Wczepiona w granit twojego ciała,
rzeźbiony trudem napiętych mięśni
i wobec ich siły – zbyt nieśmiała,
wsłuchuję się w szept kamiennych pieśni.

W sercu podziurawionym drzazgami
drzemią nuty pachnące żywicą,
cicho szepczące do mnie słowami,
co nigdy ust twoich nie zaszczycą.

Kuloodporny pancerz z kamienia
pękł pod kruchą osłoną nagości,
a wszystkie łzy i niedomówienia
zagłuszyła melodia bliskości.

Świt jest już blisko, więc chłonę ciebie
dopóki mogę zrozumieć ciszę.
Bo kiedy zniknie cień snu na niebie
przez mur pozoru cię nie usłyszę.