Het was een enorme drukte op de schaatsbaan. Ik wachtte voor de ingang op Yenthe, terwijl ik nog even op mijn telefoon zat. Toen ik per ongeluk op mijn galerij drukte in plaats van op de Apps, keek ik recht op een oude foto van jouw en mij. Triest tikte ik erop en hij werd groter. Jij en ik, deze zomer in Kroatië. Ik beet op mijn lip. Niet huilen, niet huilen! Maar voordat ik me alleen kon gaan voelen, bedekten handen mijn ogen.

'Wie', vroeg een zware stem achter me.
Ik moest lachen. 'Yenthe.'
De handen verdwenen en toen ik me omdraaide, stond Yenthe voor me. 'Sorry dat ik laat ben', verontschuldigde ze zich.
'Geeft niets', antwoordde ik.
'Komaan', zei Yenthe en ze trok me mee naar de balie. Er stond een jongen van ongeveer zestien achter.
We betaalden en wisselden onze schoenen voor een paar schaatsen. Het was een heel geklungel om de schaatsen aan te krijgen. Na tien minuten stonden we eindelijk recht. Yenthe lachte nog een keer naar de jongen achter de balie.
'Kom, Yen', zei ik en we stuntelden de piste op.
'Leuke jongen, toch?', giechelde Yenthe. 'Ik denk dat schaatsen mijn favoriete hobby wordt. En die moet ik elke dag uitoefenen!'
'Oh, Yen!', riep ik lachend. 'Kom nu, we gaan schaatsen!'

'Brrr', bibberde Yenthe. 'Koud!'
We zaten met een warme chocolademelk in de kantine van de schaatsbaan.
Ik knikte. 'Maar hier is het lekker warm!' Ik nam nog een slok uit mijn beker, waar Rudolf The Rednosed Reindeer op stond.
'Mijn kont doet pijn', jammerde Yenthe. 'Hoeveel keer kan je wel niet vallen?'
Ik lachte en kreunde ook. 'Mijn arm dan. Jij viel er recht op!'
Yenthe grinnikte. 'Sorry! Hoe vaak zijn we eigenlijk gevallen?'
'Ik twee keer, jij een stuk of veertien keer, zeker.' Ik had moeite met mijn lach inhouden.
'Lach maar!', zei Yenthe gespeeld-boos. 'We zijn samen zestien keer gevallen!'
Yenthe keek door het raam naar de jongen achter de balie. 'Ik denk dat ik hem om les vraag.'
Toen werd ze weer ernstig. 'Hoe gaat het nu met jouw en Nic?'
Ik keek naar de bruine vloeistof in mijn mok. 'Ik weet het niet', antwoordde ik eerlijk. 'Hij lijkt niet te begrijpen dat ik zo veel met Roos inzit.'
Yenthe zuchtte. 'Tja, Roos. Misschien vindt Nicolas dat hij te weinig aandacht krijgt?', opperde ze.
'Maar dat moet hij toch begrijpen? Roos ligt in coma!'
'Jongens zijn vreemde wezens, Noo.'
Het bleef een paar minuten stil.
'Noo, ik ben er altijd voor je, dat moet je weten', zei Yenthe.
Ik glimlachte. 'Bedankt', zei ik zacht. Ik dronk de laatste slok van mijn chocomelk en schoof mijn stoel resoluut achteruit.
Yenthe keek me verbaasd aan.
'Meekomen', beval ik. 'Wij gaan een telefoonnummer voor jouw regelen!'
Yenthe lachte, dronk haar chocomelk op en stond recht. 'Girlpower!'

'Aah!', riep Yenthe. Ze slaakte een indianenkreet. 'Ik! Heb! Zijn! Nummer!', schreeuwde ze.
Ik liep lachend achter haar aan. 'Veel succes met Alex, Yen.'
Ze keek lachend achterom. 'Kom je morgen weer mee met me?'
'Tuurlijk! Ik wil voor geen goud missen hoe jij Alex versiert!'
Yenthe haakte een arm bij me in en samen liepen we naar onze fietsen.
'Noah?', vroeg Yenthe plots.
'Ja?' Ik keek vragend naar haar.
'Ik durfde het eigelijk niet te vragen, ik bedoel, het is jouw BFF en...', ratelde ze. Ze pauzeerde even. 'Mag ik een keer mee naar Roos?'
Ik liet haar vraag op me inwerken. 'Mee?', herhaalde ik.
Yenthe knikte aarzelend.
Ik schudde even mijn hoofd. 'Eh... Ja hoor.'
Yenthe lachte even opgelucht. 'Oké.'
Tijdens het fietsen dacht ik na. Er had inderdaad nog niemand van de klas Roos bezocht. Waren ze misschien ook bang dat ze me zouden storen, dat ik nu alleen bij Roos wou zijn?
--------------------------------
Hey!

Eindelijk weer een update! De examens vragen zoveel voorbereiding! Woensdag 14/12 heb ik mijn eerste examen - wiskunde, bah - en het laatste 20/12 - natuurwetenschappen, bah. Dus, dan komen er héél véél hoofdstukjes in de kerstvakantie. En ook een Kerstspecial.

O ja, we hebben de 500 reads bereikt! Yes, yes, yes! Op naar de 1K!

x GrijzeWolf