Ik loop door het Groninger museum. Om me heen zie ik wat kunst hangen. Ondanks dat ik meestal wel geïnteresseerd in kunst ben, loop ik er nu dwars langs. Ik ben op weg naar mijn doel, of eigenlijk naar een ruimte. De kamer waar mijn kunstwerk zou moeten staan. Het kunstwerk dat nog niet af is. Het kunstwerk wat er dus nooit komt te staan.

Ondanks dat ik er nu niks te zoeken heb, toon ik wel interesse naar de werken die mijn klasgenoten hebben gemaakt. De kunstwerken die wél in het museum staan.

Ik tijdens het bekijken van alle kunstwerken voel me enigzins nutteloos. Nu ik hier sta besef ik me dat ik geen kunstenaar ben. Ik zit vast in mijn eigen gedachtes, of beter gezegd: aan wat mensen er van vinden. Het is de blokkade waarom ik niet iets anders heb gemaakt als alternatief.

Ik heb misschien wel de ambities maar dat is niet genoeg. Ik kan dingen niet afronden. Ik kan geen product leven. Dat ik goed ben in veel dingen en dat ik snel leer zegt dan niks. Niemand kan er wat van terug zien. Ik ben geen kunstenaar, ik ben geen filmmaker en ik ben ook geen muzikant. Ik loop achter de feiten aan.

De uren gaan voorbij. Ik bevind me alweer op school. De avond is al een tijdje gevallen maar ik ben er nog steeds. Vandaag is er een open dag. Oftewel; ik ben het visitekaartje van mijn opleiding.

Zoals altijd zwerf ik door de school heen. Zo vrij als een vlinder loop ik met een glimlach rond. Af en toe zeg ik hoi een help ik radeloze bezoekers. Ik stel me open voor de mensen om me heen. Maar ik moet toegeven, af en toe ga ik de trap af. Zoals bijna elke dag gebeurt ga ik langs een vriendin  van een andere opleiding.

Hoe later in de avond, hoe drukker en energieker ik word. Soms ren ik zelfs een stukje door de school. Steeds meer ga ik me op me gemak voelen. Ik denk onbewust niet meer na over wat ik doe, ik doe het gewoon. Ook zeg ik meteen wat ik denk. Het gaat automatisch.

Het stoplicht in mijn hoofd is niet meer oranje, maar op groen. Ik hou me niet tegen door mijn eigen gedachtes. Hierdoor hou ik zelfs een kleine verkleedpartij door een schildersjas aan te trekken. Ook de masker die mijn vriendin heeft gemaakt, gaat op mijn hoofd. Ik leef echt in het moment.

De avond is alweer bijna afgelopen waardoor ik nog even terug naar de kleine theaterzaal ga, de plek waar ik af en toe aanwezig moet zijn om te helpen met de talkshow die georganiseerd is. Dit keer is er niks voor mij om te doen, maar toch blijf ik even daar tot hij afgelopen is. Ik vind het niet erg om te zien wat de eerstejaars kunnen. Een jaar gelden was ik een eerstejaar.

Ik help de laatste mensen nog door wat te vertellen over de opleiding en dan is het klaar. Ik ben niet meer nodig. Sterker nog, de opendag is ook bijna klaar.

Ik ren door de school heen en ga samen met mijn vriendin zo onderuitgezakt mogelijk zitten. We bevinden ons nu op de bank in de kantine. Een paar bezoekers lopen langs ons heen. Het houd ons niet tegen. Ik geniet voor even van mijn weekend. En dan besef ik me het: ik ben zo vrij als ik me op dat moment voel.

Herschreven verhaal van 24 januari 2020.