Η πόρτα άνοιξε πιο γρήγορα από όσο περίμενε και πριν το καταλάβει, είχε βρεθεί στην αγκαλιά του.

"Επιτελούς." μουρμούρισε κοντά στον λαιμό της, κάνοντας την να ανατριχιασει.

Η Μυρτώ χαμογέλασε και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, προτού τον φιλήσει.

"Πέρασαν μόνο δύο μέρες." χαχανισε λίγο.

"Δεν έχει σημασία." απάντησε εκείνος και τη φίλησε ξανά.

Δίχως να χωρίσει τα χείλη τους, την τράβηξε μέσα στο διαμέρισμα του και έκλεισε τη πόρτα πίσω της. Πήρε τη τσάντα της από τον ώμο της και την άφησε να πέσει στο πάτωμα, πριν αρχίσει να ανοίγει το μπουφάν της.

Προσπάθησε να μη γελάσει η κοπέλα στις βιαστικές του κινήσεις, ενώ χαμογέλασε στην ανυπομονησία του να βρεθεί κοντά της.

Το πανωφόρι της είχε βρεθεί σύντομα στο πάτωμα δίπλα στη τσάντα της και εκείνη στον καναπέ, πάνω στα πόδια του. Πέρασε τα χέρια της μέσα από τα κοντά μαλλιά του και βαθυνε το φιλί τους.

"Βγαλτο αυτό." τον άκουσε να λέει και ένιωσε τα δάχτυλα του στα κουμπιά του πουκαμισου της, να προσπαθούν με γρήγορες κινήσεις να της το αφαιρέσουν.

Χαχανισε λίγο "Από ποτέ έγινες τόσο απαιτητικός και άγριος;"

Σταμάτησε τις κινήσεις του και ένωσε το γαλάζιο βλέμμα του με το δικό της. Την έριξε γρήγορα στον καναπέ και βρέθηκε από πάνω της.

"Από τότε που άλλοι άντρες κοιτάνε τη κοπέλα μου όπως πρέπει να τη κοιτάω μονάχα εγώ." της ψιθύρισε, έχοντας τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της.

Η Μυρτώ κατάλαβε αμέσως πως εννοούσε τον Αλέξανδρο και προσπάθησε πάρα πολύ να μην αφήσει τα λόγια του να την επιρρεασουν. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο ήταν αυτό και για τον Δημήτρη. Ένιωθε πως απειλούταν από τον Αλέξανδρο, πως από στιγμή σε στιγμή θα προσπαθούσε να τη διεκδικήσει και εκείνη δεν θα δυσκολευοταν καθόλου να διαλέξει εκείνον αντί για τον Δημήτρη.

Ένας αναστεναγμός της ξέφυγε όταν τη δάγκωσε ελαφρώς στον λαιμό και την επανέφερε στη πραγματικότητα. Κατάφερε να ανοίξει και τα τελευταία κουμπιά του πουκάμισου της και να το βγάλει, αφήνοντας αμέσως τα χέρια του να χαϊδέψουν το σώμα της.

"Κλέβεις..." ψιθύρισε η κοπέλα και βιαστικά έβγαλε και τη δική του μπλούζα.

Εκμεταλλευτεικε αυτή την ευκαιρία η Μυρτώ και τον έσπρωξε ελαφρώς για να βρεθεί από πάνω του. Άρχισε να σκορπίζει φιλιά στον κορμό του και ανάμεσα από κάθε φιλί, ακουγόταν και μια λέξη της.

"Δεν. Υπάρχει. Λόγος. Να. Ανησυχείς. Για. Το. Πως. Κοιτάνε. Οι. Άλλοι."

"Γιατί στη τελική, άλλος κοιτάει και άλλος ακουμπάει." συμπλήρωσε.

Για να υποστηρίξει τα λόγια της με πράξεις, πήρε τα χέρια του και τα ακούμπησε στη μέση της. Αυτό έφερε ένα πλατύ χαμόγελο στα πρησμένα από τα φιλιά χείλη του και πριν το καταλάβει η κοπέλα, τη φιλούσε ξανά, ενώ είχε σηκωθεί και κατευθυνόταν με εκείνη στην αγκαλιά του προς τις σκάλες του διαμερίσματος.

Έφτασαν στη κρεβατοκάμαρα του και την άφησε στο κρεβάτι του. Η Μυρτώ άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε τα πράσινα δικά του. Πέρασε το ένα χέρι του μέσα από τις μαύρες μπούκλες του και τη κοίταξε με ένα χαμόγελο που συνοδευόταν από τα διαβολικά γοητευτικά λακκάκια του. Πρόλαβε μόλις να βάλει το ένα πόδι του στο κρεβάτι πριν ξεφύγει μια μικρή τσιριδα από τη Μυρτώ.

Κύλησε στο κρεβάτι και βρέθηκε γρήγορα στην άλλη πλευρά του. Σηκώθηκε και γύρισε να τον κοιτάξει, με τη καρδιά της να χτυπά δυνατά και την ανάσα της βαριά.

Στη θέση του Αλέξανδρου βρισκόταν ξανά ο Δημήτρης και τη κοιτούσε μπερδεμένος.

"Τι έπαθες;"

Κοίταξε γύρω της λίγο χαμένη και σιγουρευτηκε ότι βρισκόταν στο υπνοδωμάτιο του με εκείνον και κανέναν άλλον.

"Έμ... Έμ θυμήθηκα ότι δεν μπορούμε. Έχω περίοδο." είπε ψέματα.

Δεν του έδωσε ευκαιρία να απαντήσει, έτρεξε σχεδόν στο μπάνιο. Έκλεισε βιαστικά τη πόρτα πίσω της και πήγε στον νιπτήρα. Άνοιξε τη βρύση και άρχισε να ρίχνει δροσερό νερό στο πρόσωπο της. Έκλεισε τη βρύση και έμεινε για λίγο να κοιτάει το είδωλο της στον καθρέφτη.

"Τι σκατα πάει στραβά με εσένα ρε Μυρτώ..." μουρμούρισε στον εαυτό της.

Πήρε μια πετσέτα στα χέρια της και έκρυψε το πρόσωπο της σε αυτή. Ένιωσε τότε τα χέρια του γύρω από τη μέση της και τη ζεστασιά του γυμνασμένου κορμού του στην πλάτη της. Σκούπισε άλλη μια φορά το πρόσωπο της και άφησε τη πετσέτα στη θέση της. 

Έστρεψε το βλέμμα της ξανά στον καθρέφτη μπροστά της και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα όταν είδε τις μαύρες μπούκλες του στον ώμο της. Εκείνη τη στιγμή γύρισε το κεφάλι του και άφησε ένα φιλί στον λαιμό της, προτού τη σφίξει και άλλο στην αγκαλιά του. Σήκωσε το βλέμμα του και τα πράσινα του μάτια συνάντησαν τα δικά της στον καθρέφτη.

Γύρισε απότομα στην αγκαλιά του και βρέθηκε να αντικρίζει τον Δημήτρη. Έμεινε να τον κοιτάει σιωπηλή, με το στόμα της λίγο ανοιχτό.

"Είσαι καλά;" τη ρώτησε λίγο καχύποπτα.

"Ναι, μια χαρά." απάντησε γρήγορα.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του και τον έσφιξε στην αγκαλιά της, θέλοντας να σιγουρευτεί ότι αυτή τη φορά ήταν αληθινός, αλλά και να του αποσπάσει τη προσοχή και να σταματήσει τις ερωτήσεις για τη συμπεριφορά της.

"Μια χαρά..." μουρμούρισε περισσότερο στον εαυτό της, θέλοντας πραγματικά να το πιστέψει και η ίδια.

|-|

"Νομίζω χάνω τα λογικά μου." ψιθύρισε  ενώ κοίταξε καχύποπτα γύρω της, πριν φάει γρήγορα μια μπουκιά από τη σαλάτα της.

"Γιατί ψιθυρίζεις;" αναρωτήθηκε η Ολίβια στον ίδιο τόνο με τη φίλη της.

Τη κοίταξε στραβά η Μυρτώ "Μη με δουλεύεις."

Χαχανισε η κοπέλα "Είσαι εντάξει; Κάτι δεν πάει καλά με εσένα όλη μέρα."

Έμεινε λίγο σιωπηλή η Μυρτώ και τσίμπησε -ίσως με λίγη παραπάνω δύναμη από όση χρειαζόταν- τα λαχανικά της.

"Τον βλέπω παντού."

"Ποιον;" τη ρώτησε μπερδεμένη η κοκκινομάλλα.

"Τον Αλέξανδρο." ψιθύρισε το όνομα του.

"Τι εννοείς;"

"Με στοιχειώνει, αυτό εννοώ. Περπατάω στον δρόμο, νομίζω πως τον βλέπω. Είμαι με τον Δημήτρη, φιλώ και αγκαλιάζω εκείνον, και νομίζω ότι τα κάνω με τον Αλέξανδρο. Δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου και έχω αρχίσει να φρικάρω."

"Τον θες ακόμα..." είπε η φίλη της με ένα πονηρό χαμογελάκι.

Φυσικά και τον θέλω ακόμα...

"Είπαμε όχι, ανήκει στο παρελθόν μου. Είναι απλώς ενοχλητικά παιχνίδια του μυαλού όλα αυτά."

"Δεν είναι παιχνίδια του μυαλού αυτά Μυρτώ και το ξέρεις πολύ καλά, απλώς δεν θες να το παραδεχτείς. Τον θες."

Η Μυρτώ κοίταξε ενοχλημένη τη φίλη της, όμως έμεινε σιωπηλή και έφαγε κι άλλη από τη σαλάτα της. Δεν τόλμησε να αρνηθεί τις κατηγορίες της, καθώς ήξερε πως θα έλεγε ψέματα και στις δύο αν το έκανε αυτό, ενώ ήξερε επίσης ότι η Ολίβια δεν θα πίστευε το ψέμα της. Με κάποιον τρόπο αυτή η κοπέλα μπορούσε να τη διαβάσει σαν ανοιχτό βιβλίο, ενώ γνωρίζονταν μονάχα μερικές εβδομάδες.

Πολλές φορές δεν κατάφερε να σταματήσει το μυαλό της από το να σκεφτεί πως η Λυδία θα τη συμπαθούσε και θα ήταν μια ευχάριστη παρέα οι τρεις τους.

Η τρέλα της Λυδίας θα ήταν ένας τέλειος συνδιασμος με το πόσο παιχνιδιάρα ήταν η Ολίβια και αυτό θα τις έκανε το τρελό ντουέτο που θα έπρεπε να υποστεί η Μυρτώ, ακόμα και αν της άρεσε αυτή η τρέλα τους.

Τι στιγμή που είχε αποκαλέσει μέσα της την Ολίβια 'φίλη' είχε αρχίσει να νιώθει τύψεις πως αντικατηστουσε τη κολλητή της. Ύστερα από σκέψη όμως και μια αναδρομή στα λόγια της Κατερίνας, είχε συνειδητοποιήσει πως απλώς προχωρούσε στη ζωή της. Εξάλλου, η Λυδία σίγουρα θα την ήθελε να είναι χαρούμενη με μια νέα φίλη.

"Μυρτώ!"

Σήκωσε βιαστικά το βλέμμα της και κοίταξε την Ολίβια που είχε σηκωθεί πλέον από τη καρέκλα της.

"Πάμε;" ρώτησε η κοπέλα και εγυρε το κεφάλι της προς τη πόρτα της κουζίνας, οπότε είδε η Μυρτώ τη Μερεντιθ να τις περιμένει.

"Ναι, ναι."

Σηκώθηκε γρήγορα και αφού πέταξε το πλαστικό που περιείχε τη σαλάτα της, ακολούθησε τις δύο γυναίκες στο γραφείο της αρχισυντάκτριας.

Οι δύο κοπέλες την είδαν να κάθετε στην αναπαυτικη καρέκλα του γραφείο τους και ύστερα να γυρνάει να τις κοιτάει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της, προτού ενώσει τα χέρια της σε ένα χειροκρότημα.

"Έχω υπέροχα νέα κορίτσια."

Χαμογέλασαν αυθόρμητα και κοίταξαν η μία την άλλη.

"Μετά από ενάμιση χρόνο, ένα σημαντικό πρόσωπο δέχτηκε να δώσει ξανά συνέντευξη για το περιοδικό μας. Επειδή είναι μια πολύ σημαντική συνέντευξη την αναθέτω σε εσάς γιατί σας εμπιστεύομαι περισσότερο από όλους για να γίνει σωστά αυτή η δουλειά."

"Μετά χαράς να το κάνει μια από εμάς." πήρε τον λόγο η Ολίβια. "Για ποιο σημαντικό πρόσωπο μιλάμε όμως;"

Εγνεψε καταφατικά η Μυρτώ, συμφωνωντας με τη συνάδελφο της.

"Για τον Αλέξανδρο Σωτηρίου. Μυρτώ θέλω να πας εσύ, διότι ζήτησε προσωπικά εσένα ο κύριος Σωτηρίου. Εσύ Ολίβια θα την βοηθήσεις στη συνέχεια όσων αφορά τη δημοσίευση της. Η συνέντευξη θα-"

Δεν έδωσε προσοχή στα υπόλοιπα της λόγια η κοπέλα. Δεν κατάφερε δηλαδή, καθώς αμέσως διάφορες σκέψεις θολωσαν το μυαλό της. Εκείνη και ο Αλέξανδρος και η συνέντευξη, προσωπικά. Έπρεπε να πάρει συνέντευξη από τον Αλέξανδρο επειδή είχε ζητήσει ειδικά εκείνη.

Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο...

Θα έπρεπε να βρεθεί μόνη της σε έναν χώρο με τον Αλέξανδρο και να του κάνει ερωτήσεις, κάποιες από τις οποίες θα ήταν σίγουρα προσωπικές. Η καλύτερη ευκαιρία να πάρει και τις απαντήσεις που αναζητούσε στις ερωτήσεις της. Η καλύτερη όμως ευκαιρία και για να καταστρέψει οποιαδήποτε ψυχολογική βελτίωση είχε καταφέρει να κάνει μέχρι τότε, επιστρέφοντας στην απαίσια κατάσταση που βρισκόταν όταν πέθανε.