Blozend neem ik weer plaats tussen de rest. Deels was ik nog boos op mevrouw Bruinssen, die me naar voren haalde terwijl ik dat eigenlijk niet eens wilde. Zingen vind ik leuk, maar allereerst niet gedwongen en ten tweede niet voor een enorm publiek. Shay steekt zijn duim naar me op. Ik glimlach naar hem. Lief, maar zo goed was het niet. Mevrouw Bruinssen speelt weer verder, en iedereen begint te zingen.

Als ik thuis kom ben ik in een opperbest humeur. Niets kon mijn dag nu nog verpesten.
"Jill? Kom je? We gaan naar de dokter."
Behalve dat. Zuchtend loop ik naar beneden, waar mam al klaar stond.
"Niet zo chagrijnig! Het valt best mee, maar je moet even een controle doen, om je-weet-wel."
Mijn black-outs. Als ik er een heb wil mam altijd meteen naar de dokter om me te laten controleren. Alsof ik iets heb, op black-outs na.

Na de doktersafspraak - die zoals altijd afschuwelijk was - ga ik op bed weer zitten mokken. Niet dat het helpt. Ik zucht. Stomme dokter. Allerlei testjes afgaan, eeuwig wachten tot de uitslag en dan - voor de 439e keer - de verklaring dat ik kerngezond ben en er niks aan de hand is. Whoepwhoep. Grom.
"Jill? Eten!" roept mijn moeder vanaf de trap.
"Ik eet later wel!" roep ik terug.
"Nee, nu!"
Grommend kom ik overeind, sjok naar beneden en ga aan tafel zitten. Mijn moeder kijkt me streng aan.
"Ik weet niet waarom je zo chagrijnig bent, maar een beetje minder mag van mij wel."
Ik rol met mijn ogen en begin aan de pasta voor mijn neus.

Na het eten lig ik in bed en staar naar het plafond. Shay had gebeld met de vraag of we uitval hadden. Was dat maar zo. Dan had ik het liefst gehad dat gym uitviel. Maar helaas... We hadden wel een gezellig gesprek met z'n tweeën. Shay is eigenlijk de enige die ik onder de naam 'vriend' benoemen kan op deze wereld. Op Timo na. Timo zal altijd mijn beste maatje blijven. Tranen wellen op in mijn ogen, om met kleine plofjes op mijn witte kussen terecht te komen. Timo... Ik sluit mijn ogen en denk aan andere dingen, voor een black-out opzetten kan en ik weer met mam naar de dokter moet om opnieuw te weten te komen dat ik kerngezond ben. Dan is het keer 440 dat ik dat te weten kom. Om de kleinste dingetjes gaat mam met me naar de dokter, sinds de gijzeling. Als ik een schrammetje heb, mijn hoofd stoot, me niet lekker voel, niet genoeg eet, een black-out heb.... Ga zo maar door. Ik grom en draai me op mijn buik, zet mijn muziek harder en sluit mijn ogen.

Blijkbaar ben ik in slaap gevallen met de muziek nog aan. De volgende morgen word ik wakker door een wekker die door Firework van Katy Perry heen schalt. Kreunend sta ik op, trek schone kleren aan, poets mijn tanden, spuit wat deo op - lavendel, mijn lievelings - prop een boterham naar binnen en ga naar school. Shay was er al.
"Hoi Jill!" roept hij enthousiast.
Ik glimlach naar hem en zet mijn fiets naast die van hem.
"Hoi."
"Hoe is het?"
"Goed, met jou?"
"Ook goed." antwoordt Shay vrolijk.
Het blijft even stil.
"Ze zouden het eerste uur gym moeten afschaffen, vooral in de winter." zegt Shay grijnzend.
Ik glimlach. Zijn bruine ogen fonkelen weer.
"We hebben toch niet buiten?"
Ik schud mijn hoofd.
"Nee. Vorige week zei meneer van der Berg zei dat we het vierballenspel gingen doen vandaag."
Shay kreunt.
"Ik haat dat. Welke balsporten doen jullie altijd?"
"Basketbal, hockey, handbal en voetbal."
Shay fronst zijn wenkbrauwen.
"Dat valt nog mee. Wij deden handbal, basketbal, hockey en een soort overgooispel, waarbij je de bal een aantal keer moet overgooien en het andere team de bal af moet pakken. Dat was vervelend."
Ik knik, maar luister al niet echt meer. Petra, Menno en Allisja komen deze kant op. Ik heb geen zin om met andere mensen te praten op dit moment, maar weet wel dat Shay met ze bevriend is. Nouja, ik weet toch niet anders dan dat ik nergens bij hoor.
"Ik ga vast naar binnen. Zie je bij gym!"
Voor Shay kan protesteren ren ik naar binnen. Tegenover de rest van mijn klasgenoten ben ik verlegen, omdat ze weten dat ik die gijzeling mee heb gemaakt. Iedereen doet alsof ik daarom van porselein ben, iets wat ik niet accepteren kan, maar niet tegen protesteer. Ik ben te verlegen om ertegen te protesteren. Vroeger was Timo er om me te helpen. Niemand weet dat hij dood is, op de leraren na. Niemand weet dat ik black-outs heb, op de directeur na. Mijn moeder stond erop dat sowieso iemand het wist, dus vertelde ik het hem op de dag dat Shay voor het eerst op school was. Niet echt geweldig om te vertellen, maar dat maakt even niet uit. Ik ga de kleedkamer in en begin me om te kleden.

Als eerste was ik in de gymzaal. De rest kwam rustig en kletsend binnendruppelen. Als iedereen eindelijk stil is geworden legt meneer van Dalen het spel even vlug uit en gaan we van start. Ik moet tegen Shay, en hij maakte het gebaar van 'ik maak je in' met een enorme grijns op zijn gezicht. Ik moest glimlachen en stak mijn duim naar hem op. Menno zit ook bij hem in, en hij keek een beetje bevreemd naar onze communicatie. Het spel begon, en het team van Shay kwam meteen voor te staan. Ik was al drie keer 'in' geweest en alle drie de keren deed ik iets waardoor we verloren. Shay kijkt me een beetje melijhebbend aan. Straks moet ik tegen hem, want we zitten allebei vooraan. Meneer van der Berg kijkt ons allebei even aan.
"Vier!"
Ik, Petra, Lisa en Remco rennen het veld op, net als Shay, Ilse, Sasha en Menno. De handbal-bal rolt het veld in als ik de kast aantik. Timo zat op handbal. Met tranen in mijn ogen ga ik voor de kast staan, omdat Remco me daar plaatste.
"Ga daar maar staan en laat alles aan ons over."
Ik knik en protesteer niet. Ik snap hem volkomen. Bovendien ben ik niet helemaal instaat iets nuttigs te doen met Timo in mijn hoofd en tranen in mijn ogen. Timo was gek op handbal. Elke wedstrijd dat we keken was hij het enthousiast en meest sportief bezig van alle spelers, want Timo kan best goed tegen zijn verlies en was een optimist.
"Volgende keer beter." zei hij altijd als ze verloren.
Tranen stromen over mijn wangen, net nu Menno de bal krijgt en via Ilse voor het doel staat. Vlekken verschijnen voor mijn ogen. Een black-out, niet nu... De rest van het team rende nog naar de kast die het doel voorstelt toen Menno gooide. Ik wist dat Menno hard gooide, dus maakte ik me klaar voor een enorme klap, terwijl de vlekken almaar erger werden. Hij leek de bal op me te willen gooien, maar gooide op het laatste moment de andere kant op en raakte de kast. Ik was weggedoken, waardoor mijn hoofd op de hoogte van de bal kwam. Net op het moment dat de bal mijn hoofd raakte werd alles zwart. Het laatste wat ik hoorde was de stem van Shay.
"Jill!"