Ik herinner me die ene dag nog perfect: het was koud, midden december en het regende al een paar uur. Het was weekend, zaterdag om precies te zijn en we hadden al twee examens achter de rug. Vraag me niet welke twee vakken, want dat weet ik al niet meer. 

Volgens mij is het meest akelige dat er bestaat wakker worden van een wekker om zeven uur 's ochtends, in het weekend. Hoewel mijn alarmtoon geen vervelend, piepend geluid was maar een meisje dat allerlei dingen naar me riep, zoals 'Slaapkop, opstaan!', 'Noa, lig je nu nog in je bed?' en soortgelijke uitspraken, draaide ik me luid kreunend en in mijn ogen wrijvend om.
Andere weken zou ik er niet eens aan denken zo vroeg op te staan, maar voor vandaag maakte ik een uitzondering.
Ik staarde naar de klok die ondertussen al twee over zeven aangaf, terwijl uit de gsm die naast de wekker lag nog steeds geluiden kwamen.
'Ugh, Roos, houd op', mompelde ik, terwijl ik mijn alarm probeerde uit te rekken zonder onder het lekker warme deken uit de komen.
Na verscheidene - mislukte - pogingen besefte ik dat er niets anders op zat dan het laken van me af te slaan, omdat ik langzaamaan besefte dat het me anders niet zou lukken. Ik viel nog even terug op mijn rug in het bed, me uitrekkend.
Mijn kamer was precies goed en ik was er erg tevreden over: niet te groot, niet te klein. De muren waren mintgroen geschilderd en de vloer bestond uit lichte, houten planken. Buiten een wit éénpersoonsbed dat in de hoek van de kamer stond, had ik ook nog een groot bureau met een laptop, een boekenkast waarvan de helft was ingenomen door schoolboeken en kaften met cursussen en een grote klerenkast.
Ik liet mijn benen uit bed bungelen, geeuwde nog een keer en strekte mijn arm uit om mijn alarm eindelijk uit te schakelen.
In een slakkentempo strompelde ik naar het raam om de rolluiken op te laten en de gordijnen te openen. Buiten was het nog helemaal donker.
Hoewel ik een dikke, lekker warme kangoeroe-onesie droeg, rilde ik eventjes. Het liefste zou ik nu gewoon terug in bed gaan liggen, maar ik wist dat dat vandaag niet kon.
Ik had namelijk veel te leren voor mijn examens van volgende week en bovendien had ik afgesproken met mijn beste vriendin Roos.
Roos en ik speelden allebei hockey, waren gek op chocolade-ijs en hadden 's ochtends allebei last van een ochtendhumeur. Ondanks die gelijkenissen waren we twee heel verschillende personen: Roos zei werkelijk alles wat ze dacht, was ongelooflijk sociaal, had een liefde voor wiskunde en was zo goed als nergens bang voor. Ik daarentegen dacht over alles na, was eerder teruggetrokken en hield meer van talen.
Roos betekende al zeven jaar alles voor mij en we deden zo veel mogelijk dingen samen. We hadden spraakberichten opgenomen als wekkerfunctie voor elkaar, fietsten elke ochtend samen naar school, lunchten samen, zaten bij zo veel mogelijk lessen naast elkaar en hielpen elkaar met huiswerk.
Daarnaast was ik Roos nog voor iets anders dankbaar: zij had me namelijk gekoppeld aan Nicolas, al acht maanden mijn vriendje.
Traag maakte ik me klaar: ik douchte twintig minuten, deed eerst drie verschillende setjes kleren aan en maakte daarna wel vier keer opnieuw een paardenstaart. Toen ik eenmaal klaar was, was het al bijna acht uur.
Roos zou naar hier komen om half negen. Het had me een week gekost om mam te overtuigen dat ik best met Roos kon afspreken en kon leren voor mijn examens op één dag. Toen het me eindelijk was gelukt, was de afspraak wel dat ik om zeven uur zou opstaan, me helemaal klaarmaakte en Roos om half negen mocht komen. Ze zou twee uurtjes blijven en daarna moest ik de rest van de middag en namiddag studeren.
Maandag had ik examen biologie, waar ik me geen zorgen over maakte. Biologie was dit trimester goed gegaan en de leerstof was niet al te moeilijk.
Mijn moeder en mijn elfjarige zusje Elle sliepen nog, waardoor het beneden muisstil. Ik probeerde niet te veel lawaai te maken om hen niet te wekken. Zo zacht mogelijk nam een kom, de doos muesli en de fles melk. Ik wou net een hap nemen toen mijn telefoon een 'pling' gaf. Ik had een berichtje van Roos: 'Nooowwwyyyyy, ik ga nu vertrekken xx'.
Snel typte ik terug: 'Tot seffens!'.
Ik at mijn ontbijt op en ruimde netjes af. Terwijl ik wachtte besloot ik ondertussen een beetje te leren. Ik nam mijn schrift van biologie en bladerde door naar het hoofdstuk waar ik mee bezig was. Een paar weken geleden was ik ziek geweest en had Roos mijn notities bijgehouden. Het schrijven in twee cursussen was haar zo te zien niet zo goed afgegaan, want ik kon amper lezen wat ze geschreven had.
Al snel dwaalden mijn gedachten af van het biologieboek. Ik dacht terug aan de fantastische zomer die ik dit jaar achter de rug had. Roos en ik waren samen met onze families - ik, mijn zusje en mam en Roos en haar moeder Helena - naar Murter in Kroatië geweest. We waren gaan kanoën, hadden lange maar mooie fietsentochten gemaakt en waren naar het Nationaal park Plitvicemeren geweest, met spectaculaire watervallen en grotten. Het was er stralend weer geweest en vaak hadden we hele dagen op het lange zandstrand van Cigrada doorgebracht.
Terwijl ik met mijn hoofd in Kroatië zat, had ik niet door dat de tijd verstreek. Het werd kwart voor negen, negen uur en uiteindelijk was het twaalf na negen toen ik doorhad dat Roos er nog altijd niet was.
Een beetje ongerust controleerde ik mijn gsm op nieuwe berichten. Ik had tweeëntwintig WhatsApp-berichten, één sms'je en een bericht op Instagram, maar geen enkele was van Roos.
Ik sprong recht uit de zetel en liep naar het raam. Een flauw winterzonnetje scheen in mijn gezicht en enkele vogels zaten bij het voederhuisje in de tuin. Er was geen spoor van Roos.
Half rennend, half glijdend ging ik terug naar de zetel en nam mijn telefoon. Ik ontgrendelde hem en kwam op het startscherm, met een achtergrondfoto van mij en Roos. Al bellend liep ik door de woonkamer. De telefoon bleef maar overgaan, tot ik na lang wachten Roos' stem hoorde.
'Hallo, met Roos', kwam er uit mijn gsm.
Ik zuchtte opgelucht. 'Rosie, ben je er bijna? Ik wacht...'
'Aangezien je nu op mijn voicemail zit, had je vast al door dat ik er niet ben', ging het verder.
Zachtjes vloekend luisterde ik verder.
'Gelieve mij niet te bellen tijdens de schooluren, ik vergeet mijn gsm vaak uit te schakelen en dan is het jouw schuld dat ik mijn geliefde telefoontje kwijt ben. Ja, je hoort het goed: jouw schuld! '
Ik schudde mijn hoofd.
'Als het weekend is of als ik om een of andere goddelijke reden niet naar school moet, ben ik of te lui om op te nemen of te druk met plezier maken met Nowy. Dus, bye–bye!'
'Jeetje, Roos, waar zit je?', mompelde ik.
Ik plofte terug in de zetel en nam mijn biologieboek op mijn schoot, maar ik kon me niet concentreren.
Het was rond kwart voor elf toen mam en Elle beneden kwamen. Mam keek verbaasd rond. 'Is Roos er niet? Ik had verwacht dat ik al lang gewekt zou zijn door twee kwebbelende meiden.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Roos is er nog niet en ze neemt haar telefoon ook niet op.'
Elle fronste. 'Jullie hadden zeker vandaag afgesproken?'
Ik knikte. Mam en Elle kende Roos ook goed en wisten dat ze nooit zou wegblijven zonder te verwittigen.
'Misschien komt ze nog?' opperde mam.
'Misschien', antwoordde ik schouderophalend.
Ik nam mijn cursus en vertrok naar boven, om te gaan studeren. Tenminste, een poging tot studeren te ondernemen. Ik schreef een heleboel aantekeningen op en las elk stukje tekst wel drie keer, zonder echt iets te leren. Toen het me eindelijk begon te lukken en ik me weer stukken leerstof herinnerde werd ik opgeschrikt door het geluid van de rinkelde telefoon. Omdat het de vaste lijn was, dacht ik niet dat het Roos was. Roos belde altijd op mijn mobiel.
Ik beet op mijn lip en ging weer verder met de volgende zin.
Enkele minuten later hoorde ik voetstappen op de trap en in de richting van mijn kamer komen. Er klopte iemand op mijn deur.
'Binnen', riep ik, opkijkend van mijn schrift.
Mam deed de deur open. Haar gezicht zag nogal wit.
'Mam?' vroeg ik aarzelend. 'Voel je je wel lekker?'
Ze slikte. 'Noa...', begon ze.
'Ja?' Ik begreep er niet veel van.
'Noa... Roos heeft een ongeluk gehad...'