"Ευχαριστώ." είπε σιγανά και δέχτηκε τη κούπα με τα χαριτωμένα σχέδια.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω της και άφησε τη θερμότητα του καυτού τσαγιού να επιτεθεί στα χέρια της.

"Από τη φάτσα σου και μόνο κατάλαβα πως δεν πήγε καλά..." μουρμούρισε σιγά η Ολίβια, μόλις κάθισε στη πολυθρόνα απέναντι από τη Μυρτώ.

Σκέφτηκε για λίγο την απάντηση της η κοπέλα "Δεν ξέρω αν μπορώ να πω πως πήγε καλά ή όχι. "

"Γιατί;"

"Κατάφερα επιτέλους να του πω όσα με βασάνιζαν τόσα χρόνια. Πήρα τις απαντήσεις που χρειαζόμουν εδώ και πέντε χρόνια και κατάφερα επίσης να του αντισταθώ και να μείνω σωστή απέναντι στον Δημήτρη. Από την άλλη, η συνέντευξη δεν πήγε καλά και στο τέλος έφυγα κλαίγοντας."

Είδε σκεπτική τη κοκκινομάλλα.

"Πως αισθάνθηκες όταν τον είδες ξανά;" τη ρώτησε. "Ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά που τον βλέπεις μετά από πέντε χρόνια, είναι όμως πρώτη φορά που είστε μόνοι σας."

Δαγκωσε λίγο το κάτω χείλος της για να συγκρατήσει το λυπημένο χαμόγελο από το να σχηματιστεί στα χείλη της.

"Ένιωσα ακριβώς όπως ένιωσα την πρώτη φορά που τον γνώρισα."

Χαμογέλασε λίγο η συνάδελφος της "Τον αγαπάς τόσο πολύ..."

Τη κοίταξε απότομα η Μυρτώ "Κάνεις λάθος. Είμαι με τον Δημήτρη, οπότε πρέπει να σταματήσεις να με σπρώχνεις συνέχεια προς τον Αλέξανδρο."

"Εγω δεν σπρώχνω κανέναν. Μόνη σου πηγαίνεις. Όσο και να το αρνείσαι, δεν μπορείς πάρα να τρέξεις κοντά του, γιατί τον αγαπάς ακόμα και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό."

"Δεν έτρεξα κοντά σε κανέναν. Ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα."

Προσπάθησε να διώξει τη μεγάλη θλίψη που της προκαλούσαν αυτά τα λόγια.

"Μπορεί να μην έτρεξες ακόμα, θα το κάνεις όμως σύντομα. Το ίδιο και εκείνος. Δεν τον ξέρω, αλλά κάτι μέσα μου μου λέει ότι αγαπιέστε πολύ για να το αφήσετε να χαθεί όλο αυτό."

"Αυτό που δεν μπορείτε να καταλάβετε και εσύ αλλά και εκείνος είναι πως ότι είχαμε τότε, χάθηκε ένα σκοτεινό βράδυ πριν πέντε χρόνια, από τη δειλία ενός άντρα και από τη σφαίρα ενός άλλου." είπε απότομα και ήπιε λίγο από το τσάι της.

Η φίλη της παρέμεινε σιωπηλή και ήπιε από τη δική της κούπα. Δεν παρεξηγούσε τη Μυρτώ γιατί ήξερε πως ήταν ένα δύσκολο θέμα για εκείνη, καθώς φανταζόταν επίσης ότι της ήταν δύσκολο να παραδεχτεί την αλήθεια. Ότι δηλαδή ακόμα τον αγαπούσε.

|-|

"Όχι."

"Γιατί;" απόρησε ο Δημήτρης.

"Δεν θέλω να έρθω ξανά σε επαγγελματικό δείπνο μαζί σου, το τελευταίο δεν βγήκε σε καλό."

Τη κοίταξε μπερδεμένος "Νόμιζα πως είπες ότι δεν σε επηρέασε."

Φυσικά και με επηρέασε...

Παρέμεινε σιωπηλή. Κατάλαβε ο Δημήτρης πως δεν θα έπαιρνε κάποια απάντηση -ή μάλλον την ήξερε ήδη- οπότε συνέχισε.

"Εξάλλου, δεν θα είναι με τον Σωτηρίου το δείπνο. Με έναν Αγγελίδη θα είναι και τη γυναίκα του."

"Και πάλι, δεν είμαι και στα καλύτερα μου. Ειδικά τώρα μετά τη συνέντευξη."

"Ποια συνέντευξη;"

Εσφιξε τα μάτια της κλειστά όταν συνειδητοποίησε τι είχε πει. Τη συνέντευξη... Ο Δημήτρης δεν γνώριζε για τη συνέντευξη. Είχε διστάσει να του το πει γιατί δεν ήξερε τι αντίδραση να περιμένει από εκείνον.

Γύρισε αργά να τον κοιτάξει "Έμ... Είχα μια συνέντευξη εχθές..."

Η οποία παρεπιμπτοντως δεν πήγε καθόλου καλά και επειδή δεν θέλησε να παραδώσει αναπάντητες τις ερωτήσεις πίσω στη Μερεντιθ, είχε χρησιμοποιήσει ό,τι ήξερε για τον Αλέξανδρο για να τις απαντήσει. Απάντησε βέβαια λίγες παραπάνω από τις μισές, καθώς κάποιες δεν τις ήξερε ή ήταν πολύ προσωπικές και δεν ήθελε να τον εκθέσει.

"Και;"

"Με τον Αλέξανδρο..." συμπλήρωσε σιγανά.

Μια στιγμή απόλυτης σιγής ακολούθησε, που έμοιασε στη κοπέλα σαν ολόκληρα λεπτά. Δάγκωνε αμήχανα το χείλος της ενώ ο Δημήτρης την κοιτούσε έντονα.

"Και εγώ γιατί το μαθαίνω τώρα;" τη ρώτησε τελικά.

"Απλώς μου διέφυγε. Μη θυμώσεις, σε παρακαλώ..." έκανε ένα βήμα κοντά του.

"Σου διέφυγε, όπως λες, να με ενημερώσεις ότι θα βρισκόσουν μόνη σου με τον πρώην σου και περιμένεις να μη θυμώσω;"

Τον κοίταξε προσβεβλημενη "Πες μας τώρα ότι δεν με εμπιστεύεσαι κιόλας."

"Δεν έχει να κάνει με το αν εμπιστεύομαι εσένα! Έχει να κάνει με το ότι δεν εμπιστεύομαι εκείνον!"

"Και πάλι, Δημήτρη. Ό,τι κι αν έκανε εγώ θα τον σταματούσα, όπως και έκανα εξάλλου!"

Οι τόνοι και τον δύο είχαν υψοθεί και η ατμόσφαιρα στο διαμέρισμα του ήταν πια τεταμένη.

Τα μάτια του στενεψαν στα λόγια της "Τι εννοείς; Σου ρίχτηκε;"

Κατάπιε λίγο για να καθαρίσει τον λαιμό της, ένιωθε πως κάτι τη δυσκόλευε να μιλήσει.

"Ναι..." είπε σιγανά και κοίταξε το πάτωμα.

"Βλέπεις; Οπότε δεν θα ζητήσω και συγγνώμη που δικαίως ανησυχώ για τη σχέση μας!"

Σήκωσε γρήγορα το βλέμμα της. "Δικαίως; Τι λες τώρα; Πότε σου έδωσα δικαίωμα να ανησυχήσεις για τη σχέση μας;"

"Τι στιγμή που δια μαγείας αναστήθηκε αυτός ο μαλακας."

Ένιωσε την ανάγκη μέσα της να του φωνάξει που τον έβριζε, κρατήθηκε όμως και δεν το έκανε.

"Πως φταίω εγώ για αυτό;" ρώτησε η Μυρτώ.

"Φταις που τον άφησες να σε αλλάξει. Μπορεί να μη το καταλαβαίνεις αλλά σιγά σιγά αλλάζεις. Από εκεί που είχαν γίνει όλα μια χαρά, ξαφνικά επιστρέψαμε στα παλιά. Περνάνε μέρες μέχρι να βρεθούμε, είσαι σχετικά απόμακρη, είσαι λακωνική και δεν μου λες τίποτα σημαντικό, πάρε παράδειγμα αυτή τη συνέντευξη."

"Δημήτρη-"

"Εχθές το βράδυ είπες το όνομα του στον ύπνο σου. Στο κρεβάτι όπου πριν λίγες ώρες κάναμε έρωτα, ξαπλωμένη δίπλα σε εμένα, είπες το δικό του όνομα."

Τα λόγια του την είχαν αφήσει άφωνη και έμεινε απλώς να τον κοιτάει, με το στόμα λίγο ανοιχτό.

"Εγώ-" σταμάτησε, δεν ήξερε τι να πει, όσο κι αν προσπαθούσε.

"Τον αγαπάς Μυρτώ. Χαζός δεν είμαι, το καταλαβαίνω και εγώ, αλλά και όλοι γύρω σας. Δεν χωρίσατε απλώς, τον έχασες στα ξαφνικά. Χάθηκε και εσύ ακόμα τον αγαπούσες και ακόμα δεν τον έχεις ξεπεράσει."

"Δεν ήθελα να το πω αλλά τη στιγμή που τα μάτια σας συναντήθηκαν σε εκείνο το δείπνο, ήξερα ότι σε είχα χάσει. Απλώς ήμουν πολύ εγωιστής για να στο πω νωρίτερα και να σε αφήσω να φύγεις..."

"Να με αφήσεις να φύγω; Τι λες; Δημήτρη εγώ είμαι με εσένα και είμαι μια χαρά. Δεν θέλω-"

Τη διέκοψε "Σταμάτα να λες ψέματα. Και σε εμένα, αλλά και στον εαυτό σου..."

Ένιωσε τον λαιμό της να κλείνει, προσπάθησε να ηρεμήσει τη καρδιά της που χτυπούσε σαν παλαβή και να παραμείνει ψύχραιμη.

"Με χωρίζεις;" ψιθύρισε.

Ανασηκωσε τους ώμους του και πέρασε τα χέρια του μέσα από τα κοντά μαλλιά του.

"Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ίσως χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς τι θες."

Ξέρω τι θέλω! πήγε να φωνάξει αλλά δεν το έκανε, γιατί συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε.

Έμεινε να τον κοιτάει, όμως εστρεψε γρήγορα το βλέμμα της αλλού όταν ένιωσε τα μάτια της να δακρύζουν. Εγνεψε καταφατικά, δεχόμενη τη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν.

Πήρε τα πράγματα της στα χέρια της και περπάτησε αργά ως τη πόρτα. Σταμάτησε εκεί και γύρισε να κοιτάξει τη πλάτη του. Ήθελε να τον αγκαλιάσει, να τον φιλήσει ή έστω να πει κάτι, όμως δεν ήξερε τι.

Έτσι, άνοιξε απλώς τη πόρτα και έφυγε από το διαμέρισμα του, αφήνοντας και στην πραγματικότητα μια απόσταση ανάμεσα τους, την απόσταση που υπήρχε και στη σχέση τους.