"Do you think I'm going to get tired of torturing you?" Singhal ni Damien Axel Ambrose habang pinapahirapan ang taong isa sa naging dahilan kung bakit gabi-gabi siyang binabangungot.

It's been seven years, but Damien, at thirty-two, still can't let go of the past that caused him to forget everything he'd been through with his brothers.

Apat na taon ang makalipas nang patawarin siya ng mga ito sa nangyari noon na siyang naging dahilan ng pagkawatak niya sa mga kaibigan na itinuturing niyang mga kapatid.

Pitong-taon na rin nang mangyari ang hindi niya inaasahang wawasak sa kanyang mundo. Bakit ngayon tila masakit pa rin ito? Masakit pa rin na kahit na anong gawin niyang pilit na pag-mo-move-on ay hindi pa din nangyayari.

Pitong-taon ngunit ang taong ito na dati niyang pinagkakatiwalaang tauhan ay hindi pa rin nagsasalita. Alam ni Damien na hindi ito nag-iisa, alam niyang may malaking tao pa sa likod nito.

Naubos na ni Damien ang mga daliri sa paa ng g*go ngunit hindi pa din ito nagsasalita. Napunta nalang sa daliri sa paa nito si Damien ngunit heto pa din tila mas i-ne-enjoy yata niya ang pag-torture sa kanya ni Damien.

Everyone deserves to live but this person isn't. Hindi ito pwedeng mabuhay dahil baka mas lalo lang nitong dumihan ang madumi nang lipunan ng Pilipinas. As much as Damien wants to go back at his Country, he can't.

He made a promise to someone, and he can't go back until he keeps it. Pabalik-balik lang ang nangyayari sa kanya. Paroon at parito lang lang siya ng Pilipinas at sa Amerika.

He enjoys the Philippines, but he longs for America. This blue-eyed monster adores America and the Philippines. May mga kultura na ring na-adapt ang Amerikano na ito.

Matatas na rin itong magsalita ng tagalog at makapagluto ng mga Pagkaing Pinoy na gustung-gusto ng mga pamangkin niya. Walang underboss si Damien dahil natatakot siya na maaring mangyari ang nangyari noon pero dahil sa mga kapatid niya heto ngayon nakabuntot si Leon at Jask sa kanya.

In order to fulfill his promises, he needs trusted persons to do some jobs for him. At ang dalawang ito ang ibinigay sa kanya ni Hellion na pinagtibay naman ng dalawa niya pang mga kapatid.

Mamatay man ang dalawa kahit na parang may mga sira ang mga utak nila hinding-hindi ka nila pababayaan ayon na rin sa tatlo niyang mga kapatid. Sa tuwing naririto si Damien sa silid na ito bumabalik ang mga nakaraang dapat niyang kinalimutan na pero hinding-hindi pa rin ito mabuburang basta-basta.

"Ito, Ambrose! Gamitin mo." Binigyan ni Leon si Damien ng martilyo. Pare-parehas yatang mag-isip ang tatlong ito na nasa loob ng silid. Damien maybe has lots of men but he can't trust some of them.

Kahit pa dumaan sila sa kung anu-anong mga pagsubok hindi niya pa din hahayaan ang mga ito na makakuha ng mga pribadong impormasyon sa kanila. Tama na ang alam nilang mga kaunting bagay kaysa ang magtiwala gayong natatapatan naman ang iba sa kanila ng pera.

Napailing si Jask sa ginawa ni Leon. Ilang taon na nga ang nakalipas pero heto parang timang pa din kapag may ti-no-torture. Napataas lang ng kilay si Damien ngunit kinuha pa din ang martilyo sa lalaki.

Nature na nila ang masiyahan sa pang-to-torture dahil doon mas madami kang nalalaman sa taong pinarurusahan. Hindi pa din kasi natuto ang taong nasa harapan ni Damien mas gusto nitong mas lalong nasasaktan.

Malakas na hampas ang sunod na narinig sa loob ng silid, napahiyaw ang dating tauhan ni Damien. Napahiyaw ito sa sakit na siyang umaalingawngaw sa loob ng Ambrose Estate. Mula nang nanatili siya sa Pilipinas ang Estate sa Amerika ay ginawa niya nalang bahay-bakasyunan.

Wala nang tumitira roon dahil na rin sila Hellion nalang ang natitira niyang mga kamag-anak. Damien felt lonely because they believed he had betrayed them. Dahil doon mas naging malupit at mas naging walang puso ang binata.

Wala itong pinakikinggan maliban nalang sa iilang taong hindi man niya kadugo pero pamilya naman ang turing sa kanya. Nangingitim na ang balat ng dating tauhan ni Damien ang balat nito ay halos matanggal na sa laman nito mula sa ilang ulit na pagpahirap ni Damien rito.

Hindi tumigil si Damien sa pagpukpok sa paa ng dating tauhan kahit ilang hiyaw o sigaw ang ginawa nito hindi pa din nasiyahan si Damien. Iba ang gusto niya, ibang-iba na kahit patayin niya yata ang tauhang nasa harapan ay hindi siya masisiyahan.

The man wanted more, he wanted something that has been late for seven years. He desired justice, but it is still in the works. Mahaba-haba pa ang bagay na nais niya para sa hustisyang nais niyang makuha.

Hindi pa mangyayari iyon hangga't wala pang nagbabayad. Ang taong nasa harapan niya ay hindi pa sapat, hindi pa ito ang kailangan niya. "I won't stop! I won't!" Sigaw ni Damien.

Ang galit sa puso nito ay nag-uumapaw na kahit ang dalawang nasa likod nito ay hindi siya mapipigilan si Damien. His heart is full of hatred and pain. Hindi ito basta-bastang maalis lang sa isang simpleng pagkamatay ng taong nasa harapan nito.

Ramdam ang galit ni Damien sa buong silid ng basement nito. Iisang tao lamang ang narito na pinapahirapan ng binata dahil espesyal ang taong ito na hindi nito sinasama sa ibang mga pinapahirapan nito.

Ito ang taong ti-no-torture ni Damien ng paulit-ulit na hindi niya titigilan hangga't hindi ito nagsasalita. Pitong taon na pero tikom pa din ang bibig nito. Ang gago alam yata nito na kailangan pa siya ni Damien pero dahil andyan si Leon at Jask.

Hindi na niya kailangan ang lalaki, wala na siyang pakialam kahit pa bumalik siya sa zero. At least man lang sa pagkawala ng isa ay mababawasan ang galit niya kahit papano. He stared at his ex-right-hand man and spit at him.

"You'll die today, Kant; I no longer require your silence." Damien yelled. He drew his gun and pulled the trigger. He pointed to his ex-men's head. He noticed how the man sweated and gulped, his body trembling with fear.

Akala niya yata ay patatagalin pa ni Damien ang buhay niya gayong husto na ang pitong taon na pagpapakapagod ng binata para makuha ang sagot na nais nito. "I give a chance, f*cker! But you've been tormenting me for seven years! It's been seven years!" Sigaw nito nang nanginginig sa galit.

No matter how long you've known someone, there will come a time when he or she will betray your trust. No matter how long you've known someone, there will come a time when he or she will trade the friendship you've shared for money and fame. It was human nature.

Ang masilaw sa mga ganoong bagay ay isa sa mga natural na ugali ng mga tao may ibang hindi pero mostly, oo. Damien saw how Kant's lips trembled. Nanginginig ito at tila may nais na ibuka ang bibig, inantay ito ni Damien ngunit sa huling pagkakataon nabigo siya sa isang traydor na dating tauhan at kaibihan.

"Kant, you've disappointed me a hundred times! Now we'll see you in hell." Damien drew his gun and pulled the trigger. Three gunshots echoed throughout the room. Hindi ito rinig sa labas dahil na rin soundproof ang loob nito.

Tatlong tama ng baril sa ulo ang natamo nito mula kay Damien na tinitigan ang katawan nitong nakahamba sa sahig. Kitang-kita kung paano ito maghingalo at nakasambit pa ng ilang letra na para kay Damien.

"A.G.F." Tatlong initials ang ibinigay nito kay Damien. Ambrose smirked and shrugged. Sana pala ay matagal na niyang ginawa ang bagay na iyon, sana ay noon palang matagal na siyang nakakuha ng mga clue mula sa inutil na yon.

"Iyon lang pala ang kailangan mong gawin Ambrose, pinahirapan ka pa ng walanghiya," asar ni Leon at sinipa pa ang bangkay sa harapan niya. 

"Tss! It's pointless, f*cker; let the man burn in hell. We need to get to work and figure out who owns the A.G.F. initials." Leon nodded and rolled his eyes at his friend.

Nakatingin lang sa kanila si Damien at sinusuri kung ano ang mahihita niya sa dalawa. He's quite impressed. He likes what he saw and concurs with it. Tama ang mga kapatid niya sa mga walangyang ito.

They maybe idiots but they are useful. Gumagalaw ang mga ito sa instinct nila. Nag-aapiran pa ang dalawa nang tumikhim si Damien. Sumenyas itong lalabas na, hindi na nito inantay pa na makasagot ang dalawa.

Napailing nalang si Leon at Jask. Ngayon pa ba sila magtataka gayong silang apat ay talagang walang modo kapag silang dalawa ang kausap?

Hindi na iyon kataka-taka dahil mula kay Hellion papunta kay Damien, pare-parehas sila ng mga ugali pwera nalang yata kay Lorenzo na nasa loob ang kulo.

Sumunod na sila sa Boss nila sa ngayon at iniwan nila ang bangkay sa loob ng basement na parang hindi ito nag-e-exist roon. Poor soul. 

Damien walked around as if he owned everything and everyone. When he noticed someone impatiently waiting for him in his living room, he raised his brows.

"Gianfranco, what are you doing here?" Tanong niya sa bata. The boy turned to face Damien and shrugged.

"Mama and Papa are doing something nasty again, I don't want to hear it," tila wala lang na sabi nito kay Damien. Nagpipigil naman ng tawa si Leon sa likuran ni Damien. Damien rolled his eyes and scoffed at the boy.

"Tell me honestly, Gianfranco. I know you are not here because of that," anito sa bata na nakanguso na ngayon. Bumaba ito mula sa sofa at lumapit kay Damien.

"Okay, I'm here for training. You're going to teach me everything I want to know, Papa said."  Napa-facepalm nalang si Damien at kinuha ang kamay ng bata.

"Come here, iuuwi na kita sa inyo." Lokong Lorenzo, nais pa yatang dito iwan ang anak para lang makapag-goodtime sa asawa. Damien has lots of problem. Sana sa iba nito, iniwan si Gianfranco.

Delikado pa ang buhay niya pati na ang mga taong dumedepende sa kanya ngayon. He can't risk Gianfranco's life right now. Siguradong kapag nangyari 'yon tuluyan nang mapuputol ang koneksyon niya sa mga itinuturing na pamilya.

For the time being, he will simply hunt down the main villain of this story and bury him in the deepest f*cking hole!