Πωπω, αιώνες πέρασαν. Έπιασε αράχνες αυτό το βιβλίο.

~~~

Περπατάμε δίπλα δίπλα ο ένας στον άλλο και ένα ηλίθιο χαμόγελο είναι απλωμένο στο πρόσωπό μου χωρίς λόγο.

Βασικά, τι χωρίς λόγο; Υπάρχει λόγος.

Και στέκεται ακριβώς δίπλα μου χιχιχιχι.

<<Λοιπόν, πως και πέρασες να με πάρεις;>> ρωτάω και με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του.

Μα συγγνώμη κιόλας. Αυτούς τους τελευταίους δύο μήνες, ναι οκευ ήρθαμε αρκετά πιο κοντά από ό,τι ήμασταν νωρίτερα, αλλά αυτό... είναι λίγο παράξενο, σωστά;

Φανταστικοτέλειο, αλλά παράξενο.

<<Ήσουν στον δρόμο μου βασικά>> απαντάει και σταματάει απότομα. Με πιάνει από το χέρι για να σταματήσω και εγώ και κοντεύω να πέσω πάνω του αλλά χμ... κακώς δεν έπεσα πάνω του.

<<Τι-;>> πηγαίνω να πω αλλά αμέσως περνάει ένα ποδήλατο με μεγάλη ταχύτητα από δίπλα μου και παίρνω μια κοφτή ανάσα.

Όχι μόνο είναι φανταστικοτέλειος και ήρθε να με πάρει, με έσωσε και από βέβαιο θάνατο αυτού του ηλίθιου ποδηλάτη που βγήκε για ποδήλατο στις 7μιση το πρωί και οι τσίμπλες στα μάτια του μάλλον του εμπόδιζαν την όραση.

<<Τι ηλίθιος!>> μουρμουρίζει και με τραβάει, κρατώντας ακόμη το χέρι μου, για να περάσουμε τον δρόμο. <<Δεν βλέπει ότι έχει κόκκινο φανάρι;>>

Αααχχχ. Θέλω να τον πνίξω στα φιλιά ΑΑΑΑΑΑΑ.

Αναστενάζω δυνατά.

Και γυρίζει να με κοιτάξει.

<<Τι έγινε;>> ρωτάει και σταματάει μόλις φτάνουμε στο πεζοδρόμιο.

Τίποτα. Απλά είμαι λίγο ΛΙΙΙΙΙΙΓΟ, όσο πατάει ο ελέφαντας, ερωτευμένη μαζί σου χιχιχι.

<<Δεν έγινε κάτι>> νιώθω ότι έχω γίνει κόκκινη στα μάγουλα και το σιγουρεύω από το μικρό χαμόγελο που απλώνεται στα χείλη του.

Αν πεταχτούν και καρδούλες από τα μάτια μου, θα γίνω ρεζίλι.

<<Λοιπόν;>> ξαναρωτάω. Θέλω να σταυρώσω επίμονα τα χέρια μου όσο περπατάμε και προσπερνάμε την πύλη του σχολείου, αλλά χεχ. Δεν μπορώ.

ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

Το γεγονός ότι μου το κρατάει ακόμη και τώρα που μπαίνουμε στο προαύλιο του σχολείου και αρχίζουν να μαζεύονται παιδιά τριγύρω μας, με κάνει να θέλω να τσιρίξω από την χαρά μου.

Γιατί για να το κρατάει μάλλον κάτι σημαίνει.

Μάλλον με θέλει.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.

<<Τι λοιπόν;>> ρωτάει και κοιτάζει τριγύρω.

<<Γιατί ήρθες να με πάρεις; Το σπίτι μου είναι στην άλλη άκρη ενώ το δικό σου δύο τετράγωνα μακριά από το σχολείο>> λέω και αμέσως το μετανιώνω.

Τραβάει το χέρι του, απαλά μεν, αλλά το τραβάει.

Μήπως πρέπει να πάρω όρκο σιωπής και να μην ξαναμιλήσω ποτέ;

Μήπως πετάω μαλακίες όλη την ώρα και ο άνθρωπος μπούχτισε μαζί μου;

Μήπως είμαι χαζή;

Σταματάει πάλι μπροστά μου, απότομα και με κοιτάζει. Βρισκόμαστε σε λογική απόσταση, όχι τόσο κοντά όσο ήμασταν πριν και όσο θα ήθελα εγώ φυσικά.

<<Εντάξει. Με τσάκωσες!>> σηκώνει ψηλά τα χέρια του και γελάω. <<Απλά συνηθίζω να παίρνω τους φίλους μου το πρωί και να ερχόμαστε όλοι μαζί στο σχολείο. Αν σε ενόχλησε δεν το ξανακάνω...>>

Ωραία. Τώρα πως μπορώ να του πω ότι θέλω να έρχεται να με παίρνει με όποιον τρόπο θέλει;

Ιιιιι κακιές σκέψεις. Μακριά. Ξουξουξου.

<<Εμ όχι... δηλαδή ναι... αγκχ. Ναι, δεν έχω θέμα να έρχεσαι>> καταφέρνω να πω όταν επιτέλους βγαίνουν σωστά οι λέξεις από το στόμα μου. <<Χαίρομαι που το έκανες βασικά>> 

<<Ευχαρίστησή μου>> μου κλείνει το μάτι και τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γυρνάει να με κοιτάξει. <<Έχω Αγγλικά πρώτη ώρα, θα σε δω μετά;>> φωνάζει και γνέφω αρκετές φορές. Έπειτα εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο και χάνεται μαζί με τα άλλα παιδιά.

Πρέπει επειγόντως να μιλήσω σε κάποιον. Γιατί θα σκάσω.

[...]

<<Χάθηκες>> μου ψιθυρίζει η φίλη μου στο αφτί όσο η καθηγήτρια των Μαθηματικών λύνει μια από τις ασκήσεις που είχα για το σπίτι.

Η Έμιλυ είναι ένα από τα λίγα άτομα με τα οποία κάνω παρέα στο σχολείο. Γνωριστήκαμε πέρυσι, διότι εκείνη μετακόμισε στην πόλη μας και ήταν τόσο τυχερή που το πρώτο άτομο που γνώρισε ήμουν εγώ χεχ.

Αλλά δεν της έχω πει αρκετά πράγματα για μένα. Τα γκομενικά μου δηλαδή. Είμαι αρκετά δύσκολη στο να εμπιστευτώ κάποιον κάτι τόσο προσωπικό.

ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΤΕΤΟΙΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΝΤΑΞΕΙ;

Όμως νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσω έξω από τα δόντια. Είναι η κατάλληλη στιγμή. Μέσα στο μάθημα.

Της ψιθυρίζω όσα έχουν συμβεί δύο μήνες πριν, χωρίς πολλές λεπτομέρειες και με ένα διάλειμμα αφού η κάργια η καθηγήτρια ήθελε να σηκωθώ στον πίνακα και να λύσω μια εξίσωση γιατί "είμαι καλή στα μαθηματικά, αλλά το απλό καλή πρέπει να γίνει πάρα πολύ καλή, Αμέλια μου".

Ηλίθια μαθηματικά. Ηλίθια καθηγήτρια. Ηλίθιοι όλοι τους.

Το κουδούνι χτυπάει ακριβώς την στιγμή που ψιθυρίζω στην Έμιλυ ότι ο Στέφαν πέρασε σήμερα το πρωί και με πήρε από το σχολείο και Χριστέ μου... κοράκιασα τόση ώρα.

Σηκωνόμαστε όρθιες και μαζεύουμε τα πράγματά μας.

<<Δεν μπορώ να το πιστέψω!>> αναφωνεί ενθουσιασμένη. Χαμογελάω και βάζω τα στυλό στην κασετίνα μου. <<Ξεκάθαρα σου την πέφτει ο Στέφαν!!!>> σχεδόν φωνάζει και την τσιμπάω στο μπράτσο.

<<Τι είπαμε να μην μιλάς δυνατάααα;;;;>> ψιθυρίζω και την τραβάω από το μανίκι για να βγούμε από την τάξη.

Ναι, η Έμιλυ είναι φωνακλού. Της έχει βγει το παρατσούκλι αλλά ισχύει τόσο πολύ.

<<Συγνώμηηη>> ψιθυρίζει όσο περπάταμε προς τα ντουλαπάκια μας. <<Απλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Δηλαδή... ο Στέφαν; Είναι ο πιο ωραίος της τάξης...>> λέει και γνέφω.

Είναι ο άτιμος. Αααχχχχ.

<<Είχαν βγάλει την φήμη ότι είναι γκέι πάντως...>> λέει ξανά η Έμιλυ και γελάω.

Ναι, το θυμάμαι. Ένα διάστημα, μετά το πάρτυ του, δηλαδή μετά από εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκα μαζί του ααααχχχ, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ο Στέφαν είναι γκέι. Βέβαια, όλοι ξέρουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο γιατί:

Πρώτον: έχει κοιμηθεί με τα μισά κορίτσια του σχολείου. Χωρίς υπερβολή.

και δεύτερον: την φήμη την έβγαλε η Κιμ, γιατί όπως ακούστηκε εκείνη ήθελε να κάνει σεξ μαζί του και εκείνος ΠΡΟΦΑΝΩΣ και το αρνήθηκε. Η Κιμ νόμισε ότι είναι γκέι γιατί σύμφωνα με εκείνη "ποιος δεν θέλει να κάνει σεξ μαζί της;" αλλά όλοι ξέρουν ότι ο Στέφαν δεν ήθελε γιατί η Κιμ του έχει γίνει κολλιτσίδα και επίσης ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν την θέλει.

Φτάνουμε στο ντουλάπι μου και ξεκλειδώνω την κλειδαριά. Η Έμιλυ στέκεται δίπλα μου και ατενίζει τον χώρο. <<Με τον άλλο δεν μίλησες καθόλου; Λάικ, καθόλου καθόλου;>>

Ανοίγω το ντουλάπι μου και πετάω με δύναμη τα βιβλία μέσα. <<Τίποτα. Εδώ και δύο μήνες, τίποτα>>

<<Γιατί δεν του στέλνεις εσύ κάποιο μήνυμα; Μπορεί να συνέβη κάτι>> ανασηκώνει τους ώμους της και την κοιτάζω.

Από μέσα μου μετράω τα άτομα από την τάξη μου που είδα σήμερα και γενικά έβλεπα τους τελευταίους δύο μήνες. Αν όντως αυτός είναι από την τάξη μου, τότε δεν έχω ιδέα ποιος μπορεί να είναι. Κανείς δεν έλειπε για τόσο καιρό από το σχολείο.

<<Μάλλον δεν έγινε κάτι τραγικό>> κλείνω με αρκετή δύναμη το ντουλάπι μου και ο επιστάτης που στέκεται στην γωνία τρώγοντας το σαντουιτσάκι του μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά. <<Απλά μάλλον με γράφει>> γυρνάω και κοιτάζω και εγώ τον χαμό με τα παιδιά μπροστά μας.

Σχεδόν αμέσως εντοπίζω με το βλέμμα μου τον Στέφαν να μιλάει με την παρέα του ακριβώς δίπλα στην έξοδο κινδύνου και η επιθυμία μου να τρέξω και να τον χαιρετήσω είναι τεράστια. Τα αγόρια δίπλα του δεν έχω ιδέα ποιοι είναι. Αναγνωρίζω μόνο τον Ντύλαν, που δεν είναι στο ίδιο τμήμα με εμένα, αλλά είναι αρκετά γνωστή φυσιογνωμία.

Όσοι κάνουν παρέα με τον Στέφαν είναι γνωστοί σε όλο το σχολείο.

Παρατηρώ τον τρόπο που γελάει, που σπρώχνει τον Ντύλαν πάνω στον σκουπιδοτενεκέ, το πως διώχνει μια μύγα που τον περιτριγυρίζει ακόμη και το πως μασάει την τσίχλα του.

Είναι ωραίος. Αυτό είναι σίγουρο.

Αλλά... είναι για μένα;

<<Θα του στείλω μήνυμα>> πετάω ξαφνικά χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από τον Στέφαν.

<<Τι; Όντως;>> ρωτάει η Έμιλυ και γνέφω.

Ανοίγω ξανά το ντουλαπάκι και της ζητάω να με καλύψει από τον επιστάτη. Βγάζω βιαστικά το κινητό μου και το πρώτο που βλέπω είναι το μήνυμα που μου ήρθε το πρωί, την στιγμή που ήρθε ο Στέφαν να με πάρει.

Κάτσε.

Τι στο-;

Κοιτάζω την Έμιλυ και μετά ξανά το κινητό μου.

<<Τι έγινε;>> ψιθυρίζει.

<<Μου έστειλε μήνυμα>> απαντάω και γουρλώνει τα μάτια της. 

<<Ο...>>

<<Ναι>>

<<Και τι γράφει;>>

Ανοίγω το μήνυμα.

Εκνευριστικός:

"Αν θέλεις να μιλήσουμε, έλα στο καφέ απέναντι από το σχολείο σήμερα, μόλις τελειώσουν τα μαθήματα. Θα σε περιμένω."

Γουατ δε φακ.

~~~

*ξεσκονίζει τις αράχνες*

Ναι ναι γειά σας. Ήρθα. 

Δεν θα το αφήσω να αραχνιάσει ξανά το βιβλίο. Πρόμις χιχιχ.♥