Voor het eerst in maanden, Roos, heb ik het gevoel dat alles goed komt. Eindelijk moet ik me niet meer alleen voelen op school, ik heb mijn vrienden terug. Dribbel groeit als een kool en pap is nog zeker zes maanden weg. Nu moet ik alleen nog een manier vinden om jou te vergeven, voor wat je maanden hebt verzwegen. Maar ik heb weer hoop, dat over een tijdje alles weer is zoals het moet zijn.

'Vakantie?' herhaalde ik verbaasd. Ik had net het woord 'vakantie' horen vallen bij een gesprek tussen mam en Elle.
Elle sprong vrolijk naar me toe. 'Inderdaad! Waar gaan we dit jaar heen?'
Ik zuchtte. Bij vakantie dacht ik altijd meteen aan plezier maken met Roos. Maar die wou ik op dit moment even niet zien. 'Ergens ver weg, maakt niet uit waar', antwoordde ik Elle. 'Kies jij maar.'
Mijn zusje begon meteen na te denken met een diepe frons op haar voorhoofd. 'Ver weg', mompelde ze.
Ik liep door naar de keuken, waar mam het ontbijt afruimde. 'Doen we vandaag iets speciaal?' vroeg ik.
'Lucas en zijn moeder zijn er rond zeven uur', zei mam.
Even keek ik niet-begrijpend, maar toen herinnerde ik me dat Lucas vanavond kwam. 'Helemaal vergeten', gaf ik toe.
'Wou je nog ergens heen?' reageerde mam.
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik wou gewoon de hele dag in de zetel hangen en een Netflix-marathon doen ofzo.'
'Je hebt nog negen uur voordat ze er zijn', antwoordde ze.
Ik ging terug naar de woonkamer, waar Elle nog steeds stond na te denken.
'Weet je het al?'
Elle schudde haar hoofd. 'Er zijn zo veel bestemmingen die ver weg zijn.'
'Welke bestemmingen heb je al bedacht?'
'Nog geen! Je hebt me niet eens verteld hoe ver weg het moet zijn! Nog binnen Europa of verder?'
'Buiten Europa is prima', antwoordde ik lachend.
Elle knikte tevreden. 'Dat maakt het al een stuk makkelijker!'
Vrolijk schudde ik mijn hoofd. 'Wat ga jij vandaag allemaal doen?'
'Nadenken', antwoordde Elle meteen. 'En huiswerk maken', zei ze er minder enthousiast achteraan. 'Jij?'
'Geen idee', zuchtte ik.
'Waarom ga je niet naar Roos?'
'Die wil ik even niet zien', bekende ik.
Elle fronste. 'Wat jij wilt. Maar vergeet niet dat Roos ziek is, ze kan vast wat steun gebruiken. Het is fantastisch weer, misschien wil ze naar wel naar buiten', stelde Elle voor.
'Roos gaat al maanden niet naar buiten', vertelde ik haar. 'Bovendien heeft zij tegen mij gelogen!'
Elle zweeg. 'Het komt wel goed.'
Ik knikte. Ooit zou het inderdaad wel allemaal goedkomen, maar ik moest niet de enige zijn die ervoor zorgde dat alles goed zou komen. Roos lag dan misschien in het ziekenhuis, ze had een telefoon recht naast haar bed. Als ze nu al gewoon even zou bellen om te zeggen dat het haar speet...
Ik keek naar buiten. De zon scheen inderdaad en de lucht was helderblauw. Naar buiten gaan was nog geen slecht idee, Dribbel vond het buiten vast ook fijn. Hij liep in de keuken rondjes rond de tafel, terwijl hij zijn eendenspeeltje, dat onder de tafel lag, nauwlettend in het oog hield.
Zodra Dribbel zag dat ik de riem pakte, verloor het speeltje zijn aandacht en sprong hij naar me toe. Ik trok mijn schoenen en een vest aan en riep nog snel dat ik Dribbel ging uitlaten.
Zodra we buiten waren, begon Dribbel vrolijk te kwispelen. Hij sprong even wild in het rond en werd toen weer rustiger.
Ik besloot een lange wandeling te maken, langs rustige weggetjes. Onderweg kwamen we nog veel andere baasjes met honden tegen, waar Dribbel altijd enthousiast naar blafte.
We waren bijna halfweg toen ik Yenthe zag fietsen.
'Hé, Yen!' riep ik.
Yenthe zag me ook en stak de weg over. 'Hey, Noah!' Ze stapte af en boog zich om over Dribbels hoofd te aaien. 'En hallo Dribbeltje!'
'Ga je ergens heen?', vroeg ik.
Yenthe kwam weer recht. 'Nee, ik fiets gewoon wat. Ik zit anders toch alleen thuis.' Ze wachtte even. 'Ik ben gisteren bij Roos langsgeweest.'
Ik schrok even, maar herstelde me snel weer. 'Hoe was het?'
Yenthe haalde haar schouders op. 'Vreemd. Ik had snoep bij, maar ze heeft niets genomen.'
'Heb je gewoon naast haar bed gezeten?'
'Eerst zweeg ze de hele tijd, maar daarna hebben we Youtube gekeken', zei Yenthe. 'Ze zei geen woord.'
'Ze zegt tegen niemand wat. Was je daar alleen?'
'Ik had Alex meegevraagd, maar die zei dat hij daar weinig kon gaan doen omdat hij Roos niet kent. Quinten wou ook niet mee, ik denk dat zijn vorige bezoek erg teleurstellend was.'
'Tja', mompelde ik.
'Zegt ze tegen jou ook niets?' informeerde Yenthe.
'Nee, geen woord. Ik weet zelfs niet eens of ze wel tegen haar moeder praat.'
Yenthe schudde haar hoofd. 'Dat de dokters er niets aan doen.'
'Dat doen ze vast wel, het heeft alleen geen effect', vermoedde ik.
Er viel een stilte.
'Hoe gaat het nu met school?' vroeg Yenthe. 'Je bent vaak afwezig geweest.'
'Ja, maar ik heb mijn kerstexamens goed gedaan. Als die van volgende maand ook allemaal goed zijn, ga ik sowieso over. Anders wordt dat pas beslist op het einde van het jaar.'
Yenthe knikte en keek dan even hoe laat het was. 'Ik ga maar eens verder.' Ze stapte weer op haar fiets.
'Tot maandag!' riep ik haar nog na.
Dribbel had ondertussen een tennisbal ontdekt die onder een struik lag. Hij zat erop te kauwen.
'Dribbel, laat dat. je weet niet wat er allemaal met die bal gebeurd is.' Ik trok Dribbel zachtjes verder, maar hij werkte tegen. Toen er een vlindertje voorbij vloog, liet hij de bal weer voor wat die was en liep blaffend achter de citroengele vlinder aan.

'Noah, ben je klaar?'
'Ja!' schreeuwde ik terug. Mam had het nodig gevonden dat ik andere kleren aandeed voor het etentje. Ik vroeg me af waarom. Het waren Lucas en zijn moeder toch maar?
Toch had ze me verplicht om me te gaan omkleden.
Ik kamde mijn haar nog een keer door en wierp en blik op de klok. Twee voor zeven.
Buiten hoorde ik een autodeur dichtslaan.
Snel rende ik de trap af. 'Ik ben er', deelde ik mee.
Elle zat in de zetel met een boekje, waar ze ondertussen al meer dan twintig mogelijke vakantiebestemmingen in had opgeschreven.
Ik plofte net naast haar neer toen de deurbel ging. Mam ging naar de hal.
Ik ademde diep in, om een of andere reden was ik behoorlijk nerveus. Ik concentreerde me op de beweging die Elle met haar hand maakte terwijl ze nog iets opschreef.
'Noah, Elle! Ze zijn er', riep mam.
We stonden tegelijk recht. Lucas stond wat onwennig naast zijn moeder in de woonkamer.
'Hey', zei ik.
Hij lachte kort terug. 'Hey.'
'Het eten staat al op tafel', zei mam en ze leidde ons allemaal naar de keuken.
Ik ging zitten op mijn vaste plaats, met Elle aan het hoofd van de tafel en mam tegenover mij. Lucas kwam naast mij zitten.
Bijtend op mijn lip probeerde ik subtiel opzij te kijken. Ik zag Lucas ook net kijken. Snel keek ik weg en schepte ik eten op.
Al bij al was het nog best gezellig. Het gesprek viel niet stil en zelfs Elle voelde zich niet buitengesloten, ook al was ze de jongste.
Het dessert was net op toen mijn telefoon ging. Een paar van mijn contacten hadden een eigen beltoon en deze beltoon herkende ik uit duizenden. Roos belde me.
Ik stond recht en spurtte naar de zetel, waar mijn gsm lag. Ik ademde diep in en nam dan op.
'Met Noah.'
Even bleef het stil. Vanuit de keuken eek iedereen me afwachtend aan.
'Noah?' Roos' stem was hees en kraakte. 'Noah, kan je alsjeblieft naar het ziekenhuis komen?'