Dit is een verhaal voor de RPG/ Wedstrijd van Rozenhart ik hoop dat je het leuk en spannend vind. Uiteindlijk heb ik het genre avontuur gekozen. Sorry dat ik het te laat inlever maar vanwege school en wat dingetjes thuis had ik gewoon geen tijd om te schrijven.

Nou ja veel plezier met lezen!

Langzaam bevestigde ik de laatste messen aan mijn wapenriem, naast de messen zat er nog een licht verroest zwaard op mijn rug gebonden en in elke laars nog een mes. Ik keek nog een keer achterom naar het kleine armzalige hutje waar ik nu in woonde samen met mijn familie. Het warme licht van het haardvuur scheen door de ramen en de kiertjes tussen hout. Ik wou me weer omdraaien maar zag dat mijn vader in zijn rolstoel naar me toe kwam rollen 'Het spijt me Kate,' begon hij maar ik onderbrak hem 'Het maakt niet uit, het is zoals het is.' Ik keek hem in zijn ogen en zag de pijn die daar altijd zichtbaar was na het ongeluk. Hij streek een loshangende lok haar uit mijn gezicht 'Ik weet dat het niet anders is maar ik zou willen dat het niet zo was.' Hij zuchtte. 'Ga naar binnen,' zei ik 'Het is de koud buiten, straks krijg je weer last van je spieren' ik gebaarde naar hem en de sneeuw om me heen. 'Succes Katie, kom veilig thuis.' ik knikte en draaide me om, op weg naar de stad.

Aangekomen in de normaal zo drukke straten van de stad liep ik door de kleine donkere ongure steegjes totdat ik naast het pand meneer De Vleugel stond. Hij is een beroemde piano verkoper en een liefhebber als het gaat om sieraden en andere kostbaarheden. Ik zuchtte en checkte nog een keer of al mijn wapens op zijn plek zaten. Dief weergalmde er door mijn hoofd dief, dief, dief, dief, ik haalde een keer diep adem en schudde de gedachte van me af, het moet, voor je broertjes, voor je moeder en voor je vader, dacht ik standvastig. Anders verhongeren we allemaal. Die gedachte maakte me wakker, een rilling gleed over mijn rug en ik begon te klimmen. Via de prullenbakken richting het raam van de eerste verdieping, mijn vinger kreeg geen goede grip op vensterbank en ik onderdrukte een grom van pijn toen ik mijn vingers diep in het steen groef. Ik hees mezelf omhoog en stond nu op de zo'n drie meter hoge vensterbank van het raam. Ik wrong mijn vingers onder het glas en schoof het zo stil mogelijk omhoog. Ik glipte tussen de kier door en keek om me heen.

Zoals ik al had verwacht bevond ik me in de ruime badkamer van het gebouw.Ik liep direct naar het badkamerkastje en trok haastig alle laatjes open, niks bijzonders alleen een aantal verschillende crèmes en parfums maar die waren al meerdere malen gebruikt en zouden dus niets opleveren als ik het zou verkopen. Stil als een uil glijdend door de lucht sloop ik naar de gang van het huis. Ik legde mijn oor tegen de deur en luisterde aandachtig, ik hoorde niks. Zachtje opende ik de deur een klein stukje en keek rond. Geen enkel teken van leven. Ik sloop de gang in, door naar de woonkamer van het gebouw. Zo stil mogelijk trok ik de laatjes van alle kasten open. Hebbes! Een zakje vol goud en zilver stukken.

Ik stak mijn hand erin en haalde de helft van de inhoud eruit en stopte het in de grote zak van mijn shirt, een extra lap stof die mijn moeder over mijn shirt had genaaid die open en dicht ging met een soepele rits. De rest liet ik in het zakje zitten en ik zocht verder door de kast, drie repen chocolade, een zilveren puntenslijper en een vergulde kaarsenstandaard verdwenen nog meer in mijn zak. Plotseling klonken er verder op in de gang voetstappen, shit ik moest hier zo snel mogelijk weg. Ik rende door de gang en opende de laatste deur. Een slaapkamer, ik bedacht me dat ik me nu aan de achterkant van het huis moest bevinden en dat ik naar een andere kamer zou moeten om hier weg te komen. Ik keek om me heen en zag dat de kamer werd verlicht door meerdere kaarsen verspreid door de ruimte. Er stond een groot bed tegen de muur in het midden van de kamer. Aan de linkerkant stond een kleine kaptafel met daarop een sieradenkistje. Ik liep er naartoe en klapte het open. Goud, zilver, diamanten, robijnen, saffieren, topazen en nog veel meer schitterden in het flakkerende licht van de kaarsen. Ik luisterde of ik werd gevolgd maar hoorde de voetstappen niet meer. Dus koos ik drie duur uitziende kettingen en 4 prachtige armbanden uit en stopte ze bij de rest van mijn buit. Ik begon de kamer verder te doorzoeken maar vond niks meer. Wegwezen dus! Ik liep terug naar de deur, geschrokken deinsde ik achteruit toen ik twee paar voetstappen mijn kant op hoorde komen. Ik dook achter het gordijn en trok het recht zodat ik opging in de stof. De deur ging open en ik hoorde een zachte vrouwenstem 'Laat de hond in de gang, ik wil dat vieze beest niet in bed.' Een diepe zucht van de man en een zacht grommetje van de hond vertelden me dat het beest buiten werd gezet. Ik hoorde dat een van de twee achter de kaptafel ging zitten. Ineens klonk er een paniekerig gilletje. 'Iemand heeft aan mijn sieraden gezeten! We zijn bestolen!' De zware voetstappen van de man kwamen dichterbij toen hij naast de vrouw kwam staan 'Stond het open?' klonk zijn diepe stem. 'Ja.' antwoordt de vrouw. En ik vervloekte mezelf omdat ik was vergeten het kistje te sluiten. 'Ik was hier tien minuten geleden nog, de dief kan niet ver zijn.' de man trok de kledingkast open en daarna keek hij onder het bed. 'Ik ga Wilson op de hoogte brengen, dan kan hij de bedienden opdragen mee te zoeken en de stadswacht te halen.' De vrouw rende de kamer uit. De man was inmiddels bij het andere gordijn gekomen en stond nu op zo'n 3 meter afstand bij me vandaan. Verder in het huis werden bevelen geschreeuwd en bedienden gewekt. Ik drukte me verder tegen de muur aan. Het getrippel van hondenpootjes klonk en de hond liep recht op mijn schuilplaats af. De man die meneer De Vleugel moest zijn liep op de hond af 'Wat is daar jochie? Iets wat er niet moet zijn?'

Ik hield mijn adem in toen hij voor het gordijn kwam staan. Ik liet een hand naar mijn wapenriem glijden en omklemde het handvat van het mes. Met zijn ene hand trok hij het gordijn met een ruk weg en met de andere greep hij naar de plek waar zojuist nog mijn keel was geweest. Ik was echter al voorbereid en schoot onder zijn arm door. Ik stak het mes naar hem uit en liep achteruit richting de deur.  'Hier!' brulde De Vleugel 'Hier is de dief!' hij probeerde me te pakken maar ik sprong achteruit. Recht tegen de kandelaar. Als in slowmotion begon de kandelaar te vallen, hij viel op de onderkant van de linnen stof van het gordijn. Die vatte vlam en het vuur verspreidde zich snel. Verstijfd van schrik bleef ik staan waar ik stond. Meneer De Vleugel leek mij te zijn vergeten en stormde de kamer uit 'BRAND, BRAND!' riep hij door de gangen.

Ik weet niet wanneer mijn hersenen weer begonnen te werken maar tegen die tijd stond de kamer al in lichterlaaie. Ik rende de deur door en zag dat de hele eerste verdieping van het huis al in de fik stond. Buiten hoorde ik veel geschreeuw en ik wist dat ik zo snel mogelijk weg moest. Met mijn mes in mijn hand rende ik het huis door op zoek naar de trap om beneden te komen. Voor mijn gevoel een eeuwigheid later vond ik de trap achter in het huis. Hoestend en met mijn arm voor mijn mond tegen de rook vloog ik naar beneden. Ik rende richting de voordeur en sprong naar buiten. Daar stond het vol met mensen, wachters en brandweerlieden. Ik rende door tot ik aan het einde van de straat kwam, daar stond ik stil om op adem te komen en keek ik achterom naar het huis. Vuur flakkerde achter de ramen en ik zag dat het zich snel voortplantte naar de andere huizen. Overal werden emmers met water vandaan gehaald en ik hoorde veel geschreeuw. Dit komt door jou, dacht ik, dit is jouw schuld. Een traan liep over mijn wang toen ik dat besefte en het liefst was ik weggekropen in een hoekje om stilletjes te huilen. Op dat moment voelde ik een krachtige hand die mijn arm vast greep. Ik slaakte een gil en draaide me om om de man te steken. Het mes zonk diep weg in zijn arm en bloed begon te vloeien. Ik stootte mijn knie in zijn buik en rende weg. Twee andere mannen doken voor me op en grepen me bij mijn polsen. Ik spartelde wild tegen maar ze namen me mee naar een koets met tralies voor de ramen. Shit, nee dit kon niet zo aflopen.

Ik hoop dat je hebt genoten van het verhaal!

XXDauwbloemXX