School begon. Eerlijk, Roos, het was verschrikkelijk. Ook al was je zo afstandelijk, ik miste je nog meer dan ooit. Nicolas keek me niet meer aan, Quinten kwam elke dag langs om te vragen hoe het met je was, of om een kaart voor jouw aan mij te geven. Yenthe was mijn steun en toeverlaat. Ze week amper van mijn zijde.

Roos, kom terug en red mijn leven. Alsjeblieft.

'Hallo, saai uur Geschiedenis!', kreunde Yenthe toen de bel het eerste lesuur van de dag aankondigde. 'Na vier dagen terug school ben ik het nog steeds niet gewend.'

Ik trok een pruillip en gooide mijn rugzak over mijn schouder. 'Hallo, saaie oorlog!'

'Ugh', deed Yenthe. 'Roos was er tenminste goed in. Konden we later van haar overschrijven.'

Ik bleef staan en keek Yenthe scherp aan. 'Roos ís goed in Geschiedenis.'

Yenthe sloeg een arm om me heen. 'Natuurlijk, sorry No.'

Ik lachte geforceerd. Yenthe bedoelde het niet slecht.

Samen liepen we door de gangen naar het Geschiedenislokaal. We kwamen als laatste binnen, zelfs mevrouw Sanders was er al.

'Zijn jullie er eindelijk?', vroeg ze.

Yenthe en ik gingen zitten aan een lege bank achteraan.

'Dat ziet u wel, niet?', antwoordde Yenthe poeslief.

Mevrouw Sanders beet op haar lip. 'Goed, open jullie boek op pagina honderdennegen.'

Iedereen bladerde braaf door zijn boek en mevrouw Sanders keek tevreden. 'De Eerste Wereldoorlog', zei ze terwijl ze het in haar slordige handschrift op het stoffige bord schreef, dat zo te zien de hele vakantie niet was geveegd. 'Wie weet er wat over de Eerste Wereldoorlog?'

'Een van de directe aanleidingen was de moord op Frans Ferdinand', zei Merel nadat ze haar vinger had opgestoken en was aangeduid.

'Uitstekend', prees mevrouw Sanders. 'Maar dat wisten natuurlijk meerdere van jullie.'

Yenthe's vinger schoot ook de lucht in.

'Ja?', vroeg mevrouw Sanders

'Op drie augustus negentienhonderdveertien vragen de Duitsers toegang om door België te trekken, die weigeren. Op vier augustus negentienhonderdveertien vallen de Duitsers toch binnen en komen Frankrijk en het Verengd Koninkrijk ons helpen', zei Yenthe voldaan.

Ik lachte even kort om het verbaasde gezicht van de lerares.

'Ehm', begon die. 'Heel goed, Yenthe. Ze draaide zich om en tikte snel iets op de computer.

'Die weet dat zelf niet eens', fluisterde Yenthe in mijn oor.

'Hoe weet jij dat zelfs?', reageerde ik.

Yenthe toonde me onder de bank haar telefoon, waarop een Wikipedia-pagina over de Eerste Wereldoorlog open staat.

'Ja, ja, dat klopt', zei mevrouw Sanders met een zucht.

Ik zag Nicolas even naar me kijken, voor het eerst in dagen. Dan gaat zijn vinger langzaam in de lucht.

'Nicolas?'

'Het symbool voor die oorlog is een klap...', hij haperde. 'Een klaproos.' Hij sprak 'roos' extra traag uit.

Ik verstijfde en keek recht voor me uit. Ik voelde vierentwintig paar ogen mij aankijken.

'Juist, ja', begon mevrouw Sanders. 'Noah, hoe is het met Roos?', vroeg ze opeens, met een zoete stem.

Ik schoof mijn stoel achteruit. Greep naar mijn rugzak. Elke beweging werd gevolgd door de priemende blikken van mijn klasgenoten. En toen stond ik recht en ren ik de klas uit.

'Roos. Roos. Roos', kon ik alleen maar denken.

--------------------

Heeyy!

Sorry voor het niet-updaten deze week, maar ik voelde mij een paar dagen niet zo lekker en ik had zelfs geen zin om te schrijven. Maar omdat school weer bijna begint, wou ik vandaag en morgen toch nog updaten.

x GrijzeWolf