POV Robbin

Hooooi!
Ik ben Robbin.
Ik ben een meisje van 15.
Ik ben rond de 1 meter 63 lang. Ik heb lang blond haar en groen/grijze ogen.
Ik ben nu al een jaar een weerwolf. Ik ben op mijn 14e verjaardag gebeten door een weerwolf. Helaas was het een omega. De laagste in rang bij een roedel.

Voor mijn verjaardag gingen we een speurtoch doen door het bos. Alleen was ik de groep kwijt geraakt. Ik dwaalde alleen door het bos. Het begon te schemeren en ik had al de hele tijd het gevoel dat ik bekeken werd.
Ik hoorde wat ritsellen in de bosjes. Ik draaide me om maar zag niks. Ik draaide me terug en zag een schim door de bosjes heen rennen. Ik volgde het totdat ik het niet meer zag.
Plotseling hoorde ik gegrom achter me. Ik was gelijk bevroren van angst.
Ik draaide me langzaam om en keek recht in de ogen van een grote grommende wolf. Ik viel naar achter van angst. Hij kwam steeds dichterbij en ik kroop zo ver mogelijk naar achter. Alleen kon ik niet verder door een stomme boom.
De tranen rolde over mijn wangen en ik sloeg mijn armen rond mijn opgetrokken knieën. 'Alsjeblieft! Alsjeblieft doe me niets! Ik doe je geen kwaad!' Smeekte ik bang. De wolf leek me kort met spijt aan te kijken, maar hij schudde zijn kop en zette nog een dreigende stap naar voren. Ik legde mijn hoofd tussen mijn knieën en hoopte dat het snel voorbij was.
Ik voelde een pijn schok door mijn been heen schieten. Ik keek de wolf gelijk met grote ogen aan. "Hij heeft me niet vermoord?" Dacht ik verward bij mezelf. Het leek wel of de wolf knikte, en hij rende weg.
Toen de wolf weg was keek ik naar mijn been. Het was helemaal rood van mijn bloed en er zat een diepe bijtwond in. Toen pas, alsof ik uit een soort trans kwam, voelde ik alle pijn. De tranen stroomde over mijn wangen en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik werd duizelig van het bloed verlies. Ik hoorde weer geritstel in de bosjes. 'Ga weg! Je heb me al genoeg pijn gedaan!' Riep ik. Maar tot mijn grote opluchting kwamen mijn vader en mijn vriend uit de bosjes gerend. Het laatste wat is nog hoorde was: 'Robbin! Hou vol!'
En toen werd alles zwart...

{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}

Ik open mijn ogen. Ik lig in het, bos?
Ik sta voorzichtig op, bang om mijn been te belasten. Maar er zit geen wond?! Ik kijk om me heen. Het is hier prachtig!
Ik hoor geritsel achter me. Ik draai me bang om. Er komen verschillende grote wolven uit de bosjes gelopen. Ik kijk ze bang aan.
'Niet alweer!' Zeg ik bang.

Er komt een grote parelwitte wolf naar voren. 'Wees niet bang mijn kind. Wij doen je niks. Wij zijn weerwolven. Ik neem aan dat je die wezens wel kent.' Ik knik. 'Het zijn geen slechte wezens.' Zeg ik zacht, meer tegen mezelf.
'Dat zijn we inderdaad ook niet. De wolf die jou beet, was ook een weerwolf. Hij is een omega. De laagste in rang. Hij hoordt bij een roedel die niet zo van buitenstaanders houd. Eigenlijk had hij je moeten vermoorden. Maar hij kreeg meedelijde en beet je alleen maar...' 'W-wacht, betekent dat i-ik nu o-ook een...' 'Weerwolf bent, ja. Dat ben je nu ook. Wij volgen je nu al een tijdje, en weten dat je veel over onze soort weet. Dus je weet ook dat je niet kan praten als wolf, wat ik nu dus wel doe.
Dit is ook een droom. Zo leggen wij contact met de nieuwe wolven. Je zal je 1e verandering ondergaan bij volle maan. Ga dan naar het bos. Één van deze wolven zal je leren hoe je nieuwe lichaam werkt. Maar hou het verder geheim. De mensen zijn niet zo blij met mensen die anders zijn. Met wezens zoals wij. Hou dat in je achterhoofd.
Degene die je zal helpen is iemand die je al kent. Je krijgt ook een wolf en wolven naam. Wolf van Robbin, maak je bekent!' Zegt de witte wolf. Er komt uit de menigte een grijs/zwarte wolf gelopen. (Media)
'Dit is Levittown. Zij zal je wolf zijn. Ze zal helpen te zoeken naar je Mate. Veel succes. Wordt nu maar gouw wakker. En onthoud, zeg het tegen niemand!'

Like? Commend? Follow?
Byeeeee ♡☆♡☆♡
_XRobijntjeX_