Siedmioma grzechami głównymi w Kościele katolickim są: chciwość, pycha, zazdrość,
gniew, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, nieczystość i lenistwo. Satanizm nakłania do
folgowania sobie w każdym z tych "grzechów", ponieważ wszystkie one prowadzą do
psychicznego, umysłowego i emocjonalnego zadowolenia.
Satanista wie, że nie ma nic złego w tym, że jest się chciwym, ponieważ oznacza to tylko,
że chce on mieć więcej niż obecnie posiada. Zazdrość oznacza spoglądanie z uznaniem na to,
co mają inni, i pragnienie posięścia podobnych rzeczy samemu. Zazdrość i chciwość są siłami
motywującymi ambicję - a bez ambicji niewiele ważnych spraw można osiągnąć.
Nieumiarkowanie w jedzeniu jest po prostu jedzeniem więcej niż potrzeba, aby utrzymać się
przy życiu. Gdy przejadasz się aż do otyłości, kolejny grzech - pycha - skłoni cię do starań o
taki wygląd, dzięki któremu odzyskasz szacunek dla siebie.
Każdy, kto kupuje sobie jakieś ubranie w innym celu niż przykrycie swojego ciała i
zabezpieczenie przed żywiołami, popada w pychę. Sataniści często spotykają się z
szydercami, którzy utrzymują, że noszenie ozdób nie jest potrzebne. Należy jednak
udowodnić tym przeciwnikom ozdóbek, że spośród kilku rzeczy, jakie mają na sobie, nie
wszystkie służą tylko zapewnieniu im ciepła. Nie ma osoby na świecie, która całkowicie
wyzbyła się ozdób. Satanista udowadnia, że każdy ornament na ciele tego, który nimi gardzi,
dowodzi, że również on popełnia grzech pychy. Bez względu na to, jak wygadany cynik
próbuje w swoich intelektualnych rozważaniach wykazać, że jest mu to obce, wciąż nosi na
sobie dowody pychy.
Niechęć do porannego wstawania oznacza dopuszczanie się grzechu lenistwa, a jeśli do tego
leży się w łóżku wystarczająco długo, istnieje możliwość popełnienia kolejnego grzechu -
pożądania. Posiadanie najbardziej emocjonującego pragnienia seksualnego oznacza, że jest
się winnym grzechu pożądania. W celu zapewnienia utrzymania ludzkiego gatunku natura
stworzyła pożądanie jako drugi najsilniejszy instynkt, zaraz po instynkcie
samozachowawczym. Zdając sobie z tego sprawę, Kościół katolicki stworzył cudzołóstwo
jako "grzech pierworodny". W ten sposób utwierdza wszystkich w przekonaniu, że nikt nie
może uniknąć grzechu. Sam fakt naszego istnienia to wynik grzech - grzechu pierworodnego!
Najsilniejszym instynktem wszystkich żywych istot jest instynkt samozachowawczy, który
doprowadza nas do ostatniego z siedmiu grzechów głównych - gniewu. Czyż nie winniśmy
uznawać, że nasz instynkt samozachowawczy budzi się, gdy ktoś nas zrani, że wpadamy w
gniew, aby obronić się przed kolejnym atakiem? Satanista wyznaje motto: "Jeżeli ktoś uderzy
cię w policzek, trzaśnij i jego!" Nie pozostawaj dłużnym za: wyrządzone ci zło. Bądź jak lew
na drodze - niebezpieczny nawet wówczas, gdybyś miał zostać pokonany!
Ponieważ naturalne instynkty człowieka prowadzą go do grzechu, wszyscy ludzie są
grzesznikami, wszyscy grzesznicy zaś idą do piekła. Skoro każdy idzie do piekła, to znaczy,
że spotkasz tam wszystkich swoich przyjaciół. Niebo musi by zatem zamieszkane przez jakieś
raczej dziwne istoty, zabiegające o znalezienie się w miejscu, gdzie będą przez całą
wieczność brzdąkać na harfach.
"Czasy się zmieniły. Religijni przywódcy nie głoszą już, że całe nasze naturalne życie jest
grzechem. Nie uważamy już, że seks to coś nieczystego - lub że duma z siebie przynosi wstyd
- lub że złem jest chęć posiadania rzeczy, jakie inni mają". Oczywiście, że nie, czasy się
zmieniły! "Jeżeli chcesz na to dowodu, wystarczy popatrzeć, jak bardzo liberalne stały się
Kościoły. Z jakiego powodu praktykują wszystkie te rzeczy, które są zgodne z twoimi
własnymi wierzeniami".
Sataniści przez cały czas słyszą te i podobne twierdzenia i z całego serca się z nimi
zgadzają. ALE skoro świat aż tak się zmienił, to w jakim celu trzymać się umierającej wiary?
Jeżeli wiele religii zaprzecza swoim własnym pismom, ponieważ są przestarzałe, i hołduje
filozofiom satanizmu, dlaczego nie nazwać tego właściwym imieniem - satanizm? Z całą
pewnością byłoby w tym o wiele mniej hipokryzji.