Λοιπόν...

Πόσο βαρετά μπορεί να περάσει κάποιος απο το 1-10 σε ένα μπαράκι μαζί με έναν κούκλο που σου αρέσει υπερβολικά αλλά και μαζί με την παρέα του που συμπεριφέρονται σαν γουρούνια;;

Χμμμμ...

Πίνω μια γουλια από την μπύρα μου και κοιτάζω τριγύρω μου.

Το μπαράκι είναι πολύ γνωστό στη γειτονιά μου κυρίως για τα σφηνάκια που φτιάχνει ο Τζιμ ο μπάρμαν. Με το πρώτο κιόλας σφηνάκι γίνεσαι λιωμα.

Ο Στέφαν δίπλα μου πίνει τη δική του μπύρα ενώ ταυτόχρονα μιλάει με τον διπλανό του, που από ο,τι κατάλαβα τον λένε Μαξ ή Μαρκ ή Μαντ. Οι υπόλοιποι τρεις απέναντι έχουν ήδη δεχτεί την πρώτη γύρα από σφηνάκια του Τζιμ και μάλλον σε λίγο θα πέσουν ξεροί κάτω.

Ξεφυσαω.

Όχι μόνο 10. Μη σου πω 1000. Δεν περίμενα να βαριέμαι τόσο...

Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και στηρίζομαι στο τραπεζι σε μια προσπάθεια να περάσω λίγο παραγωγικά τον χρόνο μου σκρολαροντας σε όλα τα μέσα δικτύωσης.

<<Μη μου πεις ότι βαριέσαι>> ακούω τη φωνή του δίπλα ακριβώς στο αφτί μου και πετάγομαι μέχρι πάνω. Παραλίγο να ρίξω όλα τα ποτά αλλά τελευταία στιγμή το σώζω.

<<Εεε λίγο>> λεω προσπαθώντας να φανώ αστεία. Αλλά χεχ, δεν ειμαι.

Αφήνει το κινητό του και γυρνάει εξ ολοκλήρου προς το μέρος μου. <<Θες να πάμε έξω;>> Ρωτάει και γουρλωνω τα μάτια μου.

Ωχ...

Αυτό σημαίνει...

Ότι....ότι....

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!

<<Εμ γιατί μωρέ μια χαρά καθόμαστε εδώ χεχ>> λεω και γελαει.

Με πλησιαζει και το λαμπακι μεσα στον εγκεφαλο μου γινεται πιο κοκκινο και απο κοκκινο.

<<Μην αισθανεσαι αβολα, μωρε>> λεει και στηριζει το κεφαλι του στο τραπεζι εξακολουθωντας να με κοιταζει παιχνιδιαρικα.

Χαμογελαω σφιγμενη και πινω αλλη μια γουλια απο τη μπυρα μου.

<<Δεν αισθανομαι αβολα>>

<<Αισθανεσαι αβολα, Αμελια, σε καταλαβαινω>> ανακοινωνει και τον κοιταζω αυτη τη φορα εγω παιχνιδιαρικα.

<<Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω συνηθισει να βγαινω με τοσα πολλα αγορια, απο τους οποιους οι 3 εχουν γινει λιωμα με ενα μονο σφηνακι...>> του δειχνω τους τρεις γαιδαρους που προσπαθουν να σταθουν στα ποδια τους στηριζομενοι ο ενας στον αλλο. <<ο αλλος ειναι κολλημενος στο κινητο του και ΑΛΗΘΕΙΑ δεν θελω να ξερω τον λογο>> του δειχνω τον διπλανο του που αν καταλαβαινω σωστα απο τις εκφρασεις του μαλλον βλεπει καποια τσοντα. <<...και αυτον με τον οποιο κοιμηθηκα στο ιδιο κρεβατι στα γενεθλια του, ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ οτι δεν καναμε τιποτα>> τον δειχνω και ξεσπαει σε γελια.

<<Εχεις ενα δικιο, λογικο να αισθανεσαι αβολα>> γελαω και εγω με τη σειρα μου και ανακαθομαι στην καρεκλα.

Κοιταζω διακριτικα το κινητο μου και περα απο τα συνηθισμενα μηνυματα μιας ομαδικης στην οποια ειμαι μελος χωρις να το θελω, δεν υπαρχει ουτε ενα μηνυμα απο τον...Αγνωστο.

Τοσο πολυ δεν ενδιαφερθηκε να επικοινωνησει μαζι μου; 

Αναστεναζω απεγνωσμενη και κατεβαζω μια μεγαλη γουλια απο την μπυρα μου. <<Περιμενεις καποιο μηνυμα;>> ρωταει ο Στεφαν. Με τσακωσε μαλλον που ειδα το κινητο μου και ξεφυσηξα τοσο εντονα.

<<Μπα>> 

<<Ο... φιλος σου; Αυτος που δεν ηρθε; Σου ειπε τον λογο;>> 

Ωραια τι να του πω τωρα; Οτι ακομη και αυτος ο αγνωστος που υποτιθεται οτι εδειξε ελαχιστο ενδιαφερον για την υπαρξη μου, με εγραψε στα παλια του τα παππουτσια; Ή οτι τοσο καιρο προσπαθω να συναντηθω μαζι του, αλλα ποτε δεν εμφανιζεται;

Κουναω το κεφαλι μου. <<Υποθετω οτι ειχε δουλειες>> λεω μονο για να μην δωσω περισσοτερη εκταση στο θεμα. 

<<Ειναι βλακας>> λεει αποτομα και κανει νοημα στη σερβιτορα να φερει αλλο ενα μπουκαλακι μπυρα.

<<Δεν ειναι>> προσπαθω να τον υπερασπιστω, χωρις λογο. Ειναι βλακας, αλλα δεν τον ξερει για να τον λεει ετσι.

Γιατι, δηλαδη, εσυ τον ξερεις ας πουμε;

...

<<Ειναι>> επιμενει <<Μονο και μονο που σε αφησε να περιμενεις, ειναι βλακας>> λεει και νιωθω οτι το προσωπο μου κοκκινιζει.

Οπα

Αυτο δεν το περιμενα.

<<Ε-ευχαριστω, μ-μαλλον>> ψιθυριζω και κουναει το κεφαλι του. <<Εμ... Παω για λιγο εξω, θα επιστρεψω σε ενα λεπτο>> του λεω αλλα πριν προλαβει να αντιδρασει, αρπαζω το κινητο μου και σχεδον τρεχω προς την εξοδο.

Δεν θα το αφησω ετσι.

Κανεις δεν θα με κοροιδευει εμενα.

Αλλα σωστα, ειμαι ηλιθια. Ηλιθια! Εμπιστευτηκα εναν μαλακα που δεν τον ξερω καν. 

Με βουρκωμενα ματια, βρισκω την επαφη του στο κινητο μου και διαβαζω τα τελευταια μηνυματα που ανταλλαξαμε.

"Ελπιζω τουλαχιστον να ρθεις" αυτο του ειπα αν και απο μεσα μου ελεγα οτι φυσικα και θα ρθει.

Εκεινος ειχε πει οτι επιτελους επρεπε να συναντηθουμε. Και να που αποδειχτηκε οτι δεν εχει τα κοτσια ουτε να με βρει.

Αρχιζω να πληκτρολογω χωρις να σκεφτομαι τις συνεπειες.

"Ειμαι ηλιθια. Παρα πολυ ηλιθια που σε πιστεψα. Αλλα δεν φταις εσυ. Φταιω εγω, που νομιζα οτι οντως...οντως ηθελες να ρθεις να με συναντησεις και επιτελους, γαμωτο, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να καταφερουμε να μιλησουμε απο κοντα. Τοσο καιρο μιλαμε με μηνυματα και ηξερα -ή βασικα νομιζα- οτι κατι μας συνεδεε. Μπορει να γινομασταν φιλοι, μπορει και κατι παραπανω, ποτε δεν ξερεις. Σου ειπα τι νιωθω και εσυ τι εκανες; Με απεφευγες για μια εβδομαδα. Μου ζητησες ΕΣΥ να συναντηθουμε για να τελειωνει ολο αυτο και τι εκανες; Δεν εμφανιστηκες... Τι νομιζεις γαμωτο; Οτι ειμαι ενα παιχνιδακι για σενα; Νομιζεις οτι δεν εχω συναισθηματα; Ή οτι ειμαι μια αφελης μαθητρια που πιστεψε τον πρωτο μαλακα που της εστελνε μηνυματα;"

τα δακρυα μου κυλανε πια στα μαγουλα μου. Πρωτη φορα γραφω τοσο μεγαλο μυνημα πνιγμενη στα δακρυα.

"Ειμαι ομως. Γιατι οσο κουλη και αν ηταν η πρωτη μας συζητηση, εξακολουθουσα να σου μιλαω και να σου εμπιστευομαι πραγματα που δεν τα ξερει κανενας. Σου ειπα ακομη και ποιος μου αρεσει, αν ειναι δυνατον! Η ζωη μου εχει δειξει οτι δεν πρεπει να εμπιστευομαι τους παντες και εσυ εισαι ΤΡΑΝΟ παραδειγμα σε αυτο. Δεν θελω να μου ξαναστειλεις. ΠΟΤΕ. Κανε σαν να μην υπηρξα ποτε για σενα. Γιατι για μενα πλεον δεν υπαρχεις" 

Σκουπιζω βιαστικα τα δακρυα μου και κοιταζω την εισοδο για να μην με δει κανενας.

Στελνω γρηγορα αυτο το μηνυμα και βαζω αμεσως το κινητο στην τσεπη μου.

Μενω λιγο ακομη εξω προσπαθωντας να ηρεμισω και να πεισω τον εαυτο μου οτι πρεπει να ξεχασει ο,τι εγινε.

Ακουω τον ηχο ενος μηνυματος, αλλα δεν ειμαι σε θεση καν να το διαβασω. Κι αλλο. Κι αλλο. Χριστε μου ποσα θα στειλει;

Αφηνω το κινητο μεσα στην τσεπη μου και με μια μεγαλη ανασα γυρναω για να μπω μεσα.

Το σωμα του Στεφαν συγκρουεται με το δικο μου και παραλιγο να πεσω κατω. Με κραταει σφιχτα και εν τελει πεφτω πανω του.

<<Συγνωμη>> του λεω και κοιταζω κατω. <<Δεν σε ειδα>>

<<Εγω συγνωμη. Ανησυχησα. Εκανες αρκετη ωρα και νομιζα οτι εφυγες>> χαμογελαει λιγακι και κουναω το κεφαλι μου.

<<Οχι... εμ... μιλουσα με τη μαμα μου.>> προσπαθω να δικαιολογηθω αλλα ειμαι η χειροτερη ψευτρα.

Κουναει το κεφαλι του.

<<Η αληθεια ειναι οτι πηγε λιγο αργα και θελω να παω σπιτι>> λεω αφου κοιταξω το ρολοι μου.

<<Θες να σε παω;>>

<<Οχι, οχι ευχαριστω>> τον κοιταζω στα ματια και μου φαινεται οτι κατι παει στραβα. Οση ωρα ημασταν μεσα με κοιτουσε και τα ματια του ελαμπαν. Τωρα...τωρα γιατι φαινεται θλιμμενος;

<<Και... εμ ευχαριστω και για τη μπυρα>> του λεω και γνεφει θετικα. <<Καληνυχτα>>

<<Καληνυχτα>> απανταει και γυρναω προς την αντιθετη πλευρα. Πριν προλαβω να προχωρησω 10 μετρα ακουω ξανα τη φωνη του.

<<Ποτε δεν ησουν παιχνιδακι για μενα>> λεει δυνατα και με κανει να σταματησω. Γυρναω να τον αντικρισω αλλα τον βλεπω να μπαινει μεσα σχεδον τρεχωντας.

~~~

Εεεεεειιιιι

Ωπ τι γινεται παιδακια;;;;

Ελπιζω να σας αρεσεεεε♥

Τα λεμε στο επομενο, συντομα♥

2ο account στο wattpad:

Instagram: riri_zoits

Instagram ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ για το Wattpad: @itsria_wp

Btw εκεί ⬆️ είναι και τα στορυ και γενικά θα βρεις πολλά πράγματα για τις ιστορίες μου. Αν θες τσεκαρε τα και τα δύο και ακολούθησε με❤️