Ik en Jill fietsen samen naar huis. Na de repetitie hebben we afgesproken vrijdag een generale repetitie te hebben, zodat we het er zeker in hebben zitten. Ik weet niet wat me bezielde toen ik opeens riddertje begon te spelen op een hark, maar Jill moest lachen en werd een beetje rood toen ik zei dat ze de schone vrouwe kon spelen. Misschien ligt het aan mij, maar volgens mij is er iets aan het ontstaan. Het kan ook zijn dat ze zich wel voor me schaamde of zich schaamde omdat ze het enige meisje is. Ik weet het niet.
"Ga je nog iets speciaals doen morgen?" vraag ik Jill.
Ze denkt even na en schudt haar hoofd. Een enorme opluchting spoelt over me heen. Straks had ze wel wat te doen en stond ik leuk voor paal.
"Zullen we morgen iets samen doen?"
"Tuurlijk. Zal ik dit keer bij jou komen, voor mijn moeder weer begint te flippen over dat ik vrienden heb?"
Ik grinnik even. Dat deed Jills moeder toen ik voor het eerst daar was.
"Is goed. Je weet me te vinden."
Jill knikt. We nemen afscheid en ik fiets naar huis.

Thuis plof ik neer op de bank. Ik vind het leuk dat Jill morgen komt, maar ik ben wel benieuwd naar de gijzeling geworden. Menno heeft me gezegd het niet met haar erover te hebben, maar ik kan niet naar haar kijken met de gedachte dat ze misschien veel heeft geleden. Jill hoort dat soort leed niet te kennen, als ik de gijzelingven op televisie als voorbeeld neem. Dus wil ik erachter komen of het haar dwars zit en wat ik kan doen om haar te helpen. Maar eerst moet ik weten wat er met die gijzeling gebeurde. Zouden ze hier een bieb hebben me,t oude krantenartikelen? Geen idee. Ik sta op, rek me uit en pak mijn jas.
"Ben even naar de bieb!" roep ik naar boven.
Mam en pap zeggen iets instemmends terug en ik ga de deur uit.

Na een heleboel gezoek en gevraag ben ik bij de bieb. Nu de krantenartikelen nog. Ik spreek de eerste beste biebjuffrouw aan.
"Pardon? Weet u waar ik oude krantenartikelen kan vinden? Ik moet een werkstuk maken."
De mevrouw kijkt me even aan en knikt.
"Achterin, bij de tijdschriften. Als u er een wil lenen moet u uw pas gebruiken of er een nemen. Ze gaan terug tot een jaar geleden, dan gooien we ze weg."
Aha. Duidelijk. Ik bedank haar en doorzoek mijn zakken naar mijn portemonnaie. Het eerste wat mijn ouders deden toen we hier kwamen wonen was een bibliotheekpas regelen voor me, zodat ik het niet nog moet hebben als ik van school een boek moet lenen. Ik ben blij dat ze dat gedaan hadden. Ik loop naar het rekje van de tijdschriften en pak de stapel kranten. Daar ben ik nog wel even zoet mee.

Na een hele tijd kranten doorlezen denk ik iets gevonden te hebben. Het artikel beschrijft de bevrijding van een gijzeling in het winkelcentrum. Maar er staat nergens iets over de gijzeling zelf. Toch leg ik hem aan de kant en zoek verder. Misschien vind ik nog meer.

Een paar minuten later heb ik een uitgebreider artikel te pakken. Gijzeling in het winkelcentrum! Politie staat machteloos., staat er als kopje. Bingo. Ik pak de twee kranten, leen ze en race weer naar huis. Ik ben benieuwd, misschien vertelt het wel helemaal niks.

Als ik thuis ben storm ik naar boven, mijn kamer in. Daar pak ik de kranten en begin de artikelen te lezen. Allereerst de bevrijding, want die was het kortst. Gijzeling opgelost, meerdere slachtoffers., staat er als kopje. Ik begin te lezen.
De al drie dagen durende gijzeling is eindelijk opgelost. De meeste slachtoffers waren gewond, anderen mankeerde niks en er waren ook een aantal doden gevallen. Een van de daders heeft zichzelf doodgeschoten, de tweede is door de politie gedood en de andere twee zijn opgepakt. Wat met hen gebeuren gaat wil de politie niet zeggen.
'Eerst zorgen we ervoor dat de slachtoffers hun trauma's kunnen verwerken, laat de rechters maar bepalen wat er met de daders gebeurt', zegt commissaris A. Peters.
Wow. Het eerste wat in me opkomt waar Jill mee kan zitten is dat ze gewond was geraakt en het daar niet graag over heeft. Ze kan natuurlijk ook gewoon niet van bloed houden. Onder het artikel staat een lijstje met doden die gevallen zijn tijdens de gijzeling, maar dat laat ik voor wat het is. Het tweede artikel laat ik ook maar liggen. Ik heb drie weken om ze te lezen, want zo lang mag je boeken en tijdschriften enzo lenen van de bibliotheek. Ik leg de kranten op mijn bureau en loop naar beneden. Tijd voor een snack, want dat heb ik wel verdiend.

De maandag daarop kom ik vrolijk op school. Jill moest naar de dokter vertelde ze zondag. Haar moeder liet haar checken elke keer als ze iets had, al was het maar een schaafwondje. Dus ook nu, na het ongeluk met Menno. Alleen kon de dokter nog niet eerder. Sinterklaas was trouwens ook leuk, ik was helemaal vergeten dat dat zondag was. Nouja, Jill zei dat ze liever niet bij haar familie zat. Waarom vertelde ze niet, maar ik vond het allang best. We waren naar de stad gegaan om pepernoten te kopen, hebben veel gekletst en nog even doorgenomen wat we moeten doen bij de talentenjacht. Jill was helemaal opgewonden erover, omdat ze nog nooit zoiets gedaan heeft. Ik heb geprobeerd haar een beetje te kalmeren, maar ze bleef maar stressen. Uiteindelijk, na een heleboel glaasjes cola en pepernoten, was ze weer een beetje gekalmeerd. Ik maakte een grapje dat ik een chocoladeletter had moeten kopen, omdat dat vrouwen kalmeert enzo. Jill moest hard lachen, en zag er daarmee hartstikke mooi uit. Ik betrap me nu nog op die gedachte, en dat ik de herinnering van haar lach de hele tijd voor me haal. Net als de gijzeling. Arme Jill. Ik blijf het sneu vinden. Zoiets moet je niet meemaken, ongeacht welke leeftijd je hebt. En toch heeft Jill het meegemaakt.