Hello! Sorry sa late update, nagiging busy na kasi kami sa school and may ibang bagay pa akong need ayusin outside Wattpad kaya hindi talaga keri na mag-sulat, pero thank you for patiently waiting for my updates! I really appreaciated it!

I hope you are okay and happy! Enjoy reading!

CHAPTER TWENTY

I GIVE him a chance. I really did.

And I think since I left our house in Santorini that is one of the best decision I've made in my life.

Since that day, he always makes me feel special, love and a queen. I can still remember how shock he is and right after that conversation he give me a flower. A blue roses. Bouquet of them, and he did not stop in giving me one. He always give me one.

Like today.

Lumapit ako sa table ko. Binaba ko muna ang bag ko bago kinuha ang bouquet of roses sa ibabaw ng table. Inamoy ko ang bulaklak. Napangiti ako.

"Do you like them, dove?"

I felt his strong arm na pumaikot sa bewang ko. Sumandal ako sa didbib niya't nilingon siya. He kissed my head before looking in my eyes.

"I love them," I said sweetly.

Humarap ako sa kanya bago binaba ang bulaklak. Pina-ikot ko ang braso ko sa batok niya na dahilan para mas lalo akong mapalapit sa kanya. Tinitigan niya ako. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. He is really handsome.

With his thick eyebrow and gray eyes, pointy nose and sexy lips. Damn, is he a God who came down from Olympus?

Since last June, I have this privilege to look in his eyes—cold and expressive sometimes.

"You are so beautiful today, dove," puri niya sa 'kin. Maloko ko siyang inilingan.

He is always like that. Palaging may word of affirmation akong nakukuha sa kanya—that's one of the reason I'm falling from him. Isa pa ang pagiging matiyaga niyang manligaw sa 'kin. It's been six months simula ng mag-umpisa siya and hanggang ngayon ay dedicated pa rin siya na manligaw.

"Ikaw talaga! Napaka-bolero mo!" ani ko sa kanya bago lumayo. Pagkatapos ay pinakita ko ang schedule namin ngayon. "Madami kang meeting, Kaz, pasok na sa loob," pabiro kong sabi.

Nginisihan niya ako at hinila palapit sa kanya.

"What if, huwag na tayong magpunta sa meeting? Let's have a date, dove," aya niya.

Inilingan ko siya. "We can't. Ilang beses nang na-reschedule ang meeting na 'to. Sabay na lang tayo mag-lunch." With clingy Kazimir, I always have to make a deal with him para pagawain siya ng mga bagay.

"Fine, dove. But let's eat outside. 'kay?"

"Okay."

He kissed my cheeks before going in his office. While, I go to the pantry to make him coffee and heat the bread. Knowing him, he doesn't eat his breakfast. I already put the flowers in the vase tapos nilagay ko sa gilid ng lamesa ko.

Pagkatapos no'n ay dinala ko ang kape kay Kazimir sa office niya, there is where I saw him signing documents I left yesterday na hindi niya natapos basahin because we cuddle. Nakangiti akong tumabi sa kanya pagkababa ng mga dala ko.

"Do you want a massage?" pabiro kong tanong.

Nag-angat siya ng tingin, mapaglaro ang mga ngiti sa labi niya. He put down his pen.

"I want your hugs, dove." Binukas niya ang kanyang magkabilang braso. Inilingan ko siya. Masyado naman yata ang lalaking ito. Mamasahihin ko na nga gusto pang magpayakap.

Besides, kahit gustuhin kong sakyan ang paglalambing niya, hindi talaga pupwede dahil marami kaming kaylangang gawin. His first meeting is about ten minutes from now. Ayoko rin namang isipin ng mga taga-kompanya kapag nakita kaming nasa ganuong ayos na hindi ko ginagawa ang trabaho ko dahil nanliligaw sa 'kin ang CEO.

Well, Kazimir never denies me. Kaya nga mabilis kumalat sa kompanyang nililigawan na niya ako. Lahat ng makakakita't magtatanong ay sinasagot niya.

Lahat kamo ng iniisip ko before kami magligawan ay hindi nagkatotoo. He . . . is perfect.

Nagbalik lang ako sa reyalidad ng may humawak sa kamay ko.

"Your thoughts is always deep, dove. Tell me what it is?" he asked.

I smiled a bit, "I'm just thinking about what you're meeting later. I have to go. Still have to prepare the board room for later," I said. Hindi ko na siya hinayaan pang makapagsalita't lumakad na ako paalis ng kanyang opisina.

Dala-dala ang mga documents for the board members ay nagpunta ako sa board room para ilagay ang mga documents. Naglagay din ako ng tubig for everyone. After that ay bumalik na ako sa pwesto ko.

*********

Makisig's P.O.V.

WATCHING my mother in pain since Malaya's disappearance is heart wrecking. Hindi ko na kayang tagalan pa 'yon.

"ARE YOU STUPID?! Ang tagal niyo ng hinahanap ang kapatid ko but there's still no answer!!" galit kong sigaw sa mga private investigator na kaharap.

Labing dalawa silang naghahanap ng sabay-sabay but they can't find her! Lahat na ng lugar na nasa isip kong pwedeng puntahan ni Malaya ay napuntahan namin. Nahalughog na namin ang buong Russia pero wala ito. Na nakakainis!

"Sir, your sister is hard to find. Maybe someone is protecting her that's why we cannot find—"

"Stop making excuses!! Find my sister and bring her back to me! I will give you another month to find her and if there's still no improvement, I will fucking bring you all down, do you understand?!"

A man stand up with hesitated look. Nagtatanong akong tumingin sa kanya.

"C-can I speak, Sir?"

"Yeah."

"Sir, what if she's dead? I mean . . . it's been a year . . . almost two, and we can't find her. You said she didn't know how to live outside . . . what if—"

Nagdilim ang paningin ko dahil sa sinabi niya. Marahas akong tumayo't kinuwelyuhan siya. My sister cannot be dead! She fucking can't!

Ang ibang investigator ay lumayo upang hindi madamay sa gulo naming dalawa.

"Hear me, asshole and listen fucking well. My. Sister. Is. Not. Dead. Do you understand? He does not!" puno ng diin kong sabi.

The man nod before walks out of my office. Sumunod ang iba hanggang sa maiwan akong mag-isa.

Napahawak ako sa leeg ko bago tumingin sa labas ng bintana. It's been a year since you left, Malaya . . . where the hell are you? Does she really enjoy the freedom? Hindi na niya naisip si Mama na nag-aalala sa kanya.

Bumuntonghininga ako. Kung alam ko lang sanang ganito ang mangyayari'y hindi na ako pumayag sa gusto ni Papa na ipakasal siya. Tumayo ako at lumabas ng opisina. Walang kasama si Mama sa bahay, ayoko siyang nag-iisa sa ganitong sitwasyon.

Nang dumating ako sa bahay ay tahimik ito. Para bang nawalan ng sigla simula ng tumakas si Malaya.

Pumasok ako sa loob at dumeretso kay mama sa kwarto ni Malaya. Alam ko namang nandoon si mama. I stopped in the door when I saw her hugging Malaya's picture. I'm hurt when she's like this. Buhay pero para siyang patay.

Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kanya.

Nag-angat siya ng tingin sa 'kin, namumugto ang mga mata niya dahil sa walang tigil na pag-iyak.

Marahan akong umupo sa gilid ng kama. Kinuha ko ang kamay niya at marahang pinisil. Pilit ko siyang nginitian kahit na miski ako ay nahihirapan dahil sa walang buhay niyang mga mata.

"How are you, mama?" I asked.

Mas namula ang mga mata niya at nag-umpisang tumulo ang mga luha. Gumanti siya ng hawak sa 'kin.

"Where is my baby, Makisig? W-where is M-Malaya?" sumisinok niyang tanong.

Nag-iwas ako ng tingin na mas lalo lang ikinalakas ng pag-iyak ni Mama. Damn this life. I should not let her get away. I should look for her that night. Siguro'y dapat mas naging mahigpit kami. O sana'y pinagbigyan namin siya . . .

"Makisig, have you found her?"

Nagpakawala ako ng malalim na hininga, nilingon ko siya.

"Not yet, Ma. But I'm doing my best," ani ko.

Mariin siyang umiling sa 'kin. "Hindi ko na k-kaya, Makisig. Everything in this house . . . makes me remember her. Mababaliw na ako."

Kinuha ko mula sa kamay niya ang picture at binaba sa gilid. Hinaplos ko ang pisnge niya't tipid siyang nginitian.

"Kaya natin 'to, Ma. I will find her. Malalapagpasan din natin 'to," ani ko.

Inilingan niya ako. "Let's go back to the Philippines, Makisig. I don't want to stay here anymore. I want to leave here," umiiyak niyang ani.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. I cannot do that yet kahit gusto ko siyang pagbigyan ay hindi maari. I need to talk to my father about this. Lalo na't sila ang mag-asawa at ayokong masaktan din si papa sa pagdedesisyon ko.

"I will talk to Papa, Ma. Then if he agrees we'll go to the Philippines, if not. We're going to America," ani ko sa kanya.

She didn't say anything, instead, tinalikuran niya ko pahiga. I heard her little cries. Damn. Mariin akong pumikit.

"Don't cry anymore, Ma . . . We will go back to the Philippines," I said.

Mabilis bumangon si Mama at yumakap sa 'kin. Gumanti ako sa kanya't hinaplos ang likuran niya para pakalmahin siya.

I will tell this to father later. Mas hindi ko kayang umiiyak si mama. Her sobs subsided, and minutes later, finally, her breathing becomes stable, too. Bumaba ang tingin ko sa mukha niya, nang masiguradong natutuloy ay marahan kong hiniga si Mama sa kama saka tumitig sa mukha nito.

Since Malaya's disappearance, unti-unting namayat si mama. She cannot sleep, too dahil sa pag-aalala dahil hindi naman sanay sa labas ang kapatid ko. And we have a lot of enemies. What if someone knows her? Use her against us?

Natigil ako sa malalim na pag-iisip ng may magsalita mula sa likuran ko. Lumingon ako sa kanya.

"Does she sleep crying again?"

Tumango ako. Bayani walks in the room and sadly looking at our mother. Lumapit ito sa kanya at pinunasan ang natuyong luha sa psinge nito.

"Have you find her? Can we see her now?" sunod-sunod niyang tanong.

"Not yet. But I'm doing my best to find her. We will see her in soonest," may pangako kong ani sa kanya.

Malungkot siyang tumingin sa 'kin, "I missed her, Makisig. I really do." His eyes moist and run to me for a hug na ginawa ko naman.

Ibabalik ko si Malaya sa 'min.

*******

Malaya's P.O.V.

"MAGANDA yung proposal ng kausap mo kanina, why did you decline?" curious kong tanong ng nasa loob kami ng opisina. Nakaharap ako sa kanya samantalang siya ay deretso ang tingin sa pinto ng lift.

Nakita ko ang pagngisi niya.

"Dove, don't look for its exterior motive. Go deep in it. There company is already in bankrupt. Few months from now, they will lost it and if we sign with them. Pwedeng maapektuhan ang kompanya. Tig kalahati ang kompanya sa pagpondo, kapag na-bankrupt sila ay sa 'tin mapupunta ang lahat ng danyos," anito.

Totoo naman ang sinabi niya, pero hindi ba malaking company ang VGC?

"Hindi ba kakayanin ng kompanya?"

"We can but I can't risk it, dove. Kung makikita ng ibang competitors na hinayaan nating pumayag tayo ay gagawin din nila 'yon and we cannot let that happen," he said.

Napatango ako sa ibig niyang ipakahulugan. I somehow understand. Mahirap mag-take risk.

Lumabas kami ng lift ng makababa kami sa parking lot papunta sa kotse nito. We will have our early dinner to an Italian restaurant near the company because we still have to attend a meeting with Korean Investor.

He open the door for me. Pumasok ako sa loob ng sasakyan at hinintay siyang umupo sa tabi ko. Then his driver starts the car.

Napangiti ako ng may yumakap sa bewang ko. Tiningnan ko si Kazimir na nakayakap sa bewang ko. Ipinatong nito ang kanyang baba sa 'king balikat.

"Dove, why you are so pretty?" he whispered.

Binasa ko ang labi ko gamit ang aking dila bago kinuha ang kamay niya para ikulong sa 'kin.

"And why are you so bolero?"

"Me?" turo niya sa sarili. Tumango ako.

"I'm not a bolero. I'm just saying the truth," he added.

Napangiti ako. Ganoon palagi si Kazimir. God, hindi ka mauubusan ng word of affirmation. If he's not telling me I'm beautiful, he will tell me na I look good or other sweet things.

"Okay. Okay. Mr. Vasiliev, if you say so," nagpaparayang ani ko.

He just laughed and hugged me tighter, but this time I hug him back. And from the rearview mirror, I saw his driver looking at us with smirk in his face. 

--------

What's your thought about this chapter? Comment it down below and if you like this one, you can hit the star (vote) button! Salamat sa pagbabasa!!