Reader's discretion is advised. Chapter consists a mature scene. Please read at your own risk.

---

Ikadalawampu't Limang Kabanata: Gagawin

I cut the line between our eyes the moment my hand touched the gates. Dumiretso agad ang tingin ko kay Janet na palapit sa akin at malaki ang pasasalamat ko na narito siya dahil ayokong pagbuksan ako ni Isaiah. Mabilis naman nitong pinihit ang pagkaka-lock sa likod.

"Kamusta ang biyahe ninyo? Mabuti dahil sinundo pa kayo ng mayor sa airport."

Tango lang ang naisagot ko sa kaniya dahil abala na ang utak ko sa iba.

"A-ako na lang!" saway ko agad sa kaniya nang kunin niya ang hawak kong dalawang bag matapos niyang isara ang gate. "Ayos na ako. Salamat talaga."

"Naku, ikaw naman! Wala sila sa loob. Sayang kung kanina kapa nakarating, makakasana ka sana."

"Nasaan sila?" Naagaw agad ang atensyon ko.

Binalik ko ang tingin sa portico at nakitang naroon pa si Isaiah. His eyes are still on me, waiting me to where he's standing. Pero binalik ko agad ang tingin ko kay Janet nang suamgot agad siya sa tanong ko.

"Nasa Costiniano sila ngayon."

"Bakit? Ano raw ang mayroon?"

"Hindi ko na narinig, e. Pero nariyan naman si sir. Mukhang hinihintay ka yata, kanina pa."

My eyes immediately flew back to the portico where Isaiah's standing, waiting for me. Hindi ko na inangat pa ng sagad ang tingin ko dahil sa direksyon kung saan nakabaling ang mukha niya, alam kong tinitingnan niya parin ako.

Bakit kailangan niya pa akong hintayin? Hindi ko na inalala kung nasabi ko ba sa kaniya kung kailan ang balik namin sa Leyte pero mukhang wala naman akong nabanggit noon. Nagpatuloy nalang sa paglalakad. Dumiretso si Janet sa may carport, iniwan ako.

Sobrang lakas ng pintig ng puso ko. Ganoon ko kadama ang prisensya niya kahit hindi ko naman siya tinitingnan. Nakayuko lang ako, nakatingin sa sementong daanan. But when the grey cemented pathway changed to clean white tiles for the portico, my heart was already at the extent of explosion.

Nagulat pa ako nang mahagip ko ang kaniyang maong at bota.

He immediately grabbed his stunt to move to stop me.

Napaangat ako ng tingin sa kaniyang mukha.

"I-Isaiah!"

His hold found my forearm. I almost lost my grip to my bag when his intensity touched my skin. Halos manginig pa ako sa takot dahil doon. Mabuti nalang napigilan ko ang sarili sa pamamagitan ng pag-angat sa kaniya ng tingin.

Our distance allowed me to see his expression clearly. His eyes are darker, and from the way they are etched sharply at me, I immediately knew its message. They're sending me warning. Alarming me, from the move that's already mapped in my head.

My eyes lowered to his jaw after noticing how they are clenched so tightly. Pero binalik ko agad ang tingin sa kaniyang mata dahil baka mahalata niya ako.

"You've been ignoring me," may diin ang kaniyang bigkas ng mga salita.

"I-Isaiah, please,"

"Ano?"

I tried to escape from his hold but I ended up stopping because of the question.

Napalunok ako. Nakita niya iyon kaya bumaba saglit doon ang kaniyang tingin.

"I-Isaiah, pagod ako sa biyahe," ang sinabi ko nalang.

Bigla kong naalala ang mga sinabi ng Doña. Naramdaman ko agad ang pag-udyok ng bukol sa lalamunan ko.

"You're playing around me, huh, Katherine,"

Kinagat ko ang aking mga labi. Umiling ako.

"Sa susunod nalang nating pag-usapan ito. P-pagod pa ako ngayon,"

Muli, sinubukang kong ikalas ang kamay mula sa kaniyang pagkakahawak.

Sa totoo lang, gusto ko lang na lumayo sandali sa kaniya. Hindi ko inaasahan ito kaya hindi ko rin napaghandaan ang mga sasabihin ko. I wanted to paste something to mask my provoking feelings. But his eyes, digging through me for answers, are encouraging.

Napasinghap ako ng malakas, hindi inaasahang makawala sa hawak niya. Agad kong binalik ang sarili mula sa gulat at ginawa itong pagkakataon upang makalayo. Patakbo akong pumasok sa loob diretso sa kuwarto. Isaiah's strides are wider. Bago ko pa man tuluyang maisarado ang, napaangat ako ng tingin sa kaniyang kamay na pinipigilan itong maisara ko ng tuluyan.

"Isaiah, please," humarap ako sa kaniya. Pumasok ako sa loob at tinapon na lang sa sahig ang mga dala. Diretso lang ang tingin niya sa akin "W-we have to end this. Hindi ko na kaya."

"What?!"

Kitang-kita ng dalawang mata ko ang pagkunot ng kaniyang noo dahil sa sinabi ko.

Tumango ako.

"Ano 'yang pinagsasasabi mo? You're being unreasonable!"

"Hindi ko na alam kung dapat pa ba nating ipagpatuloy ang lahat ng ito. Isaiah, we have to stop—"

"Baby, please, no!"

Lumpait siya at nang tuluyang nakapasok, siya ang nagsarado ng pinto.

" Are you worried about our long distance relationship? Iyon ba? I can stay here, please. Or, or if you want to, I'll tell kuya to switch me. Baby, please," para siyang biglang naging pusa at bigla akong nabahag doon. Amd somehow, the way he called me comforted me.

Tumagal sandali ang titig ko sa kaniya. Kung kailan galit na galit siya kanina, ngayon, kitang-kita ko ang takot sa kaniyang mga mata. My heart is hurting. Sobrang babaw lahat ng sinasabi ko. Sobrang dali lang nitong pakawalan pero kita ko ang dulot nito sa taong kaharap ko. And I wanted so mich to hug him and take back what I said. But my mind reminded my enveloping heart to do what I must do.

Marahas akong akong umiling sa kaniya at mas tinatagan ang sarili. Kahit na nanlalabo na ang mata sa hindi nahuhulog na luha, mas nagpakatatag ako.

His huge arms tried to reach me but I pulled mine away. Afraid, that the electricity he gave me, might wreck the boundary I'd been building for the past days.

My brows met, hiding the true emotions I have.

"Hindi mo naiintindihan!" Lumakas ang boses ko.

Natigilan siya. Mas lalong nagpakita ang takot sa kaniyang mata. Pero pinilig niya iyon at mukhang nanaig parin ang kagustuhang mahawakan ako.

"Isaiah, tama na... ayaw ko na nito,"

"Hindi ko maintindihan..." bulong niya.

Tinulak ko ang kamay niya humalik ito sa balat ko at naglakad papunta sa pinto.

"Baby, I love you. Sige, mamaya, mag-usap tayo. I'm sorry."

Huminto ako, napapikit.

Tang ina! Bakit sobrang sakit magsinungaling sa iyong totoong damdamin.

Ramdam kong ang mga titig niya.

Kahit na nag-uunahan na sa pagbagsak ang mga luha, hindi ko pinalis ito sa takot na baka mapansin niya ang mga luha.

"Isaiah, a-ayaw. Ko. Na."

I opened the door and ran immediately. Kung puwede lang hindi na kami rito tumuloy para hindi ko siya makita, ginawa ko na. Inisip ko ang mga kaunti kong mga naipon. Pero kakapos pa rin iyon. Lalo na ngayong nag-aaral pa ang kapatid ko.

Nasa may sala na ako, patuloy parina ng pagdaloy ng mga luha, nakita ko pa ang isang kasambahay. Nanlalabo ang aking mga mata sa luha dulot ng sakit pero hindi kita ko parin ang gulat sa kaniya.

"Anong nangyari sa—" she stopped and her gaze moved towards my back.

Iyon ang paalala na kailangan ko nang lumayo.

The pain is too much.

Why do I even feel committed to this?! I thought whatever I have with Isaiah was only an infatuation! I should have known better!

Hindi ko naramdaman ang pagsunod niya noong marating ko ang carport ng bahay. Wala na akong lingon lingon sa likod. Takot na baka makita niya ang itsura.

Paliko na ako sa may gate nang nahagip ko si Janet, naglilinis ng sahig. Nasa loob siya ng garahe. Nakita niya rin agad ako. Hindi agad maitago ang gulat sa kaniya.

"A-anong nangyari sa 'yo?" Medyo may kalakasan ang kaniyang pagtanong.

May nag-udyok sa akin na lumapit sa kaniya. Hindi ko rin alam saan ako nakahugot ng lakas para ngitian siya.

"Wala lang. May nangyari lang," I was smiling.

Pinalis ko rin ang mga luha at lumapit ako sa kaniya. Binatawan naman niya ang hawak na walis at binigay ang buong atensyon sa akin.

"Kanina pa ba sila umalis?"

Tumango agad siya pero halata pa rin ang hindi nawalang pagdududa sa kaniyang mata.

Hindi ko na pinansin iyon at pinagpatuloy ang pagpunas sa anu mang luha sa pisngi. Somehow, Janet, being the kindest, helped me lighten despite my overwhelming sensations. Pero hindi ko inaasahan ang tanong niya.

"Nag-away ba kayo ni Isaiah?" aniya, mahina ang boses.

Nakapasok na ako sa carport at kinukuha ko na ang hinilig niyang walis kanina. Nag-angat agad ako ng tingin sa kaniya. Her eyes were concerned. Pero kinabahan pa rin ako.

"A-ano, wala akong alam. Huwag kang mag-alala." Ngumiti pa siya para ipakitang nagtatanong lang talaga siya kaya umayos ako sa pagkakatayo.

"Nagkasagutan lang," I said, unsure of the truth.

Pero naagaw ang atensyon namin nang may taong dumating. Sabay kaming napalingon sa lalaking agad nakadikit ang tingin sa akin. Dama ko ang paninimbang sa kaniyang mata. Bumalik agad ang tingin ko kay Janet.

"Katherine, we need to go," iyon ang sinabi ni Isaiah.

Umiling agad ako, hindi alam kung alin ang uunahin.

"Ayos lang ako rito." Sabi ko.

Nakatingin parin ako sa kasama. Nasa kay Isaiah ang atensyon niya pero nang sumagot ako, saka lang siya bumaling. At agad-agad, parang nagsasalita ang mga mata niya.

"Naghihintay sa atin si Mama."

Tumango si Janet.

"Oo, Katherine, kanina pa iyon," huminto siya sandali. Inikot ng tingin sa paligid pagkatapos ay tumigil ang tingin sa akin. "Sumama ka sa kaniya. Alam mo naman ang mga taong nandidito,"

Dahil nasa loob kami ng carport, walang pagdadalawang isip na binuksan ni Isaiah ang hindi ko napansing katabi lang pala naming kaniyang jeep. Napatingin ako sa ginawa. Hindi siya agad pumasok at nakita kong tinitingnan niya ako, naghihintay.

"Sige na. Hindi ako magsasabi." Janet assured.

Bigla akong nagipit kung ano ang idedesisyon. Pero sa huli, tumango ako sa sinabi ni Janet.

Gagawin ko lang 'to para hindi na masyadong pag-usapan ng mga kasambahay.

"Janet, please don't tell anyone. Kahit kina Manang Dessa," pakiwari ko pa bago ako umikot sa kabilang pinto.

Tumango siya.

I thought it was the best thing to do at the moment. Tama nga si Janet sa sinabi niya.

Tinulungan kami ni Janet sa pagbukas ng gate.

Agad kong binalingan si Isaiah. His brows are furrowed, almost killing the road from his stares. Kinakain na kami ng kalsada ng Bonifacio. Kung hindi lang malubak dito, siguro mabilis na ang kaniyang patakbo.

Napalingon ako sa kaniya nang may maalala.

"Ako ang unang baba mamaya. Baka nasa labas ang Doña."

"Huh?" Napabaling siya. "Did she tell something to you?"

The angst in his eyes plastered.

Natigilan ako at saka lang napagtanto kung ano ang nasabi ko.

"Sabihin mo ang mga sinabi niya sa 'yo." His voice is calm but through his eyes, the violence is slowly erupting.

Hindi ko kinayanan iyon kaya binaling ko ang tingin sa harap.

"I knew it."

"Walang kinalaman sa desisyon ko ang Doña."

Hindi siya sumagot. Humawi ang ulo ko sa direksyon niya. Muli akong nagsalita at pinilit sa kaniya na walang kinalaman ang Doña sa mga nasabi ko kanina. Ngunit nanatali na ang pananahimik niya. Dire-diretso iyon hanggang sa napansin kong nalagpasan na namin ang daan papunta sa kaniyang pinsan.

Marahas akong napalingon sa kaniya.

"Lumagpas na tayo." As if he doesn't know.

Hindi niya ako pinansin. Patuloy lang siya sa pagmamanaho.

Ako naman ang dinalaw ng inis ngayon.

"Isaiah, lumagpas na tayo! Magagalit ang iyong mama! Ang Doña!"

"Let them."

"Isaiah, ano ba?!"

Tinampal ko ang kaniyang braso pero parang walang epekto ito.

"Ibaba mo ako sa sasakyang ito." Utos ko.

Mukhang nabahag siya sa sinabi ko dahil binalingan niya ako.

"What the fuck did she tell you?"

Namilog ang mata ko. Pagkatapos ay naningkit nang kumunot ang noo.

"I told you! Walang kinalaman ang Doña sa desisyon ko!" Impit ang sigaw ko. Sapat sa aming dalawa sa loob ng sasakyan.

And the beast? He just smiled.

"Ugh." I jerked out irritation.

Muling nanaig ang katahimikan sa amin. Napansin kong nasa daan na kami papunta sa Daguitan. Binalingan ko ulit siya.

"Saan mo ako dadalhin?"

Hindi siya sumagot.

God, this man.

Tinadyakan ko ang ilalim ng compartment, hinihiling na sana may nasira ako roon.

"Walang kinalaman sa desisyon ko ang anumang sinabi ng Doña." Ulit ko sa kaniya, nag-iwas na ng tingin.

"Try harder." He said mocking me.

Gusto kong sumigaw sa inis. Kung hindi siya nagdadrive at kung hindi ganito ang daanan, kanina ko na siya pinaghahampas.

Humina ang andar ng jeep nang pababa na kami sa pasulong nitong daan. Natanaw ko agad ang walang tubig na ilog. May nahagip din akong hindi pa ganoon katayos na pader sa malayo bago ko pinanood ko ang paglapit ng pasulong na daan ng Daguitan.

Pagbaba ng sasakyan, nagtuloy-tuloy pa ito sa takbo.

Nanlilisik na ang mata nang balingan ko si Isaiah.

He doesn't seem to mind the uncomfortable beat caused by the rocks of the river bed. My hands are gripped tightly to the handle above my window. Sobrang lubak na kulang nalang ay tumalon itong jeep niya.

Hindi ko na napigilan ang sariling hampasin ang braso niya. Malakas iyon kaya napasigaw siya ng aray.

"Itigil mo na ito! Hindi ako nagbibiro!"

One climbed to a small mountain and a little down slope, the jeep stopped.

Hinampas ko ulit siya ng malakas.

"Hindi ko sinasadyang ganoon ang daan!" iwas niya sa kamay ko.

Napahinga ako ng malalim bago namangha nang mapansin ang malinaw na tubig sa harapan namin. Pinanood ko ang magandang pagdaloy nito.

Malawak ang tubig. Napansin ko ang mga halaman na tumutubo sa dakong malayo. At sa likod nito, ang malulusog na kabundukan, na ngayon ay tinatamaan ng panghapong araw.

"A-ano ang gagawin natin dito?"

Napatingin ako sa katabing hindi pala inalis ang tingin sa akin. Mabilis na nagtagpo ang aming mga mata. Bumaba lang nang mahuli ang paglunok niya. Mabilis lang dahil nang umawang ang kaniyang labi, iyon naman ang sinundan ko.

"What did lola tell you?" Mahinahon at ramdam ko nang lumabas ang mga salitang iyon.

Huminga ako ng malalim.

"Please..." his rough palm reached the side of my jaw.

Dinama ko iyon at marahan umiling pagkatapos. Hindi ko pa rin mapilit ang sarili sa pag-amin.

"You don't have to protect her. Promise. I won't be doing anything."

Bumalik ang pag-angat ng tingin ko sa kaniya.

"I'm just pulling you down from where you are. Hindi ko kayang lumulugmok ka."

Natigilan siya bago magsalita. "I'm sorry."

"Kailangan na nating itigil ito—"

"No." agap niya.

Ngayon, naramdaman ko naman ang kaniyang isang kamay sa ibabaw ng siko ko. Hinayaan ko iyon.

"Isaiah, masyado kang nabubulag sa damdamin mo,"

"I'm sorry."

Muli, naghari ang katahimikan sa amin.

His brows are pointed upwards, asking the skies for help while his eyes are pleading to me.

Hindi ako kumibo nang yumuko siya para dampian ako ng isang marahang halik. Pinanood ko lang kaniyang mga talikap habang nakapikit ang mga mata niya.

His lips moved to kiss me more. But the soonest he realized I wasn't responding, he opened his eyes, welcoming me to his brown striking iris. He didn't more and let the distance between us reign.

Ako na ang gumalaw para bigyan ng distansya ang aming mga labi.

"I love you." He whispered.

My heart's so flushed. Umiling muli ako, ngayon bumabalik ang panlalabo ng mga mata sa luha.

"Kailangan mo nang itigil ang pagsabi niyan."

I don't know how much pain I am thrusting him with my words. Sobrang tatag niya at sinubukan niya pa akong halikan pero ako na ang umiwas.

Bago ko pa man mapalis ang mga luhang nahulog, narinig ko ang malakas na pagpagsak ng pinto sa banda niya. Mabilis akong napalingon at sa pamamagitan ng binata, nakita ko si Isaiah sa labas at ang mabilis na pag-udyok ng buong katawan nito, hinuha kong sinipa niya ang gulong ng jeep.

Bumilis ang pagdaloy ng mga luha ko na agaran ko rin namang pinalis.

Isaiah moved to the mouth of the jeep. Then he slammed with his palm that his violence reached my ears.

Huli na nang mapansin kong tinititigan niya ako mula sa labas. Marahas kong pinalis ang mga luha bago niya pa man ito makita pero mabilis ang lakas niya at agad nabuksan ang pintuan ko.

His face turned angelic, very different from what I saw.

"I'm sorry."

I didn't move.

Humaplos ang kaniyang kamay sa pisngi ko at siya na mismo ang nagpunas sa mga luha roon.

"I love you." Bulong ulit niya.

"Isaiah, please—" before I could finish, his lips comforted mine that my heart became alive again from distress.

Gumalaw ang mga labi niya at bolta-boltahe ang naging epekto nito. Ilang sandali, tumigil siya sa paghalik. Sinandal niya ang kaniyang noo sa akin.

"I love you, baby. Did I scare you?"

Umiling ako.

"I-I'm sorry..." hindi ko na nadugtungan ang sinabi ko.

He was pained. Too pained that he cannot control his emerging violence. So to take back everything that I've said, I reached for his lips, comforting him from the way he comforted me.

Hindi niya siguro inaasahan ang ginawa ko nang pagmulat ng mga mata ko'y namimilog ang kaniyang mga mata. But his lips were thirsty for mine. Siya na ang sunod na umabot rito at hindi kagaya kanina, gumanti na rin ako.

We were comforted by our slowly becoming sensual kisses.

Nakatayo siya sa pintuan ng jeep habang ako ay nakaupo sa upuan nito, nakatagilid paharap sa kaniya, dahil sa nangyari kanina.

Una akong bumitaw sa aming halik. Pareho kaming humugot ng malalim na paghinga bago tinitigan ang isa't isa.

"I'm sorry," bulong ko sa kaniya.

He tried to hug me. Ngunit may distansya kaming dalawa kaya kailangan niya pa akong mahila para tuluyan niyang magawa ang ninanais niyang gawin. My right leg fell when he pulled me too much to his body. Pero hinawi niya ito at sinaklay ang ang binti sa likod niya.

"Don't make me leave you." He whispered back.

Tumango ako at umiling dahil hindi ko nga kayang mawala siya sa akin.

Ilan pang sandaling titigan nang muli niya akong sinunggaban ng halik. Gumanti ako at habang tumatagal, ang kamay niyang nakagapos ay dahan-dahang naglakbay.

We continued with our kisses while his hand reached the tip of my cloth. Mabilis itong nakapasok at naramdaman ko agad ang init ng kaniyang balat. Natigilan ako sa pagganti ng halik.

His touch gave me goose bumps! He didn't stop kissing me. And it's like he knew what must to do.

Never opening my eyes, feeling every sensation, I cherished the parts where his palm touches. I almost drown when an unfamiliar wave arise the moment he found my mounds.

I gasped in between his kisses. Gumanti ako pero sandali lang dahil bigla niyang nilayo ang kaniyang mga labi. Napamulat ako, parang nagising sa isang magandang panaginip.

"I'm sorry. We shouldn't do this."

Naikagat ko ang mga labi.

Bahagya siyang lumayo at nakita ko agad sa kaniyang pantalon kung ano ang naging resulta ng ginawa namin.

He's alive!

Inabot ko ang kaniyang camisa at dala ng pagkabitin, napunit ko ito dahil sa paghila.

Narinig ko ang pagtawa niya bago niya ako muling siniil ng halik na lumalim din kalaunan.

Uhaw na uhaw ako roon. Nalalasing na rin, ibang iba sa mga halikan namin. At dahil siguro iyon sa mga hawak niyang naglalakbay.

Isaiah's being playful. Tuwing may parte siyang nakikitang nalalango ako, he would play with it, and later on, would stop, leaving me in full emptiness. His touch crawled underneath me. That was the spot where I couldn't think properly anymore.

Hanggang sa ako naman ang nakahanap ng kahinaan niya.

In between our kisses, while him doing his part, my fingers became playful and found him, provoking me earlier. I tried to rub him, by his maong. Nagulat siya sa ginawa ko kaya natigilan siya. Sumilay agad ang ngiti sa akin, kahit na hilo mula sa mga ginagawa niya.

"Don't do that," saway niya.

"Please,"

He didn't utter a word.

Yumuko lang siya para muli akong halikan at habang abala kaming dalawa roon, ginawa ko ang ninanais.

I first touched the warmth of his body escaping under his camisa shirt. I didn't hear any protest against him, instead, he allowed me to venture even more. He also did his.

Both of us are busy with our own.

My fingers reached for this belt. I removed them immediately and after successfully unbuckling it, I unbuttoned his pants.

He stopped and watched me as I do that. Another garment revealed but the fabric is just right to achieve my prize. But I wasn't able to reveal my prize when his touch found the slit in between my thighs.

Napapikit ako ng maramdaman ko ang daliri niya.

"You're really on with this, baby," bulong niya sa tainga ko bago niya ito marahang kinagat.

A moan escaped my mouth when he played the tip of it.

"Shit." Naikagat ko ang mga labi sa kakaibang sensasyon.

The stubbles on Isaiah's face are adding pleasure to me as his kissed attack my neck.

"Isaiah." Hindi ko na nakilala ang boses ko sa kakaibang paraan ng paglalaro niya.

I tried to reach him again but instead of his fabric, the flesh was the one I touched. A now familiar moan escape his breathe. I rubbed him, slowly, unsure if I'm giving him the contentment I'm receiving from him.

Something convulsed down me. Nangatog ako.

"You just had your release." Bulong niya.

He tried to kiss me again. But I was so eager to bring back the contentment he allowed me to feel. I waited for myself to comeback and it didn't took me that much. I removed my fabric. He's holding his flesh, watching me do that.

Once my body was ready, I grabbed him again, shock evident on his face, but didn't last after I kissed him passionately.

Huminto ako sa paghalik at lumayo para makita siya at pakiusapan sa susunod niyang gagawin.