Bata palang si Kaleah naniniwala na siya sa salitang 'Happy Ending' Dahil lahat naman nang tao may Happy Ending di'ba?

Katulad nalang sa kasabihang 'Every story has a Happy Ending' eka nga.

Pero, bakit nga ba ganun? Bakit may Happy Ending?

Ewan. Hindi ko din alam 'yun. Basta naniniwala ako na may Happy Ending.

Pero... mapaglaro talaga ang tadhana.

Siya lang ang nagkaroon nang Happy Ending. Samantalang ako? Heto. Watching him, watching him how Happy he is.

While me? Wishing that I wish I was her. Ako dapat sana kasi 'yun e. Ako dapat ang nasa posisyon niya ngayon. Dalawa dapat sana kami ang masaya ngayon. Pero wala e, pinaglaruan ako ng tadhana.

Masaya siya, Samantalang nasasaktan at luhaan ako ngayon. Akin yan e. Dati. Pero dumating siya at kinuha ang taong akala ko ay siya na ang magiging Happy Ending ko. Kinuha ang taong akala ko siya na. 'Yun pala hindi. Katulad lang din siya ng iba na iiwan ka din kapag nakahanap na ng iba.

Ang saklap diba? Ipinagpalit ka sa taong bago niya lang nakilala. Kesa sayo na matagal na magkasama.

"You May kiss the bride," The father said

When their lips meet. It was my end. Kailangan ko na siyang pakawalan. Kailangan ko na siyang iparaya.

It was hurt. Seeing him happy with someone else. Seeing how happy he was.

I smiled bitterly. I have to move on. That's what should I do.

Sekreto kong pinunasan ang mga luhang tumutulo sa pisnge ko.

I should go. I need to breathe.

Tama, kailangan ko ng umalis. Mas lalo lang ako masasaktan kung hindi ako aalis dito.

Nang tumingin ako sa unahan. Nakita ko na naman ang mga ngiti niya. Ngiti na dati sa'kin niya lang pinapakita.

Bumuga ako ng isang malalim na hininga.

I can't take it anymore. Sumisikip ang dibdib ko.

I closed my eyes and said to myself that the moment I opened my eyes. No more hesitation, let him go. Move on. Love yourself and be happy.

Yes. That's it, Kaleah. Move on. He's not worth it at all.

I smiled And when I opened my eyes. I confidently go to the exit.

Naririnig ko pa ang mga bati ng mga tao sa Bagong Kasal. Hindi ko na iyon pinansin dahil ang nasa isip ko ngayon ang makalayo sa lugar na ito. Ang makalayo sa kanila dahil nagsisimula na namang sumisikip ang dibdib ko.

Habang nagmamadali ako sa paglalakad may nabubunggo pa akong tao pero tanging 'sorry' lang ang nasasabi ko. Ni hindi ko nga nakikita ang dinadaanan ko dahil sa mga luhang pumapatak sa mata ko.

Ganito na ba ako ka tanga? Na hindi ko siya kayang kalimutan?

"Careful, miss" That's what I heard when I bumped into someone.

"I-I'm sorry, I sorry," I panicked. I don't know what to do. Hindi ko na alam ang gagawin ko dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko sa puso ko.

"Hey, relax. Are you okay?" I didn't look at him. I just nodded. "You're shaking. Are you sure you're okay? Miss?"

Hindi ko alam kung tama ba ang narinig ko o nagkamali lang ng dinig dahil sa pagpipigil ko ng iyak? Did he seem worried? His voice was calm and smooth.

He's familiar.

Nakayuko lang ako kaya hindi ko nakikita ang mukha niya. Pero ang alam ko lang ay matangkad siya. I want o see him but, I'm afraid. Natatakot akong I angat ang ulo ko dahil baka marami ang nakatingin.

Nahihiya ako sa mukha ko dahil patuloy parin ang pagdaloy ng mga luha sa pisnge ko.

"Hey, can you-" Hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya dahil agad kong inangat ang mukha ko?

The moment our eyes meet. My heart was pounding inside so fast that I can't explain it.

We both starring each other. Hindi ko alam kung ilang oras kami na nasa ganong pwesto.

"We meet again, and as always you cried again," He smiled at me but it didn't reached on his eyes.

"Oo nga eh," Tumawa ako ng mapakla.

"He's always hurting you, it's six times I saw you crying" Nahihiyang napayuko ako.

Minsan hindi ko talaga alam kung bakit sa tuwing iiyak ako siya palagi ang nakikita ko.

"I hope, this is the last time I saw you cry. Ayukong nakikita kang umiiyak na ang dahilan ang lalaking iyon" Napaangat ako ng tingin sa kanya. Nang magtama ang mga mata namin may munting kislap ang mga titig niya.

"At sana sa pagkakataong mag kita tayo ulit, isang magandang ngiti na ang makikita ko, walang bakas na luha sa mga pisnge mo at sana ang dahilan ng mga ngiti mo na 'yun-''

Naputol ang sasabihin niya ng makarinig kami ng ingay sa labasan ng simbahan. Napunta doon ang atensyon naming dalawa ng lumabas ang Bagong Kasal.

And again, my heart. It's starting to hurt again.

Before, my tears came up again. I walked away. Away on people. Away on them.

Just me, and myself on. Natagpuan ko nalang ang sarili ko na nasa tabi ng dagat.

Saksi ang bituin at buwan sa gabing iyon kung paano ako nasaktan ng Lubos.

Saksi ang dagat kung paano ako sumigaw at nagmamakaawa na kalimutan ang taong minahal ko.

Saksi ang gabing iyon kung paano ko nakayanan ang ganun bagay. Saksi ang sarili ko kung paano ko nalagpasan ang bagay na 'yun.

The sound of the waves calm me.

Pero kahit ano ang mangyayari hinding-hindi ako magsasawang maniniwala sa kasabihang 'Every Story Has a Happy Ending'

Because my story hasn't started yet.

"Sis, all over the news ang puta" Nanlaki ang mata 'kong bumaling sa kaibigan ko.

"Axl!" I hissed at her

"Aba, bakit? Natatakot ka? Huh, subukan niya lang at ipapatikim ko sa kanya ang ganti ng api" napailing nalang ako sa kanya.

All over the news, huh, balita sa buong mundo ang kasal nilang dalawa. Parang 'nung isang araw lang akong umattend 'dun ah.

"Oh, kape. Para sa mga taong pinag-"

''Sige, tuloy mo. Malilintikan ka talaga sa'kin" She just zipped her mouth.

Ang kulit talaga ng isang 'to, naku ewan ko nalang talaga kapag dumagdag pa 'yung apat na mokong kaibigan ko.

"Ang init talaga ng ulo mo, Sis. Tssk dapat dyan hanapan ng pampalamig" ngumisi ito sa akin.

"Eto, gusto mo?" Sabay pakita ko sa kanya ng bote.

"Joke lang, Haha. Hirap biruin amputa."

Hindi ko na lang siya pinansin. Nandito kami ngayon sa tindahan ni Aling Kim na palagi naming tinatambayan. Mabuti nga nasanay na sa amin dito si Aling Kim. Lalo na sa mga kaibigan ko na sobrang ingay hanggang ngayon hindi parin nagbabago.

Kung magkapag ingay kasi akala mo siya lang ang tao. Ni walang paki sa paligid basta makapag kwento lang.

I remembered those things. Those happy moments, those moments where we both happy. Those things that it's will never happened again.

Yung mga alaalang dapat ibaon na sa nakaraan. Yung mga alaalang dapat hindi na pwedeng balikan.

'Yun naman talaga ang dapat gawin 'diba? Ang kalimutan ang dapat na kalimutan. Ang pakawalan ang dapat na pakawalan.

DISCLAIMER :

This is a work of fiction. All the Names, Characters, businesses, places, events, and incidents in this book are either product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to an actual person, living or dead, or actual event is purely coincidental.

A/N

Missing Series #1

Please, expect some grammatical errors or any mistakes from this story, and I apologize for that. I'm still learning.