First thing in the morning period, I’m glad to see Niño here in our class with his normal self. That anti-social one. Ngumiti na lang ako nang napansin ko siyang umupo sa armchair niya, itinugon ko ang atensiyon ko ngayon sa mag-uumpisa nang klase ni Ma’am Ques sa ’min sa English.

After a while, pinakawalan na kami ni Ma’am Ques dahil natapos na Ang first half ng morning period. Nang makalabas si Ma’am Ques ay tumayo na ’ko sa upuan ko at nagdesisyon akong pumunta kay Niño dala ang isinulat kong prompt ng concept na naisip ko para sa dance number na gagawin ng Bayambang.

“Niño...” I called him, dahan-dahan siyang bumaling sa ’kin at Ang seryoso niyang muka ay pinalitan niya ng isang malumanay na ngiti.

“Unsa man, Niña?” (What is it, Niña?) he asked me with a smile. Bago ako tumugon sa tanong niya ay huminga muna ako nang malalim, inilabas ko ang prompt na isinulat ko. I then handed Niño the paper, I noticed that he was a bit confused—I was expecting that reaction.

“Unsa ni?” (What’s this?) he confusedly asked. Tumango muna ako bago ako sumagot sa kan’ya.

“Usa ka prompt sa konsepto nga akong gihimo para sa among dance number, gusto lang unta ko makatabang nimo sa paghuna-huna sa concept kay murag busy kaayo ka lately para naa kay oras.” (A prompt of the concept I made for our dance number, I just wanted to help you think about the concept because you seem too busy lately to even have time.) Sagot ko naman.

“Usa ka prompt alang sa konsepto, ingon nimo? Salamat... makagamit ko ug tabang. Salamat sa paghimo niini.” (A prompt for the concept, you say? Thanks... I could use some help. Thanks for making this.) Pasimple lang siyang ngumiti, he looks relieved. Hanggang ngayo’y ’di pa rin siya nakaisip ng concept? That’s quite odd.

“Wa pa ka makahuna-huna og konsepto hangtod karon, Niño?” (You haven’t thought of a concept until now, Niño?) tanong ko rin kay Niño sa naguguluhang tono. Nakita ko naman siyang huminga nang malalim at dahan-dahan siyang tumango.

“Pasayloa ko kung sa imong hunahuna gibuhat nimo ang tanan nga trabaho, daghan na ako nga giatubang karong bag-o... pasensya, Niña.” (I’m sorry if you think that you’re doing all the work, I’ve been dealing with a lot lately... sorry, Niña.) My eyes widened when he apologized, dali-dali ko naman siyang sinaway sa sinabi niya.

“Unsa? Dili! Dili ko kana nga paagi, gusto lang nako nga tabangan ka sa among troupe kay trabaho pud nako ingon co-leader! Wala koy tuyo niana!” (What? No! I don’t mean it that way, I just wanted to help you out on our troupe because it’s also my job as a co-leader! I didn’t mean it that way!) pagtanggi ko.

Niño just frowned and he looked down the desk while reading the concept I wrote on the paper I gave him. Seconds later, he smiled again and he looked at me.

“Pasensiya pud, nabalaka lang ko nimo kay lagi tabangan ko nimo. Dili ko gusto nga mahimong palas-anon—sa among tropa ug kanimo.” (I’m sorry too, I’m just concerned at you because you’re always helping me. I don’t want to be a burden—to our troupe and to you.) Ngiti niya.

“Nalipay ko nga wala nimo kana tuyoa, nasamokan ko sa pipila ka mga problema karong bag-o mao nga wala koy panahon sa paghunahuna og usa ka epekto nga konsepto alang sa atong tropa.” (I’m glad that you didn’t mean it that way, I’ve been entangled with quite a few problems lately so I didn’t have the time to think of a impactful concept for our troupe.) Ngiti pa niya, pero ang ngiti niya ay ’yong tipong... mapait.

“Naa bay problema, Niño? Kung kinahanglan nimo ang tabang, ayaw pagpanuko sa pagpangutana kanako o bisan kinsa.” (Is there something wrong, Niño? If you need help, don’t hesitate to ask me or anybody.) I then asked him concerned.

“Dili salamat, mahimo nako kini nga atubangon sa akong kaugalingon. Walay angay kabalak-an.” (No thanks, I could deal with these on my own. There’s nothing to worry about.) Ngiti niyang muli.

Unti-unti kong pinansin ang suot niya, he’s wearing a jacket over his uniform again. Napansin ko kamay niyang parang may kung anong puting telang nakatali ro’n, ayo’kong mangialam pero gusto kong tanungin kung ayos lang ba talaga siya.

I have a bad feeling.

“Pinaagi sa dalan, kini nga konsepto nga imong gisulat nindot! Ato ning ipakita kang Julia, imbitahon nako iyang banda sa among clubroom unya sa paniudto.” (By the way, this concept you wrote was nice! Let’s show this to Julia, I’ll invite her band to our clubroom at lunch later.) Nabalik ako sa reyalidad mula sa malalim na pag-iisip. Napangiti na lang ako kay Niño at tumango ako.

“Sige, pahinumdomi ko unya inig-abot nimo. Mouban ko nimo.” (Fine, remind me later when you’re coming. I’ll come with you.) I wore a smile, tumalikod na ’ko sa kan’ya.

Lumakad ako pabalik sa upuan ko at pinabayaan ko na lang ang oras sa pagtakbo at isinantabi ko na lang ang mga iniisip ko habang kausap ko si Niño kanina. I’m already jumping into conclusions, yet I don’t know what I’m thinking about.

***

“Usa ka konsepto sa pamilya? Nindot paminawon! Apan kini mahimong mogamit ug dugang pa... kabalo ka... gamay nga drama.” (A family concept? Sounds nice! But it could use some more... you know... a little bit of drama.) Saad ni Julia nang magharap-harap kaming tatlo dito sa clubroom ng dance troupe namin.

Nakaupo kami ngayon sa mga armchair at nakapalibot kami sa isa’t isa. Kasama ko ngayon si Niño, Seleste, si Julia, at ang ibang member ng Padayon Band. Ipinakita ni Niño ang prompt na sinulat ko at ipinabasa ito ni Niño sa mga miyembro ng banda. Ngayon ay ibinibigay na nila ang kanilang mga kritisismo ukol sa naisip kong konsepto.

“Unsa man... imbes nga usa sa mga babaye nga nag-away, adunay usa nga magbulag sa duha sa taliwala. Ug kana ang usa nga adunay atake sa kasingkasing.” ( What about... instead of one of the ladies who fought, let’s have someone separate the two in between. And that one was the one who’s going to have a heart attack.) Julia suggested.

“Oo nga ’no? Mas maganda ’yon, let’s make it an old man or an old lady... para kapag inawat niya ’yong dalawang nag-aaway ay itutulak siya no’n then do’n siya aatakihin sa puso!” suhestiyon naman ni Niño.

“Nindot nga ideya, Niño! uyon ko nimo!” (Nice idea, Niño! I agree with you!) bulalas ko. Napatango kaming lahat, mukang napagkasunduan na namin kung pa’no ang magiging flow ng sayaw namin.

“Karon, panahon na nga atong buhaton ang musika. Guys, panahon na sa pagsidlak!” (Now, it’s time for us to do the music. Guys, it’s time to shine!) Tumingin si Julia sa mga ka-banda niya, they nodded at her and they replied.

“Puhon, Padayon!” (In God’s time, Padayon!) they chanted.

“Unsa ang atong nadungog dinhi? Nakakita na ka ug banda ug nakabuhat ug konsepto nga wala man lang mi isulti kanamo?!” (What was it we’re hearing here? You already found a band and made a concept without even telling us?!) Kaagad kaming napatingin sa pintong nakabukas.

“Oh, it’s the DoReMiFaSo!” I exclaimed and I stood up the chair I was sitting on. Kaswal ko silang sinalubong at inanyayahan ko silang pumasok sa loob.

“Murag nakahibaw na ka.” (It looks like you already knew.) Tawa naman ni Niño.

“Naghahanap lang kami ng oras para sabihin sa inyo ang lahat, pero nalaman niyo naman na kaya heto tayo ngayon.” Tawa ko rin.

“Oh, kamong tanan kanhi bahin sa banda sa eskuylahan, dili ba? Ikaw si Julia Sarmento, husto ba ko?” (Oh, you’re all a former part of the school band, ain’t you? You must be Julia Sarmento, am I right?) tanong ni Don.

“Kilala ko rin ’to dahil tropa ko ’to eh, napadpad kayo rito, Chris, Gio, Herbert?” ngisi rin ni Faust sa tatlo.

“Oy, pare! Long time no see! Buhay ka pa pala!” biro naman ng tatlo kay Faust.

“Oo! Ania ako, mas buhi kaysa kaniadto!” (Yes! Here I am, more lively than ever!) Faust grinned once again.

“Oh, sa dili pa ang kalihokan, magpaila ta sa atong kaugalingon!” (Oh, before anymore activity, let’s introduce ourselves!) Napatingin naman kaming lahat kay Mira nang magsalita siya, they all nodded and Don began the drill.

“Donny Clemente, you can call me Dong!”

“Regina Salcedo, Rej for short.”

“Mirasol Corteza is the name, call me Mira.”

“Faustino Geronimo, Faust if you like.”

“Solace Miranda, Ace na lang.”

“And we are... the DoReMiFaSo!” pakilala nilang lahat sa sarili nila.

“Wow, that’s a nice name! Guys, tayo naman!” ngiti ni Julia sa mga ka-banda niya.

“Julia Sarmento,” she pointed to herself.

“I’m Chris Fuentes.”

“Gio Jornadal,”

“And my name is Herbert Salve.”

“We’re the Padayon Drum and Bugle Corps.” Julia introduced their band.

“Ug karon, panahon na nga magduwa mi...” (And now, it’s time for us to play...) Julia then looked at me and Niño and smiled.

“Ug panahon na nga kita... magsayaw!” (And it’s time for us... to dance!) Niño and I both beamed to one another.

Tama sila, kailangan na nilang tumugtog at kailangan na naming sumayaw. Dito na namin muling maibabangon ang dance troupe na tatlong taon nang nakataob.