De komende dagen was Tyler er niet. Sarah had nooit kunnen denken dat ze de nonchalante jongen zou missen. Zonder zijn voortdurende grappen werd de spanning tussen haar en Joey echter veel duidelijker merkbaar. Ze probeerde luchtige gesprekken aan te knopen en had plots wat heimwee naar de periode waarin ze zichzelf niks van Joey had aangetrokken. Toen had ze de stilte tussen hen gekoesterd. Nu maakte de stilte haar nerveus.

Het besef dat ze voor de pleegzoon van haar grootvader viel raakte haar zwaar, maar ze kon er niks aan veranderen. Ze had in de afgelopen jaren hem zo goed op afstand gehouden, maar het laatste halfjaar was ze stukje voor stukje naar hem toe gegroeid. Enigszins met tegenzin moest ze aan zichzelf toegeven dat Joey één van de belangrijkste personen in haar leven geworden was. Joey wist inmiddels alles wat er te weten was over haar.
Dat hij weer afstand genomen had vond ze jammer en geruststellend tegelijk.

"Misschien vind Tyler wel eens een lief op die fuif dinsdag", opperde ze plots om de stilte te doorbreken. Tyler had hun verteld dat hij thuis Oudjaar zou vieren en daarna ging fuiven, zoals hij al jaren deed. Joey's dikke wenkbrauwen fronsten zich.
"Zou je dat niet jammer vinden dan? Dat je hem moet delen?"

Hij had sneller geantwoord dan hij had nagedacht en had ook bitterder geklonken dan zijn bedoeling was. Sarah keek hem beledigd aan.

"Wil je nu eindelijk eens stoppen!" siste ze "Ik heb me één avond laten gaan en dat was misschien fout, maar moet je me dat echt blijven verwijten?" Ze porde haar riek hard in het stro om haar kwaadheid kwijt te kunnen.

"Het was maar een grapje", zei Joey zwakjes terug.

"Dan nog!" Sarah wist best dat het geen grapje was, daarvoor was zijn toon te beledigend geweest.

Joey was jaloers dat ze zich die avond op Tyler gegooid had. In plaats van hem dat te zeggen hield ze weer haar mond. Het gevoel in haar buik vertelde haar om hem met zijn jaloersheid te plagen. Wanneer ze dat zou doen zou een aangename tinteling door haar hele lichaam trekken en ze was er niet van overtuigd of dat wel een goed idee was.

Wat later tilde hij haar op Black Diamonds rug. Vandaag zou de jonge hengst in het starthek gaan. Ze vond het leuker om daar pas in het voorjaar mee te starten. Met een droge bodem en zonder verkleumde handen. Zo had ze dat vorige jaren  gedaan, maar met Black Diamond moest alles sneller gaan.

Niet alleen was dit veulen al veel groter dan de kleine merrie eerder dat jaar, waarvan ze toen nog gehoopt hadden dat ze een stevige groeispurt zou krijgen, deze hengst moest zo snel mogelijk op de renbaan verschijnen. Als haar grootvader het niet meer zou meemaken, moest op zijn minst iedereen weten dat het zijn hengst was die hen met verstomming sloeg.

Joey stapte naar het starthek en Sarah voelde haar paard opspannen. Ze vloekte binnensmonds, ze had erg gehoopt dat hij hier votter mee weg zou zijn. Hij keek het grote hek wantrouwig aan en drumde zenuwachtig tegen Joey op. Hij was niet langer agressief, maar hij bleef redelijk wantrouwig naar nieuwe dingen. Joey gaf hem een klopje in de hals en stapte dan weer dichter naar het hek. Toen de spanning te groot werd, steigerde de jonge hengst. Met trillende benen en luid briesend kwam hij weer op de grond.

Sarah liet zich zuchtend van zijn rug glijden. Ze nam het paard over van Joey en liep een stukje met hem terug. Vanop afstand liet ze het paard naar het starthek kijken, pas wanneer hij wat kalmeerde zette ze een stap vooruit. Joey keek toe hoe Sarah wederom met engelengeduld het paard tot vlak voor het starthek kreeg. Daar aaide ze zijn hals en verkondigde ze luidop dat hij spanning genoeg had meegemaakt. Ze leidde het paard weer naar de stallen.

Zo verstreken de dagen traag. Joey en Sarah die ongemakkelijke stiltes hadden en Sarah die traagjes de hengst aan het starthek wendde.

Op Oudjaarsavond verscheen Joey, netjes gekleed met een grijsblauw hemd aan de deur. Sarah voelde zich meteen erg opgelaten. Doordat ze hem niet te veel durfde aan te kijken zag ze ook niet dat hij zijn blik langs haar jurk liet glijden. Een rommelend gevoel ontwaakte wederom in zijn buik. Het schreeuwde om Sarah tegen zich aan te trekken, om haar te kussen, om haar te vertellen hoe geweldig zij en hoe stom hijzelf was.

Zijn lippen bleven echter verzegeld en hij volgde haar het huis in. Zonder dat hij zichzelf kon tegenhouden inspecteerde hij nu haar achterkant. Hij kauwde op de binnenkant van zijn lip en wendde zijn blik snel weg toen hij zichzelf betrapte.

"Joey!" begroette Charlie hem zwakjes. Joey ging grijnzend naast de oude man zitten . Zijn stem kraakte met de dag harder en zijn huid werd steeds valer. Sarah stopte hapjes in de oven en keek vanuit de deuropening de eetkamer in.

Joey en haar grootvader waren in gesprek en het beeld daarvan ontroerde haar. De oude stervende man met zijn trouwste vriend. Ze liep snel naar de kleine keukentafel waar ze haar telefoon had laten liggen. Vanuit de deuropening trok ze een foto van de mannen, die zich hier niet bewust van waren. Ze staarde glimlachend naar de foto op haar scherm.

"Van wie krijg je nu een berichtje dat je er zo gelukkig van wordt", grapte haar grootvader. Sarah haalde nietszeggend haar schouders op en ging de hapjes uit de oven halen. Ze hoorde niet hoe haar grootvader Joey waarschuwde. "Ze gaat niet eeuwig op je wachten, jongen!"
Geschokt keek Joey hem aan. Charlie lachte alleen maar.
"De grootste idioot kan zien dat jullie erg op elkaar gesteld zijn." Joey wou protesteren, maar zweeg omdat Sarah met de hapjes binnen kwam.

"Black Diamond liep vanmorgen ontspannen door het open starthek", zei ze, terwijl ze op het bladerdeeg in haar hand blies.
"Met jou er op?" vroeg Charlie waarop Sarah teleurgesteld haar hoofd schudde.

"Nee, maar morgen ga ik dat zo proberen en zal dat ook wel lukken. Ik vind dat hij al mooie vooruitgang geboekt heeft!"

"Natuurlijk wel. Stapje voor stapje zoals alles bij die jongen", mopperde Charlie terug.

"Hij zal alle stapjes waard zijn", verdedigde Sarah het jonge paard.

"Daar ben ik van overtuigd!"

"Ik ook", beaamde Joey.

Tijdens het eten ontweken Sarah en Joey elkaars blikken. Charlie, die deed alsof hij dat niet merkte, bofte op Sarah's kookkunsten hoewel hij nauwelijk at.
"Vind je dat witloof nu niet verrukkelijk, Joe? Zeg nu eerlijk Sarah kan een goed potje koken."

"Heel lekker", antwoordde Joey en Sarah glimlachte naar hem. Het gevoel in haar onderbuik werd weer sterker, dus wendde ze haar blik ook snel weer af. Charlie ging echter ongestoord verder.
"Ze heeft vele talenten. Ze maakt ooit een man heel gelukkig."

Sarah rolde met haar ogen.
"Ik hoef geen man, opa!" Dat kleine zinnetje sneed door Joey's hart, al begreep hij zelf niet waarom. Natuurlijk wou Sarah geen man. Natuurlijk wou ze hem niet. Charlie trok echter belangstellend zijn wenkbrauwen op.

"Kom, Sarah. Je kan je leven lang niet alleen blijven. Daarbij ik zag je zonet wel glunderen naar die telefoon." Joey keek Sarah nu wel ingespannen aan. Ze keek naar haar grootvader en hij wou haar reactie zien. Terwijl hij probeerde te ontcijferen of ze echt iemand had leren kennen. Ongewild besloop hem de gedachte dat ze misschien wel stiekem met Eddie Mouster afsprak.

Sarah nam echter haar telefoon en gleed die over de tafel naar haar opa. Joey keek mee naar het scherm. Bij het zien van de foto slikte hij. Hij wisselde blik met Sarah en glimlachte zwakjes. Charlie bleef nu even stil. Sarah nam haar telefoon terug en Charlie hervond zijn stem.

"Heb ik je niet altijd gezegd dat ze goed was in haar hart, Joe?"

"Je bedoelt toen ze verder onuitstaanbaar was?" grinnikte Joey. Sarah keek hem verwijtend aan, maar Charlie reageerde voor zij dat kon.

"Moet je mij geen gelijk geven dan?" Joey staarde Charlie in de ogen. Hij had door waar Charlie op aan stuurde, maar hij durfde nog steeds Sarah niet te confronteren, zelfs niet om haar te zeggen dat ze geweldig was. Hij keek even kort naar Sarah en haalde zijn schouders op. Hij mompelde wat en Charlie lachte luid, waarna hij hoestend uitbracht: "Je bent nog steeds bang van haar!"

"Ik ben nooit bang geweest van haar", protesteerde Joey. Dat was niet waar, hij was altijd bang geweest van Sarah en nu was hij dat meer dan ooit. Charlie zat nog steeds hoestend te lachen.
"Sarah heeft tenminste wel al toegegeven dat je een goede kerel bent." Joey keek nu snel naar Sarah, die fronste.

"Wanneer heb ik dat gezegd." Charlie leek zijn hoestbui onder controle te hebben en hij haalde zijn schouders op.

"Vind je dat niet dan?"

Even stond Sarah met haar mond vol tanden. Charlie, die zich duidelijk kostelijk amuseerde, wachtte echter geduldig op haar antwoord.

"Jawel, hij heeft zijn trouw al duidelijk bewezen", zei ze uiteindelijk en Joey ving nu wel haar blik op. De nood om haar tegen zich aan te trekken werd weer groter en hij probeerde koortsachtig een ander gespreksonderwerp te vinden.

"Hoe laat is het al?" vroeg hij, toen hij niks anders vond.
"Tien voor twaalf. We moeten bijna aftellen!" Sarah ging de televisie op zetten terwijl Joey zich koortsachtig afvroeg of hij zichzelf zou kunnen bedwingen als hij Sarah een gelukkig nieuwjaar wenste. Hij wenste dat ze hem zou kussen zodat hij niet moest beslissen of het gepast was.

Hij wist echter vrij zeker dat zij dat niet zou doen. Wou dat zeggen dat hij dat ook niet kon?