Roos, wat verberg je voor me? Waarom mocht ik niet weten over die operatie? Gaat het niet goed met je? Is er iets dat ik moet weten? Komt het allemaal wel goed?
Ik zit met zoveel vragen, Roos. Geef alsjeblieft antwoord.

Met een schurend, onaangenaam geluid schoof ik de stoel verder naar het bureau. Roos praatte al drie dagen niet meer met me. In mijn wanhoop had ik een afspraak gemaakt met dokter Helsen om achter antwoorden te komen.
Alleen was hij net weggeroepen voor een spoedgeval, en zat ik me te vervelen in zijn bureau. Aan de muren hingen foto's van zijn familie, ze zagen er allemaal zo gelukkig uit. 
Hoe kon die dokter hier werken, met foto's van gelukkige mensen, in een omgeving vol ongelukkige mensen. Ik had één ding beslist sinds ik hier bijna elke dag kwam: ik zou nooit dokter worden.
Op school was ik altijd alleen. Yenthe had mijn eerste dag terug zo blij geleken, bij Tessa en Merel, bij meisjes die geen problemen hadden thuis en niet alleen wouden zijn. Ik wou geen last zijn bij Yenthe.
Nicolas en Quinten leken ook afgezonderd van onze vroeger zo hechte vriendengroep. Ze voetbalden tegenwoordig met anderen van hun klas. 
Ik besefte dat ik de oorzaak van dit alles was. Lastige Noah. Noah de lastige. Mijn enige troost was Lisa, die zo af en toe eens langs kwam. Ze had nog een paarse pluk bij in haar haar. Ze stelde zelfs eens voor om mijn haard ook een stuk te verven. Lisa kon mij laten lachen in deze moeilijke tijden. Maar ik miste Roos zo ontzettend hard. 
Ongeduldig stond ik recht en wandelde naar de kast. Het waren verschillende vierkante schappen die verspreid waren over de muur, elkaar rakend een een kantje of hoekje. Er lagen boeken in, voornamelijk jeugdboeken. Ik herkende een paar Harry Potters, de drie van The Hunger Games en nog een paar anderen. 
Ik ijsbeerde heen en weer door de ruimte, naar het bureau en weer terug naar de kast. Te klok tikte verder en met de minuut werd ik ongeduldiger.
Op zoek naar iets leuks keek ik de kamer rond. Mijn blik bleef hangen bij een grote witte kast. Zouden daar dossiers van de patiënten inzitten? Zou daar een dossier van Roos inzitten?
Traag liep ik naar de kast toe. Mijn hart bonsde hard in mijn lijf. Vlak voor de schuif bleef ik staan. Ik slikte. Wat ik nu wou gaan doen was strafbaar. Mijn hand ging langzaam naar de schuif. Met trillende vingers trok ik hem open. Op alfabetische volgorde staken de namen van de patiënten boven de kaften uit.
Ik zag allerlei achternamen voorbij komen, maar mijn oog was gericht op "van Meeren". Die zat helemaal vanachter, als een van de laatste dossiers. 
Ik ademde diep in en uit en greep het kartonnen mapje vast. Net op dat moment klonk de luide, herkenbare stem van dokter Helsen op de gang.
Meteen duwde ik de schuif dicht en rende naar de stoel. Ik plofte net neer toen de dokter binnenkwam.
'Dag, Noah', begroette hij me.
Ik hijgde hard en mijn hard bonsde nog altijd. Ik probeerde het ritme onder controle te krijgen, maar dat lukte niet echt.
'Heb ik je laten schrikken?', vroeg hij grijnzend en hij ging zitten, tegenover mij. 'Zo, waar wou je het met me over hebben?'
Ik aarzelde even. 'Over Roos.'
Dokter Helsen knikte en keek afwachtend. 'Vraag maar raak.'
'Ze praat niet meer met me', zei ik wanhopig. 'Ze kijkt maar naar het raam.'
'Daar heb ik jammer genoeg geen medicijnen voor, Noah', zei hij medelevend. 'Ik denk dat je moet blijven gaan, zo vaak je kan. Dan zal ze wel weer beginnen praten.'
Ik beet op mijn lip. 'Roos was altijd zo'n prater. Ze kon geen vijf minuten stil zijn of stil zitten. Nu zwijgt ze met gemak vijf dagen.'
De dokter zuchtte. 'Ik weet het. Heel het team probeert haar naar buiten te krijgen. Het ziekenhuis heeft prachtige tuinen en ze heeft frisse lucht nodig. Maar ze weigert haar kamer te verlaten.'
'Het ziekenhuis heeft haar veranderd', snikte ik. 'Dat stomme ongeluk door die stomme onoplettende chauffeur.'
Medelevend keek dokter Helsen me aan. 'Je mag de chauffeur de schuld niet geven. Het was een stom ongeluk, waar niemand iets aan kon doen.'
Ik haalde huilend mijn schouders op en deed niet eens moeite mijn tranen weg te vegen. 'Het is allemaal zo lastig. Thuis, met Roos op school. Ik weet het allemaal niet meer.'
'Misschien moet je eens gaan praten met iemand', stelde dokter Helsen voorzichtig voor.
Ik snifte. 'Met zo'n iemand die gestoorde mensen behandeld?'
'Therapeuten zijn er ook voor mensen die willen praten', drong hij aan. 
Ik haalde mijn schouders op. 'Dat wil mijn vader vast niet.'
'Moet ik met hem praten?', vroeg de dokter.
Ik keek weg. 'Doe wat je niet laten kunt.'
We zwegen even. 'Wou je nog iets over Roos weten?', vroeg hij na een tijdje.
'Waarom werd Roos geopereerd? Wat is er mis met haar?', vroeg ik.
'Dat moet Roos je zelf vertellen, dat is niet aan mij. Je moet het van haar horen.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Dat zal moeilijk gaan als ze niet met me praat, denk je niet?', vroeg ik boos.
Dokter Helsen antwoordde niet. Hij haalde net adem om iets te zeggen toen een klein machientje aan zijn mouw begon te piepen.
'Ik moet gaan. Er is een patiënt die me nodig heeft', verontschuldigde hij zich.
Hij nam een tas en ging naar de deur. Vlak voor hij buiten ging keek hij nog even om. 'Noah?'
'Ja?'
'Ga nog even bij Roos zitten.' Hij glimlachte troostend en verdween toen in de gang.
Twijfelend bleef ik op de stoel zitten. Maar ik verwachtte niet dat dokter Helsen nog terug zou komen, dus nam ik mijn jas en met nog één blik op de kast met dossiers liep ik ook de gang op.
Zwijgend zigzagde ik tussen alle families door naar de gang achterin, waar er niemand meer was. Ik schoof stilletjes naar de stoel, ook al wist ik dat Roos wakker was.
Een half uur ging voorbij. Een uur. Twee uur. 
Ik zat en zweeg. Roos lag en staarde naar de andere kant van de kamer.
Het deed pijn om naast haar bed te zitten en haar naar buiten te zien staren, zonder zelfs maar naar me te kijken.
Het deed pijn om te kijken naar de stapel ongeopende kaarten op Roos' nachtkastje, hoe ze zich steeds verder afsloot van de buitenwereld.
Het deed pijn toen ik besefte dat ik een stukje van mijn Roos kwijt was. Voor altijd.