In de weken die daarop volgden trainden Sarah en Joey met Inyanga naast Chex, ze leerden haar naast een ander paard te lopen en uit het starthek te sprinten. Zoals alles in haar training was Inyanga overal vlot in mee. Ze was niet bang van het hek en niet onder de indruk van de grote merrie naast haar. Het was alsof ze perfect wist wat er van haar verwacht werd.

"Dit wordt een topper, opa!" verkondigde Sarah op een middag en Joey grinnikte in zichzelf. De jonge merrie had Sarah's humeur zichtbaar verbeterd. Charlie keek zijn kleindochter trots aan.

"Natuurlijk, die merrie heeft een goede bloedlijn. Al die dommeriken op de veiling staarden zich blind op haar kleine gestalte. Al moet ik toegeven dat ik wel op een groeispurt gehoopt had. Warhead is een grote hengst en gaf in het verleden altijd grote veulens", zei hij trots.

"Zoals Cornflake", merkte Sarah geïrriteerd op. Cornflake bleef groeien en leek inmiddels te groot voor zijn leeftijd. Charlie keek haar streng aan: "Ik heb al toegegeven dat hij geen goede combinatie was, maar ik snap je punt. Grote veulens zijn vaak onhandig. Dit merrietje niet."

"Nee", bevestigde Joey. "Ze is zo licht in haar voeten dat je vergeet hoe weinig meters ze maar gelopen heeft." Sarah knikte bevestigend en een gemengd gevoel borrelde in Joeys maag. Sarah gaf hem nooit gelijk.

"Ze heeft ook een super evenwicht, ze botst bijna niet tegen Chex aan." Charlie glimlachte:
"Dus ik mag haar voor een eerste ren inschrijven?" Plots betrok Sarah's gezicht zichtbaar met twijfel. Traag knikte ze.
"Ze is er klaar voor."

Charlie lachte tevreden: "Goed, dan zorg ik voor een stal in Santa Anita Park." Sarah knikte. Ze brachten hun paarden altijd uit op Santa Anita. Het was een grote en gekende racebaan, waar altijd veel kans was op een koper. Bovendien was het heel dicht bij huis waardoor zij en Joey perfect over en weer konden rijden.

Sarah had geen zin om weer naar de renbaan te gaan, maar deze kleine merrie maakte haar wel benieuwd. Voor het eerst in drie jaar keek ze enigszins uit naar een race.

"Nemen we Cornflake ook ineens mee?" vroeg Joey, terwijl hij zijn laatste hap eten naar binnen werkte. Hij had de vraag aan Charlie gesteld en durfde Sarah niet aan te kijken.

Het was logisch dat beide paarden zouden meegaan. Cornflake kende het starthek, ook al leunde hij daar niet geïnteresseerd in tegen de achterkant. Hij startte traag en log, waarna hij geen rechte lijn kon houden. Hij botste voortdurend tegen Chex op. De merrie kon gelukkig tegen een stevig stootje. Eens hij vertrokken was haalde hij een behoorlijke snelheid, maar Sarah moest niks van het grote paard weten.

Charlie keek zijn kleindochter aan. De norse uitdrukking op haar gezicht sprak voor zich en toch zei hij: "Die is er zo klaar voor als hij ooit zal zijn." Sarah keek hem verbijsterd aan.

"Nee, niet waar. Hij moet eerst in een rechte lijn leren vertrekken." Charlie wuifde haar argument weg.
"Denk je dat hij dat hier zal leren? Dat beest moet tussen andere paarden lopen om het spel te snappen!" Sarah blies misnoegd tussen haar lippen, maar ging niet tegen haar grootvader in. Zij en Joey gingen weer naar buiten en Charlie ging bellen om stallen te reserveren.

Sarahs humeur was weer omgeslagen met het vooruitzicht op de renbaan en Joey liet haar doen. Hij sleepte de renbaan plat, zodat die morgenochtend klaar zou liggen en ging daarna stallen kuisen, benieuwd wat de toekomst zou brengen voor de kleine merrie.

Sarah liet de merrie aan de hand wat grazen en wreef haar vacht met een doek, zodat het kleine dier blonk. Zo leek ze bijna een echt renpaard. Joey was benieuwd naar de toekomst van deze twee, maar ook naar de twee jaarling hengsten die binnenkort zouden arriveren.

Hij was net zo verbaasd geweest als Sarah over Charlie's aankoop. Waar Sarah verontwaardigd had geopperd dat de kanker dan toch zijn hersenen had aangetast, had Joey haar verzekerd dat Charlie altijd vertrouwen had gehad in Jim Sawyer.

"Hij zou een ezel laten starten als Jim hem zegt dat hij er een kans mee heeft", had hij gezegd. Sarah had hem gevraagd naar meneer Sawyer en het enige dat Joey haar had kunnen zeggen is dat hij hem nooit gemogen had, ondanks Charlie's blinde vertrouwen in de man.

De ene hengst was een veulen van Yet, ooit Charlie's eigen en favoriete hengst. Het feit dat die voor een lage prijs wegging deed Joey vermoeden dat hij niks waard was, maar Charlie wou zo graag een hengst van Yet om in zijn fokkerij te starten.

"Zelfs als hij waardeloos rent heeft hij goede genen om te fokken!" had Charlie gezegd. Het andere veulen had zelfs geen duidelijke bloedlijn, een vreemde keuze om mogelijk als dekhengst te dienen, vond Joey. Jim Sawyer had gezegd dat het het mooiste hengstenveulen was dat hij ooit gezien had. Hij zou groot en pikzwart zijn, vurig en snel.

Joey geloofde er niet veel van, maar besloot gewoon af te wachten. Eerst zouden ze hun aandacht bij de tweejarigen moeten houden en wie weet loste de kleine donkerbruine merrie wel al hun problemen op.

In de volgende dagen was Charlie enthousiast, hij begon Sarah bij te sturen in Inyanga's training. Ook hij werd steeds wilder van de kleine merrie die hun trainingsbaan in hoger tempo aflegde dan daar al in jaren gebeurd was.

"Ik wil dat je Chex eens van tevoren start, Joey! Ze moet de wil hebben om in te halen, nu is ze al vanaf het hek alleen, dat zal niet altijd zo zijn!" En zo startte Joey de witte merrie 500meter vroeger.

Inyanga maakte zich niet druk, maar wachtte braaf op Sarah's commando om de grotere merrie in te halen en voorbij te vliegen. Sarah kwam die dag breed grijnzend van haar paard en Joey was stiekem wat jaloers. Zo'n snelheid zou hij met zijn brede borstkas nooit meemaken.

"Chex gaat morgen ook mee naar de baan", kondigde Charlie aan terwijl Joey en Sarah hun paarden afspoelden met lauw water om het ingedroogde zweet uit hun vacht te wassen. Sarah fronste.

"Ik denk niet dat ze zich zal druk maken op een andere baan." Charlie haalde zijn schouders op.
"Dat denk ik ook niet, maar Cornflake zal haar nog goed kunnen gebruiken." Sarah's grijns verdween van haar gezicht. Zijn tijd was deze morgen beter, maar hij slalomde nog steeds over de baan. De dag voordien was hij bij het vertrekken hard tegen de achterhand van Chex opgebotst.

Een groot verschil met Inyanga, die bij het vertrekken al een voorsprong had op haar trainingsmaatje. Ze zuchtte bij wijze van antwoord en droogde haar merrie af.

"Zo slecht doet Cornflake het niet", ging Charlie enthousiast verder. Sarah wou hem tegenspreken, maar bedacht dat het al maanden geleden was dat Charlie nog goed genoeg geweest was om dagen na elkaar mee naar de stallen te komen. Ze haalde dan maar haar schouders op. Charlie was niet misleid.

"Echt!" ging hij verder: "Het is helemaal niet zo vreemd voor zo'n groot veulen om traag te starten en te slalommen. Hij moet nog wennen aan zijn grote lijf. Misschien moet je hem een paar keer met lange stijgbeugels rijden om hem te helpen. Dat kan jij toch goed? Beter dan een doorsnee jockey lijkt me, met jouw achtergrond."

Sarah moest glimlachen om Charlie's enthousiasme. Ze knikte bevestigend.
"Ik zal morgenvroeg voor we vertrekken eens proberen." Een warme gloed trok door haar heen bij zijn opgewekte humeur. Zo blij had ze haar grootvader in geen tijden gezien.

De volgende ochtend zadelde ze de grote kastanjebruine hengst op. Charlie was alweer meegekomen naar de stal. Hij stond Cornflakes staart uit te kammen terwijl Sarah haar eigen zadel op diens rug legde.

Joey stond ondertussen bij het veulen dat enkele dagen eerder geboren was. Het laatste van dit seizoen en hij was prachtig. "Misschien wordt deze wel beter dan die twee die je net gekocht hebt", had Sarah gemompeld toen ze met z'n drieën het veulen hadden bewonderd.

Charlie had niet gereageerd. Nu leek hij enthousiast over Cornflake, een hengst waar hij van in het begin van geweten had dat hij nooit meer dan doorsnee zou worden.

Joey vroeg zich af of Charlie misschien toch wat begon af te takelen. Hij kwam uit de stal om Sarah een voetje te geven. Hij hield zijn hand onder haar opgeheven been en tilde haar vervolgens vlot in het zadel.

Sarah stak haar voeten in de stijgbeugels, die voor haar op een vertrouwde hoogte hingen en Joey nam Cornflake's bit vast. Hij leidde hem naar de renbaan en ging dan bij Charlie staan.

"Denk je dat dit zal werken?" vroeg hij aan de oude man. Charlie grijnsde alleen en Joey vroeg zich af hoe vaak deze man hem nog met verstomming zou slaan. Hij keek toe hoe Sarah het paard liet warm draven. Hij zag hoe ze hem corrigeerde met haar benen. Cornflake reageerde op die vreemde lange benen door extreem naar de andere kant te leunen.

Joey verwachtte dat Sarah snel zou klagen en stoppen, maar hij zag een verbeten vastberadenheid op haar gezicht. Joey keek Charlie aan en die grijnsde, alweer. Joey zuchtte: "Leg dan uit wat ik mis!" Charlie grinnikte.

"Heb je ook al eens goed naar een springpaard gekeken?" Joey staarde hem alleen maar vragend aan.

"Toen Sarah me ervan probeerde te overtuigen om hier een springstal van te maken..." hij stopte even om Joey, die net overdreven luid gezucht had, streng aan te kijken. "...liet ze me ook filmpjes zien van de parcours die ze gereden had. Wist je dat ze best goed was?"

Joey haalde zijn schouders op. In het begin had Charlie zich laten overtuigen om een paar hindernissen aan te schaffen, zodat Sarah met Chex af en toe nog eens kon springen. Ze was de merrie helemaal anders beginnen rijden dan het dier gewoon was en Joey had het maar niks gevonden. Al moest hij nu toegeven dat Chex heel makkelijk te rijden was.

"In de springsport wordt er anders op evenwicht gewerkt dan bij ons.", verklaarde Charlie. Joey keek terug naar Sarah en vond het een vreemd zicht. Cornflake liep nu met zijn neus omlaag en liep weliswaar recht. "Het is niet bepaald een standaard manier om een renpaard te trainen", gaf Charlie toe. "Maar deze heeft wel heel slecht evenwicht." Joey grinnikte bij wijze van antwoord.

Sarah liet de grote hengst nu galopperen. Zijn hals hing in een vreemde boog, maar zijn lichaam bleef redelijk in het midden. Ze ging de baan één keer rond en liet het paard dan versnellen. Hij begon dadelijk te zwalpen en Joey zag dat Sarah zich erg concentreerde om hem rechtop te houden.

Hij leunde de bocht in, maar hij liep rechter dan normaal, zag Joey. Sarahs been hield hem relatief recht. Ze wachtte tot het paard weer recht liep en liet hem dan los. Cornflake versnelde weer en liep redelijk recht. Ze liet hem in volle snelheid de bocht ingaan.

Cornflake leunde op haar been en zwaaide dan zijn grote lijf naar buiten. Hij kwam de bocht al bij al redelijk goed door. Sarah hield hem weer in en gaf hem een klopje in zijn hals.

"Dat is de eerste keer dat ik haar dat zien doen", zei Joey en Charlie knikte: "Het is de eerste keer dat hij het verdient." Sarah liet het dier uitlopen, maar hield hem nog steeds recht.

"Dit is wat je verwacht dat een groep paarden voor hem zal doen", riep ze naar haar grootvader, die samenzweerderig lachte.
"Inderdaad, meisje, inderdaad."