρωί είχε γίνει ο καλύτερος μου φίλος αν και πάντα του είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία. Ήταν μια κινούμενη πηγή ενέργειας και χαράς. Όταν ήσουν μαζί του ποτέ δεν βαριόσουν και πάντα γελούσες.

"Κρυώνεις;"με ρώτησε.

"Λίγο. Είναι μέχρι να μπούμε στο λεωφορείο."είπα.

Εκείνος έβγαλε το χέρι μου από το μπράτσο του και απόρρησα μήπως τον έκανα να αισθάνεται άβολα. Μα σύντομα πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους του φέρνοντας με πιο κοντά του.

Ήταν η πιο φορά που με αγκάλιαζε κάποιος άλλος εκτός από τον Taehyung ή την Ryujin. Και δεν ξέρω αν ήταν από το κρύο ή όχι αλλά ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε.

"Πολύ ανοιχτή είναι η Y/n σήμερα. Δεν την είχαμε συνηθίσει έτσι."σχολίασε ο Jimin περιπαιχτικά και ξαφνικά το βλέμμα όλης της παρέας ήταν πάνω μας ενώ περπατούσαμε προς το πούλμαν.

"Τι εννοείς; Απλά κρυώνω."είπα εγώ.

"Jimin μπορείς να μην πετάς μαλακίες!"είπε ο Taehyung ήρεμος ενώ κοιτούσε τον φίλο του απειλητικά.

"Αυτός τι έπαθε τώρα;"ρώτησε η Ryujin πιο πολύ τον εαυτό της αλλά αρκετά δυνατά για να την ακούσουν όλοι.

Ο Taehyung χωρίς να δίνει σημασία και χωρίς να δείχνει καμία πρόθεση να απαντήσει ανέβηκε στο πούλμαν. Η Ryujin τον ακολούθησε γρήγορα και πήγε κι έκατσε μαζί του. Εγώ κάθισα με τον Hoseok σε μια τετράδα και απέναντι μας κάθισε ο Jimin και o Jungkook.

Ωστόσο ήταν σαν να είχαμε χωριστεί σε δύο ομάδες καθώς η Ryujin και ο Taehyung ήταν λίγο πιο μακριά από εμάς.

"Εγώ φταίω που θέλω να ελαφρύνω το κλίμα."μουρμούρισε ο Jimin.

"Απλά περνάει μια φάση. Θα του περάσει."είπε ο Jungkook.

"Όχι Jungkook. Να περάσει οποία φάση θέλει μετά την πενθήμερη. Όχι τώρα. Χαλάει όλη τη διάθεση."παραπονέθηκε ο Jimin.

Και είχε δίκιο. Τα είχαμε κάνει και οι δύο χάλια. Και χωρίς να το θέλουμε έπαιρνε και τα παιδιά η μπάλα.

Ο Hoseok άλλαξε θέμα προσπαθώντας να σώσει την κατάσταση. Μα όσο κι αν προσπαθούσα να συγκεντρωθώ και να συμμετέχω στην συζήτηση που είχαν πιάσει τα αγόρια σχετικά με το κλαμπ ήμουν λίγο εκτός όταν ξεκίνησαν το θέμα για το τι θα πιουν. Το βλέμμα μου έπεσε στον Taehyung και την Ryujin και ενώ έβλεπα τον Taehyung να περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του αναρρωτήθηκα τι μπορεί να έλεγαν. Πάντως δεν φαινόταν καλή η κατάσταση. Μα ούτε κι εγώ ήμουν καλά.

Κατεβαίνοντας από το πούλμαν η μουσική από το κλαμπ έφτασε στα αυτιά μας. Ένιωθα ήδη ενθουσιασμένη που είχαμε την ευκαιρία να ξαναπάμε σε κλαμπ όλοι μαζί αλλά η αλήθεια είναι ότι η διάθεση μου είχε κατέβει αρκετά. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το δείξω προς τα έξω αυτό.

Μπήκαμε μέσα στο κλαμπ καθώς το κρύο ήταν τσουχτερό και αμέσως η μουσική που ακουγόταν ελαφριά όσο ήμασταν έξω γινόταν όλο και πιο δυνατή. Πιάσαμε ένα από τα τραπέζια που υπήρχαν μέσα και αφήσαμε πάνω τα μπουφάν μας ενώ ο Jimin πήγε να πάρει τις μπύρες μας καθώς μόνο αυτές επιτρέπονταν να δωθούν σε σχολείο.

Αφού είχαμε πλέον όλοι τακτοποιηθεί ο Jimin επέστρεψε δίνοντας από μια μπύρα στον καθένα μας κι εγώ έκανα νόημα στον Hoseok ότι θα του δώσω την δική μου μιας κι εγώ δεν την ήθελα έτσι κι αλλιώς. Εκείνος μου έκλεισε το μάτι και έγνεψε θετικά.

Η Ryujin μου έκανε νόημα να πάμε να χορέψουμε κι εγώ είδα ότι ήδη στο κέντρο του μαγαζιού το σχολείο μας είχε στήσει χορό. Μα πως το έκαναν αυτό; Ακόμα δεν ήρθαμε.

Παρόλα αυτά μη θέλοντας να είμαι στο οπτικό πεδίο του Taehyung ο οποίος με είχε φάει με τα μάτια του σηκώθηκα και κατευθύνθηκα μαζί της στο κέντρο. Ξεκινήσαμε να λικνιζόμαστε στο ρυθμό της μουσικής ενώ κάπου κάπου αναμειγνυόμασταν με άλλες παρέες και χορεύαμε μαζί τους. Περνουσα πολύ ωραία. Τόσο ωραία που σε κάποια φάση δεν ένιωθα τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί στο στομάχι μου από το πρωί και η ιδέα του Taehyung δεν ήταν το μόνο πράγμα που επικρατούσε στο μυαλό μου. Μα όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.

"Πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσετε."μου είπε η Ryujin και ακόμη κι αν δεν είπε πολλά είχα καταλάβει ήδη για ποιον μου μιλούσε.

Στριφογύρισα τα μάτια μου καθώς το σφίξιμο επανήλθε πάλι στο στομάχι μου. Μισούσα το ότι η κατάσταση μας με επηρέαζε τόσο πολύ.

"Τι σου είπε;"αναφέρθηκα στο γεγονός ότι μίλησαν μέσα στο πούλμαν.

"Όχι πολλά. Πάντως έχει τρομερά νεύρα μαζί σου."είπε απλά ενώ συνεχίσαμε να χορεύουμε μα ένιωθα ότι η διάθεση μου είχε ξεκινήσει να πέφτει πάλι.

"Εκείνος; Εγώ θα έπρεπε να είχα τρομερά νεύρα μαζί του. Εκείνος από το πρωί φέρεται ανώριμα. Όχι εγώ."είπα με πείσμα."Και γιατί παρακαλώ έχει νεύρα;"

"Είπε ότι δεν έχεις μπει στη διαδικασία να του μιλήσεις από το πρωί και δεν του έχεις πει καν το λόγο."μου εξήγησε.

"Το γεγονός του ότι έχει κολλήσει στην Jiwoo ενώ πριν δύο μερες με φιλούσε στην βροχή το προσπερνάει δηλαδή. Λογικό είναι να μην του μιλάω. Να του πω τι;"φώναξα εκνευρισμένη και δεν φάνηκε καθόλου περίεργο καθώς η μουσική ήταν ήδη δυνατή.

"Δεν ξέρω Y/n η κατάσταση μεταξύ σας είναι πολύ μπερδεμένη."είπε εκείνη ξεφυσώντας.

Η κατάσταση με εμένα και τον Taehyung είχε κουράσει όλη την παρέα και ειδικά την Ryujin στην οποία παραπονιέμαι από το πρωί. Το χειρότερο όμως είναι ότι στην ανάγκη μου να εκτονώσω τα νεύρα μου χαλούσα την διάθεση όλων. Και ένιωθα πολύ άσχημα για αυτό.

"Λοιπόν κοίτα."είπε και της έπιασα το χέρι ενώ πήγα πιο κοντά στο αυτί της για να με ακούει. "Ήρθαμε εδώ για να περάσουμε καλά. Δεν με νοιάζει τι θα κάνει ο Taehyung. Το θεμα μας έχει κουράσει όλους. Θα το λύσουμε μεταξύ μας αν τελικά φανεί να θέλει να μιλήσει. Ωστόσο, αυτή η εκδρομή είναι δική μας και περιμέναμε τόσο καιρό για να γίνει. Ας το ζήσουμε λίγο παραπάνω."της χαμογέλασα ξέροντας αμέσως ότι θα της φτιάξω την διάθεση.

Και σαν να είχα δίκιο μου χαμογέλασε κι εκείνη. Μα το ότι τα έλεγα στην Ryujin δεν σήμαινε ότι τα εννοούσα. Αλλιώς είχα ονειρευτεί αυτή την πενθήμερη. Και δυστυχώς ο Taehyung ήταν κομμάτι της. Μα τώρα δεν μιλάμε καν. Και δεν φταίω μόνο εγώ για αυτό.

Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω τις σκέψεις μου. Όχι μιζέρια πια Y/n.

Ενώ χορεύαμε με την Ryujin ένιωσα κάποια στιγμή δύο χέρια να τοποθετούνται στην μέση μου και αμέσως αναπήδησα χωρίς να το περιμένω. Είπαμε να χορέψουμε και με άλλα άτομα. Αλλά όχι τόσο κοντά κιόλας.

Γύρισα ενοχλημένη να κοιτάξω πίσω μου και ανακουφίστηκα που είδα τον Hoseok.

"Σε τρόμαξα;"ρώτησε κοντά στο αυτί μου γελώντας.

"Πιο πολύ με ξάφνιασες."είπα κι εκείνος πήρε τα χέρια μου από την μέση μου.

Συνειδητοποίησα ότι μαζί με εκείνον είχαν έρθει και τα υπόλοιπα αγόρια εκτός του Taehyung οποίος καθόταν μόνο του στον καναπέ.

"Τι έχει αυτός;"ρώτησα τον Hoseok δείχνοντας διακριτικά τον Taehyung και σταμάτησα να τον κοιτάω όταν το βλέμμα του ενώθηκε με το δικό μου.

"Απλά είπε ότι δεν έχει ακόμα διάθεση για χορό. Θα έρθει μετά."μου είπε εκείνος κι εγώ ανασήκωσα τους ώμους κάνοντας ότι δεν με ενδιαφέρει.

Ήξερα ότι στην πραγματικότητα απλά ήταν νευριασμένος αλλά δεν έδινα δεκάρα.

Ο Hoseok μου πρόσφερε το χέρι του για να χορέψουμε κι εγώ του το έδωσα χαμογελώντας. Με έκανε μια σβούρα πριν ξεκινήσει να χορεύει με τον πιο μοναδικό και όμορφο τρόπο που ξέρει μόνο εκείνος.

-----

Ύστερα από αρκετή ώρα χορού τα πόδια μου είχαν ξεκινήσει να πονάνε. Ο Jimin έριχνε αργά μια μπύρα στο στόμα της Ryujin, η οποία είχε γύρει το σώμα της προς τα πίσω. Ο Jungkook φαινόταν διασκεδασμένος ξέροντας ότι ο επόμενος θα είναι εκείνος και ο Hoseok είχε ήδη κοκκινήσει κι ας μην είχε μεθύσει ακόμη. Ήμασταν στο κέντρο του κύκλου μακριά από τους καθηγητές καθώς ξέραμε ότι το παιχνίδι μας δεν θα συνεχιζόταν για πολύ αν μας καταλάβαιναν.

Ο Taehyung καθόταν ακόμα στο τραπέζι κοιτώντας με συνεχώς με μία κόκα κόλα στο χέρι. Αν εκείνος δεν ήθελε να περάσει καλά δεν έφταιγα εγώ.

Είπα στον Hoseok ότι θα πάω μια στιγμή στην τουαλέτα θα επιστρέψω. Εκείνος έγνεψε θετικά πριν επιστρέψει την προσοχή του στους φίλους μας.

Έφυγα από κοντά τους και πήγα προς την τουαλέτα. Αφού άνοιξα την πόρτα ένιωσα το κρύο να καταβάλει. Δεν είχε καμία σχέση με το πως ήταν μέσα στο κλαμπ. Όλα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και ένιωσα το σώμα να αναρριγεί στην τόσο απότομη αλλαγή. Σκόπευα να ανανεώσω λίγο το κραγιόν μου και να φτιάξω λίγο τα μαλλιά μου καθώς με τόσο χορό δεν ήταν τόσο προσεγμένα. Θα ξαναέβγαινα έξω γρήγορα για να αποφύγω το καθόλου ευχάριστο κρύο και σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να πάρω και το μπουφάν μου μαζί.

Ωστόσο, το αίμα μου πάγωσε όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει πίσω μου και ύστερα κάποιος να κλείνει τον σύρτη ασφαλίζοντας την. Πριν προλάβω να αντιδράσω ένα χέρι με κόλλησε στον τοίχο και ένα επιφώνημα βγήκε από το λαιμό μου. Ύψωσα το βλέμμα μου κοιτώντας έκπληκτη το άτομο μπροστά μου.

"Θα σε ρωτήσω ηρεμα. Τι στο διάολο νομίζεις ότι κάνεις όλη μέρα;"με ρώτησε ο Taehyung μα τίποτα στη χροιά της φωνής του δεν φάνταζε ήρεμο.

________________________________

Αγαπημένες μου!

Τι κάνετε και πως είστε;

Εμένα η εβδομάδα μου ήταν πολύ κουραστική μπορώ να πω αλλά το περίμενα καθώς η πρώτη εβδομάδα μετά τις γιορτές είναι πάντα δύσκολη για όλους. Ωστόσο, παρά το διάβασμα της εξεταστικής που δεν μου άφηνε πολύ ελεύθερο χρόνο κατάφερα όχι μόνο να ανεβάσω πριν την εξεταστική αλλά ανέβασα και μεγάλο κεφάλαιο. Το επόμενο δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο παρόλα αυτά. Το γράφω όμως ήδη.

Για πείτε μου για το κεφάλαιο. Αρχικά να πούμε ότι έγιναν πολλά. Η Y/n ως γνωστόν δεν ήξερε πώς να φερθεί στον Taehyung, o Taehyung δεν της μιλούσε, μπήκε και μία Jiwoo μέσα και έκανε την κατάσταση πιο άβολη, η Y/n έχει υποψίες ότι αυτό που συζητούσε ο Taehyung με τα αγόρια ήταν για την Jiwoo, τώρα και οι δυο τους δεν μιλιούνται και γενικά έχουν γίνει όλα λίγο χάλια. Η πενθήμερη λοιπόν δεν εξελίχθηκε όπως περιμέναμε.

Όμως με βάση το τελευταίο κομμάτι θέλω να μου πείτε τι θα γίνει. Θα τα βρουν πιστεύετε; Και ποιος νομίζετε ότι έχει δίκιο;

Θα σας αφήσω κάπου εδώ για να πέσω για ύπνο. Καληνύχτα σε αυτές που θα το διαβάσουν τώρα. Όπως και να έχει όμως στέλνω σε όλες σας πολύ αγάπη μέχρι το επόμενο.

See you soon! (ελπίζω)❤️❤️❤️