Ikatatlumpo't Apat na Kabanata: Son

Parang may bumagsak sa akin dahil sa nalaman. Wala namang may dinugtong pa si Jeremy dahil siguro sa galit niya pero may tumutulak sa dila ko ngayon na magtanong sa kaniya kung may alam pa ba siya. But of course I did not do it. Iisipin lang nito na para akong galing sa isang hawla na kalalabas lang at ngayong narito na, bigla-bigla ang pagkalimot ko sa lahat.

Wala naman talaga akong alam. Iyon ang maaring dipensa ko. Pero alam ko na hindi iyon tatanggaping rason ng kaibigan. I just know him. Papaano na lang kaya kung alam niya ang tungkol sa amin noon ni Isaiah. Maybe he'll add, now I am curious about the man.

Kaya mabuti na lang talaga na pinili kong manahimik. Itinuon ko nalang ang sarili pagpapatulog sa anak. My hum for my son is the only noise rolling around us.

Pero hindi pa rin nawala sa isipan ko ang tungkol sa bagay na iyon.

Do they own this airport since then? I don't know. And I have to know. Kaya noong umakyat na kami sa palapag namin, kahit na pagod at hinahamon na rin ng jetlag, nagawa ko pa ring maghatid ng mensahe sa kapaitd at sa ama. I sent a message to Ate Zydda regarding my curiosity about the airport.

Nakatulog ako at madilim na sa labas ng magising. Wala na sa tabi ko ang anak pero hindi muna ako nag-abalang bumangon at tiningnan nalang ang cellphone kung may mga mensahe ba. Umangat din ang tingin sa oras. Only to realize that my time is not yet settled with the country's time zone.

Pinindot ko nalang ang pangalan ni Ate. Medyo nagising pa ang buong diwa ko dahil hindi inaasahan na marami ang text niya. Sunod sunod kong binasa ito.

Ate Zydda:

Bibisita ako! Kaya lang nasa trabaho pa ako.

Ate Zydda:

Hindi ako sigurado. Magtatanong ako kay Greg.

Reply niya iyon tungkol sa tanong ko. I felt a bit relieved that she did not put meaning to the question. May mga mensahe pa siyang iba para sa anak ko bago may sumunod. Ilang oras ang pagitan nito ayon sa binigay ng cellphone.

Ate Zydda:

Napanood ko lang ang report ngayon! Usap-usapan ang nangyari sa iyo sa airport. You're all over the news now! Ano ang nangyari?

Bumalik sa isip ko ang nangyari kanina. Agad akong nagtipa ng reply sa kaniya.

Ako:

Kakagising ko lang. We were jammed by my fans earlier. Jeremy and I did not expect for that kind of commotion to come over us. Titingnan ko mamaya ang news.

Nasanay lang siguro ako sa New York na hindi ganoon ang trato tuwing may nakakapansin sa akin. Marahil, hindi yata inaasahan ng mga fans na uuwi ako ngayon dito sa Pilipinas. Or maybe they knew and I don't.

Naisip ko si Jeremy at ang mga kontratang tinaggap namin bago lumuwas. Maybe some featured events immediately disseminated information for my comeback. Hindi ko lang alam dahil hindi directly sa akin ang contact kundi kay Jeremy.

Lumabas ako ng kuwarto at nakita ko ang anak na kumakain sa living room ng suite. Father filed an authorization to allow us to use the largest suite here. Ayaw ko sana kaya lang nag-insist siyang dito an kami para mamonitor niya rin kami. Hindi naman nakakapagsisi. This looks more convenient for the three of us. Maluwag din kagaya sa unit namin noon.

The warm light from the stand lamp on corner near the door in the living area is overpowered by the bright light of the large TV screen. Dumapo agad ang tingin ko sa pinapanood ng anak at ni Jenine habang naglalakad palapit. The people are familiar but I don't remember what show it is.

"Hi baby..." dumiretso ako sa anak. "Did you have a good sleep? Are you rested?"

Tumango agad ito at humilig dahil natabunan ko ang TV.

"Ma'am, naroon pa po ang pagkain sa kitchen. Naihanda ko na po iyon,"

Bumaling ako kay Jenine at tumango pagkatapos ay napatingin sa malapit na counter. Sa likod nito ay dining area at sa bandang gilid naman ay ang kitchen.

Umupo ako sa tabi ni Paul. Yinakap ko siya at nakisapabay sa panonood.

"Mommy, I saw us in the news earlier."

"Your Tito Jeremy will be managing it tomorrow. What are you eating, by the way?"

Bumaba ang tingin ko sa malaking bowl. I didn't know the suite have wares all ready. Chocolate cereal ang nasa loon noon.

"Will we be leaving tomorrow immediately, Mom?"

"Not yet. I have to talk with your Tito Jeremy tomorrow. For the signed shows Mommy will be performing for."

Tumango-tango ulit ito at binalika ng atensyon sa pinapanood.

Nagkaroon ako ng pagkakataon para makapag-isip habang nakatitig sa screen without internalizing the show. I have to plan everything step by step before my contracts here ends. Hindi naman iyon magtatagal. Hindi rin naman sunod-sunod kaya magkakaroon ako ng panahon.

This was a supposed vacation plus my hope meet and talk with Isaiah. Kaya lang ay dahil nga sa nangyari, medyo mapapahaba pa ang aming pananatili kaysa orihinal na plano. Pero ayos na siguro. By now, I have to brace myself.

Bumalik ako sa sarili nang nilipat ni Paul ang channel. He doesn't know yet the proper way to directly go to a precise channel. My attention followed from whatever images is flashed on the screen. Baka rin kasi may magustuhan akong panoorin. And that fast, a familiar face caught my attention. But Paul was fast enough to change the channel immediately.

"Paul, wait," hinawakan ko agad ang kamay niya. "Go back to the channel just before that."

Ramdam ko ang pagkakagulat ng anak sa biglaan kong pagsasalita. Hindi na ako nakahingi ng paumanhin dahil sinunod niya agad ako. Dahilan para mamilog ang mga mata nang mapagtantong tama nga ako sa taong una kong nakita.

A man in a clean cut hair, eyes brooding is being interviewed in a news channel! It was an informal interview based from his background. May mga security pa sa likod nito pero ang reporter na humahawak sa kaniya ng mic, na kita sa video, ay marahil, nagkaroon ng pagkakataon na malapitan siya.

Napansin ko sa gilid ang paghayang pagsinghap ng babaeng kasama.

"That's enough, Paul." Putol ko agad.

Kaya lang, sa pagkakataong ito, hindi sinunod ng anak ko ang utos. Ako na mismo ang dumapot mula sa kaniya ng remote. And the drive got delayed because I still have to look for the right button. Nang nagawa, medyo nakahinga ako.

"Why, mom?"

Lumunok muna ako bago binaba ang tingin sa anak. He's now looking at me. I can see that his eyes looking for answers maybe because of my inappropriate reaction. Hindi ko alam kung namukhaan niya ang taong pinakita sa telebisyon kanina. Ngunit si Jenine ay paniguradong nakilala ito.

"N-Nothing, baby. I-I just thought I saw someone—colleague! Right. I'm sorry,"

Nagmumura ang sarili ko sa pagkakawalan ng disposisyon. Lumingon ako kay Jenine. Binigyan ko agad siya ng makahulugang tingin. Nakuha niya agad ito kaya napatango siya.

Bumalik ang panasin ko sa anak at yumuko para mas ilapit ang mukha sa kaniya. Nanatili pa rin ang tingin niya sa akin. I can sense that something is going on now behind his mind. I want to point them out but I can't. I don't want to.

Hinalikan ko ang pisngi niya at hinaplos ito.

"What's that look?" I probed.

Tumayo si Jenine sa likod ko at kinuha ang pinagkainan ng anak bago tuluyang dumiretso sa kusina.

Isaiah's face on the screen flashed again in my head. Hindi ko napigilan ang sariling ikumpara ang itsura ng anak sa kaniya. From his nose, eyes, curves from those expressive jaws, and more! Only shrunken and placed perfectly to suit for a little boy's face. Damn! How is this even possible?

My son smiled at me innocently. But his eyes remained the same.

"I saw the news!" si Jeremy sa cellphone ko.

Tumatango ako sa mga sinasabi niya dahil ako rin ay nakita ang kaniyang tinutukoy. Ang pagkakaiba lang hindi ko pinanuod ang buong iniinterview.

"You should go with me tomorrow. I will be filing a complaint against their company. This is dragging me down to the rug! And also you!"

"A-are you serious about that?"

Nabahala agad ako sa kaniyang sinabi.

Kinuwento sa akin ni Jeremy ang kabuohan ng interview na hindi ko napanood kanina.

According to him, the owner, which I believe from the way he said it pertains to Isaiah, is putting the blame in my agency. Dahil hindi raw nila alam ang tungkol sa pagdating ko. At kasanan ko rin dahil hindi ako nagdala ng sarili kong security.

I don't actually know the exact words he said. But from the way Jeremy understood it, the other party is blaming him for not being unalarmed before our departure, where I don't get why. So it only means that their security isn't well tucked at all? Pointing finger to others, is that it?

Airports should be alert in any form! Dahil hindi nila alam kung ano ang mga posibleng mangyari!

I heaved my frustration through the phone.

Incident like this happen especially if you're a known personality. Siguro, nagulat lang kami pareho. Kaya ngayon, ganito ang reaksyon namin.

Ngunit maliban lang sa iritasyon, may luwang sa puso ko na bumubulong. Because it only means that...

"Do we really need to go? W-what if we let this pass for now, Jeremy,"

I heard his implausible laugh behind the line.

"Dapat handa ang panig ng paliparan nila sa ano mang mga posibilidad na mangyari. And for him to tell those in an interview, degrading me, and maybe you, is inconsiderable!"

I sighed, unable to process anymore.

Tumatango na lang ako sa likod ng linya, iniisip na tanga nga siya. Ayos na kung wala nang may dinagdag si Isaiah. Maaari pa iyong palampasin. Kaya kinabukasan ay maaga si Jeremy na dumating sa suite namin. Nagising ako dahil sa katok ni Jenine sa pinto para ipaalam iyon. Ramdam ko pa ang pagod sa katawan ko kaya pahirapan akong bumangon.

I feel like it's very early in the morning. The blinds are open, making our room gloomy from the sun. Hindi an ako nag-abalang buksan iyon at ang desk lamp na sa tabi ko ang binuhay. My son is still sleeping. Kagaya ko, hindi rin nakatulog kagabi ng maaga.

I just brushed my hair and prepared my face a bit before heading the living. Hindi na ako mag-aabalang maligo dahil para sa gagawin lang naman ang sadya.

Nag-angat ng tingin sa akin ang kaibigan na mag-isa sa couch nang madatnan ko, naka-pustura. Bigla siyang napatayo.

"I already sent a letter to the department of transportation last night," aniya.

Pagod ko siyang nilapitan. Bumaling pa ako sa kaliwa dahil sa ingay sa dining bago itinuon ang atensyon a kaniya. I saw Jenine in the kitchen doing our breakfast.

Sinabihan ko muna siyang maghintay kami sa breakfast at gigisingin ko rin ang anak bago kami umalis. Hindi naman siya nag-ayubiling pumayag. At habang kami ay nasa hapag, hindi pa rin ako desidido. Aminado ako na may takot akong nararamdaman para sa isang tao.

"Saan tayo pupunta?"

Pababa na kami ng hotel. May umaasa pa rin sa akin na hindi kami tutuloy sa plano. Ngunit nang sumagot siya habang nasa elevator kami ay nagpadagdag lang ng kaba.

"We have to go the main office of that airport."

"Main office?"

Bumaba ang tingin ko sa kaniya. Napatingin din siya sa akin.

"Yes."

I tried remembering Isaiah's background from his interview last night. Ngunit abala yata sa ibang bagay ang isip sa pagkakataong iyon kaya hindi ko maalala.

"Hiwalay ba ang opisina nila? Or iba lang talaga kapag concerning customer service?"

"That was the suggestion of the DOTr. Bakit? Huwag kang mag-alala. I have everything laid,"

Muli akong tumahimik sa tabi niya. Pero ang utak ko ay maingay sa mga iniisip. Nang bumukas ang elevator, mas naging kabado ako.

Jeremy raised his finger before stepping out.

Nakuha ko agad ibig niyang sabihin.

My right hand flew immediately to the cap I'm wearing. I wore myself a shirt dress. All white, aside from its buttons and edges. Naka-gladiator flats din ako.

Sinuyod ko agad ng tingin ang buong paligid paglabas. Covering my eyes is a jet black aviator so the surrounding seems filtered. Pero nakita ko namang wala ngayong gaanong tao kaya nilubayan agad ng kamay ang ulo. Tuloy tuloy na ako naglakad sa likod ni Jeremy.

Tumigil kami sa isang Mazda. Pinatunog niya iyon kaya hindi ako nagdalawang isip na pumasok agad at tinanggal ang cap para ayusin ang buhok. Somehow, I got used to my blond hair after few days before doing it.

"Didiretso ba tayo?" Bumaling ako sa kaniya.

His eyes only moved to see me, and then nodded. Paulit ulit na ako pero gusto ko lang siguraduhin.

Along the road, I could not stop myself from brushing my hair. Bahagyang nagsisi na hindi man lang pinaliguan ang sarili.Naging abala ako roon kaya bawat nadadaanan ay hindi ko na nasusundan. Napansin ko rin ang sarili na pabalik-balik ang tanaw sa maliit na salamin ng sasakyan. Pinigilan ko agad ang sarili.

But I really cannot stop it. Dahil tuwing pinipilit ko ang mga mata sa mga gusali sa labas, parang magnet naman ang mata na napapatingin sa side mirror. I look very simple! And hate it because I'm so fucking bothered!

Pabalik-balik na rin ang tingin sa akin ni Jeremy. Tinatamptal-tampal ko kasi ng may rahan ang mukha. Iniisip na makukulayan ng iyon kahit papaano.

Tumigil ang pagiging balisa ko nang huminto ang sasakyan. Nasa malawak na parking lot na kami.

Dumiretso agad ang mata ko sa malaking building sa labas para busugin ang isipan ng mga pag-aalala at kaba.

"Itetext ko lang ang agent na maghahatid sa atin." Sabi ni Jeremy sa tabi ko.

Nakita ko sa gilid ng mata na inangat niya ang kaniyang cellphone.

I inhaled the cold air coming out from the car's AC.

Katherine, what the fuck?! You're now over reacting! Kung nasa loob siya, fine! Sabihin mo sa kaniya kung ano ang mga dapat niyang malaman! Let him know! That's all! Pamilyado siya, that's now his problem. At least the things that have been bothering you for years will finally be over.'

Nakinig ako sa mga sinasagot ni Jeremy sa kaniyang cellphone nang may tumawag doon. Maybe it's the agent he's talking about.

Ilang sandali pa, narinig ko ang click ng kaniyang pintuan. Siya ang naunang lumabas.

Muli kong sinilip ang ayos sa salamin noong isuot ko ulit ang cap at aviators. I even bit my lips three times in case the lipstick I used in our suite faded. Kahit na hindi naman talaga iyon mag-f-fade ng ganoong minuto lang.

We were greeted by three securities as we walked the distance of the building. Agad nila kaming napansin at pinaalerto rin ni Jeremy ang siguridad dahil may nakita kaming umambang lalapit.

"Good morning," bati sa amin ng isa pang lumapit.

They escorted us to the hallway 'til the inside. At agaw pansin talaga iyon dahil marami ang napapalingon sa direksyon namin. I can see people through the gaps of the securities becoming shock when they probably realized whose the person being protected. Nasa loob na kami noon ng building pero patuloy lang sila.

Nang makapasok sa panibagong glass panel, saka lang nabuwag ang grupo.

Kaya naman pala dahil noong tingnan ko ang panibagong paligid, mukhang mas pribado ang area rito.

Sa gitna ay parang reception area. May mga taong naka-queue roon na napatingin sa pagdating namin. I even saw people behind the desk glance towards us. But after one look, they seem to not care at all. Maybe too occupied with their work or something.

Sa magkabilang gilid ay napansin kong may mga couch na nakalagay. Pareho sa likod nito na may mga pintuan para siguro sa mga extensions ng building.

Napaangat ako ng tingin sa itaas. The whole area is well lightened by the huge chandelier at the center. Medyo nagtagal ang tingin ko roon bago tuluyang napansin ang pagdiretso ni Jeremy sa mga couch sa bandang kanan. Sumunod agad ako.

"We're downstairs already, sir... uh-huh, w-we'll wait for you. Yes, yes. I'll talk to her first before heading up." Narinig kong sanasabi ni Jeremy sa kasuap niyang taga department of transportation sa kaniyang cellphone nang makalapit ako.

Gumagalaw pa ang ulo ko para sumasabay sa pagtango, naiintindihan na hihintayin namin siguro ang agent na iyon ngayon. And that thought somehow calmed me. Na supportado kami nito kahit na may pagkababaw naman talaga ang reklamo. Though Jeremy has personal reasons, but still, it looks shallow for me.

I just thought that maybe they're afraid I might commend something regarding them?

Ipinagkibit-balikat ko nalang iyon.

Agad nahanap ni Jeremy ang tingin ko nang harapin niya ako.

"Maupo na lang muna tayo," anyaya ko sa kaniya.

Nauna na akong umupo at kumuha pa ng magazine na nasa ilalim lang ng coffee table sa gitna. Bumalik lang ang tingin ko sa kaniya dahil nanatili siya sa pagkakatayo. Nag-angat ang dalawang kilay ko.

"I will be heading to the right wing to process something. Maghintay ka lang dito. May tatawag sa akin pero kung wala pa ako, I told him na ikaw lang muna at susunod ako agad."

Bumagsak ang balikat ko sa sinabi niya. "Are you really going to leave me here?"

"Hindi lang ako magtatagal, gaga ka." Pinamilugan niya pa ako ng mata.

Naikagat ko lang naman ang mga labi. If only he knew why I'm scared in this fucking building.

Tumango ako kalaunan at pinayagan siyang umalis. At malas pa dahil ilang pakli ko palang sa magazine na binabasa, bumaba agad ang agent na tunutukoy niya. Palinga-linga pa ito nang mapansin ko.

"Are you looking for Jeremy?"

Naagaw ko agad ang atensyon niya. Nahihiya pa itong tumango.

"Uh, h-hello, Miss Katherine!" he bowed. Hilaw agad ang ngiti ko. "Finally am able to meet you, po."

"Hi? Uhm, Jeremy left. Pero sinabi niya sa akin sa susunod siya," sabi ko sabay tayo pagkababa ng kamay sa magazine.

Napapikit-pikit naman agad ako dahil hindi inaasahan nang makita ang gulat sa kaniyang mata. Nag-angat agad ako ng dalawang kilay para ipakita ang pagtataka. Natawa naman ito at umiling.

"Marunong ka po pala talagang managalog,"

Natawa agad ako. "Dito ako lumaki sa Pilipinas,"

"Talaga? Pero hindi halata. Lalo na po ngayon. Naku, nakakahiya tuloy."

Tumawa ako at idinaan na lang sa pag-iling ang ilang. Jeremy isn't here so at least someone like him can be my only comfort for now. Sinabayan ako ng lalaki nang ipinaalala niya ang sadya. Sa loob ng elevator, patuloy siya sa pagkukuwento at tumatango lang ako. Hindi makapagsalita dahil sa kaba.

Bumukas ang elevator. Nauna siya agad at sumunod ako papunta sa malaking pinto pagkaliko lang.

"Who are we meeting today with, I'm sorry? Hindi kasi tuluyang nasabi ni Jeremy,"

"Our director po, ma'am. I believe he's looking for... you?"

"Director? Hindi ba ikaw 'yong taga-DOTr?"

"Po?"

"I mean..." napaisip ako, medyo natawa dahil akala ko siya na iyon kanina. Umiling din ako pagkatapos.

I didn't know that agents now can have their own assistants.

He smiled.

"I'm Jonard po pala, Miss Kathy. Pasensya na, hindi pa pala ako nagpapakilala sa 'yo. I'm working po under the Maderal Empire."

"Maderal Empire?!" Agaran ang paglakas ng boses ko. Nabuksan niya na ang pinto pero nagpatuloy pa rin ako. "You work under the Maderal Empire?! Wait, who's the director you're talking about?"

"What's the matter?" nakilala ko agad ang pamilyar na boses na iyon.

The guy named Jonard glance to the person behind the large door.

Nalilito ako.

When the door opened wider, in a white dress shirt and properly fitted dark pants, Isaiah was revealed, power crawling evading the surrounding. Halos mahaluwa ang mata ko sa gulat nang makita ang galit niyang mga mata. At kahit na nanghihigop ang kaniyang prisensya, hindi ako nakagalaw para umtras palayo sa kaniya. Nanatili ang mga paa ko para mapanood ko siya.

He looks different from what my TV screen showed last night. Or maybe the camera was only focused on his face; I was unable to process how much height he grew right now.

His cut is the same from what was seen. Damn.

"W-why are you here?" ang lumabas sa mga labi ko.

Humakbang ang kaniyang mga paa. Every step is screaming authority.

He showed a mocking smile on his lips. The humor whatever he wants to entail there never reached his eyes, making him look so fumed. The reason why the beating of my heart couldn't be heard because of my fear.

"Until when are you going to keep everything from me?" diin na diin ang biglas niya roon.

"Huh?"

Tuluyan na siyang nakalapit. Hi now changed scent attacked my nose. I want to commend how masculine it is for my nose but my mind is already occupied, confused, from the words he just said. Is he talking about Paul?

My question got immediately answered because of his next question.

"Where is my son now?"

Napakurap-kurap ako.

My bursting heart is rising to the top, making my eyes pooled from tears.

Hindi ko maintindihan ang nangyayari.

Umawang ang labi ko para magsalita ngunit parang hangin lang ang gustong lumabas roon. And I think I pissed him more. Because one move from his arm, he was able to pull me behind his door. Mariin ang pagkakawak niya roon kaya napuna kong matindi ang pagpupuyos niya ngayon.

"Tell. Me. Fucking. Everything. Katherine."

"I-I've been planning to tell you about him, Isaiah! Noon pa!"

"Putang ina mo!"

Kitang kita ko sa noo niya ang ugat dulot ng sobrang galit na nararamdaman.

Mas lalong lumukob ang puso ko. Humugot ako ng isang malalim na paghinga. Sa kaniya naman ay sunod sunod na ang pag-angat baba.

"Nagdalawang isip ako noon dahil nalaman kong ikakasal ka pala!"

"At least the decency to tell fucking me!" Napatalikod siya, hindi na mapigilan ang pagpupuyos.

Nagkaroon ako ng pagkakataon na masuyod ang paligid. We're alone in this office. Wala maging si Jonard na naghatid sa akin.

Muling humarap si Isaiah. Namumula ang kaniyang mga mata pero medyo kumalma na.

Naikagat ko ang mga labi. Wala akong maintindihan kung papano niya nalaman. Hindi sa ganitong paraan ko siya kakausapin. Everything is sudden. Hindi ako makapagsalita sa gulat. Naisip ko si Jeremy. Kahit na marami ang mga katanungan sa sarili, unti-unti, may napapagtanto ako sa mga nangyari.

"I want to see my son today. We'll go to your place."