'Dat was makkelijk.' Ruby draait zich om en slentert mijn richting uit. Het wapen beweegt ze wat heen en weer. Ze ziet er wat verdwaald uit. Dit was niet zoals het had moeten gaan.

Ik schuifel weg van mijn positie bij de deur richting de rand, als Ruby het handvat overneemt. Ik kan mevrouw Withiams silhouet nog op het dak zien staan, maar als ik knipper is ze weg. Ze werd opgeslokt door het donker. Ik weet niet of ik het woord "makkelijk" zou hebben gebruikt. Pijnlijk... vreemd... zelfs hartbrekend is nog een beter woord dan "makkelijk".

'Niet naar beneden kijken,' zegt Ruby zacht. De toon in haar stem is vreemd. Ze klinkt niet langer kil of woedend, maar ook niet echt liefdevol. Haar vingers klemmen zich om mijn pols. 'Sommige dingen wil je niet zien.'

Wat als ik het wel wil zien? Wat als ik de pijn wil voelen? Woorden zijn niet zo erg als daden, dat zeggen ze toch altijd? Maar dat is een leugen. Daden duwen iemand van een dak af, woorden zorgt ervoor dat die iemand dat zelf doet. Toch laat ik me door haar meetrekken, terug naar de deur, weg van het dak.

In de ochtend zal iemand haar vinden, tussen de rozendoorn struiken die naast de muren van het gebouw gepland zijn. Waar zullen wij dan zijn?

Voor altijd ronddwalend door de gangen?

Naast de decaan?

Wat is je plan?

Vertel het me!

Ik luister.

Of weet je het zelf niet?

Pas als we het trappenhuis in stappen en de zware deur met een klap achter ons dicht valt laat ze me los. Ze neuriet zacht de melodie die we bij Bluefire hadden bedacht, alsof de klanken me gerust zouden kunnen stellen. Ze loopt de eerste serie treden af en leunt tegen de muur. Dan fluistert ze zacht de eerste woorden van de duistere tekst die me vanochtend nog gefascineerd had. Ze klinken anders wanneer de zon onder is.

https://youtu.be/WeHg36etqSs

Een brok ontstaat in mijn keel als beelden van mevrouw Withiam die achterwaarts van het dak af daalt weer door mijn hoofd heen schiet. De woorden maken het niet beter. Waarom kan ik niet gewoon mijn emoties uitzetten zoals Ruby?

'Ruby?' vraag ik zacht, als ze uitgesproken is. 'Hoe doe je het?'

'Wat?' Ze kijkt me aan.

'Hoe blijf je zo... sterk? Raakt dit je niet?' Ik klem mijn lippen op elkaar om een snik binnen te houden. Ik ben beter dan dit.

'De eerste keer raakte het me wel, maar ik weet dat het niet echt is. Als een van ons sterft, eindigt het verhaal en kan de lezer opnieuw beginnen. Er is geen einde aan ons verhaal. Als je er lang genoeg in vast zit, dan ga je op zoek naar een uitweg, dan probeer je karakters te vermoorden, dan probeer je te zoeken naar de sleutel. Niemand wil blijven hangen in een boek dat zichzelf steeds opnieuw herhaalt.' Ze glimlacht triest. 'Behalve jij dan.'

Ik voel dat ik haar verlies. Ik begrijp er weinig van. Ze sprak ook al zo op het dak, maar ik dacht dat het een manier was om mevrouw Withiam te verwarren, of dat het slechts een gedachte was. 'I- ik begrijp het niet,' zeg ik dan. 'We staan hier toch samen?'

Langzaam schudt ze haar hoofd. 'Heb je niet het gevoel dat het allemaal al eerder is gebeurd? Dat je vaker bij het kantoor bent geweest en deze gangen wel erg veel op elkaar lijken?'

'Ja... maar dat is normaal toch? Iedereen heeft weleens een déjà vu of dat het voelt dat je dit al eerder hebt gedaan, omdat het toch altijd hetzelfde is.' En toch... hoe meer ik spreek, hoe meer ik het idee krijg, dat er iets niet klopt. Het muzieklokaal dat aan diggelen ligt, daar is meer gebeurd.

'Voor vrijdag had je er amper last van.' Ruby loopt langzaam verder naar beneden.

Onderaan blijft ze staan. 'Zie het zo: wij zijn hier samen, dat klopt, maar er is nog een derde persoon. Diegene maakt de keuzes. Wat wij ook doen, zal uiteindelijk door die derde persoon beïnvloed worden.' Haar wenkbrauwen zakken en haar mond wordt een streep. 'Er is een indringer in ons liefdesverhaal.'

De zwakke glimlach die ik al op mijn gezicht had, verdwijnt. Ik hoef haar niet te vragen wie het is, omdat ik het nu zie. Jij. 'Dus het maakt niks uit wat we doen, wat we denken of wat we willen?' vraag ik

Ruby schudt haar hoofd. 'Het maakt wel een beetje uit, want dat we de beslissing niet maken, betekent niet dat we geen controle hebben. Jij hebt de keuze, maar wij bepalen de gevolgen.' Een kleine lach ontsnapt uit Ruby's mond. 'Als wij geen vrolijk einde verdienen, dan krijg jij het ook niet.'