"Mateńko"

Pamiętam twoje dobre

spracowane dłonie, mateńko!

Te kanciaste kochane dłonie

kołysały mnie do snu.

Twe oczy często przeze mnie

płakały gorzkimi łzami,

lecz nigdy nie przestałaś

kochać marnotrawnej córki.

Mateńko,

kocham twoje ramiona.

Zawsze się mieściłam w ich cieple,

mamo, chociaż ciebie już tu nie ma,

będę zawsze pamiętała twe usta,

pełne dobrych słów.

Dobre słowa mateńki

otulały mnie zimą

niczym ciepłą kołdrą.

Z nią nie był mi straszny

żaden mroźny dzień.

Nie ma cię mateńko

już wśród nas,

ale zapisałam cię na zawsze

na twardym dysku pamięci mojego serca.