ALTHEA JEANELLE'S POV

Dinala kami ng pulis sa loob ng isang kwarto. Nasa itaas na bahagi ng pader ang mga bintana at may lamesa at mga upuan sa gitna ng kwarto. Pinaupo niya kami sa kabilang bahagi ng lamesa samantalang ang pulis naman ay umupo sa kabila.

"There were hidden cameras that will take our conversation." sabi ng pulis bago niya binuksan ang notebook na hawak niya.

"I thought it's a private matter and no one should know even a small amount of information that she or we will say." naiirita namang tanong ni Xiumin. Hinawakan ko na lang ang kamay niya at tumango ako sa kanya. Huminga siya ng malalim bago tinanggal ang pagkakahawak ko sa kamay niya.

"Its okay, sir. Just promise that you will inform us first who are going to see this video." sabi ko sa pulis at tumango lamang ito.

"Let's start all over again. When did the victim called you?" tanong niya habang pinaglalaruan ang ballpen sa kamay niya.

"About 6 in the evening." sagot ko.

"Can you tell us what the victim exactly said to you?" dagdag ng pulis sa tanong niya. Napansin kong naiirita pa lalo si Xiumin pero hindi ko na iyon pinansin.

"I was about to go the garden when someone called me. I quickly answered the call only to hear someone calling my name and asking for help." maikling sagot ko habang dumadaan sa isipan ko ang mga nangyari kanina lang. Ang pagtawag niya at paghingi sa akin ng tulong.

"Did you hear anything else during the phone call?" tanong ng pulis habang nagsusulat sa notebook niya.

"I heard screams and sobs? It's not that clear." sagot ko naman agad.

"Did the victim tell you the location where he is?" pagtatanong ng pulis ulit.

"No." maikling sagot ko.

"How did you know where he is then?" nagtatakang tanong ng pulis habang tinitignan ako ng mabuti.

"I make someone to track his phone call. We found out that he is in Gangnam but there is no exact location yet. When we were about to track the exact location of him, the call ended because my phone died." seryosong sagot ko sa pulis. Tumaas ang isang kilay ng pulis. Sumandal siya sa upuan niya at tinitigan ulit ako.

"Why not call the police first?" buong takang pagtatanong ng pulis sa akin.

"I can't. I need to fix things myself." sagot ko naman.

"Can you elaborate it more?" wala sa sariling sinabi ng pulis.

"I can't, its dangerous for you." saad ko naman sa kanya.

"How is that so?" tanong ng pulis habang ipinapatong ang kanyang mga braso sa lamesa at isinandal ang ulo niya sa kanyang mga daliri.

"Let's just say that there is someone out there right now, waiting for us to finish to hunt me down." seryosong sagot ko sa kanya.

"Then why not ask for police protection?" mas nagtatakang tanong ng pulis sa akin.

"Because the police can't do anything against them or even protect her." sagot naman ni Xiumin. Tumingin lang siya sa akin at ngumiti ng nakakaloko bago ibinalik ang tingin niya sa pulis.

"Are you looking down on us?" iritang tanong ng pulis.

"No, I'm just stating a fact." sagot naman ni Xiumin. Siniko ko siya sa tagiliran para huminto siya pero tinawanan lang niya ako. Sinamaan ko siya ng tingin at tumahimik lang siya.

Magsasalita pa sana ang pulis ng biglang pumasok ang isang lalaki na hindi ganun katandaan, parang kaedad lamang siya ni appa kung titignan. Tumayo ang pulis at yumuko sa lalaki. Tumango lang ang lalaki bago tumingin sa amin. Tinitigan lang din namin siya hanggang sa ngumiti siya, isang kakaibang ngiti.

"Inspector, they are the witnesses for Rob Colfer's case." sabi ng pulis sa inspector daw.

"I know, and I know that they are telling the truth." sabi niya sabay turo sa amin. Nagkatinginan kami ni Xiumin at kitang-kita sa mukha namin ang pagtataka sa sinabi niya. Dahil alam naming pareho na hindi madaling maniwala ang isang pulis mas lalo na kung minaliit mo na sila.

"Okay sir." sabi naman ng pulis. Lumapit naman sa amin ang inspector at ipinatong ang mga kamay niya sa balikat namin.

"You can go now, gkongju. Bring your spy with you." mahinang sabi ng lalaki at saka ngumiti. Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at natawa na lamang ang inspector.

"Oh, I forgot to introduce myself. I'm Storm, the fourth guardian of Scott Cross." mahinang bulong niya sa amin at saka ngumiti. Iginaya niya kami palabas ng kwarto at hinatid sa kainan kung saan namin iniwan ang sasakyan ko.

"Take care, gkongju. And whatever you do, your father knows it." sabi ng inspector bago tuluyang umalis. Sumakay na kami sa aking sasakyan at pinaandar iyon pabalik ng university.

"That's scary." mahinang sabi ni Xiumin. Napalingon ako sa kanya at ibinalik ang tingin ko sa daan.

"What's scary?" tanong ko sa kanya.

"Your father. Knowing every move you make, he didn't interfer and just watch you to fight alone on this game." sabi niya.

"I am not fighting alone. They were fighting beside me, not visibly to my enemies but invisibly." sagot ko naman sa kanya. Natahimik dahil doon si Xiumin hanggang sa makarating kami sa RSU. Huminto kami sa lugar kung saan itinatago ang sasakyan ko at naglakad na lang papasok ng university.

"I'll see you around." paalam ni Xiumin at nauna na siyang pumasok ng university. Tumingin muna ako sa paligid ko bago ko naisipang pumasok ng university. Dumiretso ako sa private room at hindi ko inaasahan ang mukhang tumambad sa akin. Isang nag-aalala at galit na Kristoff.

"Saan ka nanggaling?" tanong niya sa akin.

"Crime scene." walang ganang sagot ko.

"Crime scene?" tanong niya habang sinusundan niya ako. Humarap ako sa kanya at hindi ko mapigilan ang mga luha ko na pumatak.

"A friend of mine just called me a little while ago asking for help. I find him only to see him lying on the cold ground, dead. Understand now?" nanghihinang sabi ko sa kanya. Naramdaman kong niyakap niya ako ng mahigpit at dinala sa sofa.

"Just cry, iiyak mo lang." mahinang bulong ni Kristoff sa tenga ko. Naging hudyat ang sinabi niya para mas lalo akong umiyak. Hinahagod lang niya ang likod ko habang yakap-yakap pa rin niya ako ng mahigpit.

"Bakit niya kailangang patayin ang mga taong malalapit sa akin?" umiiyak kong tanong kay Kristoff.

"I'm not sure. Pero sa tingin ko ay gusto ka niyang humina emotionally, para mas madali ka niyang pabagsakin." mahinang sabi niya. Napatingin ako sa kanya at nakikita kong totoo ang sinasabi niya. Nagkatitigan pa kami ng ilang minuto at doon ko lang napansin na papalapit sa akin ang mukha niya. Hinalikan ni Kristoff ang mata ko pababa sa pisngi ko kung saan dumaan ang mga luha ko. Napapikit na lang ako sa ginawa niya at yumakap sa kanya ng mahigpit.

"Wag mong iisipin na lumalaban ka mag-isa, dahil nasa likod mo lang kami palagi at umaagapay sa iyo." bulong niya sa tenga ko at niyakap ulit ako ng mahigpit. Niyakap ko rin siya pabalik.

Habang nasa ganung pwesto kaming dalawa, narinig ko siyang kumanta ng isang pamilyar na kanta. Napakalamig ng boses niya at nakakaginhawa. Ipinikit ko ang aking mga mata at pinakinggang mabuti ang pagkanta niya.

"Please do not die while fighting this game." narinig kong bulong niya matapos niyang kumanta. At hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa bisig niya.

[EDITED]