Nog drie dagen. Kerstmis. Ik keek ertegen op. Ik probeerde mam ervan te overtuigen dat ik met Kerst naar jouw mocht, in plaats van naar zo'n stom familiefeest waar iedereen nep-vrolijk was. Momenteel lukte het niet echt. Nicolas liet niets van zich horen, maar aan de foto's op Instagram te zien was hij met Quinten, Tessa en -natuurlijk- Merel naar de bioscoop geweest. Roos, waar ben je nu?

'Ding, dong...', de bel galmde door het huis. Toen we jonger waren, stormden Elle en ik altijd om ter eerst naar de deur. Nu hoorde ik mams voetstappen naar de hal gaan.

Veronderstellend dat het de postbode met een pakje of een brief die niet in de brievenbus paste was, deed ik mijn oortjes weer in en startte de muziek opnieuw. Ik kroop onder het deken en legde mijn hoofd op de rug van mijn oude knuffelhond, waar ik al drie jaar niet meer mee sliep. Alleen kon ik het niet over mijn hart krijgen hem weg te doen. Zeker nu niet. Ik kreeg hem ooit van Roos.

Ik schrok op uit mijn herinneringen door geklop op mijn kamer deur. Was dat pakje dan voor mij?

'Noah?', vroeg Yenthe. Ik kwam met mijn hoofd onder het deken vandaan. 'Mogen we binnenkomen?'

We? Was er iemand bij Yenthe? Toch niet mijn nep-vriendelijke-vriendengroep die zonder mij naar de film gingen?

De klink ging naar beneden. Normaal zat mijn deur op slot, maar nadat ik een half uurtje geleden een nodige boodschap moest doen, was ik vergeten hem terug op slot te doen.

Yenthe keek naar binnen. Ik had de scherven ondertussen opgeruimd, maar de sneeuwvlokjes die in de bol zaten, lagen er nog steeds. De deur ging verder open en achter Yenthe stond Lisa.

Meteen toen Yenthe mij in het oog kreeg, kwam ze naar me toe, ging op het bed zitten en sloeg haar armen rond me heen. Lisa volgde en ging naast Yenthe zitten.

Ik slikte. Dit waren zonder twijfel de mensen die mij nu het meest begrepen. Allebei ook vriendinnen van Roos.

Ze zeiden niets. Een half uur lang zaten ze zwijgend naast me op bed, terwijl Yenthe me nog steeds troostte.

'Ik hoorde het van Nicolas', zei Yenthe uiteindelijk.

Ik knikte. 'Ik zag het op Insta.'

'Ik mocht ook mee naar de film, maar ik ging niet', zei Yenthe.

Ik glimlachte treurig. 'Bedankt.'

'We moeten iets doen', zei Lisa. 'Iets voor Roos.'

Yenthe en ik knikten bevestigend. Ik kroop recht en strekte mijn armen.

'We maken een kaart', besliste Yenthe.

'Met woorden over Roos', zei ik.

En samen begonnen we aan de kaart.