Ik kijk een beetje verbaasd naar Menno.
"Wat spijt je?"
"Dat ik die bal tegen je hoofd aan gooide en niet zag dat je daardoor bewusteloos was geraakt. Shay was de enige die het doorhad van de hele klas, terwijl ik dat had moeten zijn. Sorry daarvoor."
Ik kijk Shay verbaasd aan. Die werd een beetje rood, maar grijnst wel. Dan kijk ik weer naar Menno.
"Waarom zeg je daar sorry voor?"
"Omdat ik... Nouja... Ik voelde me schuldig..." mompelt hij.
Zijn wangen kleurden een beetje rood toen hij het zei. Ik glimlach naar hem.
"Je hoeft geen sorry te zeggen."
Het was een black-out die me bewusteloos maakte, niet jij. Waarom kan ik het niet gewoon zeggen? Menno zucht opgelucht. Mijn moeder komt de kamer weer binnen.
"Warme chocolademelk en cake voor jullie. Ik zal jullie hierna weer alleen laten. Enneh, de school is gebeld Shay en Menno. Jullie zijn met toestemming Jill komen opzoeken, dus mogen jullie hier blijven als jullie dat willen."
Graag. Dan hoef ik niet de hele tijd met mijn bezorgde moeder opgescheept te zitten. Daarnet ook al, ze zat elke minuut zo'n beetje te vragen of het met me ging, of ik geen hoofdpijn had enzovoorts. Ik hou echt van haar, maar soms... Mam verlaat de kamer weer. Ik, Menno en Shay kijken elkaar even aan. Dan beginnen we opgewonden te kletsen over van alles en nog wat. Dat de talentenjacht over ongeveer een week al begint bijvoorbeeld.
"Gaan jullie je opgeven?"
Ik en Shay schudden onze hoofden.
"O. Kunnen jullie een instrument bespelen of zingen? Jij kan zingen Jill, geef toe."
Ik wil protesteren, maar ook Shay knikt opgewonden.
"Ik kan gitaar en piano, maar waarom vraag je het?" vraagt Shay aan Menno.
Ja, daar ben ik ook wel benieuwd naar.
"Nou... Ik, Bruce, Jackie en Jack zijn een bandje begonnen zo'n jaartje geleden."
Oh ja, dat herinner ik me nog.
"We willen graag meedoen aan de talentenjacht, maar hebben nog een zanger of zangeres nodig en iemand die keyboard spelen kan. Jackie wil niet, die speelt liever gitaar, Allisja heeft het te druk om überhaupt mee te doen met de talentenjacht, maar ze heeft beloofd te komen kijken en Petra wil wel meedoen, maar kan geen instrument bespelen en is hopeloos in zingen, dus die hebben we afgewezen. Willen jullie misschien meedoen?"
Ik en Shay kijken elkaar aan. Shay heeft een opgewonden twinkeling in zijn ogen. Die gaat sowieso meedoen, dat voel ik nu al. Ik wil best meedoen, maar...
"Wanneer oefenen we dan?" vraag ik Menno.
"Elke zaterdagmiddag. Het kan ook een andere dag als je wilt!"
Ik schud lachend mijn hoofd.
"Zaterdagmiddag komt wel uit. Waar? Dan kom ik eerst even kijken of ik het wat vind, goed?"
Menno glimlacht opgelucht.
"Is goed. Het is bij Jack thuis, in de garage. Leuk dat je wil komen. En jij Shay?"
Shay grijnst.
"Mij had je aan het begin al. Ik doe sowieso mee."
Shay knikt een paar keer. Dan beginnen we weer over andere dingen te kletsen, tot Shay en Menno weer weg gingen. Helaas moet ik hier een nachtje blijven, voor de zekerheid. Nouja, het was een gezellige middag geweest met z'n drieën. Bovendien denk ik dat ik nu een nieuwe vriend erbij heb, Menno.

De rest van de week zat ik bij Menno, Jack, Bruce enzo aan tafel. Het was heel gezellig. Ze moesten eerst wel wennen - Jack, Jackie, Bruce, Allisja en Petra - maar uiteindelijk zaten we gezellig te kletsen. Op Petra na, die bleef afstandelijk terwijl ik erbij was. De rest van de week was helemaal oké wat mij betreft, maar de zaterdagmiddag won toch de top tien van beste momenten ever. De meeste van die momenten waren momenten met Timo, die ik dan in mijn black-outs nog eens beleef en die mijn verdriet nog groter maken. De black-out tijdens gym was over Timo's eerste handbalwedstrijd waarbij ik en mam kwamen kijken. Ik had hem nog nooit eerder zo gelukkig gezien. Het was geweldig, maar maakt mijn verdriet dat hij dood is nu groter. Toch weet ik dat hij had gewild dat ik deze kans nam als hij had geleefd.

Toen ik bij Jack- en Jackie's huis aankwam waren de jongens al bezig met oefenen. Je hoorde de drums, gitaarnoten en keyboard vanuit de garage komen. Ik bel aan. Jackie doet open.
"Hai Jill! Gezellig dat je er bent. Kom binnen, kom binnen. Wil je wat thee voor we gaan beginnen met de jongens? Ik bedoel, ik ben blij dat ik vrouwelijke steun heb met die vier daar."
Ik glimlach. Typisch Jackie, meteen zeggen wat ze ervan vindt.
"Graag. Ik zou wel wat thee lusten."
Na een kop thee en een gezellig gesprek komen de jongens naar binnen.k
"Jackie! Weet je waar Jill i-" Midden in zijn zin stopt Bruce met praten, want hij ziet me.
Ik grijns naar hem.
"We waren gezellig aan het kletsen. Hadden wij vrouwen even nodig." zegt Jackie.
Jack rolt met zijn ogen.
"Juist ja. Komen jullie mee om met ons te oefenen. Daarna kunnen jullie je gesprek wel weer hervatten."
Jackie kijkt me even aan. Dan haalt ze haar schouders op.
"Mij best, maar laat me wat beters horen dan kattengejank alsjeblieft. Dat van daarnet was niks."
Shay grijnst naar haar.
"Geloof me. Ons kattengejank is beter dan die van alle anderen."
Jackie rolt met haar ogen, maar grijnst.
"Kom je Jill? Dan gaan we ons nummer een paar keer oefenen." zegt Menno.
Ik knik en loop de jongens achterna, met Jackie achter me aan.

Na een heleboel uren van geoefend te hebben lijkt het eindelijk perfect te zijn. We ploffen allemaal op de zithoek van de garage neer.
"We hoeven het nog maar een keer perfect te doen, op de talentenjacht zelf. Nu nog even een naam."
Ik kijk ze verbaasd aan, net als Shay.
"Jullie heetten toch 'The Shadowbolts'? Of ben ik nou gek?" vraag ik verbaasd.
"Ja je bent gek. Maar ik wist niet dat we nog een naam nodig hadden." zegt Shay.
Ik geef hem een stomp in zijn zij en glimlach. Shay grijnst terug.
"We hebben een nieuwe, andere band. Bovendien, ik denk niet dat we als 'Shadowbolts' vrolijke muziek doen." zegt Jack.
"Dus we gaan 'de knuffelige teddyberen' heten?" zegt Jackie sarcastisch.
Ik grinnik even, net als de rest.
"Nu even serieus, hoe gaan we heten?" vraagt Bruce.
Hij heeft zijn pet afgedaan - ik hoorde dat hij liever heeft dat je het een cap noemt, daar had hij me tijdens de repetitie op gewezen - en wapperde zichzelf koelte toe.
"The Luckey Ones?" stelt Menno voor.
Iedereen schudt zijn hoofd. Zo ging het nog een tijdje door, stiltes die opgevuld werden met een voorstel die afgekeurd werd en gevolgd werd door een stilte. Toen kreeg ik een idee.
"Let's play." zeg ik.
De rest kijkt me verbaasd aan. Ik kijk terug.
"Wat? Het is een goed voorstel. Let's play, dat is wat we doen, muziek spelen. Het heeft meteen een tweede betekenis, namelijk 'spelen' in de vorm van spelen met poppen ofzo. Laten we spelen, laat ons spelen. Dat is de letterlijke vertaling. Laat ons spelen, spelen met de wereld, met de muziek, met-"
"We snappen het." kapt Jack me af.
Hij grijnst naar me.
"Ik vind het een goeie, jullie?"
De rest knikt een paar keer.
"Let's play, doen we!" zegt Shay. Hij springt met twinkelende ogen op, alsof hij net iets grappigs bedacht heeft.
Net als Timo. Timo had dat ook altijd.
"Menno, jij bent het hulpje van de held, Bruce is het hulpje van de slechterik, Jack is de slechterik en ik ben de held. Oh ja! En Jill is de schone vrouwe in nood. Laten we riddertje spelen!" roept Shay er enthousiast achteraan.
Hij springt op en pakt een hark. Daar gaat hij op zitten alsof het een paard is en roept keihard 'Hijaaa!'.
"Waarom moet ik de slechterik spelen..." mompelt Jack.
Het blijft even stil. Dan barsten we allemaal in lachen uit. Ook ik, hoewel ik me een beetje gevleid voel door wat Shay zei. 'De schone vrouwe', zei hij dat expres? Als hij dat deed... Ik zet de gedachte van me af, voor mijn wangen rood konden worden. Ja, ik geef het nu gewoon toe. Ik vind Shay leuk. Erg leuk zelfs. En als ik een rechtszaak moest beginnen over de wederzijdse liefde, zou dit een bewijs zijn dat hij mij ook leuk vond. Ik raap mezelf weer bijeen. Focus Jill. Focus.