THE breeze of cold air came across on my skin and it gave a natural cool feeling that caused my lips to smile genuinely. I yawned. I stretched both of my arms and neck then my face cringed when a light from the morning sun filled my room.

Napadilat ako nang matanaw ko ang magandang bukang-liwayway na hatid ng araw mula sa labas. Ang pinagsamang malamig at mainit na araw ang una kong naramdaman at kakaiba ang pakiramdam no'n para sa'kin. Napakapresko. Natural na pakiramdam galing sa kalikasan.

I decided to pull myself up out of my reverie. It's another day ahead and I have ton of things to do. I combed my hair with my hands and I saw myself in a mirror while doing that. There's a huge mirror placed in front of my bed because sometimes, I always wanted to see myself if I'm still alive or not. That the only person that I want to see when I open my eyes is myself. I tilted my head on the right side and put all my hair on that side as well.

Ay oh, ang ganda lang! Just woke up look.

I giggled when I thought of that. Like hello, totoo kasi. Walang halong humbleness.

I posed a couple of seconds. I'll tilt my face on the other side then pout my lips while I'm looking seductively in the mirror. Or I'll put my hand on top of my hair and pose as if I'm fixing it while I'm winking.

Gosh, so perfect. Iba ka, Anastasia. Kay ganda mong nilalang, girl.

Nagulantang ako at biglang napatigil sa ginagawa ko ritong kababalaghan nang biglang bumukas ang pinto ng aking kwarto. Unang pinasok niyon si Chizo na siyang-siya na tumakbo at tumalon sa aking kama at ito'y nakipaglaro sa akin. Chizo kisses my face and he's pushing himself on my lap while he's doing that.

I couldn't help myself but to smile and giggle. This sweet little dog! Ang galing talagang maglambing kahit kailan.

"Chizo, you're making me jealous. Stop hugging my Bella Cieco." My heart pounded like a thump of horses upon hearing his voice.

Napatingin kaagad ako sa kaniyang gawi at doon ko nakita ang maskuladong naka-pink apron. Take note, pink. Napalunok ako bigla. Ba't may epekto na sa akin ang mga lalaking nagsusuot ng damit na kulay pink? Pink is hot for Alastair. I swear!

"Pati ba naman aso?" I reacted ridiculously on his statement. "He's my first love. My first of everything you know." I added.

"And now I'm truly jealous." Busangot na mukha na talaga ang sinalubong sa akin ng binata. Bilis magpalit ng mood. Kasing bilis magdamit ng brief.

I just laughed at him and placed Chizo on my right side then I widely spread my arms. Inviting him to come over.

Mabilis naman na inilapag sa lamesa sa gilid ni Alastair ang hawak nitong breakfast at dinamba ako nito sa kama. He hugged me too tight.

"I miss you." he whispered. Hindi ko mapigilan ang hindi mapangisi and my eyes literally moved three-hundred and sixty degrees. Alam niyo na paano ako kiligin?

"Parang kang tsimang." Hindi ko napigilang iwika tapos ay hinigpitan ko rin ang yakap sa kanya. "You just stepped outside to cook for a while and you already missed me?"

I felt his nod on my neck then he faced me with his serious look. "Yes, I've always wanted to be with you all day. I kinda misses you whenever my eyes couldn't reach you."

Napanguso ako sa sinabi niya sabay asar, "Napaka-clingy mo! Ayoko sa lalaking clingy, Alastair." Pero kilig na kilig ako, huwag kayo.

"You should get used to it then. Start liking me as a clingy person. I won't let you go anyway. I won't let that happen."

Jushko, ang poshesshive mga beh. Rape-in ko ito, sige kayo.

"Napaka-drama mo. Para namang aalis ako. Ngayon pa nga lang para ka nang linta kung makadikit."

"You should like it."

Napataas ang dalawa kong kilay sa kanya showing the what-the-fuck face. "Like it mo mukha mo." Anas ko sabay alis sa pagkakayakap niya then I throw myself on the other side of the bed getting the food that he made.

Napaka-pabebe mo do'n, Anastasia! Wala kang karapatang magpabebe. Kapag iyan may kinahumalingan nang iba, iyak iyak ka tangina ka!

I found Chizo trying to reach my food. Nako, hindi pa ito nakain.

"Bella, I'm afraid." Nagulat ako nang maramdaman ko ang pagyakap niya sa aking likuran. Imagine that I'm already sitting at the edge of the mattress then he hugged me at the back.

I can feel his friend, hello! Sumasaludo sa akin, jushko!

"Afraid? Of what? May kinatatakutan ba ang isang Alastair Aldeguer?" I asked him while I'm concentrating myself munching my food and not on my food which is starting to grow on my lower back, ang laki!

Ang halay mo Asia, magtigil ka diyan! Behave!

He placed his head on my neck. He loves doing that whenever we are this intimate. He's fond of placing his head on my neck and sniffing it. Iba lang ang epekto sa akin minsan ng ginagawa niya. Nalabas minsan ang pagkademonyita ko.

Hindi niya sinagot ang tanong ko. Bagkus, he tilted my head to face him and he immediately smacked his lips on mine. Nabalik ko sa lamesa ang kinakain ko tapos ay biglang bumaba ang mga kamay ko sa mga hita niyang iniiipit ako sa pagitan niya.

His huge arms are becoming livid in terms of caressing my tummy while I did the same. I'm softly touching his legs with my bare hands. Sending him a lot of message that I like what he's been doing.

I heard him moan while I'm doing my job. Naramdaman ko ang panginginig ng kalamnan niya sa ginagawa ko sa mga hita nito. I'm gripping it then massage it smoothly. Then I'm massaging it to the top then would stop if I'm reaching the peak of his lower part.

"Damn, you're making me so fucking hard, Kriselle." He whispered to my ears while his nibbling it. It sent a thousand shivers when he did that. He's taking his revenge romantically.

Umalis ako sa pagkakayakap niya at mabilis na humarap sa kanya. I sat on his lap while I'm giving him a torrid kiss. He hugged my waist then he's smoothly touching my back then his hand would have landed on my mountains.

Pumiglas ako sa paghahalikan namin at siya'y aking tiningnan nang nakangisi. I grind my hips and I could really feel his hardness beneath me. I just can't help but to giggle. He did the same.

While giggling, I simply reaching out something and when I did, I grinned at him seductively then turned my face impassive.

"Don't mock me with your stupidity." Malamig kong wika sa binata habang nakatapat na sa leeg nito ang nakuha kong bread knife.

The man with Alastair's face laughed at me. I clearly saw the Fifth marking on his neck's right side.

I let him see my cursed eyes. Letting him see the reason why I was able to wake up from his dream and illusion. Akala niya ba ganoon niya ako mabibigyan ng pag-asa na maranasan ang mga pinakita niya?

That's a perfect view and scene for me. I'm always dreaming that someday it will happen. How dare him to invade my precious dream?!

"He's not calling me with my second name, just so you know." His laugh became louder upon adding my statement. I gritted my teeth as a sign that my patience was not really applicable as of this moment.

"We haven't reached the climax yet you were able to unleash yourself from my curse. It's pretty impressive." He reverted while smirking.

"Show yourself." I ordered him.

He laughed once more. Ang pisi ng pasensya ko ay talagang mapapatid na sa kakatawa niya.

"In my world, your compulsion doesn't work no matter how many times you cast it. You may not be affected right now because of your advantage but it won't last long." He said then the next thing I knew he's now on top of me while he's holding the bread knife that I had.

Ano'ng nangyari?

"Before I forgot to inform you. Since you're in my world, my strength is doubled and I can do whatever I want here. Pretty impressive, yeah?"

He doubled his weight on me. Maging ang pagkakaipit ng kutsilyo sa leeg ko ay mariin. Ang tanging umaagapay lang para hindi ako tuluyang masugatan ay ang mga braso kong nakapigil sa mga braso niyang diinan pa iyon.

I can't move. Kahit magligalig ako sa ilalim niya, it will only make an opening for him to triple his arms on me.

"How does it feel, huh? Anastasia? Gaano mo nararamdaman ang paghihirap na nararanasan mo ngayon?" his tone became deeper. Mas malalim kesa sa tono na ginagamit niya. I let a small scream when I felt the sharpness of the knife is touching my skin.

Wala akong magawa kahit na anong klaseng paraan ang gawin ko ay nagagawan niya iyon ng paraan para hindi ako makatakas sa pagkakadagan niya. The knife is getting deeper and the pain is getting out of hand.

I have no choice but to use it.

"You... got a pretty impressive... curse. Pero may nakalimutan ka yata... the moment you gave me pain." Wika ko sa kanya na nagpakunot sa noo nito.

I closed my eyes and concentrated of using the Apollo within me. The last time that I used it was when the Fourth Wave happened. Ang araw kung saan nahanap ako ng dalawang bruha na kapwa ko may sumpa.

I opened my eyes and I let him see and succumb himself with the second form of Diaperno Matia.

The man with Alastair's face grinned at me. "I told you, it's my world. Walang epekto iyan—"

"Pain." I simply said and the man lost his words. Nabitawan nito ang hawak na kutsilyo at napahawak ito bigla sa ulo nito.

"What the! W-what's happening...?! Ugh!" he screamed in pain while he's stepping back from the bed. Napasandal ito sa kalapit na pader habang sapo sapo pa rin nito ang ulong nakakaramdam ng hapdi.

"Your world is only a dream, Unknown. It's like a normal human dream na kapag sa oras magkaroon ng trigger to make it stop, the person would be awakened. The moment you gave me pain, you triggered the half side of the brain that reacts with it. And in that moment, it's no longer your world anymore. It's mine." I explained him.

Habol habol ko ang hininga ko sa ginagawa ko sa kanya ngayon. Nakadagdag pa sa alalahanin ko ang sugat na natamo ko sa leeg. Mabuti nalang, daplis lang ang nangyari at walang natamaang litid.

"Your eyes... you're using their mental prowess at me?! P-Papaano?" tanong nito na patuloy pa rin sa pagsigaw.

Diaperno Maticum. The second form of my cursed eyes. The Judgement Curse. The single white lines are still there but the eye color has been changed. The right eye has the color of fire while the other eye has the color of the ocean. It allows me to use other mental ability of the other victims of Apollo and judge the person if they need to die in accordance of Apollo's decision.

Pero sa paggamit kong ito, the highest rate of getting the Sixth Wave is way higher. At ang tagal na pupwede ko itong gamitin ay...

Parehas kaming napabagsak sa sahig matapos maputol ang paggamit ko sa Diaperno Maticum. Hingal na hingal kaming parehas at masama ang tingin sa isa't isa.

"You can only use it in a short period of time. And I think I know why." Sapantaha nito. "C'mon, use it again, Anastasia! Gamitin mo uli sa akin iyan nang sa gano'n ay magising na rin sila!"

Got'cha! I got the answer that I need.

"I won't." Simpleng kong saad sa kanya. Habang nahihirapan akong tumayo at nilapitan siya. Hawak hawak ko ang aking dibdib. "You just made my theory confirmed, dimwit. Now I'm hundred percent sure that you are with the last two victims."

Bakas sa mukha nito ang pagkagulat at tila nahulog ito sa aking patibong.

"Sinadya mong mapasailalim ng sumpa ko para malaman mo ang totoo?" nanggagalaitin nitong tanong sa akin.

Nang makalapit ako sa kanya'y tinapat ko ang mukha ko rito at walang pakundangang hinawakan ang baba nito ng mahigpit. Rage is evident on my face.

"They won't call me the Queen of Death for nothing." I replied dangerously then I looked at him using my normal curse eyes. "Now, I'm commanding you to show me where are the last two victims. I can't really stand looking at you using the face of my Alastair anymore. Kaya dalian mo."

MAHINANG ungol ang narinig kong lumabas sa aking bibig kasabay ng pagdampi ng isang kamay sa aking braso. Nalukot ang aking mukha nang makaramdam ng pangingirot sa aking kaibuturan.

"Are you okay, Bella Cieco? Answer me please."

Isang masarap na boses ang narinig ng aking tainga. Napalunok kaagad ako. Ang sharap naman ng almusal ko. Boses palang, nakakabusog na. May hotdog rin kayang kasama? Hihihi!

"Are you dreaming? Hey, doctor. Is she dreaming? She's smiling while her eyes are shut. Is that normal?" rinig kong tanong ni Alastair sa doktor.

Nawala kaagad ang ngiti sa aking labi dahil sa tinanong nito. Bakit? Abnormal ba kapag nakangiti ka habang tulog? Ang gago rin nito minsan. Basag trip.

The doctor chuckled upon hearing Alastair's question. "Yes, Boss. It's normal if she's dreaming especially... if she's dreaming about someone."

Gago ka, Alastair. Pakyu—Pak mo 'ko. Ay shit! Shorry. Hihihi!

"I just hope that I'm the one she's been dreaming about." Mahinang komento ng binata na may halong malamig na tono.

Para itong shira! Shempreh shino pa ba?

I decided to open my eyes. Kung anu-ano na ang mga naiisip ko at hindi na maganda iyon. Ang hahalay. Hindi dapat gano'n— dapat mas matindi pa. I hissed. Damn, lumalala na yata ako.

"Bella..." anas ng binata sa aking nang mapansing nakadilat na ang mata. Napabuntung-hininga ako. Muntik ko na palang makalimutang hindi nga pala ako nakakakita. "How are you feeling right now?"

Nag-iinit. Gustong isigaw ng utak ko pero dahil kailangang behave tayo sumagot ako sa malumanay na tono. "I think I'm fine. I'm just exhausted." Tugon ko.

Kailan kaya ako magiging exhausted sa kama with you, baby boy?

Napailing iling nalang ang kaibuturan ko. Wala, worst case scenario ka na, Anastasia. Kailangan mo nang matikman ang langit nang matigil ka na.

"Are you sure?" paninigurado ng binata. Gustuhin ko mang barahin, tumango na lamang ako.

"Can you open it for me?" biglang tanong ni Alastair na kinalingon ng ulo ko sa kanya. "Your artificial lenses. I want you to look at me."

Kunot ang noo ko sa gusto niyang mangyari. Bakit niya gustong makita ko siya?

"Please?" napalunok ako ng wala sa oras.

Tangina, ang Boss ng Aldeguer Mafia ay napapadalas na ang pagsasabi ng please. Kabahan na ba dapat ako?

I was about to answer him when someone interfered.

"As much as she wants to open it, she can't." Anas ni Austin na tumabi sa akin.

Paniguradong nagtatanong ang mukha ni Alastair sa kaibigan ko na siyang nakuha agad ni Austin.

"She used her gift too much while using the Lenses. Nakakaapekto iyon sa functionality ng device. I need to reboot it for now." Ekplenasyon ni Austin.

"I see," naunawaan ni Alastair ang sitwasyon ko. "When she can use it again? Any approximate time that you can provide?"

I felt Austin looked on his wristwatch. "She can open it later in nineteen hundred hours."

"Anong oras na ba?" mahina kong tanong kay Austin.

"It's already ten in the morning, Asia. And yes, naging mahaba ang pagtulog mo kanina." Tugon nito sa akin at sa follow-up question ko.

"Why Bella? Are you hungry?" nag-aalalang tanong ni Alastair na umupo na sa kamang kinahihingaan ko. Napalunok ako bigla. Jusko naman, temptasyon pigilan mo please.

"Can you get one for me?" I asked him. I need him to get out for a while.

"I'd love to. I'll ask someone—" mabilis kong napahawak sa braso nito para pigilan sa gustong mangyari.

I felt his body stiffened when I touched him. Maging yata ako biglang napalunok na naman ng laway. Ang sharap kasing pishil-pishilin ng brasho niya. Ang laki at mahulma. Gosh!

Busog na ako sa laway ko jusko!

"I-I want some home-made meal. A-And I w-want you to cook it for me. Is it o-okay?" Sige lang girl, daan mo sa pag-utal iyang pagtitimpi mo bruha ka.

Hindi kaagad nakahuma ang binata matapos kong sabihin ang gusto kong gawin niya. Marunong siyang magluto. Kasing sarap niya ang mga luto niya kaya.

"My Bella Cieco wants me to cook for her." Komento nito. Hindi ko man siya makita pero nakakasigurado akong nakangiti ito sa akin. He held my arms na nakakapit sa braso niya at hinawakan niya ang kaliwang balikat ko.

Napagawi ang ulo ko sa kamay niyang nakahawak sa balikat ko. Shocks, ang laki ng kamay. Ang lapad ng mga daliri.

"A'right, I'll cook for you. Wait me here. Okay?" anas at utos niya sa akin na tango lang ang nagawa ko dahil sa kung anumang nararamdaman ko sa kanya.

Umalis ka na bilisan mo! Kung ayaw mong ikaw ang gawin kong putahe diyan. For sure, busog na ako sa walong pandesal mo. May palaman pang cream at gatas. Shit na malaki naman oo! Anastasia! Stop it!

"Wala na siya, pwede ka nang huminga ng malalim." Pagkasabing iyon ni Austin ay saka ko nga lang napansin na nahugot ko na pala talaga ang hininga ko sa nangyari. "Nahahawa ka na kay Claude, Asia. Ganiyan siya kapag nagtitimping i-kama ang lalaki."

Mabilis kong natampal ang braso nito at pinamulahan ako ng mukha sa sinabi niya. Hindi kaya!

"M-Magtigil ka diyan, Austin." Suway ko rito but I can definitely feel his mocking grin right at me.

"The Queen never stuttered before." Pang-asar nito sa akin sabay umupo sa may duluhan ng aking kama.

Hindi na ako nagsalita pa para hindi na ako nito lalong asarin. "You can deactivate the cloaking mode of the Lenses, Austin." Utos ko sa binata nang makabawi na sa nangyaring pang-aasar nito.

"Sigurado ka?" paninigurado nito na tanging tango lang ang aking naisagot.

"Hand me over a mirror as well before you deactivate it." Pahabol ko rito na maagap nitong ginawa.

Nang hawak ko na ang salamin ay doon na muling tinanggal ni Austin ang cloaking function ng Lenses ko. Muling nanumbalik ang aking paningin. Mas malinaw pa ito sa Lenses ngayon. I raised the mirror at itinapat iyon sa aking mukha.

Napalabi ako nang makita ko ang itsura ng mata ko. Gusto kong maluha. Gusto kong magtangis ng iyak ngunit hindi pupwede. Kailangan kong magpakatatag.

"Hindi ko inaakala na ganiyan kaganda ang Diaperno Maticum, Asia." Tiningnan ko ang namamanghang si Austin at nginitian siya ng malungkot. Muli kong tiningnan ang salamin at doon pinakatitigan ang aking mata. "Nalalapit na ba?"

"The Curse of Life and Death." Wika ko sa ibang taguri ng mga matang ito, leaving his question unanswered.

"It allows you to control the victims' mental prowess because of that right?" tanong ni Austin sa akin.

Allows me to control. Yeah, right.

"It's a curse of judgement, Austin. Hindi lang siya para magamit ko ang kakayahan ng iba pang Enhanced. These eyes judge the person if they're going to die or not. It symbolizes the Yin and Yang but a different version. It deals with the existence of any living things and not just the purity of a person if they're good and bad. Daig ko pa ang tagahatol ng buhay, Austin. And this scares me a lot."

Halata sa itsura ng binata na nahintakutan ito sa aking sinabi. Tapos ay nag-iwas ito ng tingin sa akin na s'yang kinatawa ko nang bahagya.

"Don't be scared, Austin. Hindi naman ito automatic na hahatulan ka na agad." Natatawa kong anas rito.

"Sorry, halata ba iyong takot ko?" nahihiya nitong tanong sa akin habang napapakamot ng ulo. "Apollo is indeed mysterious. The level of its power can be determined thru your eyes. Nakakatakot na nakakamangha."

That's true. "At ayaw ko nang umabot sa pinakahuli nitong yugto."

"M-Mayroon pa?" hindi makapaniwala nitong tanong.

Muli kong pinakatitigan ang aking mata sa salamin na hawak ko habang sinasagot siya. "Oo. At iyon ang gusto nilang mangyari."

"Gusto nilang... mangyari? Sino? Ang mga victims?" nagtatakang tanong ni Austin sa kanya.

Mariin ang hawak ko sa salamin tapos ay tiningnan ko siya. "Gusto nilang gisingin ko silang lahat. Iyon ang rason kung bakit sila nagpaparamdam ngayon at gumagawa ng gulo. Their revenge is not about me being killed. It was about me being their key to destroy everything using my curse."

Hindi nakapagsalita si Austin sa aking sinabi.

Everything is now making sense. This is about their grudge not just towards me but also their resentment to the world. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito. I should be mad to them because of their impulsive actions. Dapat galit ako sa mga ginagawa nilang pagpatay nang walang dahilan. But here I am, internalizing the guilt that supposed to be for my mother. Kasalanan nila ng mga kaibigan niya kung bakit sila nagkaganoon. Kung hindi sila gumamit ng mga bata sa eksperimento nila sa Apollo, walang bata sana ang makakaranas ng ganito na dinala hanggang sa paglaki. I couldn't imagine their sufferings bearing their curses. Pakiramdam ko, kulang ang paghihirap na nangyari sa akin sa mga nangyari sa kanila.

Awa na ang lumulukob sa akin. Awa na may kagustuhang itawid ang pagkakamali ng nakaraan.

"Do you need to kill them?" tanong ni Austin na may halong pananantya kung tama ang tanong na kanyang binitawan.

"Dapat..." pauna kong sagot. "Pero hindi dapat iyon ang mangyari, Austin. Mas nangingibabaw sa akin ngayon ang kausapin sila at tulungan. They need someone to talk to them. They need someone na makakatulong makapagpabago sa isip nila na itigil kung anuman ang gusto nilang mangyari."

"Change of plans, then?" Pangungumpirma ng binata sa akin.

"I need to know their story first, Austin." Paglalahad ko sa kanya. "Helping them might not be that advisable pero kailangan ko munang makilala sila."

"I can give you the information that you need—" umiling uling ako sa binata at pinatigil sa pagsasalita.

"I need to know them personally. Hindi sapat ang mga makukuha mong impormasyon para lubos ko silang makilala." Pagpapaliwanag ko.

"You want a direct approach? Hindi ba delikado?"

Muli akong napatingin sa salamin. "Diaperno Maticum would last for about three days. I think kaya na ng tatlong araw para makilala ko silang lahat."

"Pero kailangan mo pa ring ilihim iyan sa iba? Lalo na kay... Alastair?"

"Pinag-iisipan ko pa. Hindi pangmatagalan ang ibinigay mong rason sa kanya kanina about the Lenses. He won't buy your next reason why I shouldn't use the Lenses for the meantime." Tugon ko rito.

"Copy," He replied.

May napansin ako. "Where's Claude?" I asked him.

"Oh, yeah. She's currently with Nicholas. Mukhang nagiging stable na ang lalaking iyon."

Sinamaan niya ng tingin si Austin. "Did you make sure that she hasn't raped our comatose patient?"

Austin showed his three fingers showing that everything is under control. "Yep, napaalalahanan ko na siya sa ganyan. Since may history ang babaeng iyon tumikim ng mga pasyente lalo na kung hot."

I rolled my eyes when I completely recalled a certain scenario before. "Don't make me remember that."

Austin grinned. "Why? Because you're scared that you might do the same if Alastair will be on a hospital bed?"

Lihim akong napalunok and images of me on his top enshrouded my thoughts.

"H-Hindi ah!" sigaw ko rito na nagpatawa sa binata. Slight lang. Mukhang masharap nga iyong ideya na wala shang malay tapos, tapos... nako, Anastasia, ano ba? Napailing iling ito at bakas sa mata na naiiyak dahil sa kakatawa.

"You're becoming Claudette version 2.0, Asia. And it's funny." Then he laughed again.

Sinamaan niya ito. "Gusto mong mahatulan?" panakot niya rito na agad namang kinatahimik ng binata.

They heard a knock. Parehas silang nagkatinginan at nanlaki ang mata. Austin immediately covered my Diaperno Maticum with the Lenses' cloak mode.

"The food is here, my Bella. Are you famished?" bungad ni Alastair.

"You're still here." Komento nito nang mapansin narito pa rin si Austin sa kwarto ko.

"I'm her friend. I'm here to check her out." Austin smoothly answered him. My lips twitched because of Austin's attitude. So formal.

"You don't need to." Anas ni Alastair sa natural nitong malalim na tono. He placed the breakfast table on the lower part of my bed then sat beside me circling his hands on my waist. "I can handle her."

Napalabi ako sa pananantsing ng lolo niyo. Jushko, ibaba mo pa sa gitna ko pleash!

"I... can definitely see that. I think I should go ahead?" He asked but I'm pretty sure it's a signal for me.

"I'll call you if I need some report." I nodded casually kahit na naramdaman ko ang paglingon ni Alastair sa akin.

Nang tuluyan nang makaalis si Austin ay nanatili si Alastair na nakatingin sa akin. Napakunot noo ako kung bakit.

"You're looking at me with your mad eyes, Alastair. What is it that bothers you?" I asked him while I'm reaching the food he brought.

He helped me of getting it while he asked me a ridiculous question. "What's your relationship with that skunk?"

Mas lalong lumala ang gatla sa aking noo sa ginamit nitong term. Skunk? You mean Austin?

"Are we talking about Austin?" I asked, confirming.

"Why? Do you have a list of men to talk about?" His tone of voice is really dark when he accused me with his question. Ramdam ko ang nagbabadyang bagyo roon kapag hindi ko siya sinagot ng tama.

Tumawa ako ng bahagya. "List of men? I'm not that appealing to have list of men lining up on me, Alastair." Tugon ko rito.

"I don't believe you." Alam kong ramdam niyang I'm telling the truth. Kasi totoo naman. Wala naman akong lalaki. Siya nga ang una kong pinagnasaan ng ganito 'eh.

"Ikaw nga diyan ang maraming babae. Who wouldn't want you? You're the future Boss of your clan. Aside do'n, every girl in this campus admires you so much. Ready na bumukaka sa'yo." Hindi ko napigilan maglabas ng saloobin. Kasi totoo naman hindi ba? Minsan lang ako magwapuhan at magnasa sa lalaki. At kapag nangyari iyon, ibig sabihin, I'm liking someone who was Godsent to every woman.

"I don't have any girls aside from you, Bella Cieco. That's what I can assure you." He told me why he's helping me with my food.

Sinusubuan niya ako mga inday! Shana iba nalang ang pinashubo niya shakin. Kakayanin ko naman hihihi!

Magsasalita sana ako sa sinabi niya nang parehas kaming napalingon sa biglang pumasok sa kwarto ko.

"Asia! Alastair! The Victims and Nicholas..." hingal na hingal na wika ni Austin sa aming dalawa. Bakas sa tono nito na may panganib na namang dumating at kasama roon ang mga taong binanggit nito.

"Stay here, Bella Cieco. Let me handle it." Anas ni Alastair sa akin. Bago pa man din ito umalis at sumama kay Austin ay pinigilan ko ito sa pamamagitan ng paghawak sa braso nito.

"Sasama ako." Giit ko.

"No! You're not yet healed. Stay here. Let me handle them on my own. It's my job to keep this campus safe and sound. Wait me here."

Aangal pa sana ako nang mabilis silang lumabas ng aking kwarto. Ano na naman kaya ang nangyari? Is it something about the fifth victim? Did he attack them again?

I decided to stand up and walk near the door. Iniwan kasi nila ang kwarto na nakabukas. Nang masara ko na ang kwarto, natigilan ako ng ilang sandali at napabuntung hininga. As expected.

"Where are they?" I asked the person I felt inside my room.

Hindi ito sumagot ng ilang sandali. Narinig ko ang yabag nito na naglalakad patungo sa aking kama.

"They're all safe. Don't worry." Tugon nito sa akin tapos ay naramdaman kong umupo ito sa kama ko.

I titled my head to let him know where he is. "Bakit niyo ito ginagawa? Bakit kayo nagpapasimula ng gulo?" tanong ko sa kanya.

"Don't pretend as if you don't know anything, Asia Graham. I'm pretty sure you already have an idea about our main motive." Sansala nito sa aking tanong.

"Alam niyong maraming mamamatay kapag nangyari ang gusto niyong mangyari." Maingat kong wika na may halong pagpapapaalala sa kanya kung ano ang kalalabasan niyon.

"That's what we are looking forward, Anastasia. Ang marami pang mamatay. Inosente man... o hindi." Bakas sa lalim ng boses nito ang kagustuhang mangyari ang karumaldumal na senaryo na gusto kong pigilan.

"You just have to kill me because I'm the only reason why you are all cursed! Huwag na kayong mandamay ng iba!" nagsisimula nang tumaas ang boses ko.

Isang malademonyong tawa ang pinakawalan ng lalaking ito—the Fifth victim.

"Do you really think na may inosente pa sa mundong ito Asia? Wala!" nanggigigil nitong utas sa akin tapos ay naramdaman ko nang nasa harapan ko na ito at hawak ang leeg ko nang kay higpit. "This world has been tainted with pure evil, and this should be cleansed. Lahat sila, lahat kayo! Mga walang puso! Mga hayup na kung ituring ang mahihina'y akala mo hindi na dapat pang mabuhay sa mundong ito! Alam mo ba ang nangyari sa akin matapos ang insidente ng pag-kidnap sa amin? Huh?! I was abandoned by my parents because of the curse of that freaking stone inflicted inside me! They kicked me out of the house and savaged me as if I'm a monster! Itinakwil ako nang dahil sa inyo! I had been judged and abused by people! I've been neglected of the people whom I thought my friends, Anastasia. Pinagsakluban ako ng langit sa mura kong edad at hindi sapat ang kamatayan mo para maibsan lang ang sakit na nararamdaman naming lahat. All of you should be punished! All of you should die!"

Hindi ko na napigilan ang sarili kong sipain ang dibdib ng binata upang makawala ako sa pagkakasakal niya. Parehas kaming natumba sa sahig. I was catching up with my breath when I felt a ton of fluid flowing under my eyes.

I'm crying. Hindi ko napansing tumutulo na rin ang luha ko sa sakit ng nararamdaman ng binatang biktima ng magulang ko at ng mga kaibigan niya. This is the aftermath of they've done. Nakasakit sila ng husto kung kaya't ninanais rin ng mga biktima ang makasakit rin sa pag-aakalang maiibsan no'n ang sakit ng nararamdaman nila.

I'm very much aware of what they feel. I can relate from his pain.

"Ano'ng pinagkaiba niyo sa kanila kung gano'n?" malamig kong tanong sa kanya habang papalapit ako sa kinaroroonan ng binata.

"Kung itutuloy ninyo ang paraan ng paghihiganting ninanais niyo, pinapatunayan niyo lang sa mga taong nanakit sa inyo na tama lang ang ginawa nilang panghuhusga na kayo'y hayop at halimaw."

Tanging ang panaghoy lamang ng binata ang maririnig sa loob ng kwarto ko sa ospital ng Vexigo. He's crying out his pain on me. I triggered the memory of his past.

Yumukod ako sa kanya. He's too exhausted. This man can fight but not as good with the other student from his Sezione. I never thought that the top performing student of Sezione A is the Fifth victim.

Yinakap ko siya ng mahigpit and I felt him did the same. He's still crying and I can't help myself but to cry rapidly beside him.

Mom, this is what you've done. You hurt them so bad. You ruined their lives so bad. But I'm here to help them this time.

A piercing sound of a knife and a thud foghorn escaped from my mouth was the next thing happened while I'm hugging Arnold Chiu.

"I'm s-sorry, Asia. I-I'm sorry, M-Ma'am." Paghingi ng paumanhin ni Arnold sa akin habang yakap yakap ako at ang patalim nito'y nakatarak pa rin sa likod ko. "I need to do t-this or the other victims will hurt Archilliah. I once protected her from those students who bullied her when my curse has been activated. I needed to kill those men and hang them in front of our dorm so the other victims would know that I'm not going to back out with our plans. Forgive me, Miss. I'm r-really sorry."

Ramdam ko ang pag-agos ng dugo sa aking likod matapos mag-confess si Arnold sa akin. I tried to move my body. Inalalayan ako ng bata. I felt that the cloaking option of my Lenses have been deactivated for some reason.

I smiled at him when I was able to see his face again. Kita sa mukha ng binata ang paghagulgol kanina dahil sa basang basa pa rin ang pisngi nito ng sariling luha. He looked at me straight to my Diaperno Maticum.

"T-That's okay, I'm fine." Nahihirapan kong wika rito pero sinubukan kong magmukhang okay pa rin. I held his face and removed the tears on his cheeks.

Nasaktan siya, oo. Nagdusa siya, oo. Pero ramdam ko sa paraan ng pagsabi niyang pinrotektahan niya si Archilliah na hindi ito kasing sama katulad nina Nikka at Jake.

Diaperno Maticum is judging him already him when he looked at me straight to my eyes. But, he was pleaded as not guilty by Apollo. Mas lalo ko iyong ikinangiti.

"I'm really s-sorry." Muli nitong paghingi ng tawad pero pinigilan ko siya sa pag-iyak.

"Don't say sorry, I'm not going to die, Arnold." Anas ko rito. "I just want you to wake up now. Wake up, Fifth victim. You were able to taste your own curse just now."

Arnold gasped right after that. I stopped putting my pointing fingers in the center of his forehead and smiled at him wickedly. Pinagmasdan niya ang paligid at nakita niyang parehas kamng nakaluhod sa sahig.

"Y-You used my... c-curse?" he finally concluded.

Tumayo ako habang nagpapaliwanag sa kanya.

"I know you will be here. I know that you are going to visit. Inutusan ka palang saksakin ng mga kasama mo? Para saan? Para hindi masayang ang effort mo kagabi? How childish and immature they are."

Mariin kong hinawakan ang walking stick na nasa tabi lang ng aking kama tapos ay hinawakan ko ang gitnang parte niyon. I clicked something on it and my walking stick started to change from a simple stick... to a mechanical bow.

One of my favorite inventions of Austin. My own personalized weapon.

Unti unti kong hinawakan ang taling nagdurugtong sa magkabilang parte ng pana. Then an illuminated light arrow started to form in between.

"Stay at my back, Arnold. We are going to welcome the Sixth victim hiding outside of my room."

I felt the man standing outside of my room started to move away. I stomped my bare feet again to estimate which side of the hall he would run.

He will jump in the hall's window.

I released the arrow few inches away from the culprit. Ang sunod na nangyari? Nabutas ang dingding ng kwarto ko at ang dingding ng hall kung saan tumalon ang pakay ko.

I grinned. "No one can ever escape from the Queen's arrow."