Ikatatlumpo't Isang Kabanata: Talk Show

I've grown up without a complete family. My mother, the only one who took care of us, alone, did it's best to give us our wants. At habang lumalaki, dapat ay iyon ang iniwasan ko. Na kapag ako ay magpapamilya balang araw, ayaw kong iparanas ang naranasan ko na.

That is selfish. I never tried to strive harder.

Pero siguro ay magkaiba ang dahilan namin ng yumao kong mama. She was the one who tried to end her relationship with his man. It was her mistake. I was already there with them. And to think of a child taken from having a complete family is just so selfish.

Habang dumadami ang iniisip ko sa gabing iyon, napapagtanto ko na parang kahibangan lang din itong pinag-iiisip ko.

Of course what we did was a mistake! Naging padalos dalos ako. Hindi sinigurado ang sarili. I was blinded by my fucking desires. To the point that his lola's words to me got disregarded.

Hindi ko inaasahan ang pagkakatanggap sa sinubukan namin ni Jeremy na audition. We only recorded songs needed. Sa sarili ko, baka sanay lang ako dati na personal na pumupunta para makatanggap ng puwesto. Kaya hindi ko masyadong inisip ang bagay na iyon. Lalo na dahil abala rin ako kay Paul.

"You received an email! From the... director!"

Karga karga ko si Paul sa unit dahil naglilinis si yaya Jen sa kuwarto namin. Tulog na kasi ang anak ko dahil pasado alas nuebe na nag umaga. Mamayang hapon pa ang pasok namin ni Jeremy ngayong araw. Nagdesisyon siyang pumunta muna sa unit ko para sana makipaglaro sa anak.

Inalis ko ang tingin sa TV para balingan ang kaibigan na may hawak na ipad.

I wasn't interested with things like this but Jeremy insisted to make an emailing account for me. Hinayaan ko siyang gawin iyon.

Inilahad niya sa akin ang malapad na gadget. Tinanggap ko ito gamit ang isang kamay dahil baka magising ang anak.

Binasa ko agad ang nakasulat.

The letter started with an enough introduction about their company. Kasunod noon ang proyektong gagawin nila na ipapalabas sa susunod na taon. Doon din binanggit ang tungkol sa voice casting. It will be for an animated movie that is still unannounced. May sinabi pa sila tungkol doon na hindi ko na binasa.

I continued scrolling down until the offer got mentioned. Tinigil ko ang ginagawa at iyon ang tinuonan ng pansin. They mentioned on the letter that my voice suites as the antagonist character and another email must be expected for a digital meeting.

Kinabahan ako sa tuwa pero hindi gumalaw dahil baka magising ang anak.

Nag-angat ako ng tingin sa naghihintay palang si Jeremy at binalik ang ipad. Halata na rin ang tuwa sa mga labi ko.

"Gonna tell Rusell about this!" gigil niya. Pero agad ding naging impit dahil bahagyang gumalaw ang anak sa kaniyang ginawa. "Sorry baby Paul!"

That news stopped me from thinking about Isaiah. Hindi ko na rin inabala ang sarili sa pagtatanaw-tanaw sa mga magazine kung saan ito minsang na-feature. And damn I did not even bother contemplate and immediately bought the magazine just to read the article about him. Tungkol iyon sa sinabi ni Ate Zydda noon sa pangunguna ng kanilang negosyo sa Pilipinas. Hindi lang nabanggit ni ate na itong lalaki na ito ang namumuno.

Naging abala kaming dalawa ni Jeremy para sa casting. We had to prepare to leave to States. Ipinaalam ko rin kina Ronald at papa ang tungkol doon. And they supported me for it. Ang kinababahala lang nila ay ang anak ko.

"Paul and yaya Jen will be coming with me," sabi ko.

Nasa unit ko sila ng magkausap kami tungkol doon. Simpleng dinner lang para na rin sa pormal kong pagpapaalam.

"We will be given units. And I'm with my friend so there's nothing to worry about." Dagdag ko.

Bumaba ang tingin ni papa sa maingay na si Paul. He's playing with his blocks while yaya Jen is trying to feed him. Nasa kaniyang baby chair siya ngayon. Malikot na lalo ngayong narito si Ronald na naging paborito na niya.

Ronald breathing out caught my attention.

"Don't worry. We will be home immediately after this project."

Buong akala ko ay madali lang kami roon sa NYC. Ngunit may mga pagbabagong nangyari dahil noong nasa studio na kami, hindi inaasahan ng lahat na may mangyayari sa lead na nakuha. It was hard for everyone because the gem they found vanished.

"They have to start over with the casting." Narinig kong sinabi ng magiging male lead sana.

Even I got worried. Nadagdagan pa dahil kay Ate Zydda. I don't get why she keeps on updating me Isaiah's whereabouts. Kaya tuloy ngayon, kahit na malawak naman ang New York City, balisa ako tuwing may nakikitang kahawig niya.

He stopped updating his social media anymore. Ang huling tanaw ko lang sa kaniya ay ang picture nito sa isang magazine na binili ko noon.

Nasa isang café kami noon ni Jeremy, pinag-uusapan ang tungkol sa nangyari sa lead ng proyekto. Hindi naman talaga ako nakikinig sa kaniya dahil kausap ko si yaya Jen sa cellphone para kay Paul. But my attention drifted when I heard him say something.

"I saw someone familiar."

Biglang nawala ang daloy ng kumento niya. Ipinagtaka ko agad iyon kaya nag-angat ako sa kaniya ng tingin. Sinundan ko ang direksyon ng tinitingnan ng kaniyang mata.

"Where?"

I can only see teenagers playing something outside a stall.

I tried scanning the surrounding more. White season is coming and the foggy street is overcasting the view behind this glass window. But the streets are illuminated by the yellow street lights, adding something to the Christmas vibe outside.

"Wait," his palm faced me.

Saglita kong napatingin sa kaniya pero binalik agad ang mata sa tinitingnan.

Walang may pinagbago. Nakikita ko lang ang mga teenager sa isang stall na nagkukumpol. Baka may kung sino roon pero wala naman akong may pamilyar na nakikita sa kanila. O baka isa sa kanila ay kaibigan niya?

Hindi na ako nagtanong at ibabalik sana ang atensyon sa anak kong naglalaro na sa video. Pero hindi inaasahan ng mata ko ang matatanaw hindi malayo sa grupo na tinitingnan ko kanina.

"Hindi ko na nakikita dahil sa mga malilikot na kanong iyan."

Sumuko si Jeremy pero nanatili naman ang tingin ko.

Yumakap agad ang takot sa puso ko.

That large frame of a man cannot be mistaken for someone! I know because I'm sure. It's Isaiah! In his furry black jacket! A black car with a valet is in front of him.

My eyes drifted to the busy building behind him. I'm not sure whether it's a hotel or something but basing from valet man talking with him, maybe he's attending in some sort of event.

I can feel my heart becoming wild in my chest. He turned to the opposite direction, now his back is facing our way. It's really him! Fuck!

Kahit hindi ko nakikita ang kaniyang mukha ng maayos dahil sa distansya, ang puso ko mismo ang sumisigaw na siya iyon.

"Anyway, you can try for the role, Kath,"

Binalik ko ang tingin sa kaibigan nang pumasok na si Isaiah sa loob building. Gumalaw na rin ang sasakyan niya.

My heart is still pounding in ecstasy.

Hindi ako makapag-concentrate sa sinasabi niya. Inangat ko ang cellphone. Nakapatay na pala ang tawag. Nagtipa ako ng mensahe kay yaya Jen. Jeremy continued with his pep talk.

Ako:

Please don't leave Paul alone. I'll busy for the remaining time. Don't allow him to meet people as of the moment yaya Jen. Please. Thank you! Send my I love you to my baby.

Idinahilan ko nalang sa sarili ang panahon. Sumang-ayon naman doon si yaya Jen. Medyo sinisipon na nga rin ang anak ko dahil sa panibagong klima. Walang winter season ang Sydney pero lumalamig ang panahon kapag sumasapit ang Abril, iba sa nakagawiwang kila ng Pilipinas.

Ako ang natanggap na panibagong lead nang nirekomenda ako ng Australian boyfriend ni Jeremy na si Rusell.

I did audition again. But it wasn't easy because the pressure was already on because of what Jeremy has been telling to everyone.

Sumasama kasi siya sa akin kada alis ko. We live in the same building. Nasa mas mataas na palapag lang ako sa kanila na nasa third floor lang. Pero walang araw naman na hindi nagagawi ang kaibigan. Gusto niya rin lagi na nakikipaglaro sa anak ko.

"Guwapo talaga ng ama nitong batang ito. Sobrang layo ng itsura niya sa 'yo kaya siguradong sigurado ako, nagmana sa tatay ito." Minsang sinabi niya habang naglalaro ng binigay niya si baby Paul.

Sa studio, tuwing natatapos kami, palaging may kumpulan at purihan. At madalas, napupunta sa akin dahil hanggang ngayon ay namamangha parin sila. Gusto ko talagang makasanayan ito pero mas lalo lang akong nahihiya.

Kakatapos lang namin sa duets. Kabababa ko lang ng headphone noong narinig ko ang pagtunog ng cellphone.

"This is really a blessing in disguise! I haven't known your voice could be this versatile. Very very perfect for the character!" Panimula ng director pero ang atensyon ko ay nasa cellphone na. "I wanna hear you sing more but it'll be better if... you know. But surely the demos are reserved for you."

Kahit na nakakapagod, pinagbuti ko nalang ang pagtrabaho. Ginawa kong dedikasyon ang anak kaya habang napapalapit ang release ng proyektong ito, hindi ko na namamalayan na nawawala na pala sa isip ko ang pag-aalala noong huli kong nakita si Isaiah.

"May bago tayong offer!" Sigaw ni Jeremy!

Composers started rooting me, which was beyond my expectations. My plan after the project was to go back home to my father, to try and look for another opportunity. But for now, I think that won't happen yet.

Curiosity got me before realizing that these composers are not just composers. Based from the article read, these names are already huge in the industry. Not just as composers! But influential artists!

At habang binabanggit sa akin ni Jeremy ang mga pangalan ng mga nagpapadala, hindi ko mapigilan ang sarili sa tuwa sa binibigay nilang suporta. Tinatanggap namin ni Jeremy halos lahat, before we finally establish our team.

I would constantly remind myself, especially as my career starts boosting, that this achievement is for our hardwork. And the songs I interpret is solely dedicated for my son. Only for my son.

Jeremy helped me organize everything; from the lowest point of my career 'til its explosion.

No one actually thought that I can step out from the shadow I've been under. Dahil hindi ko maipagkakaila na palaging naiuugnay ang pangalan ko sa kung saan ako nagsimula. Kung hindi lang sumabog ang views ng isang video na inupload ni Ate Zydda noon, siguro, wala akong may panghahawakan para i-usad pa ang career na bumubukas sa akin.

Si Jeremy ang bumalita sa akin tungkol doon.

Nang tingnan ko ang video, the familiar hotel background first caught my eyes.

All the things happened to me made me become more independent. From whatever is going on around me, to the downhill, and to the tip of a cliff, still am standing strong, proud for the growth from every challenge I advanced.

Isaiah totally got washed away from my thoughts. Dahil na rin naging masyado na akong abala sa mga ginagawa. Ultimo oras sa anak ay kadalasan, kinakapos na ako.

"Mommy will be late tonight, huh? Promise me that you will be sleeping early."

I was already dressed for the day when my now five-year-old baby boy saw me in a hurry. Nasa may pintuan niya siya noon, suot ang blue batman pajamas niya, nang binalingan ko. Agad ko siyang nilapitan.

The perpetual scowl I always notice from Isaiah is now evident on my son. And even his eyes are recognizably his! Sinasadya lahat. Kahit katiting, wala akong nakikitang nakuha mula sa akin.

His lips curved downwards when I was already in front of him. I pinched his chin and squatted with my five inch lobster claw shoes so my head could reach his reddish cheeks. When I couldn't help myself, I kissed him there, leaving him a dark red kiss mark from my lipstick.

Napangiti ako nang makita ko iyon. Nanatili parin kasi ang kaniyang busangot s akin, hindi alam ang nagawa ko sa kaniyang mukha.

"Don't worry okay? I'll be home quickly."

But instead, he shrunk his shoulders, demanding me not to go out.

"Mommy just have to promote an upcoming album, baby. Mama Jen is still with you. You can call Tito Ronron if you want. He's available in his office."

Lumipat ang tingin ko sa kasama pa rin naming si Jenine. Isang tango ko lang sa kaniya ay agad niya itong nakuha.

Mabilis akong bumaba. Nasa sasakyan na sa labas ng building ang manager ko kaya kailangan kong magmadali. Pumasok agad ako sa elevator at mabilis ding nakalabas. Sa basement ng building, nahanap ko agad ang sasakyan niya.

Jeremy saw me half running. He immediately kissed me by the cheek before finally heading in his car.

"That looks good! You have learned already!" Natatawa niyang kumento habang nagdadrive.

Natawa rin ako. I've been using empire waist dress during guesting even back from my Disney project. And even from there, he keeps on discouraging me. He doesn't like my style.

Ngayon, ginamit ko ang boot-cut trousers na pinadala niya. Ang bust leather jacket at na sibukan ko noong naghahanap ako ng damit, ginamit ko rin dahil bumagay siya sa trousers. All the fabric covering me is creamed-colored. Kasama na roon ang sapatos at maliit na fedora hat.

Everything looks plain but my makeup gotten even with that. I've learned from Jeremy to always balance everything.

"Sinubukan ko lang ngayon para dito," natatawa kong hayag sa kaniya.

Binalingan niya ulit ang suot ko.

Inangulo ko naman sa kaniya ang pagkaka-highlight ko sa mukha.

The show who invited me is one of the longest-running night-time talk shows in NYC. At doon kami papunta ngayon.

The show is pre-taped on television. Hindi pa ngayon ang pag-ere ng akin.

Sa studio, unang ginawa namin ay interview at iilang featured videos ko na nagtrending din. Pagkatapos noon ay may mga nilaro lang kami. Bibong-bibo kong sinubukan lahat. But as the show progressed, one person caught my eyes.

"Are you still on with those... crazy shoes of yours?" Malokong tanong sa akin ng pawisan na ring sikat na host ng programa.

Hindi niya napansin ang tinitingnan ko. At ako rin ay hindi napansin ang pagkawala ng sigla ko.

Naibalik ang sarili sa huwisyo nang tumama sa akin ang malambot na bola para sa susunod naming laro. Pinalabas ko agad ang ngiti at pinakita ang sariling lalaban pa rin.

"Someone caught Katherine's attention!"

Nanlaki ang mata ko sa biglaang deklarasyon ng host.

Dumapo agad ang tingin ko sa babaeng kasama ng aking nahagip kanina, and they're there. She's clapping with excitement, joing the ecstasy of the now noisy audience. Lumakas din ang hiyawan nila.

Binalik ko ang tingin sa host at umiling iling.

"It's one of my friends back in the Philippines," I declared using my lapel.

Kakaibang ingay muli ang bumalot sa mga manonood.

Ate Zydda is already standing, waiting for her to be pulled by the staff that's now climbing to where she and her longtime boyfriend are seated. Nilibot ko agad ang tingin sa paligid. Hinahanap ang taong maari pang kasama nila.

I haven't received anything from her about their vacation. Or if it is how they'll call it. Kaya nagulat ako sa kaniya. Lalo pa sa kasama niya.