Enjoy reading! Thank you for reading up to here guysue ( ˘ ³˘)❤

Continuation

.....

31

Third Person's POV

MADILIM ANG BUONG PALIGID. Sa dulo na kwarto makikita ang tulalang babae. Tanging ang pagsilip ng buwan lamang ang nagbibigay ng kakarampot na ilaw sa silid.

Ilang oras na ba ang lumipas mula na pumasok siya dito?

This was her...home, right? She's inside her room. She should be happy, dahil nakauwi na siya matapos ang ilang buwan.

But she can't.

Maya-maya lamang ay dahan-dahang bumukas ang pintuan. "Jaime..." Naalerto siya at matiim ang titig sa isang pares ng sapatos na bumungad sa kanya. She lifts her head. Tinitigan niyang mabuti ang mukha nito ngunit hindi niya mabistahan.

Sa tono ng boses at pangangatawan nito ay sigurado siyang lalaki ang pumasok sa kanyang silid. Hindi siya kumibo at diretsong nakatingin lang dito.

"Ok ka lang ba?"

Malumanay ang boses ng lalaki tila ba kumakausap ng bata. His temperament was very gentle. Parang narinig na niya ang boses nito, there was a touch of familiarity. Hindi niya lang maalala. Or she was just mistaken, nagiging paranoid na ba siya at kung ano-anong bagay ang naiisip niya?

"Ok lang kung hindi ka magsalita. Ako nga pala si Trevor." Nanatiling nakatitig lamang si Jaime sa lalaki. The person sighed. "I-I... Ano, kung may kailangan ka, you can say it to me-"

"Pakawalan mo ko." Garalgal ang tinig na sambit ni Jaime.

Natahimik si Trevor. "That, I-"

"You can't help me." Mariing pumikit si Jaime. Her voice was hoarse, dala ng kanyang pagiyak. Mapapansin din ang namumulang ilong ng dalaga dahil natatamaan ng katiting na ilaw ang kanyang mukha.

"Saan niyo dinala si Isabella?"

Kalmadong naupo sa gilid ng kama si Trevor at pinagmasdan si Jaime na nasa kabilang sulok ng kwarto. Tila tinatansya ang magiging reaksyon ng dalaga.

Hindi lingid sa kaalaman ng mga tao sa mansyon ang hindi pagkakaunawaan ng magkapatid. "Dahil sa ginawa ni Senyorita, galit na galit ang Senyor. She was taken to the basement to reflect. Tulad mo ay walang pwedeng bmisita sa kanya." Paliwanag niya.

Basement? Kumabog ng malakas ang kanyang dibdib. Gumuhit ang kakaibang sakit sa kanyang puso.

'Isabella sorry dahil sakin nadamay ka pa. Sana nasa mabuti kang kalagayan. Sorry ha, mahina si Ate.'

"Here, dinalhan kita ng pagkain. You should eat kailangan niyo ng makakain ng babies mo." Nalipat ang mga mata ni Jaime sa tray na inilapag nito. Hindi niya namalayan na may hawak-hawak pala ito.

Kakaibang aroma ang nanggagaling sa tray na puno ng pagkain. Maski ang madalas niyang kainin na strawberry ay meron din. Surprisingly there is a milk too.

Biglang kumalam ng malakas na tunog ang kanyang tiyan. Patunay na kanina pa siya nagugutom.  Pinamulahan ng mukha si Jaime.

Trevor chuckled. "Come on, eat."

Jaime avoided her gaze at the tray of food. She suspiciously looks at him.

"You, bakit mo ginagawa 'to? Atsaka nagkita na ba tayo dati?"

Nangunot ang noo ni Jaime.

Tila nabasa ng binata ang kanyang naiisip. Nangingiting pinagmasdan ni Trevor si Jaime. "'Wag kang mag-alala hindi ko nilagyan ng lason yan. As for your questions, malalaman mo din sa tamang panahon. You just have to have faith in me, and I'll take care of you."

'I will protect you.'

Pagkatapos mailapag ang pagkain ay tahimik na umalis si Trevor. Tulad ng pagpasok niya ay maingat nitong isinara ang pintuan.

Saglit na napatitig si Jaime sa pintuan. Lutang ang kanyang isip. Isang kumikislap na luha ang muling namalisbis sa kanyang pisngi ng maalala ang pait na nadanasan niya ng mahigit dalawampung taon. Hindi siya sigurado kung magiging maayos pa ba ang buhay nilang magkatid ngayon na nadamay na ito sa galit ng kanilang amain.

"Panginoon, kayo na pong bahala sa amin. Gabayan niyo po kami ng kapatid ko." Taimtim na nanalangin si Jaime hanggang sa siya ay makatulog.

Maya-maya lamang mula sa bintana umibis ang pigura ng isang lalaki. He listen to the soft breathing of the sleeping girl. Ito ang lalaki kanina: si Trevor. Maingat niyang iniangat ang dalaga sa lapag at dahan-dahang inilipat sa kama. Trevor wipes the remaining tears from her cheeks.

Kababakasan ng lungkot ang kanyang mga mata habang nakatitig sa mukha ng babae. He gently put the covers up to the persons neck.

"Happy birthday, little sister."

Nang sumunod na araw ay palaging may naglalagay ng pagkain sa kanyang kwarto. Wala itong palya. Tuwing umaga ay bago pa magbukang liwayway ay naroon na ang pagkain sa kanyang bintana, sa tanghali naman ay kapag nakakatulog siya ay nagigising na lamang siya na may pagkain nang nakahanda sa kanya ganoon din kapag gabi.

She don't know if she should laugh or cry dahil isa lang namang tao ang alam niyang nagdadala sa kanya ng pagkain. Hindi rin nito nakakaligtaan na maglagay ng strawberries at gatas at kung minsan ay may katabi pa itong malinis na papel na may nakasulat na pagbati.

'Trevor bakit pakiramdam ko nagkita na tayo?'

Kahit papano ay nagpapasalamat siya sa ginagawa nito. Hindi niya maiwasang mapaisip ng nasa Baguio pa siya.

Napahaplos si Jaime sa kanyang tiyan. Babies, kamusta na kaya sila Lola? Maayos kaya ang kalagayan nila? And, Thunder does he know?

Pangatlong araw na mula ng aking kaarawan, still no news about them.

"KULOG SIGURADO KA na ba dito?"

Seryosong tanong ni Kazuo. Makailang ulit na ito sa kakatanong kay Thunder. Maski si Aster ay napapailing na lang sa inaasta ng dalawa. Kahit maging siya ay hindi kumbinsido sa naiisip gawin ni Thunder.

Tiyak na pagpapakamatay ang planong ito. But he knows he can't do anything to change his decision.

"Tama na yan Kazuo. Hindi makakaintindi ang tulad mong Koreanong hilaw sa iniisip niyan."

Natatawang ani ni Gideon.

Sinamaan ng tingin ni Thunder si Gideon at Kazuo ng magsimula itong magbangayan. Natahimik naman ang agad ang dalawa.

He shouldn't have let them know. Kung sana ay si Caspen na lang ang pinagsabihan niya. Sadly hindi nila makontak ang binata.

Nakapasok sila sa likod ng mansyon ng mga Asuncion. Nasisiguro niyang naandito si Jaime. Ilang araw din nila itong hinanap.

Kitang-kita ang pagod sa mukha niya. Nangingitim na din ang ilalim ng kanyang mata. He was exhausted. Ni hindi na siya makatulog at makakain kakahanap dito.

Mula sa kaliwa ay dinig nila ang mga paparating na tao. Sumenyas si Thunder at kanya-kanyang tago ang tatlo. Damn it.

"It's time. Papasok na 'ko. If anything happens just escape. If after 10 minutes, at wala pa din ako dito, leave immediately."

Atubiling tumango ang tatlo.

'Just wait for me, wife.'

After a minute Thunder was gone in the shadow.

Sumenyas si Aster at agad na naghiwa-hiwalay ang tatlo.

KATULAD NG MGA nagdaang araw, nanatiling nasa kwarto lamang si Jaime. Napakapayapa ng paligid kabaliktaran ng nabubuong tensyon sa paligid. She was aware that nothing is peaceful with the situation.

Muling nagpakawala ng buntong hininga ang babae. Maski siya ay napupuna na ang sariling pagdalas ng pagbuntong hininga.

Muling magisa na naman siya sa kwarto, kung hindi nga sa minsang pagbisita ni Trevor tuwing gabi ay wala man lamang siyang makausap.

At kapay tuwing bagot na bagit na siya ay kinakausap na lang niya ang kanyang mga babies at hinahandugan sila ng musika. Just like now-

Jaime started humming a sweet tune from a popular soft music while caressing her big stomach.

"Hmm hmmmm, hmmm, hmm, hmmm hm, hmm..." (You'll never know, dear, how much I love you....Please don't take my sunshine away)

*blag!

"Ah!" Napabalikwas ng upo si Jaime ng may malakas na lumagabog sa labas ng pintuan. Sinundan ito ng mabibilis na yabag.

Sapo-sapo niya ang kanyang dibdib dahil sa taranta.

Namutla ng husto ang dalaga ng unti-unting magbukas ang pintuan. Malakas ang kutob niyang hindi ito si Trevor sapagkat tuwing tulog na lahat ng tao lang ito napapakita at sa bintana ito laging dumadaan.

"Sino ka?"

Hindi paman ito tuluyang nakakapasok ay papalapit ng palalapit na ang mga yabag. Hindi niya alam ang gagawin kung sisigaw o mananahimik dahil sa hindi inaasahang bisita.

Hindi naman siguro ito akyat bahay, dahil napakaimposibleng may magtangka sa mga Asuncion na magnakaw.

Nakaitim na jacket ito at base sa postura ay lalaki ang pumasok. Tila naman natigilan ang lalaki ng marinig ang boses niya. Mabilis nitong isinara ang pintuan at inilock ito mula sa loob.

Strangely enough, she never felt fear,  ng makita ang ginawa nito.

Nabigla siya ng dire-diretsong lumapit ito sa kanya at ikinulong sa mainit nitong bisig. His manly scent assaulted her senses. Q"Finally I found you, wife. My little bee."

Paos man ang boses nito ay hindi iyon naging hadlang upang makilala niya ang boses nito.

"Thunder." Parang batang nakahanap ng kakampi na kumapit ng mahigpit si Jaime sa dulo ng damit ng asawa, kasabay ng pagtulo luha sa kanyang mga mata. 

"Thunder." Muli niyang sambit sa pangalan nito.

"Shh, shhh, tahan na. Don't cry. I'm here." Maintaining hinaplos-haplos ni Thunder ang buhok ni Jaime.

Only God knows how much worried he is, nang malamang nawawala ang kanyang asawa. Halos hindi siya makakuha ng pahinga sa kakahanap dito. And now that he saw her, he can finally relax.

He can finally hold her-

*blag!

Damn.

Biglang napabulagta sa sahig si Thunder sapo-sapo ang kanyang ulo. His knees heavily falls on the marble floor.

"Thunder!"

Para namang natulos sa kanyang kinatatayuan si Jaime ng makita ang nangyari. Agad na namutla ang babae. Akmang lalapitan niya ito ng may humablot sa kanya papalayo dito.

Red droplets of blood flows out from his head, na tumutulo sa malamig na sahig.

"Magaling, tingnan mo nga naman at nagawa mong makapasok sa pamamahay ko. Ang lakas din naman ng apog mo Dimiscus!"

Puno ng panggagalaiti ang boses na pumuno sa apat na sulok ng silid.

"Ama!"

.....

Sino nga ba si Trevor?