Zrozumiałem ostatnio co poszło w moim życiu nie tak. Do momentu dojrzewania czyli około 12 lat byłem takim normalnym dzieciakiem, czasem szczęśliwym czasem wkyrwionym, dużo gadałem i umiałem nawiązywać nowe znajomości.

Ale jakoś po tym 12 roku życia wszystko się spierdoliło i wyszło takie gówno jakim jestem od 4 lat. Boję się ludzi, nie umiem wyrażać swojego zdania bo boję się że komuś się nie spodoba. Totalnie przesłałem się denerwować czy smucić. Serio nie pamiętam kiedy ostatni raz na kogoś krzyczałem czy płakałem. Czasem jedynie się śmieję ale to tylko udawany śmiech żeby komuś przykro nie było jak coś powie śmiesznego.

Ale teraz wiem z kąd to się wzięło. Mieliście kiedyś tak że ktoś z rodziny śmiał się z tego co oglądacie w telewizji czy coś w tym rodzaju. Ja tak miałem bez przerwy i w końcu przestałem robić rzeczy które lubię a zacząłem robić te które są według nich normalne.

Wmawiano mi również że niewolno mi płakać bo przecież jestem chłopakiem, to przecież logiczne że nie mogę płakać, co nie? Więc przestałem to robić i to wszystko we mnie siedziało i w końcu się wyłoniło i dlatego teraz jestem takim zjebem.

To wszystko, mam nadzieję że nikt nie jest równie głupi co ja i nie da sobie wmówić że to co robi jest dziwne, niemęskie czy coś w tym stylu.