Twee zitjes van een schommel zwaaien zachtjes heen en weer. Ze worden aangeduwd door de wind. Iets anders had het niet kunnen zijn, omdat er geen teken van leven in de buurt van de schommel is te bevinden. Alleen het huis dat aan de andere kant van het veld staat, lijkt niet verlaten te zijn. Uit de schoorsteen stijgt een klein pluimpje rook omhoog. Het straalt een warme sfeer uit.

Tussen de bomen langs het grasveld verschijnt een van de meisjes. Over haar schouder hangt het rode rugzakje. Ze loopt over een zandpad naar het huis toe. Op de veranda blijft ze voor de deur staan om vervolgens de deurmat een stukje op te tillen en er een sleutel onderuit te pakken. Met de sleutel opent ze de deur en duwt ze die met een luide kraak open. Ze legt de sleutel terug en loopt naar binnen. Ze klimt met flinke stappen de trap in de gang op en vindt daarna haar weg over de overloop naar een kamer. Een slaapkamer met twee bedden.

De rugzak laat ze naast een van de twee bedden vallen. Ze klimt op het bed en gaat in een kleermakerszit tegen het hoofdeinde aanzitten. Met haar hoofd kijkt ze in de richting van het andere bed. Ze slaakt een diepe zucht. Het bed is leeg. Voor een lange tijd heeft er niemand meer in geslapen. Dat is alleen niet te zien aan het bed. Het kussen ligt scheef en heeft zelfs nog een deuk in het midden. De lakens van het bed zijn gekreukt en hangen voor de helft op de grond aan een kant van het bed. Het lijkt alsof er die ochtend nog iemand uit is gestapt.

De deur van de kamer gaat langzaam open en twee mensen stappen de kamer in. Hun gezichten zijn nagenoeg uitdrukkingsloos, maar hun voorzichtige houdingen maken duidelijk dat er iets speelt. Ze zijn somber. In de stilte bewegen ze zich naar het lege bed toe. De ogen van het meisje volgen de twee personen behoedzaam vanaf de andere kant van de kamer. Als de twee het bed samen optillen, komt er een geluid uit de keel van het meisje:

"Dat is het bed van Lies. Wat doen jullie daarmee?"

Het klinkt verwijtend. Een van de personen draait zich om. Het is een vrouw. Op een zachte toon spreekt ze terug.

"Schat. Je weet dat Lies niet meer terugkomt. We hebben het bed niet meer nodig. We kunnen het beter weghalen. Ze gebruikt het nu toch niet meer."

"Je liegt! Lies komt echt wel weer terug. Ze heeft me het beloofd. Ze komt terug!"

Het meisje schreeuwt het uit. De andere persoon zet het bed weer op de grond en loopt naar haar toe. Voorzichtig knielt de man bij haar neer en aait haar over haar hoofd.

"Het spijt me, Lot. Ze komt niet meer terug. We zullen het bed uiteindelijk een keer weg moeten doen."

"Nee! Dat wil ik niet," roept het meisje uit. Ze slaat de hand van de man weg en verbergt haar gezicht in haar handen. Haar schouders beginnen te schokken en kleine snikjes worden hoorbaar. Een flinke tijd later is het weer stil geworden. Haar gezicht komt achter haar handen vandaan. Twee bloeddoorlopen ogen worden zichtbaar. Aan de andere kant van de kamer is nu alleen nog maar een lege plek te zien.