It’s one in the afternoon, Sunday. Walang katao-tao rito ngayon sa loob ng school namin dahil weekend ngayon, hinihintay ko lang ngayon ang iba naming kasama rito sa clubroom dahil napag-usapan namin no’ng nakaraang meeting na dalhin na namin ang mga na-recruit naming bagong members ng troupe para ma-breifing na sila.

Kasama ko ngayong nakaupo rito sa clubroom at naghihintay sila Mary at Joseph, nandito na rin si Ace kasama ang dalawa niyang na-recruit na kapwa lalaki at babae rin. They are Samantha Benedicto and Johren Galisanao, both of them have great personalities.

Samantha likes dancing and she tried to join last year but she was denied, Johren was a transferee and also a part of the dance troupe of his old school. Ang mga nayaya ko naman ay walang alam sa field ng dancing kagaya ko kasi mga first-timer kami, good luck na lang sa ’min nila Mary at Joseph.

Saglit pa ay bumukas ang pinto at tumambad do’n ang iba pa naming mga miyembro, kapwa sila may mga na-recruit na ring tao—maging si Niño na leader namin. Niño nodded at all of us and he presumed to speak.

“Maayong buntag sa tanan. Palihog paglingkod una ta magsugod sa atong pormal nga briefing.” (Good morning, everyone. Please have a seat before we start our formal briefing.) Saad ni Niño. Umupo nga ang mga iba naming miyembro at ang iba pa nilang mga kasama, masusi silang nakinig kay Niño na ngayon ay nagpapaliwanag na.

“Naabot na namo ang among minimum nga gidaghanon sa mga partisipante ug ayos ra kana kanamo, dili na namo kinahanglan ang mas dako nga base sa mga mananayaw tungod kay dili namo makaya ang mga karon.” (We’ve already reached our minimum amount of participants and that’s okay for us, we don’t need a larger base of dancers because we can’t handle those right now.) Panimula ni Niño.

“Ako mahimong choreographer ug ang dance master sa samang higayon, usa ka mananayaw usab. Mahitungod sa musika, nangita pa ako usa ka banda nga magdula alang kanamo, kung gusto nimo nga tabangan ako nga makapangita usa, mapasalamaton gyud ako sa imong tabang.” (I’m going to be the choreographer and the dance master at the same time, a dancer also. About the music, I’m still finding a band that would play for us, if you wanted to help me find one, I would really appreciate your help.) Ngiti pa niya, sandali pa ay may isang babaeng nagtaas ng kamay dahilan para mapansin namin siyang lahat.

“Yes, Seleste?” Mas lalo pang nanlaki ang mga mata ko nang matanto ko kung sino ang babaeng ’yon, si Seleste Bautista ’yon na kaklase ko. She is a geek and a bookworm, katulad ni Niño ay introverted rin siya’t madalang siyang makipag-kapwa tao.

“Nandito pala si Seleste, bakit ’di ko kaagad napansin?” pabulong na tanong sa ’kin ni Mary.

“Kaya nga, ’di ko rin siya napansin kaagad kasi sabay-sabay pumasok ’yong iba nating members dito.” Si Joseph naman ang nagsalita.

“Tumahimik muna kayong dalawa diyan, saka na kayo mag-chukchakan kapag natapos ’yong briefing.” Saway ko naman sa mga kaibigan ko.

“Naa koy nailhan nga banda nga pwede mutugtog para namo, lyrist ko kaniadto ug naa pa koy kontak sa among kapitan. Usa sila ka organisasyon ug wala sila nakig-uban sa bisan unsang mga eskwelahan, mao nga sa akong hunahuna magamit namon ang ilang tabang.” (I know a band that could play for us, I’m a former lyrist and I still have some contact with our captain. They’re an organization and they’re not associated with any schools, so I think we could use their help.) Saad pa ni Seleste.

“Kahibulongan, nahibal-an ko nga magamit ka! Daghang salamat, Seleste! Makigsulti ko sa banda ugma uban nimo ni Niña.” (Awesome, I knew you would come in handy! Thank you so much, Seleste! I’ll go talk to the band tomorrow with you and Niña.) Tumingin naman siya sa gawi ko.

“Huh, nganong naapil man ko? Mahimo ka bang moadto nga mag-inusara?” (Huh, why am I included? Could you go alone?) I asked intrigued.

“Ay siya nga pala, si Niña ang magiging co-leader ko sa troupe na ’to and nakapag-desisyon na rin akong siya ang gawin nating lead dancer.” Lahat kami’y napasinghap sa narinig namin, matapos ’yon ay narinig ang masigarbong palakpakan.

“Ang lakas mo kay Niño, ah?” ngisi sa ’kin ni Joseph.

“Oo, tingali tungod kay siya ang nagpaluyo sa katapusang higayon sa tropa nga makigkompetensya.” (Yeah, it might be because she’s the one behind this troupe’s last chance of competing.) Mary added to Joseph’s statement.

“Pero nganong ako man? Wala koy background sa sayaw as lead dancer, dili man ko kabalo musayaw ug maayo kay first time nako nga magdala ug dance troupe.” (But why me? I don’t have some background in dancing as a lead dancer, I don’t even know how to dance well because it’s my first time bring at a dance troupe.) I asked Niño, he gave me a smile at first before replying.

“Tungod kay ikaw ang nagpabuhi pag-usab niining maong tropa, gusto kong ihatag ang dungog isip among lead dancer kay angayan kang daygon.” (It’s because you’re the one who made this troupe alive again, I wanted to give the honor as our lead dancer because you deserve the praise.) Ngiti niya.

Sa mga sinabi niya, dahan-dahan kong naramdamang nag-iinit ang pisngi ko kaya kaagad ko ’yong tinakpan gamit ang likod ng kamay ko. Dito ko naramdamang inalog-alog na ’ko nila Mary at Joseph at ’di na nila napigilan ang sarili nila, natuod ako kaya hindi ako nakapag-react kaagad.

I feel my heart racing.

It’s like it’s gonna burst out of my chest.

“Busa, Niña... dawaton ba nimo ang dungog?” (So, Niña... would you accept the honor?) Niño asked me once more, I looked down as I’ve felt my legs shaking. I took a deep breath and I stood up, I smiled and replied to his call.

“Oo, buhaton ko.” (Yes, I will.) Tugon ko, pagkatapos nito ay narinig ko muli ang palakpakan ng mga kasama ko rito sa troupe.

Even though I’m quite nervous of my sudden decision, I feel glad because the change that I wanted on the first day of school happened in an instance. I’ve made my effort to join this troupe, and because of my persuasion, it’s competing once again.

I feel proud of myself, yes. I’ve achieved all of this in just a period of time, and I will continue to achieve things I wanted to achieve. And that is... victory for our troupe.

***

“Ania tayo!” (We’re here.) Ngiti ni Seleste nang makababa kami sa bus na sinakyan namin papunta sa kabayanan, kami ngayon ay nasa harap ng isang malaking bahay kung saan daw ay madalas nagpra-practice ang bandang ikinikuwento sa ’min ni Seleste.

Ngayon ay araw ng Martes, hapon na’t papalubog na rin ang araw pero nagsumukap pa rin kaming pumunta rito. Ngayon daw kasi ang practice ng bandang ’yon at mainam daw na mas maaga na silang kausapin para kung sakaling pumayag sila ay maaga na silang makapag-compose ng piece nila.

In the Sinulog Festival, digital music is not allowed. Instead, it was bands who play an important role in producing music. There’s also a different award for the band itself and that’s the Best in Musicality Award.

“Dako ning balaya, mao ba gyud ni ang lugar? Unsa kaha kon mapasanginlan ta nga trespassers dinhi?” (This house is huge, is this really the place? What if we get accused as trespassers here?) magkasunod na tanong ni Niño. Napahagikgik na lang si Seleste sa sinabi nito.

“Dili, dili kanato. Nakaila ko sa tag-iya niining balaya ug suod ko nga higala nila. Karon, ako na ang motingog sa doorbell.” (No, we’re not. I know this house’s owner and I’m close friends with them. Now, I’m gonna ring the doorbell.) She replied to him.

Seconds after, Seleste rang the doorbell and we heard a beeping sound. Ilang sandali pa kaming naghintay bago tuluyang bumukas ang gate, pagbukas nito’y iniluwa nito ang isang babae na laking gulat ko naman at kilalang-kilala ko.

“Julia?!” kapwa kami napahiyaw ni Niño. Nang balingan niya kami ng tingin ay ngumisi siya.

“Oo, kini mao ang usa ug lamang!” (Yes, it is indeed the one and only!) she proudly presented herself.

Siya si Julia Sarmento na aming class peace officer at siya rin ang pinaka-tsismosa sa classroom namin. Dahil nga siya ang peace officer ay marami siyang nakakalap na tsismis tungkol sa away at mga plastikan sa classroom na ibinabalita niya naman kila Mary, Joseph, at sa ’kin kapag nagme-meeting kami sa class org.

Julia is also a bubly person and she doesn’t take anything seriously, she often fails class and procrastinate but she manages to get a passing grade at the end of every period. Then ngayon, malalaman kong kasali pala si Julia sa isang banda na dating kinasasalihan ni Seleste.

“Dali, ang tibuok banda naghulat nga makigkita kanimo!” (Come in, the whole band is waiting to meet you!) She offered us to come inside the house, nag-aalangan pa kaming pumasok.

“Ayaw kaulaw, lakaw ta!” (Don’t be shy, let’s go!) yaya naman ni Seleste. Kapwa kami nagtinginan ni Niño at tinanguan namin ang isa’t isa.

“Oo, moabut kami.” (Yeah, we’re coming.) We both wore a smile at our faces and we took a step into this huge house.