Het was ongelooflijk hoe veel mensen bezorgd om je zijn. Het is zo ontzettend mooi om te zien hoe geliefd je bent, maar ik raakte er toch gefrustreerd van. Hoe zou je zelf zijn, als je negen keer op een voormiddag dezelfde vraag gesteld kreeg.

Opnieuw een ochtend zonder Roos om me op te vrolijken. Het begon zwaar op me te wegen om elke dag een examen te maken, de overvolle bus te nemen, alle emoties onderdrukken, te leren en daarna slecht te slapen.

Maar vandaag hadden we ons derde examen, Godsdienst. De lessen waren nooit erg, ook al was ik niet gelovig. We hadden een supertoffe leerkracht.

Ik wierp een blik uit het raam. Er hing een dikke laag mist en de regendruppels vielen naar beneden. Ik trok een truitje uit de kast, met daarop een lekker warme vest. Met mijn cursus liep ik naar beneden.

'Goedemorgen, Noah!', begroette mijn moeder me. Ik forceerde een glimlach. Terwijl ik neerplofte op mijn stoel, voelde ik haar ogen in mijn rug prikken.

'Scheelt er wat?', vroeg ik lichtjes geïrriteerd. Het kwam er botter uit dan het bedoeld was.

'Gaat het wel goed met je, Noah? Je ziet zo bleek. En je slaapt zo slecht...'

Ik rolde met mijn ogen. 'Hoe zou het ook komen? Mijn beste vriendin ligt heus niet in het ziekenhuis en het zijn absoluut geen examens.'

Elle keek op en beet op haar lip. 'No', zei ze.

Ik keek boos op. Maar Elle's grijze ogen keken me rustig terug aan en ik ontspande me.

'Sorry', mompelde ik.

De onge;akkelijk stilte die erop volgde, werd verbroken door het gerinkel van de telefoon. Ik stond op en liep de keuken uit, naar de woonkamer om de telefoon op te nemen.

'Hallo, met Noah Van Dijck', zei ik.

Het bleef heel even stil, maar toen klonk er een andere stem uit de hoorn. 'Hallo, Noah.'

'Pap', mompelde ik, niet erg enthousiast.

'Hoe gaat het met je, meisje?', vroeg hij.

'Goed', antwoordde ik kort. Ik besefte dat pap het goed bedoelde en ging wat vriendelijker verder: 'Waar zit je nu ergens?'

'In Tokio', antwoordde hij. Pap was piloot en reisde de hele wereld over met zijn vliegtuig.

'Leuk', zei ik.

Weer een stilte.

'Hoe gaat het met Roos?', vroeg mijn vader.

Slecht, dacht ik. Ze ligt in coma en reageert voorlopig nog op niets. 'Stabiel', zei ik.

'Dat is goed.'

'Ik moet gaan, Noah. Tot nog eens.'

'Daag.' Ik legde de hoorn neer en wierp een haastige blik op de klok. Hoog tijd om naar school te gaan, voor het examen Godsdienst.

Het was een hele drukte op school. De bel was net gegaan, toen ik stond te wachten om over te steken. Zo onopvallend mogelijk zette ik mijn fiets weg en ik sloot stilletjes aan bij de grote massa kinderen, die allemaal op weg waren naar hun lokaal.

Snel liep ik door de gang. Ik deed de deur van de klas open en tot mijn opluchting was de leraar er nog niet.

Ik plofte neer aan een tafeltje en nam alvast mijn pennenzak.

'Hey, Noah!'

Ik keek op en zag Yenthe bij mijn bank staan.

'Hoi', zei ik.

'Zeg, eh...' Yenthe kraste met haar roze-gelakte nagels over de bank. 'Hoe gaat het met Roos?'

Ik beet op mijn lip. 'Goed. Ze is stabiel.'

Yenthe knikte en ging terug zitten.

'Alles goed met Roos?', riep Quinten, die aan de andere kant van de klas zat.

Ik knikte.

Er vloog net een propje op mijn bank toen de leerkracht binnenkwam.

Ik ontvouwde subtiel het papiertje en las wat erop stond.

'Gaat alles OK met Roos? xx Merel'

Ik zuchtte even, maar zocht toen Merels blik. Ik knikte, voor de zoveelste keer vandaag.

We kregen allemaal een bundel met vragen. Toen ik een bundel kreeg, stopte meneer De Backer even.

'Gaat alles goed met Roos, Noah?', vroeg hij zacht.

Ik sloot mijn ogen en telde tot drie. 'Ja, hoor.'

Hij lachte en ging weer verder.

Het examen was moeilijker dan ik had verwacht, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik bijna bij elke vraag in slaap viel. Ik was net aan het klungelen met mijn fietssleutel, toen ik getik op mijn schouder voelde.

Voor mijn neus stond Nicolas.

'Hey, No. Ik wou even vragen of alles goed is met Roos.'

'Ja!', viel ik uit.

Nicolas trok een wenkbrauw op.

'Ik heb geen tijd. Ik ga naar het ziekenhuis', excuseerde ik me en voor hij nog iets kon zeggen was ik weg.

Ik moest even wachten bij het zebrapad. Twee leerkrachten liepen met bordjes de straat op om de auto's te laten stoppen.

Toen ik over mocht steken, riep mevrouw De Vries nog naar me: 'Gaat het goed met Roos?'

Ik knikte en reed meteen door.

Eenmaal thuis gooide ik mijn fiets weg en rende naar binnen. Ik zocht snel een appel uit en pakte geld, Roos' boekje en een tas. Ik haalde mijn telefoon uit mijn rugzak.

Net toen ik die bij in de tas wou steken, werd ik gebeld. Oma.

'Hee, oma!', zei ik tegen mijn mobiel.

'Dag, Noahtje!', zei een oude stem terug.

'Hoe gaat het met je?', vroeg ik.

'Goed, goed! En met jouw?'

'Prima!', zei ik. 'Alleen de examens natuurlijk.'

'Dat komt wel goed!', zei ze terug. 'Maar hoe gaat het nu met Roosje?'

'Goed', zuchtte ik. Hoe vaak gingen ze me dat nog vragen. 'Maar ik ga nu naar haar toe. De bus vertrekt zo.'

'Natuurlijk, ga maar snel! Dag, Noahtje!'

'Dag, oma!'

Ik hing op en zodra ik de deur op slot had gedaan, rende ik naar de bushalte. De bus was er al en ik stapte net op tijd in.

Voordat de bus begon te rijden en ik zou vallen, ging ik zitten naast een meisje met een pluk blauw haar en oortjes in.

We waren al een paar minuten onderweg toen het meisje een oortje uit trok. 'Noah?', vroeg ze.

'Eh, ja', zei ik aarzelend.

'Noah!', riep ze. 'Ken je me niet meer?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Lisa. Van de lagere school.'

Ik dacht na. 'Ah, ja!', riep ik uit. 'Jij bent hard veranderd in drie jaar tijd!'

Ze grijnsde, maar werd toen weer ernstig. 'Ik hoorde het van Roos. Hoe gaat het met haar?'

Ik knikte. 'Het gaat wel goed.'

We wisselden numers uit en toen ik uitstapte, was ik best vrolijk. Maar zodra ik het grote ziekenhuisgebouw zag, verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon.

Ik moest even wachten op de gang, voor ik naar Roos kon. Toen ik mijn gsm nam, zag ik dat ik een bericht had van Tessa.

Ben je in het ziekenhuis? Alles goed met Roos?

Gefrustreerd drukte ik mijn telefoon uit. Waarom vroegen ze dat allemaal aan mij?