TRACE'S POV

I feel frustated about the letter Althea left behind. Wanting to clear everything, I read again the letter for the second time around.

----------

Trace,

First of all, sorry if I hurt you. But I am not sorry for doing that to you, because I know you deserve it. And by the way, stop fooling around already, acting like you don't understand what I have said or written. Alam kong naiintindihan mo ako. I just have that kind of feeling that you understand me.

Second, wag na kayong mag-abalang hanapin ako, hindi niyo rin ako mahahanap. I am in a place where you don't think I would go. Magpapakapagod lang kayo sa paghahanap sa akin. Don't waste your energy sa paghahanap sa akin, magpalakas na lang kayo diyan.

Third, ingatan mo si Shaina. I am entrusting my bestfriend to you. Alam ko namang kaya mo siyang ingatan. Afterall, hindi ka mapupunta sa pwesto mo ngayon kung hindi mo kayang protektahan ang sarili mo. Once na malaman kong sinaktan mo si Shaina, ako mismo ang magdadala sa'yo sa huling hantungan mo.

Fourth, when you accidentally bump with my brother, don't you ever try asking him about my whereabouts. And better runaway immediately, dahil baka kung ano pang magawa niya sa iyo, or maybe sa inyo.

Lastly, wag kayong mag-alala sa akin. Magkikita pa naman tayo sa pasukan. But don't expect na babalik sa lahat ang dati at parang walang nangyari.

I think that's all. Before I forgot, sorry for dragging you in this kind of work. Making your hands dirty just to obey and protect me. Mianhae, Tempo.

~Althea

----------

After reading it, I quickly put it in my drawer. I need to stop the others from looking for her. If I am correct, we really can't find her for a while. She is hiding, hiding in her own territory. I grab my jacket and gun from the cabinet and ride my motorbike. There's no point in hiding my true color now, she already know. But the question is how?

I continue looking for them in the busy streets of Seoul. Where could they have been. I was about to turn left when a black car suddenly come in my way causing me to harshly stop my motorbike. It's good that I stopped my bike before it hit the car. The driver of the car suddenly went out and look coldly at me. I quickly remove my helmet and bowed down in front of him.

"Looks like your in a hurry, Tempo. Did something happened in your house?" wangja asked me.

"Nothing, wangja." I emotionlessly answered.

"Really? Okay, just continue what you are doing right now. But make sure you will not make any wrong move, because if you do, everyone will be shock that the great assassin is lying in his cold coffin." wangja said and entered the car.

The car drove away from me and left me there dumbfounded. This is shit, what wangja said scared the shit out of me. I just continue searching for the others. And it took me 3 hours before finding them. They were all in the park, sitting in the bench and looks haggard and tired. I approach them. They only look at me.

"Stop searching for her." I said

"And why?" CL suddenly said to me while looking at me coldly. This lady sometimes scare the shit out of me, and that's because of her cold and lonely eyes.

"She said it, through that letter." I said

"What? Where is she?" Oliver asked me

"She's in a safe place, that's all that I know for now." I said then walk away. I look back to them.

"Let's go home now, it's already late." I said then continue walking towards my bike.

BRYAN KENDRICK'S POV

Napabalikwas ako ng bangon ng biglang magring ang phone ko. Tinignan ko kung anong oras na at sobrang aga pa. Madaling araw pa lang to be exact. I answered the call not bothering to look who is the caller.

"Hello." bored kong sabi

"Kendrick, sunduin mo ako dito sa park." Napatayo ako dahil sa narinig ko. Ang bilis naman niyang na-solve ang puzzle ko.

"Gaano katagal?" tanong ko

"Anong 'Gaano katagal?' ang sinasabi mo?" takang tanong niya. I sighed.

"Solving my puzzle." sagot

"Tsk, 12 minutes." tipid niyang sagot. Napangiti ako. Not bad, mas bumilis siya ngayon.

"Bumilis ka ate, anong sikreto mo?" natatawang tanong ko habang naglalakad papuntang banyo. I need to take a bath first.

"Better go here already, o baka gusto mong ako pa pumunta diyan?" tanong niya

"Para namang alam mo kung nasaan ako ate." sabi ko habang tumatawa.

"Yeah, I know." Natahimik ako dahil sa sinabi niya. Paano niya nalaman?

"I'm just joking. Pick me up here already before its too late." sabi niya tsaka binaba ang tawag.

Naligo na lang ako tsaka mabilis na nagbihis at dumiretso sa kotse ko. Habang nagdadrive ako, nagsimulang mapuno ng tanong ang isipan ko. How did she solve the puzzle I gave kung wala siyang naaalala? Masosolve niya lang iyon kung may naaalala siya tungkol sa nakaraan niya. Unless na lang siguro kung bumalik na ang alaala niya.

A smile form in my lips because of that thought. At kung totoo man ang naisip ko, there is only one question left hanging in my head. Paano bumalik ang alaala niya? I will find the answer later, I need to go to the park as soon as possible. After 25 minutes, nakarating na rin ako. Naabutan ko siyang nakaupo sa isang bench katabi ang maleta niya. Nilapitan ko siya. Pagkakita niya sa akin, bigla na lang niya akong niyakap.

"Kendrick, I miss you." sabi niya

"Yeah, me too ate." sabi ko habang kumakalas sa yakap niya. Napansin kong pagod na pagod ang hitsura niya at parang hindi siya natulog ng isang linggo dahil sa lalim ng mata niya.

Kinuha ko ang gamit niya at sabay kaming naglakad papuntang sasakyan. Pinagbuksan ko siya ng pinto at sumakay naman siya. Pinaupo ko na siya sa likod ng makahiga siya kung sakaling antukin siya. Pumunta naman na ako sa driver's seat at ini-start ang kotse. Hindi pa kami nakakalayo sa park ay biglang nagtanong sa akin si ate.

"Saan ka natutong magdrive?" takang tanong niya sakin.

"You'll know soon." sagot ko na lang. Tahimik lang niya akong tinignan tsaka ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Ako naman ay itinuon ang pansin ko sa daan.

"How did you solve the puzzle?" tanong ko sa kanya dahil sobrang tahimik na sa loob ng sasakyan at kanina ko pa gustong malaman ang talagang nangyari kung paano niya nasolve ang puzzle ko.

"Hmmmm, madali lang naman puzzle mo. Dami mo kasing iniwan na clue kaya nasagot ko kaagad yung puzzle." sabi niya. Napalingon ako sa kanya at saka siya tinitigan.

"Hoy, sa daan ka tumingin, wag sa akin." suway niya sa akin kaya binalik ko ang tingin ko sa daan. Seriously, 3 clues lang iniwan ko para masolve ang puzzle tapos sasabihin niyang madami na yun?

"Bakit ka pala umalis sa bahay na tinitirhan mo?" tanong ko sa kanya

"Ayaw ko pang makapatay ng tao, kaya umalis na ako." sinabi niya iyon nung papaliko na ako sa kanan ng madistract ako sa sinabi niya kaya hindi ko napansing may motorbike na paliko rin papunta sa direksyon ko. Buti na lang at naihinto ko kaagad.

Bumaba ako ng sasakyan para makita ko kung sino ang walanghiyang babangga sana sa amin. Pagkakita ko palang sa bike niya, kilala ko na agad kung sino iyon.

"Looks like your in a hurry, Tempo. Did something happen in your house?" tanong ko sa kanya. Tinitignan ko ang magiging reaksyon niya at ang isasagot niya sa tanong ko.

"Nothing, wangja." walang ekspresyong sagot niya. And that made my blood boiled. Nginitian ko muna siya bago umalis.

"Really? Okay, just continue what you are doing right now. But make sure you will not make any wrong move, because if you do, everyone will be shock that the great assassin is lying in his cold coffin." sabi ko tsaka bumalik na sa sasakyan at pinatakbo iyon paalis.

"Buti na lang at hindi mo sinabi sa kanya na kasama mo ako." sabi sa akin ni ate habang nakapikit. Mukhang matutulog na ata.

"Yeah. Itulog mo na lang muna diyan ate, malayo pa naman tayo." sabi ko sa kanya. Hindi ko siya dadalhin kung saan ako nanggaling kanina dahil sa condo ako galing kanina. Dadalhin ko siya ngayon sa isang bahay, totoong bahay na talaga. Bahay kung saan namulat ang aming isipan at lumaki.

"Okay" narinig kong sagot niya at nakita ko siyang humiga sa may likod.

"Sleep well ate, marami pang mangyayari mamaya." bulong ko habang pinagpapatuloy ang pagda-drive.

[EDITED]