Przez całą klasową Wigilię siedziała w kącie, ignorując łzy zbierające się w kącikach jej oczu. Po prostu siedziała. A do jej mózgu wciskały się nieporządane wspomnienia. Wcale by tu nie przychodziła, gdyby dyrektor nie zarządził, że przed Wigilią odbędą się trzy lekcje, a kochana nauczycielka niemieckiego nie zapowiedziała, że na  drugiej godzinie zorganizuje poprawy. Jako że dziewczyna miała sporo do zaliczenia z tego przedmiotu, musiała się stawić w szkole. Teraz więc słuchała tych fałszywie radosnych kolęd, zupełnie jak rok temu. Rok temu... ale zanim to się stało. A może nie? Może słuchała kolęd, śpiewała i śmiała się, w tym samym czasie, kiedy jej ojciec płonął żywcem? Kto wie? Łzy znów wcisnęły się do jej oczu, ale nie potrafiła powstrzymać wspomnień. Razem z matką i rodzeństwem przyjechali do dziadków dzień przed Wigilią, żeby pomóc w przygotowaniach. On został w domu, dwudziestego trzeciego musiał jeszcze iść do pracy. Miał dojechać w Wigilię. Miał.
Wieczorem wybuchł pożar. Jej ojciec wcześniej poszedł spać...
Strażacy nie dotarli na czas. Wypadek, jakich wiele.
Mieszkali w bliźniaku, ogień zaczął płonąć w drugiej części domu. Ktoś zapomniał wyłączyć piekarnika...
Nauczycielka wyłączyła płytę z kolędami. Zaraz będą się łamać opłatkiem.
– Proszę pani, mogę wyjść do toalety?
Przez chwilę wychowawczyni ją powstrzymywała, ale widząc łzy na jej twarzy, odpuściła.

Dziewczyna stanęła przed lustrem i ochlapała zaczerwienioną twarz wodą. Dlaczego nie może przestać o tym myśleć? Dlaczego nie może po prostu cieszyć się świętami i przestać widzieć twarz swojej matki kiedy odebrała telefon, a po jej policzkach rozlały się łzy, i tego momentu kiedy trumna została opuszczona do dołu, i tego kiedy matka zdecydowała się w końcu wyrzucić rzeczy ojca, i kiedy zaprowadziła ją do psychologa, a ona tylko siedziała i płakała, i twarzy Ani, tej małej słodkiej Ani z drugiej połowy domu, która również zginęła w pożarze...
W pewnym momencie po prostu usiadła na wykafelkowanej podłodze i  płakała.