Nanatili ang katahimikan matapos kaming yumuko ni Niño sa principal namin para i-grant ang petition. Ilang segundo pa ang lumipas bago namin narinig na tumugon si Ma’am Minerva, we just stayed at our current position until she spoke about that matter.

“Sige, pasakyon ko nimo sa Sinulog sa Carcar. Kini ang katapusang higayon sa dance troupe nga akong ihatag kanimo.” (Fine, I’ll let you compete at the Sinulog sa Carcar. This is the one last chance of the dance troupe that I’ll give to you.) Nanlaki ang mga mata naming dalawa ni Niño at kapwa kami nagkatinginan.

We both stood straight and we couldn’t believe what just happened, I proceeded to speak to clarify anything that need to be clarified. Si Niño na ang nanguna sa pagsasalita dahil hindi pa rin ako makapaniwala sa sinabi ni Ma’am Minerva ngayon-ngayon lang din.

“Ikaw ba gyud?” (Are you really?) panimula ni Niño.

“Husto ang imong nadungog. Tungod kay miinsister mong duha nga moapil, tugotan nako ang Bayambang Cultural Dance Troupe nga makausa pa.” (You heard it right. Since the two of you insisted on competing, I’ll let Bayambang Cultural Dance Troupe have a go once more.) Kapwa kami napanganga ni Niño sa narinig namin.

“Apan kini ra ang imong kahigayonan nga makigtigi, ang Sinulog sa Carcar karong Oktubre mao nga mas maayong pag-recruit og mga bag-ong miyembro. Nabatian ko ang balita nga madamo nga katapo sang tropa—lakip ang banda, ang nag-untat.” (But this is your one and only chance to compete, Sinulog sa Carcar will be on October so better recruit new members. I heard the news that many members of the troupe—including the band, quit.) Kapwa kami napatango ni Niño sa sinabi ni Ma’am Minerva dahil totoo naman ’yon.

“Akong balikon, kini ra ang imong kahigayonan nga makatigi sa Sinulog sa Carcar. Kung mapildi kayo, dili na nako tugotan nga kini nga eskwelahan makigkompetensya pag-usab. Busa, pamatud-i nga sayop ang akong gipaabot.” (I repeat, this is your one and only chance to compete at Sinulog sa Carcar. If you loose, I will never be allowing this school to compete once more. So, prove my expectations wrong.) She once again stated.

“Alang kanimo, Mister De Jesus, nagsalig ako kanimo. Manghinaut ko nga dili ka mahimong Niño sama sa miaging tuig, nanghinaut ko nga kining akong mga binuang nga buhat dili makadala niining eskwelahan ngadto sa kaulawan sa makausa pa.” (As for you, Mister De Jesus, I’m keeping my hopes on you. I hope that you’ll not be the Niño like last year, I hope that this act of foolishness of mine doesn’t drag this school into humiliation once more.) Saad pa niya, dito na ’ko tumugon habang nakangiti.

“No, Ma’am Minerva, isulat na po natin sa tubig ang nangyari no’ng isang taon. We’ll make sure that you’ve made the right decision even though you think that it was nonsense.” Si Niño muli ang nagsalita, rito ay halos maiyak na siya dahil sa mga nangyayari.

“Palalampasin ko ang behavior mo towards me kanina, Mister De Jesus. Pero kapag inulit mo pa ’yon sa harap ko o kahit sinong may authority rito sa St. Teresa, ’di ako mag-aatubiling patalsikin ka sa eskuwelahang ito.” Pagbabanta naman ni Ma’am Minerva sa kan’ya, seryoso namang tumango si Niño sa principal namin.

“Salamat sa imong oras, Ma’am Minerva, mamalik na ta sa klase.” (Thank you for your time, Ma’am Minerva, we’ll be going back to class now.) I broke the intense vibe already and I decided to draw Niño put of the principal’s office.

Hindi nga nagtagal ay nagpaalam na kami sa principal at lumabas kami sa office niya, kapwa kami naglakad ni Niño sa hallway pareho kaming ’di makapag-salita dahil sa kabigla-biglang nangyari sa office ni Ma’am Minerva. Saglit pa’y pinutol na ni Niño ang katahimikan sa ’ming dalawa habang naglalakad kami sa ngayon ay mala-seminteryong hallway.

“Daghang salamat... Niña.” (Thank you very much... Niña.” I heard Niño spoke, I looked at him and I smiled.

“Dili, ikaw ang kinahanglan nga pabilhan. Ang imong mga paningkamot dili matupngan kon itandi sa akong gibuhat.” (No, it’s you who needs to be appreciated. Your efforts are incomparable compared to what I did.) I stayed humble, nakita ko namang napahagikgik siya.

“You’re a strange person, I wanted to know more about you.” (You’re a strange person, I wanted to know more about you.) Nanlaki ang mga mata ko at napatigil ako sa paglalakad, napayuko ako. Napapikit ako at tinakpan ko ang bibig ko dahil nararamdaman kong nag-iinit ang muka ko.

Am I nervous? Bakit? Para sa’n ako nini-nerbiyos?

“Naa bay problema, Niña?” (Is there something wrong, Niña?) Narinig kong nagtanong si Niño kaya kaagad akong bumalik sa karaniwan kong postura, I shivered even more when he approached me. Malayo na rin kasi ang agwat namin dahil tumigil ako sa paglalakad kanina.

“Dili, wala kini.” (No, it’s nothing.) I forced myself to smile, even so, I feel... this way.

“Bilang pagtanaw ko ng pasasalamat sa ginawa mo, tinatanggap nakita sa dance troupe. Maraming salamat, kung ’di dahil sa ’yo, baka rejected nanaman ang petition ko. And... baka na-expell na rin ako ’cause I badmouthed Ma’am Minerva earlier, hindi ko na-control ang temper ko.” Mas lalo pa ’kong nagulat sa narinig ko mula kay Niño.

“Talaga ba?! Tanggap na ’ko?!” I excitedly asked, nakangiti namang tumango si Niño kaya kaagad akong nagtatalon nang dahil sa tuwa.

“Thank you very much! Thank you, thank you!” I exclaimed in joy. Sa sobrang tuwa ko ay bigla-bigla ko na lang nayakap si Niño nang walang pasabi.

Pati ako ay nagulat sa ginawa ko.

“Umn... pasayloa ako, wala nako tuyoa!” (Umn... I’m sorry, I didn’t mean to do that!) bulalas ko. Kaagad akong humiwalay sa pagkakayakap kay Niño  at napakamot ako sa ulo ko.

“Interesante ka nga tawo, Niña.” (You’re an interesting person, Niña.) Napaiwas ako nang tingin nang sabihin ’yon ni Niño, napatawa pa siya dahil sa ikinikilos ko.

I just let it slip and I hurriedly walked to our classroom, sinabayan niya naman ako sa paglalakad at nang narating namin ang pinto ng classroom namin ay namataan naming nagklaklase na si Ma’am Ques.

Parehas kaming napahinto ni Niño sa harap ng pinto habang pinagtitinginan kami ng buong klase at ng adviser namin. Nakakahiya—oo nakakahiya! Hindi ko alam ang gagawin ko, parang gusto kong magpalamon na lang sa lupa ngayon!

“Mister De Jesus, Miss Fernando, usa ka oras nga ulahi ka! Asa ka gikan?!” (Mister De Jesus, Miss Fernando, you’re an hour late! Where have you been?!) sigaw ni Ma’am Ques. Mas ikinagulantang naming dalawa ni Niño ’yon, Ma’am Ques is really getting her nerves up.

“Hindi kayo makasagot?! Sa’n kayo galing?! Anong ginawa niyo’t late kayo sa klase ko?!” sunod-sunod na tanong niya. Napayuko na lang ako, but I noticed Niño looking at Ma’am Ques like it was nothing.

Natatakot siya pero kalmado rin siya.

“We just took some important matters, Ma’am Ques.” Niño formally responded, tinaasan lang siya ng kilay ni Ma’am Ques na para bang hinuhusgahan niya ang pagkatao nito.

“We went to the principal’s office for the Niño’s—” napatigil ako sa pagsasalita nang bigla kong marinig si Niño na sumabad.

“Indeed, for some important matters.” Ngiti niya, napahinga na lang nang malalim si Ma’am Ques at tumango siya.

“Sige, sige ug adto sa inyong tagsa-tagsa ka lingkoranan. Di ko gusto nga ma-late na sab mong duha sa akong klase. Labi na, ang akong klase kay sa unang periodiko sa buntag.” (All right, go ahead and proceed to your respective seats. I don’t want you two to be late on my class again. Specially, my class is in the first period of the morning.) Tumango na lang kaming dalawa ni Niño, we walked to our classroom and we proceeded to our seats.

No’ng maka-upo na ’ko sa armchair ko’y Nakita kong pinagtitinginan ako nila Joseph at Mary, natitiyak kong may iniisip nanaman ’tong dalawang ’to na kung ano mang bagay na ’di naman makabuluhan or whatever.

“Now, class, proceeding to our next topic, we’ll talk about...” Huminga ako nang malalim at nakinig ako sa lesson ni Ma’am Ques sa English, inilabas ko ang libro ko mula sa dala kong bag at nakinig na lang ako.

Iniisip ko rin kung bakit pinigilan ako ni Niño kaninang sabihin na pinayagan na muli ang dance troupe na mag-compete sa Sinulog sa Carcar. There are many reasons that I could think of, actually. I just hope that Niño is going to do his best to be a better ace for the school’s dance troupe.

Lalo na ngayong... kasali na ’ko sa dance troupe nila.