Kinabukasan, hindi pa rin ako makapaniwala na naririto na ang unang linggo ng Agosto. Parang kailan lang ay naghahabol ako ng mga aktibidades sa mga subjects ko and now... the releasing of grades is finally near. Yes, hindi ako ga’nong nakapag-focus sa studies ko dahil sa pagkaabala ko sa troupe pero may kompiyansa naman ako sa sarili ko.

Hindi pa rin talaga maalis sa isipan ko ang nangyari kahapon sa bus. Last night, I couldn’t gather some sleep thinking about what happened. Kapag iniisip ko ’yon ay parang may kung anong kumikiliti sa ’kin—sa diwa ko. Ang sarap ng feeling na ’yon, ang sayang maranasan.

Katatapos lang ng huling period ngayong hapon at naglalakad ako papunta sa clubroom, ’di ko na muna sinama sila Mary at Joseph ngayon dahil wala pa namang formal practice ang dance troupe. Kakamustahin ko lang si Niño kung nakaisip na ba siya ng concept na ipapadala niya sa band nila Julia.

Habang papunta ako sa clubroom which I believe kung nasa’n ngayon si Niño ay napadaan ako sa school park. Just then, I saw him sitting at one of the benches there and he’s holding on to a book. Pamilyar ’yong libro which is the book Chris and his gang tried to took back then. ’Yon ’yong pinagsimulan ng away nila kaya naumbag nang malala sila Chris.

Nakompirma kong sketchbook nga ang hawak ni Niño nang lumapit pa ’ko sa kan’ya, I wore a smile before letting him know that I’m in front of him. Nakasuot si Niño ngayon ng isang pulang hoodie jacket habang suot niya ang uniform niya sa ibaba no’n.

Focused na focused siya sa ginagawa niya kaya hindi niya ’ko napansin, muka naman siyang masaya habang gumuguhit siya sa sketchbook niya. Huminga ako nang malalim at nakangiti akong nagsalita para kunin ang atensiyon niya.

“Uy, Niño. Nag unsa ka?” (Hey, Niño. What are you doing?) tanong ko. Alam ko naman nang nagdra-drawing siya sa sketchbook na ’yon pero tinanong ko pa rin para sa makuha ko ang atensiyon niya.

Medyo nagulat siya sa palagay ko, he immediately closed his sketchbook and placed it inside his bag. He looked at me with a forced smile while I could see sweat coming from his forehead.

“Maayo, Niña...” (Hi, Niña...) he simply replied. I bet he was a bit petrified of me being here so I just giggled and I sat beside him.

“Kumusta ang imong konsepto-paghunahuna? Nakahunahuna ka na ba ug bisan unsa?” (How’s your concept-thinking? Have you thought of any already?) magkasunod kong tanong. Dito na siya napaiwas ng tingin sa ’kin.

“Wala pa koy nahunahunaan, lisod pakig-awayan ang block nga akong gibati karon kay kinahanglan kong mag-review para sa umaabot nga periodical examinations.” (I haven’t thought of any yet, it’s hard to battle with the block I’m currently feeling today because I have to review for the upcoming periodical examinations.) He sighed, sumandal siya sa bench at inunat niya ang kan’yang braso.

“Singot ka, my... bisag pasado na sa udto, mabati gyud nimo ang kainit.” (You’re sweating, my... even though it’s passed noon, you would definitely feel the heat.) Pinansin ko ang namamawis niyang noo.

“Ah, oo, nakalimot kog dala ug tualya so mao ni ang sangpotanan. Nagpasingot ko sama sa usa ka makasasala sa simbahan.” (Ah, yes, I forgot to bring a towel with me so here’s the consequence. I’m sweating like a sinner in church.) He giggled to me, I just gave him a smile before pulling out a handkerchief from the pocket of my blouse.

“Ang init na nga kasi’y nagja-jacket ka pa, hubarin mo na kasi ’yan para ’di ka mainitan.” Itinuro ko ang jacket niyang kulay pula, he looked at it with doubt as he gave me a plain look.

“Mas gusto nako nga dili... kini nindot tan-awon bisan pa, ganahan ko nga magsul-ob niini nga matang sa sinina.” (I’d rather not to... it looks cool though, I like wearing this kind of clothes.) Ganti niya naman sa ’kin, napatawa na lang ako sa sinabi niya.

“Bahala ka nga.” I giggled before adding another sentence.

“Dinhi, gamita kini... wala pa nako gigamit aron kini limpyo.” (Here, use this... I haven’t used it so it’s clean.) Ngiti ko, I handed him the handkerchief and he gently smiled. Tinanggap niya ’yon at kaagad niyang pinunasan ang pawis sa noo niya.

“Sa’n ka ba nanggaling at pinagpawisan ka nang gan’yan? Normally, ’di naman nagpapawis ang tao sa init if ’di sila napapagod.” Tanong kong muli.

“May hinabol lang akong teacher kanina para magpasa ng ilang kulang kong requirement. Hindi lang naman ikaw ang naghahabol ng grade eh.” Simpleng tawa niya at kinipkip niya ang kaniyang bag na kasalukuyang hawak niya.

“Unsa imong gibuhat sa una? Nagdrawing ka? Kay nakakita ko nimo nga naay lapis ug sketchbook...” (What are you doing earlier? Are you drawing? Because I saw you with a pencil and a sketchbook...) Ibinalik ko ang usapan namin sa ginagawa niya kanina.

“Oh, kana? Oo, nagdrowing ko og pipila ka random nga mga butang. Kanunay nakong buhaton kini aron magpalabay sa oras ug makapahuway ug makapahulay samtang naghunahuna og maayong konsepto sa atong sayaw.” (Oh, that? Yeah, I’m drawing some random things. I usually do it to pass the time and to relax and rest while thinking of a good concept for our dance.) Tugon niya naman.

“Ay, so gano’n pala... can I see your drawings?” I requested, pero mas nakita kong humalukipkip siyang muli sa bag niya at napayuko siya. Once again, he wore that awkward smile.

“Hindi ako komportableng ipinapakita ko sa iba ang mga gawa ko, Niña. Sorry, sana maintindihan mo ’ko.” Halos pabulong niyang saad kaya naman napakunot ang noo ko, is he shy or something?

“Nahihiya ka ba?” tanong ko.

“Parang gano’n na nga siguro.” He uttered again almost whispering.

“Maayo ra, ipakita lang kini sa usa ka tawo kung adunay ka pagsalig.” (It’s fine, just show it to someone when you have the confidence.) I accepted his response, ayaw ko naman siyang pilitin dahil masama na ’yon.

“Oh, husto, kinahanglan kong naghunahuna sa konsepto karon. Mopauli na ko karon, badlungon ko sa akong inahan kon mauwaw ko pag-usab.” (Oh, right, I must be thinking of the concept right now. I’m gonna head home now, my mother would scold me if I ran out late again.) Ngumisi siya at tumayo sa bench na kinauupuan niya.

“Teka, mopauli ka na? Dili pa ulahi... dili ka ba mobisita sa tropa?” (Wait, you’re going home already? It’s not that late... aren’t you going to visit the troupe?) tanong kong muli. Tumayo rin ako sa bench dahil bigla akong nasaksak nang maraming katanungan sa isip ko.

“Dili karong panahona, naa koy mga isyu sa balay ug sa akong pamilya nga dili nako hisgutan. Magkita ta!” (Not this time, I have some issues at home ang my family that I’d rather not talk about. See you!) Niño nodded at me and he gave me that forced smile again, something’s off now that I can’t really determine what is.

Kahapon lang ay ang saya niyang kasama pero ngayo’y parang nagbago bigla ang aura ni Niño, he’s very determined yesterday but then... he seems kinda off now. May problema raw sa bahay nila kaya kailangan niyang umuwi ngayon nang maaga.

Habang pinagmamasdan ko siyang lumakad palayo’y ngumiti na lang ako. Napapagod din naman siya, at alam kong ginagawa niya ang lahat ng ’to para sa sarili niya at sa dance troupe. Hindi ko masisisi ang oras sa paglipas nito, lumilipad ang oras gayon din ang deadlines.

Niño has flaws, alam ko ’yon. Sa kabila ng nakakamtan niyang biyaya ngayon para sa troupe namin ay hindi ko pa rin maitatanggi na siya ang pinaka-nahihirapan at siya ang pinaka-maraming problema. Sabi niya pa kanina’y may problema daw sila sa bahay nila at sa family niya na he’d rather not talk about.

Problema at pamilya...

Wait, I may have just thought of the brightest idea!