P.o.v: Ashton

"Amelia? Amelia! Hey, wordt eens wakker, please." zeg ik, en ik schud haar voorzichtig door elkaar. Ondertussen bekijk ik haar verwondingen. Ze heeft een paar blauwe plekken en een wondje door haar wenkbrauw. En haar lip is kapot, voor de rest is er niet veel te zien.

Dit had ik echt niet verwacht van Jelle... Hij was vroeger mijn beste vriend, totdat we in de 4e andere vakkenpakketen kregen en nieuwe vrienden maakten, en nu blijkt het dat hij Amelia pest. Ik vraag me af hoelang al...

Ik zie dat ze langzaam haar ogen opent en verward om haar heen kijkt. "Hey, gaat het?" bezorgt kijk ik haar aan. Verschrikt verplaatst ze haar blik naar mij. "Ik, eh, nee- Ja, eh, het gaat prima..." hakkelt ze, voordat ze opstaat en wegrent. Shit... "Amelia wacht!" roep ik nog, maar ze is al weg. -Je had me ook kunnen bedanken, ofzo- gaat er door me heen.

Aangezien ik Amelia nu toch niet kan vinden, loop ik maar naar de les. Moet ik er straks met haar over praten? Moet ik het haar vader vertellen? Wat moet ik doen?

P.o.v: Amelia

Ik ben zo een sukkel. In plaats van Ashton te bedanken voor z'n hulp, ik ga er tenminste vanuit dat hij het was, ren ik weg... Ugh... Wat zal hij nu wel niet van me denken? Wat boeit het überhaupt?

Aan het eind van de dag loop ik weer naar huis. Ik loop als ik thuis ben eerst naar de keuken, omdat ik trek heb, en ik zie mijn vader en Mara aan de keukentafel zitten.

"Amelia. Kunnen we even praten?" vraagt mijn vader. Verward ga ik bij hen aan tafel zitten. "Wat is er?" bezorgd kijk ik mijn vader aan. "Ik maak me zorgen om je... Je haalt slechte cijfers op school, en je maakt geen muziek. En als er één ding weet van jou is het dat je altijd heel veel van muziek hield, dat was je leven. Zeg eens eerlijk, word je gepest?"

Die vraag komt nogal hard aan. Alles komt nogal hard aan eigenlijk, ik wist helemaal niet dat mijn vader iets van mij wist. Ik bijt op mijn lip en knik dan. Mijn vader zucht:"Luister, ik snap dat je er niet over wilt praten, maar hoelang al?" "Sinds het eerste jaar..." mompel ik.

Ik hoor Mara geschokt naar adem happen. "Ashton vertelde het ons, nadat hij thuis kwam van school, dat je vandaag in elkaar geslagen was, maar nu blijkt het dus dat dit al bijna 6 jaar aan de gang is. Dit kan echt niet langer zo Amelia..." zegt Mara. In gedachten vervloek ik Ashton dat hij het hen heeft verteld. Waarom?!

"Ik weet ook niet zo goed wat ik hier mee aan moet, maar Mara heeft gelijk, dit kan zo niet langer. De tour van 5 Seconds Of Summer begint dit weekend... Ik wil dat jij met hen meegaat." vervolgt mijn vader. "Wat?! Waarom?! Ik ken die jongens niet eens!" roep ik geschrokken.

"Je kent Ashton. Misschien ken je hem niet goed, maar daar heb je genoeg tijd voor met de tour. En waarom? Omdat ik denk dat het beter voor je is. Ik denk dat als jij omringt word met muziek je jezelf weer kan vinden, en dat het dan beter met je gaat." antwoordt mijn vader. De toon  waarmee hij praat geeft wel aan dat ik geen keus heb.

"Hebben jullie het er al met Ashton over gehad?" vraag ik daarom maar. Ik hoop van niet, en als ze het dan aan hem vragen dat hij dan zegt dat het niet kan. "Ja, het was zijn idee..." antwoordt Mara. Wat?! Mijn leven is verdoemd...

Maar waarom zou Ashton dat voor me doen? Dit had ik niet verwacht. Dat joch blijft me maar verrassen.

Verslagen knik ik en dan sta ik op. "Je gaat de rest van de week ook niet meer naar school." zegt mijn vader. Ik kijk hem aan, en haal dan mijn schouders op. "Dan ga ik wel spullen inpakken, I guess..." mompel ik, waarna ik naar boven loop.

In mijn kamer gooi ik mijn tas op de grond en pak ik een koffer. Ik leg allemaal kleding en schoenen erin. In de volgende koffer stop ik belangrijke spullen, zoals haarspullen, mijn boekje met zelfgeschreven liedjes, tekenspullen en nog wat extra kleren. Dan ben ik eigenlijk al wel klaar met inpakken.

Er wordt op de deur geklopt en ik roep dat diegene naar binnen mag komen. Ik hoor de deur opengaan en zet de koffers ondertussen in de hoek, voordat ik me omdraai om te zien wie het is. Ashton.

"Hey." fluistert hij. "Hey, kom maar verder hoor. En doe de deur dicht, please." antwoord ik. Ashton knikt en doet de deur dicht, daarna loopt hij verder de kamer in en gaat op mijn bureaustoel zitten.

"Het spijt me dat ik het je vader heb verteld. Ik wist gewoon niet wat ik anders moest doen..." valt hij meteen met de deur in huis. "Het is al goed, er valt nu toch niks meer aan te doen." zeg ik mokkend. "Maar waarom de tour?"

"Tja... Je vader vertelde me wel eens verhalen van vroeger, dat muziek je leven was enzo. Dat je als klein kind naast je moeder zat aan de piano en haar na probeerde te doen. Door haar heb je muziek leren kennen en leren spelen, vertelde hij. Ik heb ook wel gezien dat je een gitaar en een keyboard hebt, maar ik heb je nooit horen spelen... Ik dacht dat dit misschien een goede kans was om muziek weer terug te krijgen in je leven... Ik zou dat in elk geval wel willen." antwoordt hij.

Ik kijk hem verbaast aan:"Maar waarom zou je dat voor mij doen?" "Omdat ik weet hoe het voelt... Ik ben mijn vader kwijtgeraakt en het deed zoveel pijn om dan nog muziek te maken, aangezien ik alles van hem had geleerd... En toen, mede dankzij de hulp van Luke, Calum en Michael, besefte ik dat dat juist de reden is dat ik muziek moest maken. Om zijn herinnering in leven te houden."

"Wow, het spijt me... Dat wist ik niet..." zeg ik medelevend. "Bedankt." glimlacht hij. "Het spijt me trouwens ook van Jelle... Ik had geen idee dat hij ooit tot zoiets in staat zou zijn... En dat terwijl hij ooit mijn beste vriend was... Hoelang is dit eigenlijk al?" vraagt hij. Ik slik moeizaam:"Bijna 6 jaar..." Ashtons ogen worden groot van schrik.

"Wat?! Hoe heb ik dat nooit in de gaten kunnen hebben?! Het spijt me zo!" zegt hij en hij staat op om vervolgens zijn armen om me heen te slaan. Verbaast sla ik mijn armen ook om hem heen, en voor het eerst in jaren laat ik mijn tranen de vrije loop gaan.

Ik begraaf mijn gezicht in Ashtons shirt en huil alle frustratie en pijn van de afgelopen 6 jaar eruit. Ik had nooit verwacht dat ik deze tranen zou laten lopen bij iemand, laat staan Ashton... Het voelt raar, maar tegelijk ook goed. Ashton blijft me maar verbazen... Misschien heb ik hem toch verkeerd ingeschat.

Gepubliceerd 12-12-2020